«Παναθλητικός Όμιλος Ατσαλένιου – Ένα αληθινό μικρασιάτικο παραμύθι» – Συνέντευξη με το Γιώργο Μιμίκο

Στο αθλητικό στερέωμα της χώρας υπάρχουν σύλλογοι με μεγάλη προσφορά αθλητική και κοινωνική και μεταξύ αυτών κάποιοι είναι και ιδιαίτερα τυχεροί. Είναι αυτοί που η ιστορία τους αποτυπώνεται και σε βιβλία για να περάσει στις επόμενες γενιές και η τύχη είναι ότι βρίσκονται άνθρωποι με όραμα και μεράκι για να το υλοποιήσουν. Ο Παναθλητικός Όμιλος Ατσαλένιου στο Ηράκλειο της Κρήτης και με μικρασιατική ρίζα, ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Μην σας προβληματίζει το γεγονός ότι ιδρύθηκε μεταπολεμικά, γιατί όπως συνέβη σε πολλές περιπτώσεις στη χώρα, η αθλητική και κοινωνική ρίζα προϋπήρχε και «άνθισε» όταν βρήκε τις συνθήκες που το επέτρεψαν. Αυτά τα λέμε γιατί κυκλοφόρησε το βιβλίο του Γιώργου Μιμίκου με τίτλο «Παναθλητικός Όμιλος Ατσαλένιου – Ένα αληθινό μικρασιάτικο παραμύθι».

Μιλήσαμε με το συγγραφέα για το βιβλίο και τον ΠΟΑ.

–Πότε ιδρύθηκε η ομάδα, υπήρχε κάποιος «ποδοσφαιρικός της πρόγονος» πριν την τυπική της ίδρυση;

-«Ο Παναθλητικός Όμιλος Ατσαλένιου ιδρύθηκε το 1951 ενώ ουσιαστικά δεν υπήρχε ποδοσφαιρικός πρόγονος. Βεβαίως πολλοί από τους ποδοσφαιριστές της πρώτης ομάδας αγωνίζονταν σε άλλους συλλόγους της πόλης του Ηρακλείου που προϋπήρξαν. Για παράδειγμα ο Γιώργος Μασέλης που ήταν και ιδρυτικό μέλος του ΠΟ Ατσαλένιου ζήτησε να φύγει από τον ΟΦΗ(!) για να παίξει στην ομάδα του (προσφυγικού) προαστίου του ενώ αρκετοί ποδοσφαιριστές προέρχονταν από τον ιστορικό ΕΓΟΗ, ομάδα με έντονο επίσης το μικρασιατικό στοιχείο που ιδρύθηκε πριν τον ΟΦΗ και μάλιστα θεωρήθηκε η πιο δυνατή ομάδα του Ηρακλείου προπολεμικά και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια!».

-Σε ποια περιοχή ιδρύθηκε και ποιες κοινωνικές ομάδες εξέφραζε, ποιοι ήταν το πρώτο Δ.Σ.

-«Επισήμως έχουμε σαν ιδρυτές και πρώτο Δ.Σ. τους παρακάτω: Καϊσαρλής Ευάγγελος, Γκογκόσης Νικόλαος, Μασέλης Γεώργιος, Δεμενόπουλος Εμμανουήλ (πρώτος πρόεδρος) και Σαμψών Βασίλειος (ντυμένος μόνο με τη μικρασιατική παραδοσιακή ενδυμασία). Ωστόσο την υπογραφή τους στο πρώτο καταστατικό έχουν βάλει και οι Σαρικαβάζης, Λεμπιδάκης και άλλοι!».

-Τι ρόλο έπαιξε το Μικρασιατικό στοιχείο στην ίδρυσή της και γιατί διάλεξε το συγκεκριμένο σήμα;

-«Δεν μιλάμε απλά για καθοριστικό ρόλο καθώς ο Παναθλητικός Όμιλος Ατσαλένιου ιδρύθηκε από ξεριζωμένους πρόσφυγες της μικρασιατικής καταστροφής που ήρθαν στο Ηράκλειο-κυρίως από τα γειτονικά στη Σμύρνη Βουρλά-για να εγκατασταθούν λίγα μόλις χιλιόμετρα από το ιστορικό κέντρο. Κάποιοι από τους ιδρυτές είχαν γεννηθεί στην ιερή γη της Ιωνίας και άφησαν πίσω τους τα ματωμένα χώματα ενώ υπήρχαν και νεότεροι που γεννήθηκαν στο Ηράκλειο από γονείς που ήρθαν από τη Μικρά Ασία. Όσο για το σήμα που είναι το αμπελόφυλλο, η επιλογή του έγινε για να τιμήσει αυτή η ομάδα κάτι που ειδικά οι Βουρλιώτες είχαν ιερό και τους έδινε ζωή, το αμπέλι…».

-Ποιες ήταν οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες στην περιοχή του Ατσαλένιου την περίοδο ίδρυσης της ομάδας (τοπική οικονομία, επαγγέλματα, στεγαστικό ειδικά για τους Μικρασιάτες πρόσφυγες, κλπ);

-«Η δεκαετία του ’50 που ιδρύθηκε ο ΠΟΑ όπως και για συντομία καθιερώθηκε να γράφεται και να τον αναφέρουμε και στον προφορικό λόγο ήταν δύσκολη για όλη την Ελλάδα. Ωστόσο οι Μικρασιάτες με την εργατικότητά τους και τις γνώσεις τους είχαν κερδίσει πια την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση των Κρητικών καθώς τα πρώτα χρόνια δεν ήταν εύκολα! Ήδη οι περισσότεροι είχαν το δικό τους σπίτι αλλά και μια μικρή περιουσία, για παράδειγμα ένα μικρό αμπελάκι ή ένα λιόφυτο και είναι γεγονός πως ως πρωτοπόροι, ειδικά οι Βουρλιώτες στην καλλιέργεια του αμπελιού και την παραγωγή σταφίδας, ευεργέτησαν και πολλούς Κρητικούς και έζησαν αρμονικά μαζί τους με μεγαλύτερη άνεση από τους υπόλοιπους Έλληνες αφού η γη της μεγαλονήσου ακόμα και μέσα στις πόλεις τότε έδινε τα εφόδια!

Δεν είναι τυχαίο πως τα μεγάλα σταφιδοεργοστάσια του Ηρακλείου είχαν εκείνα τα χρόνια Μικρασιάτες ιδιοκτήτες όπως για παράδειγμα αυτό του Κωνσταντινίδη, του οποίου η οικία στέκει ακόμα όρθια στα Βουρλά που οι Τούρκοι λένε Urla. Βέβαια οι Μικρασιάτες έκαναν ό, τι μπορούσαν για την επιβίωση. Οι περισσότεροι ήταν μορφωμένοι και έγιναν περιζήτητοι για κρατικές υπηρεσίες ενώ άλλοι πάλι δούλεψαν στις οικοδομές που ειδικά μετά το ’60 είχαν ζήτηση. Για το Ατσαλένιο όμως ο Γεωργικός Συνεταιρισμός Νέων Κλαζομενών-όπως λέγεται επίσημα το προσφυγικό προάστιο, ήταν σημείο αναφοράς για ευνόητους λόγους, δείχνοντας πιο επάγγελμα κυριάρχησε ως βασικό ή και δεύτερο για τους κάτοικούς του με μικρασιατικές ρίζες…».

-Ποιο ήταν το πρώτο γήπεδο που χρησιμοποίησε η ομάδα, χρησιμοποιήθηκε εθελοντική εργασία των κατοίκων της περιοχής ή φτιάχτηκε από το κράτος και την Τοπική Αυτοδιοίκηση;

«Το 1960 θεμελιώθηκε το ιδιόκτητο γήπεδο του συλλόγου με τον δήμαρχο Κρασαδάκη να έχει μετά από πιέσεις των κατοίκων του Ατσαλένιου που είχαν ήδη αγαπήσει τον ΠΟΑ να παραχωρήσει το οικόπεδο. Μαζί με τον αείμνηστο παράγοντα και πρώην πρόεδρο της ΕΠΣΗ Γεώργιο Μαρσέλο τοποθέτησαν τον θεμέλιο λίθο. Σε ένα χώρο που είναι γεγονός ότι προϋπήρξε το γερμανικό νεκροταφείο!».

-Ποιες ήταν οι δυσκολίες των πρώτων χρόνων ζωής της ομάδας, μέχρι να ριζώσει στο αθλητικό στερέωμα;

.«Οι δυσκολίες ήταν μεγάλες όπως ήδη έγραψα στη δεκαετία του ’50 για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, άρα και στις ποδοσφαιρικές ομάδες. Ωστόσο η εργατικότητα των Μικρασιατών τους εξασφάλιζε τα απαραίτητα όχι μόνο για τις οικογένειές τους αλλά και για να υπάρχει στους περισσότερους και…το κάτι παραπάνω που πήγαινε προς ενίσχυση της ομάδας του προαστίου τους!».

-Υπήρξε παρέμβαση της δικτατορίας 1967-74 σε βάρος του συλλόγου με υποχρεωτική συγχώνευση ή παρέμβαση στην ονομασία του;

-«Σε βάρος του συλλόγου του ΠΟ Ατσαλένιου δεν υπήρξε ουσιαστικά κάποια παρέμβαση που θα δημιουργούσε πρόβλημα. Ωστόσο ήταν πολλοί οι Ατσαλενιώτες που λόγω πολιτικών φρονημάτων είχαν προβλήματα και μάλιστα μεγάλα στα χρόνια της δικτατορίας…».

-Εκτός από το ποδόσφαιρο τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα, ο σύλλογος καλλιεργεί άλλα αθλήματα;

«Σήμερα υπάρχει ενεργό τμήμα σκάκι με αρκετές επιτυχίες ενώ επανιδρύθηκε το τμήμα γυναικείου ποδοσφαίρου. Ο ΠΟΑ ήταν η πρώτη ομάδα που δημιούργησε τμήμα γυναικείου ποδοσφαίρου στο Ηράκλειο ενώ υπήρξε πρωτοπόρος στην πόλη στην πάλη και την άρση βαρών! Επίσης είχε για μια μικρή περίοδο και τμήμα μπάσκετ! Ωστόσο καμάρι του συλλόγου είναι η ποδοσφαιρική ακαδημία του που σήμερα είναι μια από τις μεγαλύτερες σε αριθμό παιδιών σε όλη την Ελλάδα!»

-Τι σημαίνει σαν κοινωνικό μέγεθος για την τοπική κοινωνία ο ΠΟΑ;

-«Το μέγεθος του ΠΟΑ είναι μεγάλο και είναι πραγματικότητα ότι η Ακαδημία του που έχει οργάνωση ομάδας Super League και διαθέτει από απινιδωτή μέχρι…κάμερα τεχνητής νοημοσύνης προσελκύει παιδιά από ολόκληρη την πόλη του Ηρακλείου αλλά και πολλά χωριά της ενδοχώρας! H κοινωνία του Ηρακλείου έχει πλέον τη βεβαιότητα ότι γίνεται σπουδαία δουλειά σε επίπεδο υποδομών στο Ατσαλένιο και το ότι οι γονείς εμπιστεύονται τα παιδιά τους, ακόμα και ποδοσφαιριστές του ΟΦΗ όπως τον Αργεντινό Χουάν Νέιρα τα λέει όλα. Από κει και πέρα υπάρχει σεβασμός σε αυτή την ομάδα γιατί πάντα ήταν εκτός παρασκηνίου και αρκετές φορές αδικήθηκε από τη διαιτησία με πιο πρόσφατο παράδειγμα πριν δυο χρόνια που δεν άξιζε τον υποβιβασμό από τη Γ΄Εθνική. Οι φίλαθλοι σε όλη την Ελλάδα που αποκαλούν τον ΠΟΑ Ατσαλένιο, ξέρουν ό, τι δεν έδωσε ποτέ δικαιώματα…»

-Οι νέες γενιές στην περιοχή, σαν φίλαθλοι, έχουν σημείο αναφοράς την ομάδα, ή στρέφονται σε πιο εμπορικά ονόματα συλλόγων;

-«Είναι γεγονός ότι οι φίλαθλοι υποστηρίζουν σχεδόν στο σύνολό τους μια ομάδα Super League και αυτό ισχύει και για αυτούς του ΠΟΑ, αν και κάποιοι δηλώνουν…αποκλειστικά οπαδοί του ΠΟΑ. Το Ατσαλένιο λόγω προσφυγικής καταγωγής των κατοίκων έχει πολλούς φίλους της ΑΕΚ, επίσης πολλούς Παναθηναϊκούς που ίσως επηρεάστηκαν από τα χρώματα που είναι κοινά και βεβαίως υπάρχει και ο κόσμος του ΟΦΗ!

-Ποιοι είναι στην ιστορία του συλλόγου οι εμβληματικοί αθλητές και διοικούντες;

-«Για να μην γίνουν παρεξηγήσεις. Θα αναφέρω την φυσιογνωμία του Βουρλιώτη Βασίλη Σαμψών που ήταν ένας από τους ιδρυτές και πάντα ντυμένος με τη μικρασιάτικη φορεσιά. Θα αναφέρω τον πρώτο πρόεδρο, επίσης Μικρασιάτη (ήρθε από τα ματωμένα χώματα) Εμμανουήλ Δεμενεόπουλο και τον Γιάννη Καλέμπουμπα που ήταν πρόεδρος για τρεις δεκαετίες με γενικό αρχηγό δίπλα του σχεδόν όλα τα χρόνια τον Στράτο Γεωργιάδη. Επίσης ο θείος του νυν προέδρου Γιώργου Λέλεκα, ο Γιάννης Λέλεκας μεγαλούργησε με γενικό αρχηγό τον Θανάση Παπαδημητρίου. Παπαδημητρίου και Γεωργιάδης να σημειωθεί πως ήταν συμπαίκτες στις πρώτες ομάδες του ΠΟΑ. Από κει και πέρα, καθοριστική η συμβολή στην ομάδα από τις οικογένειες Μασέλη (στους ιδρυτές και πρώτους ποδοσφαιριστές ο Γιώργος Μασέλης) και Καφούση, μεγάλη η συμβολή του ποδοσφαιριστή αλλά και προέδρου για μια περίοδο Κώστα Αρβανίτη που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή ενώ ζωντανός θρύλος για τον ΠΟΑ είναι ο Δημήτρης Βοργιάς που κάποτε στην Εθνική Ενόπλων είχε προπονητή τον μύθο της ΑΕΚ και Κωνσταντινουπολίτη Κώστα Νεγρεπόντη από τον οποίο πήρε πολλά και σαν προπονητής!

Ο Βοργιάς έπαιξε στην πρώτη ομάδα του ΠΟΑ και είδε στη συνέχεια να αγωνίζεται ο γιος του Τάσος ενώ σήμερα καμαρώνει στον ΠΟΑ τον εγγονό του! Από κει και πέρα θα αναφέρω τους Μιχάλη Σηφάκη-Γιώργο Γιακουμάκη που από την Ακαδημία του ΠΟΑ έφτασαν στην Εθνική! Ο Μιχάλης γιος του Μύρωνα Σηφάκη που έπαιξε στον ΠΟΑ πριν γίνει ο ήρωας του Κυπέλλου για τον ΟΦΗ το 1987 και ο Γιώργος που έπαιξε και στην πρώτη ομάδα του ΠΟΑ γιος του κανονιέρη της ομάδας Μανόλη Γιακουμάκη. Ο Γιώργος έγινε βέβαια πρωταθλητής Ελλάδος με την ΑΕΚ με γκολ τίτλου στο Καραϊσκάκη και σήμερα στις ΗΠΑ κέρδισε μια διάκριση από… τον ίδιο τον Μέσι! Να ποια είναι λοιπόν η Ακαδημία του ΠΟΑ! Θα αναφέρω και τον νυν τιμ μάνατζερ και ποδοσφαιριστή του ΠΟΑ μέχρι τα 42 του Μανόλη Ρουμπάκη που έφτασε μέχρι και σε συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ με τον Παναθηναϊκό. Όσο για τους παίκτες του ΠΟΑ που έπαιξαν στον ΟΦΗ τα προηγούμενα χρόνια, μαζί με τον Ρουμπάκη κάνουν τουλάχιστον μια ενδεκάδα…»

-Πού αγωνίζεται ο σύλλογος σήμερα (κατηγορία, γήπεδο, κλπ).

-«Ο σύλλογος αγωνίζεται στο ιδιόκτητο γήπεδο με σκεπαστή εξέδρα χωρητικότητας 1.500 καθήμενων θεατών, ηλεκτροφωτισμό (προβολείς), σύγχρονο ιατρείο με απινιδωτή, γυμναστήριο, αίθουσα συνεδριάσεων κ.λ.π. Όταν πήρε 30 περίπου χρόνια πήρε τη σημερινή μορφή θεωρήθηκε γήπεδο-παλατάκι για όλη την Κρήτη! Ένα γήπεδο που έχει πάντα εκεί τους πιστούς φιλάθλους της ομάδας αλλά και ολόκληρο το Ηράκλειο και περιοχές της Κρήτης από κάθε νομό! Καθημερινά το γήπεδο σφύζει από ζωή με δεκάδες παιδιά στον αγωνιστικό χώρο για την Ακαδημία δίπλα σε άρτια καταρτισμένους προπονητές και τεχνικό διευθυντή τον Νίκο Μακράκη, πρώην ποδοσφαιριστή της ομάδας που είχε διεκδικήσει την πρωτιά στην Γ΄Εθνική! Και οι γονείς καθημερινά κοντά τους στους μικρούς, να βλέπουν από την κερκίδα. Πλέον υπάρχουν και οι μικρές με γυναικείο τμήμα και κοριτσάκια να κάνουν προπόνηση στις πολύ μικρές ηλικίες μαζί με τα αγόρια…».

Μικρασιάτικη συνάντηση στο Ατσαλένιο για τα 100 χρόνια της Μικρασιατικής  Καταστροφής: Παλαίμαχοι ΠΟΑ-Παλαίμαχοι Νέας Αρτάκης Ευβοίας

-Τι σας παρακίνησε να γράψετε το βιβλίο, πόσο καιρό χρειάστηκε να συγκεντρωθεί το υλικό και πόσο δύσκολο ήταν αυτό;

-«Με παρακίνησε ο νυν πρόεδρος Γιώργος Λέλεκας καθώς ήξερε πως είμαι ένας αθλητικός συντάκτης με συμπάθεια στην ομάδα του ΠΟΑ (έχω μεγαλώσει κοντά στο γήπεδο στο Ατσαλένιο) ενώ οραματιζόταν ένα βιβλίο με αναφορές στις ρίζες του σωματείου! Ήξερε βέβαια και το ότι ασχολούμαι χρόνια τώρα με το μικρασιατικό στοιχείο στην Κρήτη και είμαι μέλος Μικρασιατικού Συλλόγου στο Ηράκλειο που ονομάζεται Άγιος Πολύκαρπος. Επιτρέψτε μου τέλος να σας ευχαριστήσω θερμά για την προβολή στην ομάδα του ΠΟΑ και στο βιβλίο που έγραψα για αυτή και το προσφυγικό Ατσαλένιο! Οκτώ δεκαετίες ΠΟΑ, ένα αληθινό μικρασιάτικο παραμύθι! Και πρέπει και αξίζει επιτρέψτε μου να γράψω να μπει στη βιβλιοθήκη κάθε φιλάθλου του ΠΟΑ, φίλου του ποδοσφαίρου, του αθλητισμού αλλά και κάθε Μικρασιάτη.

Ήδη το έχουν ζητήσει πολλοί φίλοι του ποδοσφαίρου και του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου αλλά και Μικρασιάτες από την Αθήνα, πχ τη Νέα Φιλαδέλφεια που έχει κοινές ρίζες των κατοίκων της με αυτούς του Ατσαλένιου, κυρίως από τα Βουρλά. Αλλά έχουν παραγγείλει το βιβλίο και από την Αίγινα και από την προσφυγική Νέα Αρτάκη Ευβοίας αλλά και οι παλαίμαχοι της ΑΕΚ που φιλοξενήθηκαν πρόσφατα από τον ΠΟΑ στο Ατσαλένιο σε ένα φιλανθρωπικό φιλικό στη μνήμη του Στέλιου Σεραφείδη, του Μίμη Παπαϊωάννου αλλά και του φίλου της ΑΕΚ και του ΠΟΑ Νίκου Πασπάτη που έφυγε πρόωρα από τη ζωή. Ενός παιδιού που μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά στο Ατσαλένιο. Τα έσοδα από αυτό το φιλικό πρέπει να πω ότι έγιναν παιχνίδια και δώρα για τα παιδιά της Ογκολογικής Κλινικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ηρακλείου! Και πάλι σας ευχαριστώ…»

Δυο λόγια για τον συγγραφέα από…τον ίδιο τον συγγραφέα…

“Πραγματικά, τη λίγη ηθική που ξέρω, την έμαθα στα ποδοσφαιρικά γήπεδα και τις θεατρικές σκηνές, που θα παραμείνουν τα αληθινά μου πανεπιστήμια”. Όχι δεν είναι δική μου αυτή η ατάκα, είναι ατάκα του Αλμπέρ Καμύ, του διάσημου συγγραφέα…και άσημου τερματοφύλακα! Πάντως πλησιάζω 40 χρόνια στα γήπεδα (από το Δημοτικό που ξεκίνησε να με πηγαίνει ο πατέρας μου) και πέρασα έστω και ερασιτεχνικά από θεατρική παράσταση. Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα και μύρισα το χορτάρι, ένιωσα πολύ όμορφα ενώ στο πρώτο μου ρεπορτάζ μου έμεινε μια άλλη μυρωδιά! Αυτή από την αλοιφή που έβαζαν οι παίκτες στα αποδυτήρια για την προθέρμανση! Λίγο πριν βγουν από τα αποδυτήρια για το ζέσταμα.

Και που ήταν το πρώτο μου ρεπορτάζ; Ναι, καλά μαντέψατε, στο γήπεδο του ΠΟΑ, στα 16 μου χρόνια, για ραδιοφωνική μετάδοση στα Ραδιοκύματα Κρήτης “961”. Μαθητής Β’ Λυκείου, στο 1ο ΤΕΛ στη Θέρισσο, όπου πήγαινα καθημερινά με τα πόδια από το Παλαιό Ατσαλένιο όπου εμένα και συχνά πυκνά ανεβαίνοντας την οδό Παρασκευοπούλου, τη γνωστή μεγάλη ανηφόρα στο Ατσαλένιο, συναντούσα τους μικρούς τότε μπόμπιρες, Μάριο και Μιχάλη Σηφάκη πριν καλά καλά μπουν στην Ακαδημία του ΠΟΑ. Στην Γ Λυκείου εντάχθηκα και στην ιστορική “Ελεύθερη Γνώμη” του Γιάννη Στρατάκη και σιγά σιγά είχα και το πρώτο μου χαρτζιλίκι και μέσω της συνδρομής του αείμνηστου Στράτου Γεωργιάδη του ΠΟΑ. Η εβδομαδιαία αυτή εφημερίδα πριν κλείσει έγινε “Κερκίδα” και ήταν μεγάλο σχολείο για μένα όπως και η θέση του ανταποκριτή Ηρακλείου στην “Ώρα Για Σπορ” που είχα από το 1995 για είκοσι περίπου χρόνια! Ανταποκριτής υπήρξα και σε πολιτική εφημερίδα, τον “Αδέσμευτο Τύπο” με εκδότη τον Μήτση ενώ πριν τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις φοίτησα σε ΙΕΚ γενικής δημοσιογραφίας στο Ηράκλειο και παράλληλα ξεκίνησα και τηλεοπτικές μεταδόσεις για την Κρήτη TV.

Ακόμα και στη στρατιωτική μου στην Αεροπορία, χάρη και στον αείμνηστο διοικητή μου, τον ιπτάμενο Δεμένεγα στην 126 Σμηναρχία Μάχης, είχα τη δυνατότητα να πηγαίνω στο γήπεδο και να μείνω ενεργός σαν αθλητικός συντάκτης, έστω και χωρίς να έχω μονιμοποιηθεί κάπου. Αυτό έγινε όμως όταν απολύθηκα και έτσι από το 1999, τον Σεπτέμβριο όχι απλά μπήκα στο αθλητικό τμήμα της Κρήτη TV, αλλά ξεκίνησα και παρουσιάσεις καθημερινά σε πρωινό μαγκαζίνο, για τα αθλητικά δρώμενα βέβαια. Το 2000 άνοιξε η παγκρήτια καθημερινή εφημερίδα “Νέα Κρήτη” όπου μπήκα έχοντας πάρει γεύση από σύντομη παρουσία μου στην “Αλλαγή” και με συμμετοχή στην εβδομαδιαία εφημερίδα “Εβδομάδα”.

Το Ίντερνετ άρχισε να μπαίνει στη ζωή μας για τα καλά αλλά ήταν αναγκαίο καλό! Ωστόσο η βάση της δουλειάς μας είναι η εφημερίδα και νιώθω περήφανος για το βραβείο του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου το 2017, για τις “Αθλητικές Ιστορίες”, τη σελίδα που για πέντε συναπτά έτη είχα δημιουργήσει στην εφημερίδα “Νέα Κρήτη”, με κύριο αντικείμενο τις συνεντεύξεις-παρουσιάσεις παλαιμάχων αλλά και ολόκληρων οικογενειών από όλα τα ομαδικά και ατομικά αθλήματα! Μια δουλειά που έγινε τηλεοπτική από το 2022 και συνεχίζεται για δεύτερη συνεχόμενη περίοδο: “Αθλητικές Ιστορίες” στην ΚΡΗΤΗ TV και δεύτερο βραβείο ΠΣΑΤ. Το πρώτο βραβείο στο υπέρλαμπρο Μουσείο της Ακρόπολης και το δεύτερο στην αίθουσα της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής.

Ακόμα και η βράβευση μου από τους Παλαίμαχους της ΑΕΚ επί προεδρίας του αείμνηστου και τεράστιου Στέλιου Σεραφείδη το 2019 στην κοπή της πίτας τους στο ΟΑΚΑ είχε έρθει σαν συνέχεια της προηγούμενης βράβευσης μου! Στην δημοσιογραφική μου πορεία έχω τιμηθεί μια φορά από τον Εργοτέλη, μία (την πιο πρόσφατη) από την ΑΕΚ Κατσαμπά, δύο φορές από τον σύλλογο ποδηλασίας ΠΟΗ Κάστρο και μια από τον σύλλογο πάλης “Μίνωα”. Παράλληλα είχα μάθει το “λεγόμενο τυφλό σύστημα”, παρακολούθησα σεμινάρια διαιτησίας αλλά και σεμινάρια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες για τους οποίους μίλησα στους μαθητές του Παγκρήτιου Εκπαιδευτηρίου. Εκεί όπου κλήθηκα άλλες δύο φορές να μιλήσω για τη δημοσιογραφία, κάτι που κλήθηκα να κάνω και σε ιδιωτική σχολή δημοσιογραφίας.

Σε κάθε ευκαιρία όλα αυτά τα χρόνια δεν ξεχνούσα ότι μικρός, πριν καλά καλά γραφτώ σε φροντιστήριο για τα Αγγλικά, προσπαθούσα να γράψω… παραμύθια που τα έλεγα… “Παραμύθια του Παραδείσου” και τελικά να που έγραψα με την προτροπή του προέδρου του ΠΟΑ Γιώργου Λελέκα ένα…αληθινό Μικρασιατικό παραμύθι! Για τις οκτώ δεκαετίες ζωής της ομάδας του προσφυγικού προαστίου (όπως με περηφάνια λέω ότι καθιέρωσα να αποκαλούμε), του προαστίου που μεγάλωσα και θα έχω πάντα σε ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Στην καρδιά μου θα είναι πάντα και ο Κατσαμπάς που μεγάλωσε η μητέρα μου με επίσημο όνομα Νέα Βουρλά. Και ήταν ευλογία για μένα μια πρόσφατη επίσκεψη σε όλες τις ιερές πόλεις της Μικρασίας μας! Κλείνω με την ΑΕΚ Κατσαμπά, την ΑΕΚ του Ηρακλείου! Πρόσφατα με βράβευσε και η τιμή ήταν πολύ μεγάλη…».

Γιώργος Μιμίκος (του Κωνσταντίνου και της Άννας).
Με ρίζες κατά τα 3/4 από τη Μικρασία (Σώμα, Αϊδίνι, Βουρλά, Μαρμαρά και Αξάρι) και κατά το 1/4 από Χάρακα Μονοφατσίου με πιο μακρινή καταγωγή του Χαρακιανού παππού τα Σφακιά…

Συνέντευξη: Νάσος Μπράτσος