Δεν υπάρχουν καλά και κακά λουκέτα στον Τύπο

Του Βασίλη Βασιλόπουλου

Σε αυτή τη συγκυρία όπου δοκιμάζονται θεσμοί, δομές και άνθρωποι, δεν θα μπορούσε ο Τύπος να ξεφύγει από τη μηχανή σύνθλιψης της κρίσης. 

Δεν πρέπει βέβαια να παραγνωρίζουμε ότι η κρίση στη δημοσιογραφία δεν είναι καινοφανής. Από τη στιγμή που μπήκαν στον εκδοτικό χώρο επιχειρήσεις με αλλότριες επιδιώξεις και η πολιτική μαζί με την Τραπεζική πίστη συμπορεύτηκαν με τα Μέσα, η ποιότητα της δημοσιογραφίας δέχθηκε ισχυρότατα πλήγματα, προτού εμφανιστεί η σύγχρονη οικονομική τραγωδία.

Ήταν τελικώς όλο αυτό ένα παιχνίδι εξουσίας και τίποτα άλλο. Συνεπώς, η σπασμένη διαφημιστική φούσκα και τα λουκέτα είναι το μόνο που μπορούσε να παράξει αυτή η ολέθρια σχέση εξουσίας. Προϊόντα που οδηγούν σε αυτισμό, αυτοσυντήρηση και φαύλους κύκλους.

Είτε για να μη χαθούν τα ίδια κεφάλαια, είτε για να μη χαθεί ο επικοινωνιακός έλεγχος, οι ισχυροί της μιντιακής εξουσίας δεν διστάζουν πλέον να σταματούν τη μηχανή. Από την Ελευθεροτυπία, το ALTER, τον Ελεύθερο Τύπο, την ΕΡΤ, έως και το Mega, η απόσταση που διανύθηκε είναι μερικά έτη φωτός με βάση την πυκνότητα των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων, αλλά ο προορισμός για την επόμενη μέρα στα Μέσα ακόμη δεν φάνηκε στον ορίζοντα.

Ούτε η ανεξαρτησία του Τύπου, ούτε η αχειραγώγητη δημοσιογραφία ωφελήθηκαν από όλα αυτά. Απλώς η απεμπλοκή των γραναζιών επιχειρήσεων, διαφημιστών, Τραπεζών και πολιτικής εξουσίας, παράγει αποτελέσματα.

Για όλους εμάς που εργαζόμαστε στα ΜΜΕ, για όλους όσοι υπέστησαν το μαύρο στην ΕΡΤ, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η λογική ότι υπάρχει καλός και κακός Τύπος, με μοναδικό κριτήριο το εάν είναι αρεστός. Εάν δηλαδή, κατά πως νομίζουμε, υπηρετεί το δικό μας συμφέρον ή κάποιο μηχανισμό προπαγάνδας. Διότι το θέμα δεν ήταν ποτέ το τι νομίζουμε, ούτε το τι μας αρέσει να ακούμε.

Το θέμα ήταν πάντα η αλήθεια. Αυτή που πλήττεται όταν κλείνει η δημόσια ραδιοτηλεόραση αλλά και όταν κλείνει το Mega. Ας είναι διαφορετικές οι περιπτώσεις και οι λόγοι που προκάλεσαν τα λουκέτα.
Στην περίπτωση της ΕΡΤ, το λουκέτο κλειδώθηκε σε μια λογική υπολειτουργίας του αυτοματισμού (!) προσαρμογής της κομματικής προπαγάνδας. Στην περίπτωση του Mega, ήταν οι μέτοχοι και τα θαλασσοδάνεια. Οι ιδιοκτήτες αφού συγκρούστηκαν, αρνήθηκαν να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να σώσουν κάτι που χρεώθηκε ως μηχανισμός προπαγάνδας.

Όπως και να έχει όταν λιγοστεύουν οι φωνές, λιγοστεύει και η Δημοκρατία. Σημασία λοιπόν έχει πάντα το ότι εργαζόμενοι του Τύπου μέσω της απόλυσης και της απαξίας οδηγούνται σε αναξιοπρεπείς συνθήκες ζωής και συνεπώς σε αναζήτηση απασχόλησης με ανυπόληπτες συνθήκες εργασίας.

Ωστόσο, ο Τύπος δεν μπορεί να λειτουργεί με φοβισμένους και χειραγωγίσιμους ανθρώπους. Αυτό θα πρέπει να το γνωρίζουν όσοι σχεδιάζουν την εμπλοκή τους στην επόμενη μέρα των εκδοτικών επιχειρήσεων διότι σε διαφορετική περίπτωση δίνουν ραντεβού με το επόμενο λουκέτο.

Δεν είναι μόνον η ώρα για έναν καλό λόγο σε πανάξιους συναδέλφους στο Mega. Είναι η ώρα που πρέπει να συνειδητοποιηθεί πόσο αναγκαίο είναι να αλλάξει το οικοσύστημα στα Μέσα Ενημέρωσης.

Εάν δεν αλλάξει τίποτα, ή δεν αναγεννηθεί από τις στάχτες του ακόμα και αυτό το Μέσο, τότε θα έχουμε επιλέξει σαν κοινωνία να μη μας πουν τα νέα, εάν δεν έχουν ευχάριστα να πουν.

Άγγελος Εξάγγελος του Διονύση Σαββόπουλου