Πόσους πολέμους, συρράξεις, ένοπλες συγκρούσεις εμφύλιες, κοινοτικές, τοπικές, περιφερειακές, παγκόσμιες έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα και εξακολουθεί να μετρά;
Όποια μορφή και αν έχουν, πρώτα θύματα είναι πάντα τα παιδιά. Ως άμαχοι και ακόμη χειρότερα ως ανήλικοι στρατιώτες που στρατολογούν κυβερνήσεις, καθεστώτα, φυλές, κοινότητες. Πρόκειται για την χειρότερη όψη του πολέμου, της παιδικής εκμετάλλευσης, της ανηθικότητας και του κυνισμού του ανθρώπινου είδους με την περίπτωση του Αφγανιστάν να αποτελεί μόνο μία αφορμή. Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η τελευταία γραμμή άμυνας στο ναζιστικό καθεστώς ήταν παιδιά 15-16 ετών.
Στην Ουγκάντα ή και πριν τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους υπήρχαν τέτοια φαινόμενα.
Στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6&105,8, https://webradio.ert.gr/programma-proto/στην εκπομπή «Γεώπολις» και τον Δημήτρη Φαναριώτη, μίλησε ο κ. Λευτέρης Παπαγιαννάκης, Υπεύθυνος Συνηγορίας στην Οργάνωση Solidarity Now. Όπως είπε, σύμφωνα με Έκθεση του ΟΗΕ πέρσι υπήρχαν επίσημα καταγεγραμμένα 8.500 παιδιά-στρατιώτες και σκοτώθηκαν 2.000.Ανεπίσημα είναι σίγουρα δεκάδες χιλιάδες.
Τραγικές οι ιστορίες παιδιών που επιζούν μετά τη λήξη μιας σύρραξης ή κατάφεραν να διαφύγουν. Ξέφυγαν και βρέθηκαν στο κενό, ανέφερε ο κ. Παπαγιαννάκης.
Το θέμα είναι τι κάνουμε για να περάσουν τα παιδιά σε μια κανονικότητα. Να είναι παιδιά.
Ας μην ξεχνάμε ότι εκτός από τα σωματικά, τα ψυχολογικά, τα συναισθηματικά τραύματα, καλούνται να αντιμετωπίσουν σοβαρότατο θέμα εξάρτησης από ναρκωτικά που τους χορηγούνται για να είναι σε διέγερση και κυρίως να βρίσκονται υπό έλεγχο, σε μια σχέση εξάρτησης ώστε να κάνουν ακραία πράγματα, ό,τι τους ζητηθεί, τονίζει ο κ. Παπαγιαννάκης. Ο πόλεμος γεννά τερατώδεις συμπεριφορές, λέει.
Τι στοιχεία υπάρχουν για τη χώρα μας, είναι από τα πρώτα που θα ρωτούσε κανείς. Στην Ελλάδα, απαντά, δεν έχουμε καταγραφή. Ξέρουμε ότι διερμηνείς υπήρξαν ως παιδιά στρατιώτες στις χώρες προέλευσης.
Δεν ξέρουμε επίσης τι γίνεται με τα ασυνόδευτα παιδιά. Πάντως δεν υπάρχει οργανωμένη δομή και κάποιο πρόγραμμα ειδικά για πρώην παιδιά-στρατιώτες.
Σε τι μπορούμε να ελπίζουμε;
Η στάση μας έχει να κάνει συνολικότερα για το μέλλον που θέλουμε σχετικά με τους πολέμους, αναφέρει ο κ. Παπαγιαννάκης.
Όταν έχουμε πόλεμο, συρράξεις ή πουλάμε όπλα, κάπου θα χρησιμοποιηθούν.
Υπάρχουν πολλά λεφτά και υπάρχουν και πολλά θύματα.
Να βρούμε ένα επίπεδο συνεννόησης.
Κάνουμε ένα ευχολόγιο γιατί είναι δύσκολο να κάνουμε πράξεις.
Σίγουρα έχουμε εμπειρία από προηγούμενες περιόδους ώστε να είμαστε απαισιόδοξοι, προσθέτει.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος