Σε μια εξομολόγηση που ισορροπεί ανάμεσα στο σουρεαλιστικό και το απόλυτα ανθρώπινο, η Σκάρλετ Γιόχανσον αποκαλύπτει κάτι που λίγοι θα περίμεναν: η πρώτη της «καψούρα» δεν ήταν ένας έφηβος συμμαθητής ή κάποιο παιδικό ίνδαλμα, αλλά… μια χελώνα. Πιο συγκεκριμένα, ο Ραφαέλ από τα «Χελωνονιντζάκια».
«Ξέρω ότι ακούγεται τρελό, αλλά είχα καψούρα με τον Ραφαέλ», λέει η Γιόχανσον γελώντας στη δημοσιογράφο του MTV.UK, με μια αναπάντεχη δόση ειλικρίνειας. «Ήταν μια χελώνα. Μια κινούμενη, σχεδόν τετράγωνη φιγούρα με κόκκινη μάσκα και σπαθιά. Κι όμως, για κάποιον λόγο, αυτός ο χαρακτήρας με είχε μαγέψει.»
Η Σκάρλετ, από μικρή ηλικία, φαινόταν να αντιλαμβάνεται τις αποχρώσεις των χαρακτήρων πολύ πιο βαθιά από το μέσο παιδί. Δεν την τραβούσε ο ήρωας-ηγέτης Λεονάρντο, ούτε ο εγκεφαλικός Ντονατέλο. Ούτε καν ο χαλαρός, χιουμορίστας Μικελάντζελο. Το βλέμμα της στρεφόταν πάντα στον πιο… προβληματικό.
«Ήταν σκοτεινός. Είχε αυτή τη μελαγχολία, αυτόν τον θυμό. Ήταν προβληματικός. Και μου άρεσε αυτό. Με τράβηξε… με καθόρισε», εξομολογείται. Και το πιο τρελό; αυτή η «παιδική» προσκόλληση, όπως λέει, επηρέασε όλη την ερωτική της ζωή.
«Πάντα διάλεγα τον “κακό”. Τον δύσκολο. Τον περίπλοκο. Όλα ξεκίνησαν από τον Ραφαέλ(ο)», λέει και κουνάει το κεφάλι της, σα να μην το πιστεύει ούτε η ίδια. «Δεν επέλεξα τον Λεονάρντο. Ποτέ τον σωστό, τον λογικό, τον σταθερό. Πάντα έλκομαι από το χάος.»
Αν και η εξομολόγηση αυτή μπορεί να ακούγεται ανάλαφρη, πίσω της κρύβεται ένα γνώριμο μοτίβο για πολλούς ανθρώπους: η τάση να επιλέγουμε τους «λάθος» ανθρώπους, επηρεασμένοι –ίσως– από τα πρώτα μας πρότυπα, όσο απίθανα ή αθώα κι αν φαίνονται.
«Έπρεπε να επέλεγα τον Ντονατέλο. 100%, ναι. Ήταν ο σκεπτόμενος, ο ήρεμος, ο σταθερός. Αλλά δεν το έκανα. Πήγα με τον Ραφαέλ(ο). Και το πλήρωσα, χρόνια μετά», παραδέχεται με ένα σχεδόν πικρό χαμόγελο.
Η Σκάρλετ δεν αποφεύγει να κάνει τον απολογισμό της. Και φυσικά, ξέρει να βρίσκει το χιούμορ σε όλα. Γιατί, όπως λέει η ίδια, στο τέλος… όλα λειτούργησαν.
«Ποιον θα παντρευόμουν τελικά; Τον Μικελάντζελο. Ναι. Τον αστείο, τον ξέγνοιαστο, τον διασκεδαστικό. Αυτόν που βλέπει το καλό σε όλα. Και τελικά… όλα δούλεψαν.»
Είναι σχεδόν ποιητικό: ένα κορίτσι που γοητεύτηκε από το σκοτάδι, μεγάλωσε, πλήρωσε το τίμημα της έλξης προς την περιπλοκότητα και τελικά βρήκε γαλήνη και χαρά στον χαρακτήρα που μικρή θεωρούσε αδιάφορο ή υπερβολικά «εύκολο».
Η ίδια πιστεύει ότι πολλά από τα μοτίβα που καθορίζουν τις σχέσεις μας χαράσσονται από νωρίς – και συχνά ασυνείδητα. Τα πρώτα ερεθίσματα, ακόμη και από παιδικά κινούμενα σχέδια ή παιχνίδια, έχουν τη δύναμη να διαμορφώσουν τον τρόπο που βλέπουμε την αγάπη, τον έρωτα, ακόμα και τον εαυτό μας.
Πίσω από κάθε «ακατανόητη» επιλογή μας, πίσω από κάθε λάθος ή πληγή, υπάρχει ένα κοριτσάκι ή ένα αγοράκι που κάποτε ερωτεύτηκε κάτι – ή κάποιον – που δεν έπρεπε.
Όλα μπορούν κάπως να εξηγηθούν. Και ναι, ακόμα και οι χελώνες μπορούν να μας μάθουν κάτι για τον έρωτα.
Προς το παρόν, η Σκάρλετ επέλεξε άλλο «προϊστορικό» ζώο για να μελετήσει: τους δεινοσαύρους. Στο νέο κεφάλαιο του σύμπαντος των Πάρκων του «Τζουράσικ», υποδύεται μια τολμηρή γυναίκα που πρέπει να μαζέψει DNA από αυτές τις προϊστορικές σαύρες, με κάθε τίμημα.
Στο τέλος όμως (Spoiler Alert) θα παραδώσει τις επιθυμίες της, το «εγώ» της, για το ανώτερο «εμείς». Και αυτό κάνει τη χελώνα της προσωπικής της εξέλιξης να κερδίζει στον αγώνα δρόμου της βελτίωσης την πρώτη θέση.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Γίνε μέλος στο κανάλι μας στο Viber
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος