Του Γιώργου Χ. Παπαγεωργίου
Δέκα ημέρες πριν τις εκλογές, έχει γίνει σαφές ότι οι δανειστές σκοπεύουν να πιέσουν σε συγκεκριμένη κατεύθυνση για τις πολιτικές που θα εφαρμοστούν την επόμενη ημέρα.
Μια πρώτη γεύση πήραμε από τις πληροφορίες που διέρρευσαν από αξιωματούχους της Κομισιόν ότι θεωρούν το σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης ως προϋπόθεση για να γίνει η συζήτηση για τη ρύθμιση του χρέους. Σύμφωνα με άλλες πληροφορίες, οι δανειστές έχουν διαμηνύσει ότι εάν δεν υπάρξει ταχύτατα πολιτική σταθερότητα και σχηματισμός κυβέρνησης την επομένη των εκλογών, θα καθυστερήσουν οι εκταμιεύσεις ενώ ίσως «κολλήσει» και η ήδη συμφωνημένη διαδικασία ανεκαφαλαίωσης των τραπεζών μέσω του ΤΧΣ -κάτι που θα είχε δυσμενείς συνέπειες από πολλές πλευρές.
Γίνονται, με λίγα λόγια, υπόγειες αλλά σαφείς παρεμβάσεις εν μέσω προεκλογικής περιόδου, όχι μόνο για να οριοθετηθεί το πλαίσιο των κινήσεων τους επόμενους μήνες, αλλά και για να επηρεαστούν οι ψηφοφόροι λίγο πριν την κάλπη.
Εάν εμπεδωθεί το μήνυμα ότι ένα κόμμα πρόκειται να συνεργαστεί με κάποιο άλλο την επομένη των εκλογών, ο δείκτης συσπείρωσης των ψηφοφόρων μειώνεται και ανοίγει ένας δίαυλος διαρροών.
Είναι ενδεικτικό ότι από την πλευρά της Ν.Δ. δηλώνεται ότι το κόμμα είναι ανοικτό σε μια ευρεία κυβερνητική συνεργασία, ενώ από το ΣΥΡΙΖΑ εκπέμπεται το αντίστροφο μήνυμα.
Επιπλέον, είναι ξεκάθαρο ότι οι δανειστές επιδιώκουν την δέσμευση όλων των δυνάμεων που ψήφισαν το μνημόνιο στα μέτρα εφαρμογής του, ώστε κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα να μη βρεθεί στον πειρασμό να υιοθετήσει «αντιμνημονιακή» στάση την επομένη των εκλογών.
Κάτι τέτοιο, πάντως, έχει τον κίνδυνο ότι μπορεί να δώσει αέρα στα πανιά των μικρότερων αντιμνημονιακών κομμάτων καθώς θα βρεθούν μόνα τους στην αντιπολίτευση και θα επωφελούνται από την αναπόφευκτη κυβερνητική φθορά που θα φέρουν τα σκληρά μέτρα.
Μια κυβέρνηση τύπου «οικουμενικής» που θα περιλαμβάνει και το ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ. θα είχε περιορισμένα περιθώρια παρέκκλισης από το βασικό σχεδιασμό των δανειστών και τις αντίστοιχες απαιτήσεις τους.
Από την άλλη πλευρά, μια τέτοια κυβέρνηση θα είχε και πολλές δυσκολίες να συνδυάσει τις διαφορετικές, έως αντικρουόμενες επιμέρους θέσεις που έχουν τα δύο μεγάλα κόμματα σε βασικά ζητήματα που θα βρεθούν στο κέντρο τους επόμενους μήνες: Από το εάν τα κόκκινα δάνεια θα πουληθούν σε ιδιωτικές εταιρείες ή θα τα διαχειριστεί ένας δημόσιος φορέας, έως το ποια κρατικά περιουσιακά στοιχεία θα αξιοποιηθούν και με ποιο τρόπο.
Ειδικά στα θέματα που σχετίζονται με το ρόλο του Κράτους οι διαφορές μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. είναι πολύ σημαντικές, έως θεμελιώδεις.
Το πιθανότερο, πάντως, είναι ότι η «σκακιέρα» των πολιτικών κινήσεων την επομένη των εκλογών θα είναι ιδιαίτερα περίπλοκη και θα αναδείξει την ανάγκη για συναινέσεις και συνεργασίες, όχι όμως με τη λογική των δανειστών.
Μια κυβέρνηση συνεργασίας θα είχε νόημα, όχι για να περνάει με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση στη Βουλή πολιτικές που θα επιβάλλονται πιεστικά από έξω, αλλά για να αναδείξει και να συνθέσει τις διαφορετικές τάσεις και τα επιμέρους συμφέροντα της κοινωνίας έτσι ώστε να βρεθεί η διέξοδος από την μακροχρόνια κρίση.
Οι λογικές των ισχυρών αυτοδύναμων κυβερνήσεων από πολυσυλλεκτικά κόμματα εξουσίας που νέμονταν ένα πελατειακό Κράτος ανήκει οριστικά στο παρελθόν.
Η θεσμική και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας απαιτεί συνεργασίες με βάση συναινέσεις οι οποίες όμως θα πηγάζουν από την κοινωνική βάση.
Και κάτι τέτοιο χρειάζεται αναμφίβολα την καθιέρωση της απλής αναλογικής, έτσι ώστε να απελευθερωθούν εγκλωβισμένες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις.
Ίσως μάλιστα η δέσμευση για καθιέρωση της απλής αναλογικής να είναι αναγκαία ως μία από τις βασικές προγραμματικές δεσμεύσεις μιας κυβέρνησης συνεργασίας.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Γίνε μέλος στο κανάλι μας στο Viber
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος