Π. Λιάκουρας στο Πρώτο: Η Ελλάδα να μην απαντά στο περιεχόμενο της τουρκικής ρητορείας-Να δείχνει τον δρόμο του διαλόγου (audio)

«Από την στιγμή που η Τουρκία αποφασίσει με την Ελλάδα να μπει σε οριοθέτηση με συμφωνία και διαπραγμάτευση προηγουμένως υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, με ένα συγκεκριμένο όριο αιγιαλίτιδας ζώνης, στην πράξη παύει να υπάρχει το casus belli» τόνισε μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και την εκπομπή «Ναι μεν Αλλά» με την Ευαγγελία Μπαλτατζή, ο Καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, Πέτρος Λιάκουρας.

Αναφορικά με το εύρος των χωρικών υδάτων, ο καθηγητής επεσήμανε πως όταν οι διερευνητικές επαφές είναι άτυπες, ο διάλογος είναι δημιουργικός και μπορούν να τεθούν ζητήματα για να καταλήξουν στο αναγκαίο, να οριοθετηθεί η υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο.

«Για να οριοθετηθεί πρέπει να γίνει συμφωνία και χρειάζονται δύο. Έχει γίνει μια παρανόηση, ότι όταν λέει η Σύμβαση ότι μπορεί ένα κράτος να επεκτείνει έως τα 12 ναυτικά μίλια, όλοι έχουν εκλάβει ότι τα 12 ναυτικά μίλια είναι το εύρος το οποίο είναι υποχρεωτικό για κάθε κράτος. Από κει και έπειτα να λέμε από το 1975 ότι εμείς θέλουμε την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, θα πρέπει να ξέρουμε πάρα πολύ καθαρά τι θέλουμε. Θέλουμε την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια που θα κάνει την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας σχεδόν αδύνατη; Ή θα πάμε σε οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας που εκεί είναι το μεγάλο πρόβλημα που ταλανίζει τις δύο χώρες από το 1973 μέχρι και σήμερα. Είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να μας προβληματίσει. Αν σε μια περιοχή η οριοθέτηση αντί για 12 φτάσει στα 10 ναυτικά μίλια ώστε να υπάρχει και χώρος, σημαίνει ότι είμαστε και μέσα στην λογική του Διεθνούς Δικαίου, του Δικαίου της Θάλασσας αλλά και μπορούμε να διευκολύνουμε στο να πάμε στην οριοθέτηση με συμφωνία που σημαίνει διαπραγμάτευση προηγουμένως. Όταν λέμε από το 1975 μέχρι και σήμερα ότι θα οριοθετήσουμε με διαπραγμάτευση, σημαίνει ότι αυτό έχουμε υποσχεθεί και δεν μπορούμε να παρεκκλίνουμε από αυτό. Αν θέλουμε να προχωρήσουμε σε επέκταση αυτό είναι θέμα πολιτικό. Θα πρέπει να σταθμίσουμε τι σημαίνει οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και τι σημαίνει επέκταση της αιγιαλίτιδας. Αυτά είναι ζητήματα που μόνο η πολιτική μπορεί να λύσει, το θέμα είναι τι ζητούμε. Πρέπει να ξέρουμε ότι όσο δεν υπάρχει η οριοθέτηση τόσο η Τουρκία θα διαστρεβλώνει, τόσο θα προσπαθεί να δείχνει ψευδώς απέναντι σε όλους, ότι «εμείς θέλουμε την διαπραγμάτευση, η Ελλάδα δεν θέλει».

Σχετικά με τις γκρίζες ζώνες δεν είναι κάτι σημερινό, τόνισε ο κ. Λιάκουρας, είναι κάτι που πρωτοειπώθηκε το 1994 και στην πράξη, σημείωσε, το είδαμε το θεώρημα αυτό με το επεισόδιο στα Ίμια. «Σήμερα οι γκρίζες ζώνες επαναλαμβάνονται για να μην ξεχνιόμαστε. Το επεισόδιο των Ιμίων ήταν το πρώτο στο οποίο έγινε το κρας τεστ για να δει η Τουρκία κατά πόσο αυτό το θεώρημα μπορεί να πιάσει τόπο. Και νομίζω ότι σε έναν βαθμό το έχει ήδη βάλει και στην δική της την ατζέντα αν και στην αρχή όλοι θεωρήσαμε ότι οι γκρίζες ζώνες δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα διαπραγματευτικό όπλο προκειμένου να πετύχει κάτι άλλο και να αποσυρθεί από τις γκρίζες ζώνες».

Όταν λέει η Τουρκία «γκρίζες ζώνες» αμφισβητεί την κυριαρχία, εξήγησε ο καθηγητής και όσο αμφισβητείται η κυριαρχία, κατ’ αυτούς θεωρείται ότι είναι διαφορά και όσο υπάρχει αυτή η διαφορά, εννοείται ότι αυτές οι νησίδες και οι βράχοι δεν μπορούν να παραγάγουν από κει και έπειτα οποιαδήποτε άλλα δικαιώματα απορρέουν από την κυριαρχία τους. «Επειδή είναι βράχοι εμπίπτουν μέσα στην λογική του άρθρου 121 παράγραφος 3 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας όπου αυτοί οι βράχοι επειδή δεν είναι κατοικήσιμοι και δεν έχουν οικονομική ζωή αφ’ εαυτών δεν δικαιούνται υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, όμως δικαιούνται όλων των υπολοίπων ζωνών, όπως η αιγιαλίτιδα ζώνη. Αυτή η θεωρία των γκρίζων ζωνών δεν εξυπηρέτησε την Τουρκία στο θέμα που την ενδιαφέρει, το πώς θα βγάλουμε στην άκρη όλα αυτά τα νησιά προκειμένου εμείς να διεκδικήσουμε μονομερώς και αποκλειστικά όλα τα αυτά τα δικαιώματα σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ τόσο στο Αιγαίο όσο και στην ανατ. Μεσόγειο. Ο στόχος τον οποίο έβαλε η Τουρκία είναι η γαλάζια πατρίδα και το μέσο με το οποίο θα πετύχει την υλοποίηση της γαλάζιας πατρίδας, να ακυρώσει την οποιαδήποτε διεκδίκηση παράγουν αυτά τα νησιά σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, όχι μόνο τους βράχους αλλά και τα μεγάλα νησιά, είναι το τελευταίο θεώρημα το οποίο έχει υποβάλει προς τον Γ.Γ. του ΟΗΕ, όπου εκεί έχει προβάλει κάτι τελείως καινοφανές, ότι η παραχώρηση της κυριαρχίας στα νησιά τελούσε πάντα υπό την αίρεση ότι θα τηρούνταν απαρεγκλίτως το καθεστώς της αποστρατικοποίησης των νησιών του ΒΑ Αιγαίου. Όλα αυτά είναι σαθρά επιχειρήματα, γιατί για να προκύπτει ένας τέτοιος όρος πρέπει να είναι καταγεγραμμένος στις συνθήκες Λωζάνης και μετέπειτα των Παρισίων. Δεν υπάρχει κάποιος τέτοιος όρος ότι τελεί η κυριαρχία των νησιών υπό την αίρεση της αποστρατικοποίησης. Θα έπρεπε να είναι ρητώς καταγεγραμμένα. Αυτό το οποίο προσπαθεί να κάνει είτε με την θεωρία των γκρίζων ζωνών είτε με την θεωρία της αποστρατικοποίησης, είναι δύο περιεχόμενα τα οποία μεταξύ τους συγκλίνουν σε ένα πράγμα, ότι πίσω από αυτά, πάντοτε βρίσκεται αυτό που λέμε ένοπλες δυνάμεις της Τουρκίας, δηλαδή, είναι πράγματα τα οποία τα έχει προβάλει και προσπαθεί να υλοποιήσει το Υπ. Εθνικής Άμυνας, όχι το Υπ. Εξωτερικών».