Ενώ συνεχίζει να τρέχει το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, οι κινηματογραφικές οθόνες γεμίζουν με αρκετά ντοκιμαντέρ και δύο μπλοκμπαστερικές περιπέτειες που αποτυπώνουν καθαρά την προ και μετά πανδημίας παραγωγική εποχή. Τους σινεφίλ κερδίζουν όμως δύο ταινίες που καταπιάνονται με πολιτικο-κοινωνικά θέματα.
Τα ντοκιμαντέρ:
Ταξίδι στα Αστέρια
Ήταν σπαρμένη με τετράφυλλα τριφύλλια η ιστορία του πράσινου Θεού, του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ; Μέσα από μια κατακερματισμένη και συχνά χωρίς νοηματικές συνδέσεις ταινία, το αμάλγαμα ντοκιμαντέρ και ταινίας μυθοπλασίας που φέρει τον τίτλο «Ταξίδι στα αστέρια» του Χρήστου Δήμα, χτίζει αγιογραφημένα πτυχές της οικογένειας Γιαννακόπουλου, που καθόρισαν όντως κατά πολύ την τύχη της ομάδας.
Τα απρόσεκτα πρασινωπά σέπια πλάνα, οι κακοτεχνίες στο μοντάζ, την αφήγηση, τη δραματουργία, τα άκομψα προϊοντικά πλάνα, κάνουν κραυγαλέο ότι το δημιούργημα ήταν μια ταινία παραγγελία από ανθρώπους που ήθελαν απλά να καταγραφεί η ιστορία της ομάδας. Η στράτευση της ιστορίας μπορεί να εξυπηρετεί τους σκοπούς της παραγωγής του και τους κινηματογραφόφιλους οπαδούς του Παναθηναικού, χάνει όμως το αμιγώς σινεφίλ κοινό. Πραγματικά σε αφήνει μετέωρο στο τέλος, γνωρίζοντας το ταλέντο του σκηνοθέτη, πως υπέγραψε μια τόσο άτεχνη ταινία που μοιάζει με αυτογκόλ. Δυστυχώς έχουμε ένα υβρίδιο ταινίας που τιμά τον αθλητισμό μόνο μέσα από το πρότυπο του αρχαιοελληνικού πνεύματος: Τον χορηγό! Οι τόσο άκομψα και κακότεχνα τοποθετημένες χορηγίες -κυρίως συγκεκριμένου φαρμακευτικού σκευάσματος-, κάνουν ακόμα πιο μέτριου γούστου την ταινία.
Ανεκδοτολογικά θα αναφέρω ότι σχεδόν κάθε τι στην ταινία δεν έχει έρευνα και ιδρώτα. Επί παραδείγματι, στη σκηνή που θα εξηγηθεί η σύνδεση του Παναθηναϊκού με την ταινία του Φρίτζ Λάνγκ «Ο Τάφος του Ινδού», θα δούμε έξω από τον κινηματογράφο ΕΚΡΑΝ (που στολίζεται από καθίσματα με κομψούς πράσινους μουσαμάδες και όχι πλαστικές ψάθες / ελάσματα όπως συνέβαινε τότε), ότι στα άμεσα «προσεχώς» υπάρχουν αφίσες για δύο ταινίες που λογικά θα ήταν άμεσα προσεχώς, το «Ξαφνικά Πέρισυ το καλοκαίρι» και «Ο Σολομόν και η Βασίλισσα του Σαβά», και οι δύο ταινίες με πρεμιέρα στην Αμερική το 1959, κανένας όμως δεν προβληματίστηκε για το ότι αυτές οι ταινίες διανεμήθηκαν πολύ αργότερα στην Ελλάδα και άρα διαφημιστικό υλικό δεν θα ήταν διαθέσιμο σε θερινούς κινηματογράφους (επίσης τότε στα προσεχώς έβγαιναν κυρίως χαρτονάκια χωρίς εικόνες που απλά ανήγγελαν τις ακόλουθες ταινίες, όχι ύστερα τυπωμένες αμερικάνικες αφίσες).
Προς υπεράσπιση της θα αναφέρω ότι την παρακολούθησα σε προβολή με κοινό στο άνοιγμα της (μια μέρα πριν την Πέμπτη) και δείχνει να ικανοποίησε ιδιαίτερα πατεράδες και νεαρούς γιούς που μοιράστηκαν την έξοδο και την εμπειρία. Σαφέστατα κατώτερη από το «1968» του Τάσου Μπουλμέτη, που είχε βρει τη χρυσή τομή αυτού του παντρέματος.
Η βοή του κόσμου
Η νέα γενιά αναζητά τη φωνή της στην Κίνα, την Ελλάδα, την προ πολέμου Ρωσία, τη Βραζιλία, τη Σενεγάλη και τις ΗΠΑ. Η βοή του κόσμου, με την κατάλληλη οπτική, αναπροσαρμόζεται σε φωνές που ίσως πρέπει να ακουστούν. Ένα ντοκιμαντέρ διαφορετικό από τα άλλα, που εστιάζει στον ρυθμό, τον ερωτισμό, τους προβληματισμούς, αποφεύγοντας τις φλυαρίες, μιλώντας με εικόνες.
Ο κύριος Μπάχμαν και η τάξη του
Η κοινωνική ενσωμάτωση μεταναστών μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος καταγράφεται σε αυτό το γερμανικό ντοκιμαντέρ. Κόντρα στο ακριβές εκπαιδευτικό πρόγραμμα, χρησιμοποιεί πρωτότυπες μεθόδους για να εντάξει τους νεαρούς μαθητές του στη δυτικο-βαβαρική κουλτούρα. Η υπερβολικά μεγάλη διάρκειά της πάντως δεν κουράζει και το παρακολουθείς όπως τα binge watching σειρών. Τελικά η μονάδα μπορεί να κάνει τη διαφορά; Αυτός ο αντισυμβατικος δάσκαλος, ο Ντίτερ Μπάχμαν θα μας δείξει τον δρόμο.
Οι σινεφίλ προτάσεις:
Δεσμοί γυναικών
Αν και το θέμα θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση ενός κοινωνικού ντοκιμαντέρ, εδώ έχουμε μια μοναδική ταινια μυθοπλασίας. Ύστερα από μια πράξη σεξουαλικής βίας που η Μαρία θα εξομολογηθεί στη μητέρα της Αμινα, θα προσπαθήσει μαζί της να ξεφορτωθεί τον καρπό του βιασμού της. Μολις 15 ετών και χωρίς πραγματικές επιλογές, δέχεται την εξευτελιστική απόρριψη κάθε θρησκευόμενου γιατρού της μικρής αφρικανικής μουσουλμανικής κοινότητας. Η λύση ίσως βρεθεί στη γυναικεία αγκαλιά που δεν την ορίζει ο νόμος.
Μια πράξη δικαιοσύνης για τον δυτικό κόσμο με διαφορετικούς όρους θα ακολουθήσει όταν οι γυναίκες ενωθούν και εναντιωθούν σε κανόνες πολιτείας και θρησκείας. Οι «Δεσμοί Γυναικών» είναι μια ταινία κοινωνικού ρεαλισμού που θα ζήλευε ο Κεν Λόουτς, η οποία προβληματίζει για το μέλλον και τον οπισθοδρομισμό που χαρακτηρίζει το παγκόσμιο σήμερα.
Η ταινία ήταν η επίσημη υποβολή της Δημοκρατίας του Τσαντ για το φετινό Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας. Δυστυχώς δεν κατάφερε να προκριθεί στις 5 που θα διεκδικήσουν τελικά το χρυσό αγαλματάκι.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξή μας με τον σκηνοθέτη της ταινίας:
Δεσμοί Γυναικών: Μία ταινία «ψυχικό τραύμα» για τον δημιουργό της που μιλά στο ertnews.gr
Νέα Τάξη
Βραβευμένη με Αργυρό Λέοντα στο φεστιβάλ Βενετίας, η ταινία του Μεξικανού Μισέλ Φράνκο παρουσιάζει μέσω μιας εξέγερσης που λαμβάνει χώρα στο μέσο ενός γάμου, την ταξική ανισότητα και την επανοριοθέτηση μιας εξεγερμένης κοινωνίας δικαίου.
Πλούσιοι και φτωχοί, στο μέσο μιας ακραίας επίθεσης θα μεταμορφωθούν σε νούμερα σε ένα εκρηκτικό Οργουελικό σύμπαν, που αρχικά πλάστηκε, όπως έχει δηλώσει και ο σκηνοθέτης, εμπνευσμένο από τους τριγμούς μεταξύ των τάξεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μέσα από τα μάτια μιας νύφης που δεν προλαβαίνει να απολαύσει τη μέρα του γάμου της, μαζί με το υπηρετικό προσωπικό της, αφήνει να αναδυθεί μπροστά στα μάτια μας μια κοινωνία που για να ανασχηματιστεί ακροβατεί σε τεντωμένο νήμα. Άραγε κάτι τόσο ακραίο μπορεί να αναγνωριστει ως σύγχρονη γαλλική επανάσταση ή βατερλό;
Εξαιρετική ταινία από τον δημιουργό του υποψηφίου για Όσκαρ «Μετά τη Λουτσία».
Διαβάστε εδώ την συνέντευξή μας με τον σκηνοθέτη της ταινίας και εδώ όσα μας είπε η πρωταγωνίστρια.
Και ο εμπορικός κινηματογράφος:
Ο σωματοφύλακας της γυναίκας του εκτελεστή
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αναγγέλει αυστηρά μέτρα και περιοριστικούς όρους που θέτουν σε κίνδυνο τις παγιωμένες δημοκρατικές ελευθερίες της Ελλάδας. Ένας μετά-Ωνασικός χαρακτήρας αποφασίζει να αποδώσει δικαιοσύνη με έναν αλλοπρόσαλλο τρόπο: να κλέψει στοιχεία που θα απενεργοποιήσουν τα συστήματα τηλεπικοινωνιών στην Ευρώπη και θα απεμπλέξουν από τιμωρητικά μνημόνια την ταλαιπωρημένη Ελλάδα. Η αγαπημένη οικογένεια εκτελεστών και ο σωματοφύλακας (ο τελευταίος με άδεια υπο αξιολόγηση) θα προσπαθήσουν να διορθώσουν τα λάθη τους, συμμετέχοντας σε μια ευρωπαϊκή καταδίωξη.
O Αριστοτέλης Παπαδόπουλος (παραπομπές στον πλουσιότερο έλληνα του προηγούμενου αιώνα αλλά και τον χουντικό δικτάτορα), χαρακτήρας που ερμηνεύει ο Αντόνιο Μπαντέρας, θέλει να καταστρέψει την Ευρώπη για να σώσει την Ελλάδα, κάνοντας αυτή τη φορά τη χώρα μας διάσημη όχι για τα όμορφα νησιά ή τον weird κινηματογράφο αλλά για τους εκδικητικούς κακούς. Αξιομνημόνευτα τα ερωτόλογα του λατίνου ηθοποιού στην παλαιότερη κινηματογραφική παρτενέρ του (Σάλμα Χάγιεκ). Ξεχωρίζουμε τα ακόλουθα:
«My little souvlaki» δηλαδή «σουβλακάκι μου», «my sweet bougatsa» δηλαδή «Μπουγατσούλα μου» και το προσωπικά αγαπημένο μου «my little taramosalata», το οποίο συνδέεται και με τις αγαπημένες μας συνήθειες στα κούλουμα και… δεν χρειάζεται και μετάφραση. Η μετάφραση της ταινίας έχει αρκετές χαριτωμενιές αλλά και ένα μεταφραστικό ατόπημα: Το Sun stroke, φυσικά, δεν είναι «χτύπημα απο τον ήλιο» αλλά «ηλίαση».
Μια ταινία που όπως και το πρώτο μέρος, υπόσχεται και προσφέρει απλόχερα διασκέδαση από το γεμάτο ενέργεια πρωταγωνιστικό τρίο.
Ασθενοφόρο
Διαποτισμένη από την αφέλεια αλλά και νοσταλγία των ταινιών του Μπρουκχάιμερ των δεκαετιών ’90 και ’00 που βασίλευε ανάμεσα στους παραγωγούς. Εδώ έχουμε μια ικανοποιητικά αδιάφορη ταινία από το είδος που μας έχει λείψει.
Περιπέτεια όπου γίνεται ο χαμός, δεν προλαβαίνεις να ταυτιστείς από την υπερπληροφόρηση με κανέναν από τους ήρωες, αλλά σίγουρα περνάς διασκεδαστικά με όρους εποχών προ πανδημίας. Μια νεοφερμένη στα επείγοντα που παρέχει άμεση βοήθεια κατά τη διακόμιση ασθενών, θα εμπλακεί άθελα της σε μια ληστεία με τραυματία έναν αστυνομικό. Ο νέος εγκέφαλος της ληστείας έχει στρατολογήσει τον ετεροθαλή αδελφό του και πρώην βετεράνο, που βρίσκεται σε ανάγκη, αφού η ζωή της συζύγου του βρίσκεται σε κίνδυνο. Και οι δύο τους μοιάζει να είχαν προδωθεί από τον πατέρα τους… η αλήθεια όμως απέχει όσο η σειρήνα του ασθενοφόρου συνεχίζει να ακούγεται δυνατά στους δρόμους του LA. Αδέλφια με διαφορετικό αίμα είναι καρδιακά συγγενείς;
Το βασικό πρόβλημα της ταινίας είναι ότι δεν μπορείς να ταυτιστείς ούτε με τους κακούς, γιατί οι ανθρώπινες πτυχές τους δεν είναι καθορισμένες, ούτε όμως με τους καλούς, γιατί ακολουθούν κατά γράμμα το δίκαιο. Χωρίς τρωτά σημεία που χαρίζουν ανθρωπιά σε ήρωες και αντιήρωες, θυμίζει το speed αν ήταν ένα εκτεταμένης διάρκειας επεισόδιο του ER. Η σκηνή με το κλάμερ που χρησιμοποιείται ως σφιγκτήρας πάντως είναι cult και άξια αναφοράς.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος