Με αφορμή το πρόσφατο και πρωτοφανούς βαναυσότητας έγκλημα στα Γλυκά Νερά Αττικής έχει επανέλθει στην επικαιρότητα το ζήτημα επαναφοράς ή μη της θανατικής ποινής στην ελληνική έννομη τάξη.
Aθανάσιος Δημητρούκας, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω, Ποινικολόγος
Εκείνοι που εθέσπιζαν ουσιαστικά μέσω των νομοθετικών οργάνων την θανατική ποινή στον προϊσχύσαντα και εννοώ προϊσχύσαντα δίχως τις ανατρεπτικές μεταβολές της δεκαετίας του 80΄ήσαν όσο μισάνθρωποι, τόσο κακοί, τόσο εκδικητικοί, τόσο αντικοινωνικοί και ομιλώ κυρίως για τους Χωραφά, Γάφο, Κωστή, Ηλιόπουλο, Μπουρόπουλο, Γαρδίκα και εθέσπιζαν την θανατική ποινή για τα αδικήματα της ανθρωποκτονίας 299 παρ. 1 ΠΚ, 134 παρ. 2, 139 παρ 2, 380 παρ. 2 διαζευκτικώς με την ποινήν της ισοβίου καθείρξεως πλην μιας εφ΄ης προεβλέπετο απολύτως η θανατική ποινή αρθ. 138 ΠΚ επιβολή, της ακεραιότητος της χώρας, καθ΄ότι ο δια βίας σωματικής ή δια απειλών τοιαύτης αποπειρώμενος ν΄αποσπάση από το Ελληνικό κράτος έδαφος ανήκον σ΄αυτό ή να συγχωνεύση εις ετέραν πολιτείαν έδαφος του Ελληνικού κράτους τιμωρείται με θάνατον!!!
Η δε διαζευκτικώς μετά της ισοβίου καθείρξεως εν τω νόμω απειλουμένη θανατική ποινή μόνον υπό τους περιορισμούς του άρθρου 86 ΠΚ, δύναται να καταγνωσθή υπό του ποινικού δικαστή, ήτοι εφ΄όσον είτε το είδος και ο τρόπος της εκτελέσεως ως και οι λοιπαί εν γένει περιστάσεις καθιστώσιν την πράξιν ιδιαζόντως απεχθή, είτε ο δράστης είναι επικίνδυνος εις την δημοσίαν ασφάλεια. Και συντρεχούσης όμως μιας των προϋποθέσεων τούτων ο δικαστής δύναται μεν αλλά δεν υποχρεούται να επιβάλλει την θανατικήν ποινήν. Σημειούται εδώ ότι η θανατική ποινή διατηρείται σε 58 κράτη εισέτι ανά τον κόσμο και ότι το 2020 εγένοντο περίπου 1700 εκτελέσεις. Η θανατική ποινή κατηργήθη το 1983 και στην ελληνικήν έννομον τάξιν. Έκτοτε οι αντιρρήσεις δεν έπαυσαν δια την επαναφορά της κατά την απαίτησιν του αρχικού κειμένου του ΠΚ της δεκαετίας του 50 δια τα ιδιαζόντως απεχθή εγκλήματα της ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως.
Υπερασπίζοντες εν τη πραγματικότητι την υπό των ιδεών του ΄΄Διαφωτισμού΄΄ και της Γαλλικής Επαναστάσεως κλονισθείσαν αυθεντίαν του απολυταρχικού κράτους, οι φιλόσοφοι του γερμανικού Ιδεαλισμού διεμόρφωσαν και αντέταξαν την λεγομένην απόλυτον περί ποινής αντίληψιν ή θεωρίαν. Ούτως ο Kant, στρεφόμενος ευθέως κατά του Beccaria υποστηρίζει ότι η επιβολή της ποινής δεν δικαιολογείται εκ χρησιμότητος ή αναγκαιότητος τινος, αλλ΄ επιβάλλεται εξ αυτού και μόνου του γεγονότος, ότι ο δράστης διέπραξαν έγκλημα τι (puniton guia peccatum est) παρέβη τον ποινικόν νόμον. Ο ποινικός νόμος συνιστά μίαν ΄΄κατηγορικήν επιταγήν, ης η μη τήρησις είναι δίκαιον όπως τύχη αποκρίσεως δια της ποινής. Διότι αν αφανισθή η δικαιοσύνη, ουδεμίαν πλέον έχει αξίαν να ζώσιν άνθρωποι επί της γης΄΄ Το δε είδος και μέτρον της ποινής προσδιορίζεται κατ΄απόλυτον αναγκαιότητα μόνον εκ του ΄΄δίκαιου της ανταποδόσεως ( ius talionis) κατά την αρχαιότητα το us talionis κυρίως ανευρίσκομεν εις το Δίκαιον των Επιζεφυρίων Λοκρών. Ότι έπραξεν ο δράστης, το αυτό ή ανάλογον πρέπει κατά βάσιν και να πάθη. ΄΄Εάν εφόνευσεν έτερον΄΄, λέγει ο Kant, ΄΄οφείλει να αποθάνη[1]. Μίαν ανάλογον αντίληψιν περί της ποινής ως οιονεί αυτομάτου ΄΄λογικής΄΄ (διαλεκτικής) απαντήσεως εις το έγκλημα ανέπτυξεν ο Hegel. Και ούτος στρέφεται ευθέως κατά του Beccaria τονίζων ότι όχι το μεμονωμένον άτομον, αλλά το κράτος είναι ΄΄το ανώτερον΄΄ (das Hohere), εν όψει του οποίου δέον να αναζητηθή ο λόγος της ποινής. Έγκειται δε ούτος εν τούτω: Δοθέντος ότι το έγκλημα ενέχει κατ΄αυτόν όπως και αλλαχού είδομεν, άρνησιν του δικαίου (της γενικής πολιτειακής βουλήσεως) ως δικαίου, καθίσταται ήδη εννοιολογικώς αναγκαία η άρνησις και τούτου (του εγκλήματος) εις τρόπον, ώστε να αποκατασταθή το δίκαιον εν τη απολύτω αυτού ισχύϊ. Η άρνησις δε ακριβώς αυτής της αρνήσεως είναι η ποινή. Κατά ταύτα, ως και ο οπαδός των θεωριών τούτων ημέτερος Κωστής έλεγεν, ΄΄ουσιώδης χαρακτήρ της ποινής έστιν, η ανταπόδοσις των πεπραγμένων, η δε αληθής και αναμφισβήτητος δικαιολογική αυτής βάσις έγκειται εν τη έννοια αυτή του αδικήματος΄΄ Ήδη εννοιολογικώς αξιοι το έγκλημα απολύτως την ανταπόδοσιν της ποινής
[1] Εις το σημείον τούτο θέτει ο Kant εν τη ΄΄Μεταφυσική των ηθών΄΄ του την περίφημον καταστάσαν παραβολήν του μέλλοντος να διαλυθή νησιωτικού κράτους. Πριν η εγκαταλειφθή η νήσος και διασκορπισθούν οι κάτοικοι εις όλον τον κόσμον,. πρέπει να εκτελεσθή ο τελευταίος εν τη φυλακή φονεύς, ούτως ώστε έκαστος να τύχη της μεταχειρίσεως, ΄΄ην αξίζουν οι πράξεις του, να μην βαρύνη δε η ενοχή του αίματος επί του λαού, όστις δεν ηξίωσε την τιμωρίαν του΄΄
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος