Η Ναΐάν Γκονζάλες Νορβίντ είναι μια ηθοποιός που ξέρει να δίνεται στους ρόλους της. Στην ταινία «Νέα Τάξη», που προβάλλεται αυτές τις μέρες στις Ελληνικές αίθουσες, βυθίζεται σε έναν κόσμο με οργή, χάος και επανάσταση για να αναδυθεί ακόμα πιο καθαρά η υποκριτική της σπουδαιότητα. Τη συναντήσαμε στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και μας μίλησε αποκλειστικά.
Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Ρωμανό Λιζάρδο
-Στην ταινία «Νέα Τάξη» η ηρωίδα σας έχει υποστεί ψυχολογική και σωματική βία. Σας τρόμαξε αυτό το στοιχείο;
-Μόλις διάβασα το σενάριο, τρομοκρατήθηκα γιατί ήξερα ότι θα έπρεπε ως ηθοποιός να μπω σε καταστάσεις που δεν είχα βρεθεί ακόμα. Αλλά αυτό ακριβώς ήταν που με προσέλκυσε στον ρόλο. Ήταν η πρόκληση που απαιτούσε να βυθιστώ σε καταστάσεις, να ζήσω με ένταση την τραγωδία αυτού που συνέβη στον χαρακτήρα μου, στη Μάριον. Φυσικό και επόμενο, φοβήθηκα. Συνειδητοποίησα επίσης ότι δεν ήταν μια ταινία για την οποία έπρεπε εξαντλητικά να προετοιμαστώ, καθώς ναι μεν υπήρχαν αρκετές πρόβες, αλλά στην πραγματικότητα αισθάνθηκα ότι λόγω της φύσης των σκηνών έπρεπε να αντιδρώ «στη στιγμή» και να αφήσω τον εαυτό μου να το βρει καθώς γυρίζαμε.
-Οι χαρακτήρες της ταινίας σε κάποιο σημείο χάνουν το όνομα και την ταυτότητα τους και μεταμορφώνονται σε νούμερα.
-Νομίζω ότι είναι απαίσιο. Μου θύμιζε το Ολοκαύτωμα και πολλές άλλες φρικτές σφαγές, φυλακίσεις και καταστάσεις που βλέπαμε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνει τα λάθη της. Γι’ αυτό και η ταινία είναι τόσο οδυνηρή. Και ναι, αποανθρωποποιείσαι. Ναι, απογυμνώνεις τους ανθρώπους από την αξιοπρέπειά τους, από τη δράση τους, από την ελευθερία τους και όλα αυτά αρχίζουν να ροκανίζουν την ίδια τη ζωή σου. Και ήταν πραγματικά δύσκολο να το απεικονίσεις με τις πολλές και ατελείωτες μέρες γυρισμάτων… Ευτυχώς, όταν μπαίνω στον χαρακτήρα μου, παραμένω εκεί για όσο κρατάνε οι λήψεις. Όταν αφήσω το πλατό στο σπίτι μου είμαι ο εαυτός μου.
-Ο Μισέλ Φράνκο παρουσιάζει στις ταινίες του τις σκληρές όψεις της κοινωνίας και πολλαπλά δυστοπικά σενάρια που δυστυχώς ή αφορούν το παρόν ή ενδέχεται να μας απασχολήσουν στο μέλλον.
-Νομίζω ότι αυτό που κάνει ο Μισέλ είναι να σου δείχνει το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί. Σου δείχνει το χειρότερο σε όλους τους ανθρώπους. Επίσης, φεύγεις από την ταινία «Νέα Τάξη» σκεπτόμενος ότι πρέπει να βρούμε έναν τρόπο για να μην καταλήξουμε σε τέτοιες ακρότητες. Η ζωή είναι κάτι πολύ περισσότερο από κοινωνικές τάξεις, ανισότητες ή φόβος. Είναι τόσο όμορφη· με θλίβει για το πόσο δεδομένη την θεωρούμε. Και πόσο αβίωτες καταλήγουν να είναι οι ζωές των περισσοτέρων μας. Και ναι, είναι οι ακροδεξιοί που γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς σε ολόκληρο τον κόσμο· και ο φασισμός φαίνεται να ξεφυτρώνει ξανά από το πουθενά. Η τελευταία εκλογική αναμέτρηση στις ΗΠΑ, ήταν το ζωντανό παράδειγμα πως η κοινωνική αναταραχή είναι εδώ με πολύ επικίνδυνες βάσεις στην ανοησία. Ελπίζω αυτή η ταινία απλά να είναι «συναγερμός», ένα είδος προειδοποίησης. Γιατί όσο σκοτεινή κι αν φαίνεται, η ταινία μας υπογραμμίζει την απελπισία που κάποιοι βιώνουμε. Νομίζω ότι ο λόγος που είναι τόσο σοκαριστική και μας ταράζει είναι επειδή… επιθυμούμε το αντίθετο. Δείχνει στην ουσία την προθυμία μας να ζούμε σε κοινωνία με κάτι ενωτικό.
-Όλα αυτά επιτελούνται σε έναν γάμο. Είναι κάπως τραγική ειρωνεία, δεν βρίσκετε;
-Ο χαρακτήρας μου, και τα υπόλοιπα μέλη από τις οικογένειες, δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται το σοβαρό της κατάστασης και να προχωρούν στον γάμο, παρά την κοινωνική αναταραχή που αχνοφαίνεται στην ατμόσφαιρα, σαν να είναι τυφλοί ή «απρόσεκτοι» απέναντι σε αυτό που θα ακολουθήσει· και κατά κάποιον τρόπο καταλήγουν να τιμωρούνται γι’ αυτό, οπότε είναι σημαντικό να μην είμαστε αυτό που συμβαίνει στην ταινία. Η «Νέα Τάξη» σε ενθαρρύνει να είσαι λίγο πιο συνειδητοποιημένος και πιο προσεκτικός απέναντι στους άλλους. Καταλαβαίνω και την οικογένεια που ζει σε μια φούσκα χωρίς να αντιλαμβάνεται τα προβλήματα των άλλων. Και μετά η φούσκα εκρήγνυται. Σχεδόν αμέσως.
-Αν, ας χτυπήσουμε ξύλο, θα έπρεπε να βιώσετε μια παρόμοια κατάσταση, πώς θα αντιδρούσατε;
-Πραγματικά δεν έχω ιδέα. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που έχουν περάσει παρόμοιες καταστάσεις, και νομίζω ότι περνάς από 1000 κύματα, ανάλογα πάντα με το πόσο καιρό βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση (δηλαδή σε ομηρία). Απλά ελπίζω, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, να έβρισκα τη δύναμη να το ξεπεράσω. Ξέρεις, μερικές φορές αυτό που μου βγαίνει είναι η επιμονή και η θέληση. Οι άνθρωποι θέλουν να ζήσουν και να επιβιώσουν. Λυπάμαι που δεν έχω καλύτερη απάντηση.
-Τι είναι ο φόβος για σας;
-Ο φόβος; Είναι μια συζήτηση που έχω κάνει με φίλους, αλλά (όταν σε ρωτάνε σε συνέντευξη), χρειάζεται να δώσεις μια προσεκτική απάντηση. Νομίζω ότι ο φόβος είναι το αντίθετο από το να ζεις στη στιγμή, να ζεις πλήρως στο παρόν. Επειδή ο φόβος σχετίζεται πάντα, είτε με το παρελθόν είτε με το μέλλον, περιέχει ένα ορισμένο μέτρο. Αν φοβάσαι για κάτι που συνέβη στο παρελθόν, είναι σαν να ταυτίζεσαι με αυτό το γεγονός. Κάνεις αυτό το γεγονός να καθορίζει το παρόν σου. Αν νιώθεις φόβο για κάτι στο μέλλον, είναι ελαφρώς αλαζονικό, επειδή υποθέτεις ότι ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον, σε αντίθεση με το να βρίσκεστε στο παρόν και να το αφήσεις να εξελιχθεί. Για μένα, λοιπόν, ο φόβος είναι ένας μηχανισμός που προέκυψε μέσα από την αντίληψή μας για τον χρόνο.
-Ο δικός σας φόβος;
-Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι ότι «ό,τι ανεβαίνει πρέπει να κατεβαίνει». Όταν ανεβαίνει, πρέπει να κατεβαίνει. Όταν κατεβαίνει, πρέπει να ανεβαίνει. Μισώ τα «ασανσέρ». Μισώ να βρίσκομαι σε ερμητικά κλειστά μεταλλικά κουτιά που κρέμονται από μια κλωστή. Και δεν μου αρέσουν οι κλειστοί χώροι γενικά. Σίγουρα έχω και άλλους φόβους, αυτοί όμως μου ήρθαν τώρα αυθόρμητα.
-Πώς ήταν η συνεργασία με τον Μισέλ Φράνκο;
-Ο Michel Franco είναι εξαιρετικά λεπτομερής στον τρόπο που σκηνοθετεί και απαιτητικός με αυτό που θέλει από εσένα. Ξέρει ακριβώς τι σου ζητάει. Νομίζω ότι είναι πολύ καλός στο να δημιουργεί έναν γενικό τόνο για την ταινία και να κάνει όλους τους ηθοποιούς να ζουν στο ίδιο σύμπαν. Το πιο δύσκολο και διασκεδαστικό ήταν ότι κάναμε πολλά μακριά πλάνα, μερικές φορές 10λεπτες λήψεις, κάτι που μου θύμισε το θέατρο. Αλλά ταυτόχρονα, ο Μισέλ δουλεύει με έναν τόνο που είναι πολύ κινηματογραφικός.
Το τρέιλερ της ταινίας:
-Θεωρώ ότι χρησιμοποιεί θεατρικές φόρμες και μορφές κλασικού δράματος στα σενάρια του.
-Είναι υλικά που χρησιμοποιεί, πράγματι. Αφαιρεί όμως τις θεατρικές υπερβολές, οπότε παράγει ένα μείγμα κινηματογράφου και θεάτρου, κάτι που βρίσκω πολύ, πολύ ενδιαφέρον. Λειτουργεί «χειρουργικά» με πολύ ακριβείς κίνησεις, σε όλα. Έτσι ήταν πραγματικά μια δουλειά αξιομνημόνευτη.
-Θυμάμαι καλά ότι είχατε έρθει στην Ελλάδα;
-Ναι. Έχω πάει στη Θεσσαλονίκη το 2017, στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ. Η γιαγιά μου έζησε εκεί. Έτσι, η μητέρα μου πήρε εμένα και την αδελφή μου στο ταξίδι της… και ήταν ένα υπέροχο ταξίδι. Θεσσαλονίκη, Σαντορίνη και Αθήνα. Λατρεύω το φαγητό εκεί.
-Αφού επισκεφτήκατε και κινηματογραφικό Φεστιβάλ, τι έχετε να πείτε για τον σημερινό ελληνικό πολιτισμό;
-Εξίσου τον λατρεύω, ειδικά τον κινηματογράφο. Από Έλληνες δημιουργούς μου αρέσει πολύ ο Λάνθιμος και οι περισσότερες ταινίες του. Όχι όλες, αλλά μου αρέσει ιδιαίτερα ο «Κυνόδοντας» αν και η αγαπημένη μου ελληνική ταινία είναι «Η Αιωνιότητα και μια μέρα». Η φωτογραφία αυτής της ταινίας είναι μοναδική. Ο Αγγελόπουλος ήξερε να ντύνει τις ταινίες με υπέροχα soundtrack. Η Ελένη (Καραϊνδρου) γράφει υπέροχη μουσική. Δεν είδα τη «Σκόνη του χρόνου», αλλά το «Βλέμμα του Οδυσσέα» και το «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» είναι δύο από τις αγαπημένες μου ταινίες. Μου θυμίζουν τη γιαγιά μου. Είναι σαν πίνακας του Τέρνερ ή κάτι τέτοιο.
Διαβάστε επίσης:
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος