«Έχουμε προσπαθήσει αρκετά να λειάνουμε τις “αιχμές”. Η Ευρώπη έχει ταλέντο στο να κάνει τα στραβά μάτια και να προσπαθεί να κατευνάζει τους εχθρούς της, το Ισλάμ, τον Ερντογάν, τον Πούτιν. Ίσως δεν ήταν τόσο αποτελεσματική αυτή η μέθοδος και πρέπει να εφαρμόσουμε ένα είδος hard power, δηλαδή να δείξουμε ότι υπάρχει και στρατιωτική δύναμη και άλλοι τρόποι να αποτρέψουμε την προπαγάνδα για τη ρωσοφιλία, την τρομερή επιδρομή που κάνει ο Πούτιν στο Ίντερνετ», τόνισε η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου, μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και στην εκπομπή «Καθρέφτης» με τον Χρήστο Μιχαηλίδη, αναφορικά με την αντίδραση της Δύσης στη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία.
«Έχουμε τρόπους να κλείσουμε την επιρροή αυτών των καθεστώτων στην Ευρώπη. Δεν υπάρχουν πάντα δημοκρατικοί και ανθρωπιστικοί τρόποι για να αντιδράσει κανείς. Μου φαίνεται σαν να ξύπνησε ο δράκος που κοιμόταν τον ύπνο των δικαίων, με εξέπληξε ευχάριστα», υπογράμμισε, σημειώνοντας ότι «λόγω των δημοκρατικών διαδικασιών που έχουμε στην Ευρώπη και οι οποίες είναι απαραίτητες, συνήθως αργούμε». «Αλλά δείξαμε ότι όταν κάτι πονάει πολύ, και όταν έχει περάσει πολύς χρόνος κατευνασμού και ανοχής, γίνεται το λεγόμενο ποιοτικό άλμα. Πάμε καλά από αυτή την άποψη. Αυτή η ευρωπαϊκή άμεση αντίδραση χρειάστηκε για πλείστες άλλες περιπτώσεις που εκκρεμούν. Όλες οι αποφάσεις έχουν και μια πλευρά σκοτεινή που πρέπει να προσέχουμε», εξηγώντας ότι υπάρχει ο κίνδυνος οι κυρώσεις «να στρέψουν εναντίον μας απλούς Ρώσους». «Αλλά ίσως φέρει και ένα καλό αποτέλεσμα. Δηλαδή ίσως αρχίσουν να διαμαρτύρονται λίγο περισσότερο από όσο διαμαρτύρονται», αντέτεινε.
Ερωτηθείσα για τους λόγους που ο Πούτιν προχώρησε στην εισβολή, μίλησε για μια πορεία μέσα στην Ιστορία που θα μπορούσε να οδηγήσει εκεί, αλλά δεν ήταν και απαραίτητο, καθώς δεν υπάρχουν νομοτέλειες, αφού «οι κινήσεις των ανθρώπων, η ζωή των ανθρώπων και των κρατών έχουν ένα πάρα πολύ μεγάλο χώρο χάους και τυχαίου». «Αν δεν υπήρχε ο Πούτιν, αν δεν ήταν ο Ζελένσκι, αν δεν υπήρχε αυτό το θέμα με την Ενέργεια, υπάρχουν πολλά if, if,if, τα οποία αν δεν συνέτρεχαν όλα μαζί, δεν θα μπορούσε να συμβεί αυτό. Δεν ήταν δηλαδή προκαθορισμένο ότι η Ρωσία θα επιτεθεί στην Ουκρανία. Αλλά ήταν πιθανό για πολλούς λόγους, γιατί η Ρωσία θέλει να βγει στην Κριμαία, θέλει να ενώσει όλες τις ευρωπαϊκές χώρες της περιοχής της. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι κυρίως το ευρωπαϊκό μέρος και λιγότερο το ασιατικό. Για πολλούς λόγους που είναι και ψυχικοί, που έχουν σχέση με τα συμπλέγματα έναντι της Ευρώπης, με αυτή τη θέση που έχει η Ρωσία τη μεταιχμιακή ανάμεσα στην Ασία και στην Ευρώπη, με το δημογραφικό του πρόβλημα ( οι ασιατικές περιοχές αναπτύσσονται ενώ οι ευρωπαϊκές έχουν υπογεννητικότητα)», διευκρίνισε η ίδια.
«Αλλά οι γεωπολιτικές σχέσεις δεν είναι επιστήμη. Είναι ένα συνονθύλευμα από μορφές συμπεριφοράς που εξαρτώνται από πάρα πολλούς παράγοντες. Πιστεύω ότι όπως συνέβη και με τον Χίτλερ, αν δεν υπήρχε ο ίδιος ως προσωπικότητα, δεν θα είχε γίνει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, δεν ήταν κάτι που προέκυψε δήθεν από την ταπεινωτική συνθήκη των Βερσαλλιών. Αυτά είναι εκ των υστέρων εκλογικεύσεις. Αλλά με τα ίδια υλικά αν δούμε τον Πούτιν, θα καταλάβουμε ότι περισσότερο είναι ένα ζήτημα προσωπικοτήτων που έχουν αναδειχθεί από συγκεκριμένους λαούς μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες, αλλά θα μπορούσαν να μην είναι και έτσι», δήλωσε.
«Άλλωστε οι Ρώσοι δεν είναι ένα συμπαγές σώμα. Εδώ ίσως υπάρχει μια μικρή εκτροπή γιατί υπάρχει αντι-ρωσικό αίσθημα. Δεν είναι ωραία αυτά τα πράγματα, πρέπει να προσέχουμε», πρόσθεσε.
Η κυρία Τριανταφύλλου παραδέχθηκε ότι υπάρχει εθνικισμός στη Ρωσία, όπως υπήρχε πάντοτε. «Κάποτε τον έλεγαν σοβιετικό πατριωτισμό, αλλά εθνικισμός ήταν. Πίστευαν ότι ήταν ανώτεροι από άλλους λαούς γιατί είχαν φτιάξει αυτό το μπολσεβικικό πείραμα, γιατί η χώρα τους ήταν ηθικά ανώτερη, γιατί είχαν διαχωρίσει τη χώρα τους από την φαυλότητα του καπιταλισμού. Τους τάιζαν προπαγάνδα, εννοείται. Για να σταθεί εκείνο το σύστημα, χρειαζόταν πολύ μεγάλες ποσότητες προπαγάνδας, αλλιώς θα κατέρρεε, όπως και συνέβη. Άρα υπάρχει ο ρωσικός εθνικισμός και είναι τύπου που δεν μας ταιριάζει, είναι λίγο πιο παλιός, πιο αναχρονιστικός από τον ευρωπαϊκό. Γιατί όλες οι χώρες έχουν κάποιου τύπου εθνικισμό. Αυτό υπάρχει, αλλά το να αρχίσουμε να μιλάμε γενικά εναντίον των Ρώσων, δεν μας αξίζει», ξεκαθάρισε.
Επιπλέον τόνισε ότι τα περί «αποναζιστικοποίησης» της Ουκρανίας, είναι “ένας μύθος που υπάρχει στο μυαλό του Πούτιν και των κολάκων του».
«Ίσως προκύψει και κάτι καλό»
Η συγγραφέας είπε ότι από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έχει επηρεαστεί όλος ο κόσμος, αλλά ίσως υπάρξει και κάτι καλό, «δηλαδή κάποια ενότητα του υπόλοιπου κόσμου, κάποιες καινούργιες αποφάσεις σχετικά με την ενεργειακή μας αυτονομία, άλλος τρόπος αντιμετώπισης των χωρών που δεν βρίσκονται στον σκληρό πυρήνα της Δύσης και της Ευρώπης κτλ». «Και ίσως μια στροφή και αυτών που ήταν πιο φιλικοί προς το καθεστώς της Ρωσίας, όπως η ευρωπαϊκή Αριστερά, η ευρωπαϊκή Άκρα Δεξιά. Μπορεί και αυτοί να κάνουν μια στροφή γιατί το κοινό τους θα το ζητήσει. Παρότι υπάρχουν ομάδες και άτομα και μικρές παρατάξεις που έχουν τελείως διαφορετική αντίληψη για την πραγματικότητα και για το διεθνές Δίκαιο», εξήγησε.
Η κυρία Τριανταφύλλου τόνισε ότι χρειάζεται προσοχή, έρευνα και γνώση όταν μιλάμε για τέτοια ζητήματα. «Ξαφνικά αισθάνομαι ότι όλοι γίναμε Ουκρανολόγοι και ειδικοί στη γεωπολιτική. Υπερβολική παραγωγή κειμένων, άρθρων. Χρειάζεται περισσότερη προσοχή, λιγότερος συναισθηματισμός, περισσότερα έργα και ίσως μια στροφή στον τρόπο με τον οποίον βλέπουμε τα πράγματα. Γιατί υπάρχει μια “παλαιο-μαρξιστική” ιδέα ότι τα συμφέροντα είναι αυτά που καθοδηγούν τις χειρονομίες, ενώ υπάρχουν και άλλοι παράγοντες. Ψυχικοί ας πούμε, ιστορικοί, πολιτισμικοί, ένα σωρό παράγοντες που δεν έχουν καμία σχέση με τη λογική», σημείωσε.
«Κάποιο λαοί μας φαίνονται πιο συμπαθείς»
«Είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, υπάρχουν λαοί που μας φαίνονται πιο συμπαθείς από άλλους. Όλοι είναι ίσοι σε σχέση με το διεθνές Δίκαιο, αλλά ορισμένοι λαοί μας φαίνονται πιο κοντά και ταυτιζόμαστε ευκολότερα. Οι Ουκρανοί είναι μια τέτοια περίπτωση», σημείωσε η κυρία Τριανταφύλλου.
«Η Ουκρανία ήταν πολύ κοντά στη Ρωσία, δεν ήταν σαν την Γεωργία που είχε έντονο αντιρωσισμό. Βγήκαν 2 σοβιετικοί ηγέτες από την Ουκρανία, ο Χρουτσόφ και ο Μπρέζνιεφ. Ήταν μια προνομιακή σοβιετική δημοκρατία, αν και είχε τοπική κουλτούρα. Και μια μεγάλη επιτυχία της Σοβιετικής Ένωσης ήταν ότι σεβόταν την τοπική κουλτούρα της κάθε Δημοκρατίας», δήλωσε.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Γίνε μέλος στο κανάλι μας στο Viber
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος