Με λυμένο χειρόφρενο”: γράφει η Μάρτυ Λάμπρου

ΜΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ,

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ
Επιμέλεια: Μαρία Σφυρόερα

«Δυο δρόμοι ανοίγονταν μες σε ένα δάσος, και εγώ, πήρα εκείνον που είχε πατηθεί πιο λίγο, κι αυτό τα άλλαξε όλα»
Ρόμπερτ Φόρστ

Ξεκίνησα την απόπειρά μου στο μυθιστόρημα, που τη θεωρώ προσωπική ανάγκη, κουράγιο και σταθερή πίστη, όχι στη φιλοδοξία μου, αλλά στις ιδιαίτερες εμπειρίες της ζωής μου που με έκαναν να συμμετάσχω στο πλαίσιο μιας σκληρής πραγματικότητας. Να ξεπεράσω τα τεράστια εμπόδια και διασχίζοντας παρακαμπτήριες να βγω σε έναν δρόμο, που από εσωτερική δική μου σύνθεση μετουσιώθηκε σε μυθιστόρημα που φέρει τον τίτλο: «Με λυμένο χειρόφρενο». Δεν υπάρχει αίσθηση της αλήθειας χωρίς το βίωμα.

Έτσι, η αφηγήτρια Σωτηρία, Σωτήρης για τον νταλικέρη πατέρα της, πήρε το βαρύ φορτίο στην πλάτη της και δίχως φόβο προσπάθησε να φανεί αντάξια ενός παρεξηγημένου κόσμου που μπόρεσε να περιγραφεί και ως μέρος μιας δίψας για το διαφορετικό, για την ελευθερία, αλλά και τη γνωστική αναζήτηση της ζωής.

«Μπαμπά θα πάμε βόλτα;» ρωτούσε τον πατέρα της, Στράτο, κάθε που γύριζε από το ταξίδι. «Ο μπαμπάς είναι κουρασμένος», η απάντησή του. Ώσπου, καλοκαίρι του 1982, η πολυπόθητη βόλτα πραγματοποιήθηκε. Η Σωτηρία από την πρώτη σελίδα του βιβλίου βρίσκεται σκαρφαλωμένη στο κουβούκλιο της νταλίκας, στο λιμάνι της Πάτρας. Καλώντας τον αναγνώστη/τρια να ταξιδέψει μαζί τους σε έναν σκληρό αλλά και μαγικό κόσμο. Ή, έστω, να υποψιαστεί. Γιατί αν η ζωή μας πρόσφερε μόνο «ωραία» πράγματα θα είχε τελειώσει από καιρό.

Νταλίκα λοιπόν, δίχως τα στερεότυπα για αυτό το μέσο μεταφοράς και τους ανθρώπους του. Στη Δημοτική μας παράδοση υπάρχει το άλογο ως μέσο κίνησης . Η ταχύτητα είναι που επεμβαίνει στον χρόνο και τον διαστέλλει, ενώ επιβραδύνει την άμεση μνήμη. Η Σωτηρία με τον πατέρα της Στράτο θα τρέξουν στις εθνικές οδούς της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής. Φορτία, φώτα πορείας, γράσα, πετρέλαια, λαμαρίνες. Τοπία που έχουν ειδωθεί πίσω από το παρμπρίζ εναλλάξ με τοπία εσωτερικά. Η Σωτηρία ταξιδεύοντας στους μεγάλους δρόμους, μες στην στενότητα της καμπίνας, θα γνωριστεί με τον πατέρα της, που αν σκληρός και απόμακρος, θα αναπτύξει μαζί της τρυφερότητα. Η Σωτηρία συγχρόνως παλινδρομεί. Στην ανοιχτοσύνη των τοπίων αντιμετώπισε και τα εσωτερικά της βάρη. Η μητέρα της Παναγιώτα ένα από τα πιο τραγικά πρόσωπα των εκτρόπων από τους Γερμανούς στο μαρτυρικό Δίστομο το 1945. Ο ΕΑΜίτης παππούς εκτελεσμένος από τους Ιταλούς το 1942. Η γιαγιά, απομεινάρι ενός ασπρόμαυρου κόσμου που χάνεται (Β’ Παγκόσμιος – Εμφύλιος Πόλεμος), και δεισιδαίμων, θεάται τα αόρατα, ένας τρόπος αντίληψης που χάθηκε με την έλευση της τεχνολογίας. Ας μου επιτραπεί εδώ να θέσω ένα ερώτημα ως συγγραφέας του βιβλίου: Αν η Σωτηρία ταξίδευε στις μέρες μας έχοντας μαζί της το iPhone της πώς θα αντιλαμβανόταν την αληθινή ζωή;

Συνεχίζω. Ταξιδεύοντας, η Σωτηρία, θα διασταυρωθεί με τον έρωτα. Αποκλεισμένοι σε ένα ορεινό χωριό του νομού Κιλκίς, αφού η νταλίκα ντεραπάρισε, βρίσκουν κατάλυμα εκεί. Ο λοχίας του κοντινού φυλακίου θα κάνει τα γόνατά της να λυγίσουν. Η ανάφλεξη όμως θα γίνει τρία χρόνια μετά, όταν θα συναντηθούν στην Κωνσταντινούπολη και θα συνεχίσουν ως τη Βαγδάτη με τη Σωτηρία ντυμένη αγόρι.

Τέλος, η αρρώστια του πατέρα της και τα σωρευμένα χρέη λόγω της απατηλής ανάπτυξης και της ευημερίας από τη δεκαετία του ’80 ως το 2000, θα την οπλίσουν με πίστη και πείσμα ώστε να ανέβει στη θέση του οδηγού αναλαμβάνοντας την ευθύνη για όσο χρειαστεί. Κρατώντας το τιμόνι οδηγάει κοιτώντας στους καθρέφτες και τους άλλους. Μανουβράρει με μικρές κοφτές κινήσεις , με κόψιμο πριν τις στροφές και γκάζια αφού τις πάρει, έτσι όπως και στη ζωή. Όταν κάνει όπισθεν προσέχει να μην διπλώσει.

Θα έλεγε η Σωτηρία: Όλοι τρέχουμε και δεν είναι πάντα σε ευθεία. Τρέχουμε όμως οπωσδήποτε προς τα εμπρός αποφεύγοντας τους μονόδρομους. Σκοπός είναι το ταξίδι , η συνεχής κίνηση, η ανάγκη για νέους δρόμους, για την καλυτέρευση του εαυτού και των άλλων ανθρώπων.

Κλείνω με τις πιο εγκάρδιες ευχαριστίες μου προς την Ακαδημία Αθηνών, εκπρόσωπο της υψηλής σκέψης και έκφρασης, που μου απένειμε το Βραβείο Μυθιστορήματος 2014.

Σας ευχαριστώ!
Μάρτυ Λάμπρου

Με λυμένο χειρόφρενο”: γράφει η Μάρτυ ΛάμπρουΓια το βιβλίο της Με λυμένο χειρόφρενο η Μάρτυ Λάμπρου τιμήθηκε με το Βραβείο Μυθιστορήματος του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών για το 2014.
Το μυθιστόρημα κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κέδρος (σελ.: 312, τιμή: 14,00 €).

Η ΜΑΡΤΥ ΛΑΜΠΡΟΥ γεννήθηκε στη Λιβαδειά και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε παιδαγωγική, μουσικοκινητική και κουκλοθέατρο στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ. Το μυθιστόρημα Με λυμένο χειρόφρενο είναι το τρίτο βιβλίο της. Έχει εκδώσει τη νουβέλα Το κόκκινο κουτί (Λ. Χρηστάκης, 1997) και τη συλλογή διηγημάτων Κόπιτσες (Οσελότος, 2010, Βραχεία λίστα του περιοδικού Διαβάζω, 2010). Πεζά της έχουν δημοσιευτεί στα λογοτεχνικά περιοδικά (δε)κατα και Πλανόδιον. Μέχρι το 2008 διατήρησε το βιβλιοπωλείο Κουρδιστό πορτοκάλι στον Βύρωνα.
Η συγγραφέας αφιερώνει το βιβλίο στους γονείς της, Γιάννη και Ελένη Πούλου, και στον Δημήτρη.

Όλες οι Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο,  στο ertnews.gr
Διάβασε όλες τις ειδήσεις μας στο Google
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Προσοχή! Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των πληροφοριών του παραπάνω άρθρου (όχι αυτολεξεί) ή μέρους αυτών μόνο αν:
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος