Πού οδηγεί η διμέτωπη πίεση του ΔΝΤ (άρθρο)

Του Γιώργου Χ. Παπαγεωργίου

Σε δύο κατευθύνσεις πιέζει πλέον το ΔΝΤ το οποίο επιμένει στη λήψη μέτρων από την ελληνική πλευρά, ενώ ταυτόχρονα ζητεί δραστικά μέτρα για ελάφρυνση του χρέους από την ευρωζώνη.

Σύμφωνα τα στοιχεία που διέρρευσαν από την έκθεση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, το Ταμείο δεν θεωρεί αρκετά τα βραχυπρόθεσμα μέτρα που ήδη αποφασίστηκαν και ζητεί περίοδο χάριτος μέχρι το 2040, επιμήκυνση των δανείων μέχρι το 2070 και κλείδωμα χαμηλών επιτοκίων.
Διαπιστώνει, επίσης, ότι το χρέος δεν πρόκειται να γίνει βιώσιμο ούτε με το σχήμα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ για μια δεκαετία, γεγονός που περιπλέκει και τις συζητήσεις για το λεγόμενο “δημοσιονομικό μονοπάτι”, τον καθορισμό δηλαδή των στόχων του προϋπολογισμού για το διάστημα μετά το 2018.
Είναι απίθανο ότι η ευρωζώνη θα δεχθεί τέτοια μέτρα, τη στιγμή που η Γερμανία δεν θέλει καν να ανοίξει τη συζήτηση πριν από τις γερμανικές εκλογές το Σεπτέμβριο.
Την ίδια στιγμή, όμως, στο Eurogroup έγινε σαφές ότι η συμμετοχή του ΔΝΤ θεωρείται απαραίτητη.
Το “καλό” με τη στάση του ΔΝΤ είναι ότι αναδεικνύει την ανάγκη για ελάφρυνση του χρέους, χωρίς να κρύβει κάτω από το χαλί την πραγματικότητα, όπως είχε κάνει το 2010 και το 2012.
Το “κακό”, όμως, είναι ότι όσο η ευρωζώνη δεν δέχεται να λάβει τα μέτρα, οι επισημάνσεις του για τη μη βιωσιμότητα του χρέους δυσκολεύουν την ένταξη της Ελλάδας στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, η οποία θα μπορούσε να διευκολύνει τη ρευστότητα.
Με τα δεδομένα αυτά και δεδομένου ότι η ευρωζώνη δεν δέχεται την αποχώρηση του ΔΝΤ, ένα πιθανό σενάριο είναι ότι το Ταμείο θα αναβάλει την απόφαση για χρηματοδότηση της Ελλάδας όσο η ευρωζώνη δεν ξεκαθαρίζει τι θα πράξει με το ελληνικό χρέος και μέχρι τότε θα παραμείνει στο πρόγραμμα ως τεχνικός σύμβουλος.
Σε μια τέτοια περίπτωση, όμως, θα συνεχίσει να υφίσταται η πίεση για τη λήψη μέτρων σε περίπτωση που οι στόχοι για τα πλεονάσματα δεν επιτυγχάνονται, μέτρα που θα αγγίζουν τις συντάξεις και το αφορολόγητο.
Με δεδομένη την πολιτική δέσμευση της κυβέρνησης να μην λάβει νέα μέτρα, μένει να φανεί εάν θα βρεθεί μια λύση μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου η οποία θα καταλήγει σε έναν κοινά αποδεκτό μηχανισμό ο οποίος θα προβλέπει ενεργοποίηση των μέτρων σε περίπτωση που ο προϋπολογισμός δεν παράγει τα πλεονάσματα που θα συμφωνηθούν.