Είναι και οι δυο συνειδητοί γονείς. Ασχολούνται, ενημερώνονται, έχουν παρουσία στα παιδιά. Όταν έγινε σαφές πόσο καθοριστική είναι η ενασχόληση του πατέρα στην εκπαίδευση, εκείνος άρχισε να περνάει περισσότερο χρόνο μαζί τους.
Ωστόσο, κάτι δεν πήγαινε καλά. Το κοριτσάκι άρχισε να βασίζεται όλο και περισσότερο στον μπαμπά του για λύνει τις ασκήσεις του. Υπήρχαν φορές που ο μπαμπάς έλυνε, και η μικρή δίπλα έπαιζε με το τάμπλετ. Φυσικά οι ασκήσεις ήταν ολόσωστες, αλλά το κοριτσάκι μάθαινε ότι κάποιος άλλος έκανε τη δύσκολη δουλειά γι’ εκείνη. Το αγοράκι πάλι, περίμενε από τον μπαμπά του να δέσει και τα κορδόνια των παπουτσιών του.
Η πιο σύνθετη και απαιτητική αποστολή είναι να μεγαλώνει κάποιος σήμερα παιδιά. Μια αποστολή που γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη.
Η υπερπροστασία περιορίζει τις ικανότητες του παιδιού
Υπάρχουν στιγμές που το χέρι ενός ενήλικα τρέχει πιο γρήγορα από την προσπάθεια του παιδιού.
Από καλή πρόθεση. Ωστόσο, το μήνυμα περνάει αλλιώς: «Δεν χρειάζεται να δοκιμάσεις· θα το κάνω εγώ για σένα.»
Κι έτσι η δυσκολία μικραίνει, αλλά μικραίνει και το εύρος των δεξιοτήτων.
Ένας κόμπος στα κορδόνια, οι οδηγίες για ένα παιχνίδι ή για μια συσκευή στην κουζίνα, είναι σημαντικά για την αυτονομία του παιδιού Η παρουσία του γονιού δίπλα του, όχι για να λύσει, αλλά για να στηρίξει, χτίζει σιγά σιγά το εσωτερικό «μπορώ».
Ο έπαινος που γίνεται βάρος
Τα παιδιά ακούνε με προσοχή όσα λέγονται. «Είσαι έξυπνη», «Είσαι ταλέντο». Αποκτά μια εύθραυστη ταυτότητα. Σαν να χρειάζεται το παιδί να επιβεβαιώσει ξανά και ξανά αυτό που άκουσε, αποφεύγοντας ό,τι μπορεί να το εκθέσει.
Αντίθετα, όταν ο γονιός επαινεί – την υπομονή, τη στρατηγική, την προσπάθεια– τότε εκείνο μαθαίνει ότι η αξία του βρίσκεται στον τρόπο που εργάζεται για κάτι. Και αυτό αυξάνει την ικανότητα των παιδιών να «ανακάμπτουν» μπροστά στις δυσκολίες και τα εμπόδια, και να συνεχίζουν.
Όταν τα συναισθήματα θεωρούνται κάτι προς «διόρθωση»
Τα συναισθήματα δεν είναι κάτι προς «διόρθωση». Είναι σήματα από τον εσωτερικό μας κόσμο. Όταν σπεύδουμε να σβήσουμε τη λύπη ή τον φόβο, το παιδί μαθαίνει ότι δεν αντέχει αυτό που νιώθει.
Μια λιχουδιά, μερικές αναπνοές μαζί, μια γωνιά που προσφέρει ηρεμία, όλα αυτά λειτουργούν σαν βάσεις σταθερότητας. Ηρεμούν χωρίς να ακυρώνουν. Και δείχνουν στο παιδί ότι η λύπη και ο φόβος είναι μέρος της ζωής.
Πολύ «πυκνές» μέρες
Πολλές οικογένειες κινούνται σε έναν ρυθμό που θυμίζει μόνιμο σπριντ. Ωστόσο, η σκέψη, η δημιουργικότητα και η εσωτερική ηρεμία χρειάζονται χώρο.
Στην ιαπωνική κουλτούρα υπάρχει η έννοια του Ma, ως μια παύση στον χρόνο, ένα διάστημα ή ένα κενό στον χώρο. Το Ma είναι ο χρόνος και ο χώρος που χρειάζεται η ζωή για να αναπνεύσει, να νιώσει και να συνδεθεί κάποιος μαζί της.
Αν δεν έχουμε χρόνο, σημαίνει ότι ο χώρος μας είναι περιορισμένος, δεν μπορούμε να αναπτυχθούμε. Αυτή η καθολική αρχή ισχύει για κάθε πτυχή της ζωής.
Τα παιδιά χρειάζονται κι εκείνα Ma. Λίγο χρόνο που δεν είναι προγραμματισμένος να γίνει κάτι. Μια ώρα χωρίς οθόνες, μια μικρή βόλτα χωρίς προορισμό, μια δουλειά του σπιτιού που θα την αναλάβουν από την αρχή ως το τέλος.Μικρές παύσεις που επιτρέπουν στο σώμα και στο μυαλό να πάρουν μια ανάσα.
Οι ενήλικες μιλούν αντί για το παιδί
Από αγάπη και συχνά από βιασύνη, οι ενήλικες απαντούν πριν προλάβει το παιδί να μιλήσει. Παραγγέλνουν για εκείνο, εξηγούν για εκείνο, διευκολύνουν την αμηχανία που μπορεί να αισθανθεί.Κι έτσι χάνεται σιγά-σιγά η αίσθηση ότι η φωνή του έχει σημασία.
Το παιδί μπορεί να δοκιμάσει τη δική του θέση στον κόσμο. Και όταν κάτι δυσκολέψει, ίσως μια σύντομη συζήτηση μετά να το βοηθήσει να καταλάβει το πρόβλημα. Δεν χρειάζεται διάλεξη. Στήριξη χρειάζεται.
Πρώτα το κινητό
Τα παιδιά γνωρίζουν πολύ καλά πότε είμαστε μαζί τους πραγματικά και ποτέ είμαστε απλώς εκεί. Όταν το βλέμμα μας πέφτει στο κινητό την ώρα που μιλάμε μαζί του, η σύνδεση χάνεται.
Μπορεί να δημιουργηθούν «ελεύθερες ζώνες» χωρίς οθόνες: την ώρα του φαγητού, στις βόλτες με το αυτοκίνητο, όταν είναι όλη η οικογένεια συγκεντρωμένη. Να μάθει το παιδί ότι στις σχέσεις και στη ζωή υπάρχουν κανόνες που τους ακολουθούμε για να ζούμε όλοι καλά.
Όταν τα παιδιά δεν βλέπουν πώς λύνονται οι διαφωνίες
Τα σπιτικά όπου δεν ακούγεται ποτέ κάποια διαφωνία μπορεί να φαίνονται ήσυχα, αλλά συχνά τα παιδιά που ζούνε εκεί γίνονται λιγότερο ανθεκτικά στις δυσκολίες της ζωής.
Τα παιδιά υποψιάζονται ότι υπάρχουν συγκρούσεις αλλά δεν έχουν την ευκαιρία να βιώσουν πώς γίνονται οι διορθωτικές κινήσεις.Κι έτσι, όταν κάτι θα πάει στραβά στις δικές τους σχέσεις, δεν θα ξέρουν πώς να το διαχειριστούν.
Η απλή και καθαρή γλώσσα: «Όταν έγινε αυτό, ένιωσα έτσι και θα ήθελα την επόμενη φορά να γίνει αλλιώς», δείχνει έναν τρόπο να διατηρηθεί ο σεβασμός στο δωμάτιο, ακόμη κι αν οι τόνοι ανέβουν για λίγο.
Η καθαρή συγγνώμη – χωρίς «ναι, αλλά…» και χωρίς δικαιολογίες – δείχνει στο παιδί τι σημαίνει πραγματική ανάληψη ευθύνης και γίνεται ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα για το πώς γίνονται οι διορθωτικές κινήσεις.
Κάθε φορά που μια οικογένεια απομακρύνεται από αυτές τις συμπεριφορές δίνει στο παιδί χώρο.Το αφήνει να δοκιμάσει, να μπερδευτεί, να μάθει, να σταθεί.
Και μέσα σε αυτόν τον χώρο, σιγά σιγά μπορεί να μεγαλώσει και να γίνει ένας ισορροπημένος ενήλικας.
Σχετικά άρθρα:
- Οκτώ γονεϊκές συμπεριφορές που δημιουργούν κακομαθημένα παιδιά
- Εκπαίδευση Αποτελεσματικού Γονέα: Η μαγική επίδραση της ενεργητικής ακρόασης
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Γίνε μέλος στο κανάλι μας στο Viber
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος
