«Ποιους αποκαλείτε ως Αριστερά; Γιατί Αριστερά λέμε από τον Μιτεράν έως τον Στάλιν. Αν εννοείται ως Αριστερά τον ΣΥΡΙΖΑ, για μένα είναι ένα υβριδικό πράγμα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ανάμεσά τους υπάρχουν και εξαιρετικοί άνθρωποι, αλλά δεν είναι αυτοί που δίνουν τον τόνο και την γραμμή», τόνισε ο συγγραφέας, Διονύσης Χαριτόπουλος, ο οποίος μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και στην εκπομπή «Με τούτα και μ΄ εκείνα» με τον Φώτη Παπούλια για το νέο του βιβλίο με τίτλο «Οι Άτακτοι – Πρόσωπα και γεγονότα» εξαπέλυσε βολές κατά του ΚΚΕ για τη στάση του απέναντι στον Άρη Βελουχιώτη.
«Με ανθρώπους που λένε ότι “το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του” και όχι στους ανθρώπους που το κατοικούν χιλιάδες χρόνια μαζί τους, εγώ δεν μπορώ να έχω σχέση, γιατί πάνω από όλα η ψυχή μου “γράφει” Ελλάδα. Η Αριστερά είναι πατριωτική ή δεν είναι Αριστερά. Η Αριστερά είναι μια διαρκής ευαισθησία και μια ανιδιοτέλεια. Αυτή είναι η Αριστερά», υπογράμμισε.
Ειδικότερα για το ΚΚΕ, είπε ότι κατά την περίοδο ίδρυσης του ΕΛΑΣ είχε την ατυχία να βρίσκονται στην ηγεσία τους στενοκέφαλοι άνθρωποι, ενώ είχε μια πλειάδα στελεχών, μορφωμένων και ικανών, οι οποίοι όμως δεν εισακούγονταν. «Υπήρχε ένα δίδυμο στην ηγεσία του ΚΚΕ, οι Σιάντος και Ιωαννίδης οι οποίοι ήταν άκρως αρνητικοί απέναντι στον Άρη Βελουχιώτη. Φοβόντουσαν ότι θα χάσουν τον έλεγχο, ότι δεν θα εισακούγονται, ότι θα κάνει εκείνος ό,τι θέλει, ενώ δεν ήταν έτσι τα πράγματα από τη δική του την πλευρά. Μέχρι το τέλος του 1943 τα πράγματα πήγαιναν καλά. Γιατί μαζί με την ηγεσία του ΚΚΕ ήταν και ο Δημήτρης Γληνός, ο μεγάλος διανοητής, που τους καθοδηγούσε και τον οποίο τον άκουγαν. Αλλά τον Δεκέμβριο του 1943 ο Γληνός πέθανε και η ηγεσία βρέθηκε στον “αέρα”. Δεν ήταν για το “μπόι” τους η βαθμίδα στην οποία είχαν βρεθεί», εξήγησε.
Για τις σχέσεις του τότε γενικού γραμματέα του ΚΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη με τον Βελουχιώτη, είπε ότι ήταν δυο δυο διαφορετικές προσωπικότητες, όσο και αν φαίνεται ότι στη βάση η ηγετικότητά τους μοιάζει. «Για τον Ζαχαριάδη το υπέρτατο ήταν το Κόμμα. Ο Άρης έβλεπε και τον κόσμο, είχε μεγάλη επαφή με τον κόσμο, ήταν πιο γήινος. Το κομματικό αξίωμα του Ζαχαριάδη ήταν “ό,τι είναι καλό για το Κόμμα, είναι καλό και για τον λαό”. Και ο Άρης τους διαόλιζε όλους γιατί το αντέστρεφε και έλεγε πως “ό,τι είναι καλό για τον λαό είναι καλό και για το Κόμμα”», ανέφερε.
Σημείωσε, δε, ότι στη συνείδηση του λαού έμεινε ο Άρης σε αντίθεση με την επίσημη κομματική ηγεσία, «γιατί αυτός και οι καπετάνιοι του εξέφραζαν την λαϊκή ψυχή». «Τα πολιτικά και τα ιδεολογήματα για τους χωρικούς είναι πολύ νεφελώδη, δεν έμπαιναν σε τέτοιες διαδικασίες. Αν και δεν αμφισβητώ τον αγωνιστικό πυρήνα του ΚΚΕ – με 2.000 μέλη όλα και όλα κατάφερε να κάνει μια Αντίσταση, ενώ η αστική ηγεσία του τόπου, η αστική τάξη, δεν έκανε τίποτα. Ή απουσία ή προδοσία. Το λάθος που έκαναν στο ΚΚΕ ήταν ότι προσπαθούσαν να μιλήσουν στους χωρικούς με την ξύλινη κομματική γλώσσα και αυτοί δεν καταλάβαιναν τίποτα. Ο Άρης καθόταν με τον χωρικό, έπινε μαζί του καφέ, τσίπουρο, γελούσαν, τους πείραζε και τον πείραζαν, με αποτέλεσμα οι κομματικοί να τον πουν “λαϊκιστή” τον Άρη. Ότι λαϊκίζει επειδή καταφέρνει και συνεννοείται με τους χωρικούς», διευκρίνισε.
Έκανε ιδιαίτερη αναφορά στο γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν συμπεριέλαβε στην ηγεσία του κανέναν από όσους αναδείχθηκαν από την Αντίσταση. «Κανένας καπετάνιος δεν έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Μόνο οι γραφειοκράτες, οι ίδιοι και οι ίδιοι. Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Την αντίσταση δεν την ήθελε κανένας στην Ευρώπη. Δηλαδή στην ανατολική Ευρώπη τους αντιστασιακούς τους πέρασε “λεπίδι” ο Στάλιν, στη δυτική Ευρώπη τους πέρασαν “λεπίδι” ή τους εξαφάνισαν οι Αγγλο-αμερικανοί. Κανείς δεν ήθελε το ευρωπαϊκό πνεύμα που αναπήδησε μέσα από την Αντίσταση, αυτό το νέο πράγμα που ζητούσαν δηλαδή οι άνθρωποι που ρίσκαραν με τη ζωή τους για την ελευθερία, περισσότερη κοινωνική αλληλεγγύη και περισσότερη Δικαιοσύνη. Δεν ήθελαν να αλλάξουν τα καθεστώτα, αλλά αυτά που ζητούσαν δεν ήθελε να τα ακούει κανένας», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Έφερε ως παράδειγμα το υποχρεωτικό κούρεμα των ανταρτών μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, λέγοντας πως «τα μακριά μαλλιά και τα γένια ήταν το σήμα κατατεθέν της πολεμικότητάς τους, όπως ήταν και στην Επανάσταση του ‘ 21». «Αναγκάστηκαν με το κεφάλι κάτω να περιμένουν στη σειρά να κουρευτούν σαν τα πρόβατα. Αυτούς τους υπερήφανους ανθρώπους τους κατάντησαν φοβισμένους, κυνηγημένους», ανέφερε.
«Διανοούμενος και σκληρός ο Άρης»
Ερωτηθείς για την προσωπικότητα του Άρη Βελουχιώτη, ο κ. Χαριτόπουλος είπε ότι ήταν «ο άνθρωπος που ήξερε πώς να φερθεί κάθε στιγμή και είχε αδιαμφισβήτητα ηγετικά προσόντα», υπενθυμίζοντας ότι οι μόνιμοι αξιωματικοί του ΕΛΑΣ – ο οποίος είχε 800 ενεργεία μόνιμους αξιωματικούς, μεταξύ των οποίων και 15 στρατηγοί – τον αποκαλούσαν με τον γαλλικό όρο General. «Όλοι αυτοί αναγνώριζαν τον Άρη, δεν ήταν μόνο οι ορεσίβιοι. Είχε τη δυνατότητα να επιβάλλεται. Συνδύαζε αυτό που λέει ο Κινέζος ο Σουν Τσου, ότι ο πολέμαρχος πρέπει να συνδυάζει 2 πράγματα, την καλλιέργεια με τη σκληρότητα. Ο Άρης τα είχε και τα δυο, ήταν ένας διανοούμενος που πήγαινε στην όπερα, δεν ήταν ένας κατσαπλιάς όπως θεωρούν κάποιοι. Ένας διανοούμενος που διαβάζει, είχε διαβάσει Κλαούζεβιτς για ήξερε γαλλικά, αλλά ήταν και αφάνταστα σκληρός. Δεν ορρωδούσε προ ουδενός», τόνισε.
Συμπλήρωσε, δε, πως ο Άρης γνώριζε καλά πως το αντάρτικο θα σβήσει εάν δεν το «αγκαλιάσουν» οι αγρότες και για τον λόγο αυτό σεβάστηκε απολύτως «όχι μόνο την περιουσία, αλλά και την τιμή του αγρότη, να μην ανησυχεί για την γυναίκα του και την κόρη του με τόσους άντρες».
«Ο ΕΛΑΣ συνδέεται με το ‘21»
Αναφορικά με το ερώτημα εάν η τάξη ή η αταξία δημιουργεί την Ιστορία, ο κ. Χαριτόπουλος αντέτεινε ότι «οι εξωτερικές συνθήκες το κρίνουν». «Δηλαδή ναι μεν υπάρχει ο καιρός της ειρήνης, υπάρχει και ο καιρός των όπλων. Εκεί χωρίζονται τα πράγματα. Θέλουμε τους ζωηρούς, τους απόκοτους, τους ανθρώπους τους περήφανους που βγαίνουν μπροστά και αναλαμβάνουν την ευθύνη με κίνδυνο της ζωής τους», επισήμανε λέγοντας ότι το αντάρτικο συνδέεται με το 1821. «Είναι αλληλένδετα αυτά. Αν δεν είχαμε αυτή την προίκα του ’21 στο βίο μας, δεν ξέρω πόσο εύκολα θα έβγαιναν πάλι στο βουνό», εκτίμησε.
Όπως είπε, ο ΕΛΑΣ ήταν αμιγώς αγροτικός στρατός, και «σπανίως έβρισκες ΕΛΑΣίτη αντάρτη από Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλες μεγάλες πόλεις. Ήταν μια αγροτική “έκρηξη” και δεν είναι καθόλου τυχαίο γιατί εκεί ήταν ζωντανές οι μνήμες του ’21. Το θέμα δεν ήταν μόνο οι μνήμες, ήθελαν να μοιάζουν και με τους παππούδες τους. Τις Κυριακές και τις γιορτές οι αντάρτες φορούσαν φουστανέλα. Έπαιρναν τα άρματα των παππούδων τους και έβγαιναν στο βουνό. Ήθελαν να τους μοιάζουν, όχι μόνο να τους μιμηθούν σε πολεμικές αρετές και σε ηρωισμό», κατέληξε ο συγγραφέας.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος