Συγκλίσεις και αποκλίσεις μεταξύ της γαλλικής και της ισπανικής ακροδεξιάς

ανταπόκριση από τη Μαδρίτη: Δώρα Μακρή

Όπως επισημαίνει σε άρθρο της η εφημερίδα El País,  “O Φρανσίσκο Φράνκο ήταν ακόμη ζωντανός όταν οΖαν-Μαρί Λεπέν ίδρυσε το Εθνικό Μέτωπο (FN) το 1972, μια έκφραση του γαλλικού εθνικιστικού πένθους για την απώλεια της Αλγερίας, που τροφοδοτήθηκε από μια ομάδα πρώην υποστηρικτών του καθεστώτος του Βισύ, νεοφασίστες, αντικομμουνιστές και καθολικοί παραδοσιακοί και πρώην ακροδεξιοί πολιτοφύλακες.

Μετά από ξεκινήματα στο περιθώριο, η πρώτη της μεγάλη επιτυχία ήρθε το 1984, όταν κέρδισε δέκα έδρες στις ευρωεκλογές.” Στην Ισπανία όμως τα πράγματα πήγαιναν με διαφορετικό ρυθμό καθώς η χώρα έκανε το νετμπούτο της στη δημοκρατία μετά από 40 χρόνια δικτατορίας. Οι νοσταλγοί του δικτάτορα Φρανσίσκο Φράνκο είχαν ως ηγέτη τους τον Μπλας Πινιάρ ο οποίος ίδρυσε το κόμμα Fuerza Nueva (Νέα Δύναμη) όμως απέτυχε το 1982 να καταφέρει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Η ισπανική κοινωνία βρισκόταν σε άλλους ρυθμούς και η μόνη επιδίωξή της ήταν να ξεχάσει το φρανκικό παρελθόν της. Έτσι το 1986, ο Μπλας Πινιάρ αποφασίζει να ιδρύσει ένα νέο κόμμα το οποίο αποκάλεσε Εθνικό Μέτωπο (Frente Nacional) – δεν μπήκε καν στον κόπο να βρει νέο όνομα. Αντέγραψε το γαλλικό. 

Δεν ήταν όμως η μόνη ισπανική ακροδεξιά δύναμη που προσπάθησε να μιμηθεί το Εθνικό Μέτωπο του Λεπέν. Και άλλες μικρότερες ομάδες συμμετέχουν μέχρι και σήμερα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση στην Ισπανία , όμως ποτέ δεν κατάφεραν να εκλεγούν. Αντίθετα η γαλλική ακροδεξιά ήδη από το 1988 είχε πετύχει πάνω από 14% στις προεδρικές εκλογές. Οπότε το Frente Nacional του Μπλας Πινιάρ κατείχε την πρωτοκαθεδρία καθώς το 1987 ο ίδιος ο Ζαν Μαρί Λεπέν βρέθηκε στη Μαδρίτη και συμμετείχε με τον Πινιάρ σε συγκέντρωση κατά της απειλής του AIDS, της σεξουαλικής ανεκτικότητας, κατά των αμβλώσεων και της δημογραφικής παρακμής.

Από τότε μέχρι σήμερα η ισπανική ακροδεξιά προσπάθησε πολλές φορές να μιμηθεί ή και να αντιγράψει την γαλλική για να φτάσει τα επίπεδα επιτυχίας της. Πριν από δύο μήνες η Μαρίν Λεπέν καθόταν δίπλα στον Σαντιάγκο Αμπασκάλ επικεφαλής του Vox σε εκδήλωση του κόμματος στη Μαδρίτη σε ένα πολύ εγκάρδιο κλίμα. Η Λεπέν δεν έλειψε επίσης από άλλες διεθνείς συναντήσεις διεθνών ακροδεξιών ηγετών που οργάνωνε η Vox τα τελευταία χρόνια αλλά ήταν κεκλεισμένων των θυρών και οι διαρροές ελάχιστες.

Επίσης η Λεπέν στο παρελθόν προσπάθησε πολλές φορές να πείσει το επιτελείο του Πινιάρ να πάψει να υμνεί την φιγούρα του δικτάτορα Φράνκο αν ήθελε να κερδίσει ψηφοφόρους καθώς οι καιροί είχαν αλλάξει , χωρίς όμως ο τελευταίος να ακολουθήσει την συμβουλή της. Η πρόθεση του Μπλας Πινιάρ ήταν – επί ματαίω- να σχηματίσει ένα κοινό μέτωπο μεταξύ του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν και του μεταφασιστικού Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, προκατόχου των Αδελφών της Ιταλίας της Τζόρτζια Μελόνι.

Η ισπανική ακροδεξιά δεν κατάφερε να μπει στην ισπανική βουλή μέχρι το 2019 με το κόμμα Vox που γεννήθηκε το 2013 όμως η διαφορά του με το κόμμα της Μαρίν Λεπέν είναι ότι δεν συμφωνούν πχ σε θέματα σεξουαλικότητας, οικογένειας, το δικαίωμα στην άμβλωση  ή ακόμα και στη νοσταλγία για την δικτατορία. Οι Ισπανοί ακροδεξιοί είναι πιο συντηρητικοί από την Μαρίν Λεπέν.

Η ίδια ως “πολύ πιο ευφυής από τον πατέρα της” όπως επισημαίνεται στον ισπανικό τύπο “άφησε πίσω την καθολική παραδοσιακότητα του πατέρα της”. Και αυτή είναι και η διαφορά των δύο κομμάτων που ανήκουν σε δύο διαφορετικές ευρωπαϊκές “οικογένειες”. Η ισπανική ακροδεξιά συντονίζεται καλύτερα με την Πολωνική, την Ουγγρική ή την Ιταλική ακροδεξιά παρά με την Γαλλική. Όμως τόσο ο Abascal όσο και η Le Pen αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους ως μέλη ενός κοινού μπλοκ, του κυρίαρχου και υπερασπιστή της «Ευρώπης των εθνών».