Χρ. Δουλκερίδης στο Πρώτο: Το Βέλγιο μου έδωσε το δικαίωμα, ως ένα παιδί αλλοδαπών να γίνω Βέλγος και να τους αντιπροσωπεύσω (audio)

Το ταξίδι της ζωής του και των προγόνων του από τον Πόντο ως τα Σεβαστιανά της Μακεδονίας, με τελικό προορισμό τις Βρυξέλλες και την δική του διαδρομή, που τον οδήγησε σε προσωπική και επαγγελματική καταξίωση, μέσα από πλούτο εμπειριών, με δύσκολες και όμορφες στιγμές, διηγήθηκε με συγκινητική διάθεση, μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και την εκπομπή «8 Καλοκαίρια» με τον Θωμά Σίδερη, ο Χρήστος Δουλκερίδης, δήμαρχος του Ixelles στην περιφέρεια των Βρυξελλών.

Με Πόντιο πατέρα από την Κεντρική Μακεδονία, ανθρακωρύχο παντρεμένο με προξενιό, ο Χρήστος Δουλκερίδης, γεννήθηκε το 1968 και μεγάλωσε σε μια από τις φτωχότερες συνοικίες των Βρυξελλών, όπου ζούσε μεγάλη κοινότητα μεταναστών. Σήμερα είναι Δήμαρχος στον κεντρικό τομέα των Βρυξελλών, όπου εξελέγη το 2018, ενώ έχει διατελέσει και Υφυπουργός στέγασης στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.

Πότε αισθάνθηκε ότι ήταν παιδί μεταναστών; «Το ότι υπήρχαν δύο διαφορετικές γλώσσες, μια στο σπίτι, άλλη στο σχολείο, και μετά, όσο μεγαλώνεις καταλαβαίνεις τις διαφορές, ιδίως όταν οι γονείς μου σταμάτησαν να δουλεύουν στο ανθρακωρυχείο ο πατέρας μου, στα εργοστάσια η μητέρα μου και άνοιξαν ένα παντοπωλείο, επειδή έπρεπε να δουλέψουμε εκεί και δεν μπορούσαμε να κάνουμε εξωσχολικές δραστηριότητες, αυτή ήταν μια μεγάλη διαφορά σε σχέση με τα άλλα παιδιά», θυμάται ο κ. Δουλκερίδης.

Οι μνήμες του από την Ελλάδα έχουν να κάνουν αφενός με τον τρόπο που έφταναν στην χώρα καταγωγής τους, αφετέρου με την σύνδεσή τους με τον παππού και την γιαγιά στο σπίτι στα Σεβαστιανά.  «Συνήθως Ελλάδα πηγαίναμε τα καλοκαίρια, με το αυτοκίνητο τότε και κάναμε 4 μέρες για να φτάσουμε, αλλά ήταν απίστευτη εμπειρία». Το χαρακτηρίζει «σχεδόν» αυτοκίνητο γιατί όπως εξηγεί ήταν σαν επαγγελματικό και δεν είχε πίσω θέσεις, «οπότε οι γονείς μου είχαν φτιάξει κάτι για να καθόμαστε. Περνώντας από τις άλλες χώρες έχουμε πολλά ενθύμια από αυτή την εμπειρία. Αυτό είναι ταξίδι, ενώ με το αεροπλάνο είναι μεταφορά. Αυτό που λατρεύαμε ήταν τα ταξίδια με το πλοίο στην Ελλάδα, όταν πηγαίναμε στην Ρόδο», α έτερος τόπος καταγωγής του.

«Πηγαίναμε στο σπίτι του παππού μου στα Σεβαστιανά, όπου η γιαγιά και ο παππούς μου, μιλούσαν ποντιακά. Ο παππούς μου έφυγε παιδί από τον Πόντο, φαινόταν λίγο σκληρός άνθρωπος αλλά ήταν μεγάλη προσωπικότητα».

Ο κ. Δουλκερίδης θυμάται, το 2014 που δέχθηκε ένα τηλέφωνο στο οποίο του ζήτησαν να βγάλει έναν λόγο για τους Πόντιους σε μια εκδήλωση για την εγκατάσταση των Πόντιων στα Σεβαστιανά.  «Το έκανα και ήταν μια από τις πιο συγκινητικές εμπειρίες της ζωής μου».

Άραγε ως οικογένεια και ως παιδί μεταναστών ο ίδιος, ένιωσε δέκτης ρατσισμού; «Για τον πατέρα μου δεν ήταν έντονος ο ρατσισμός γιατί υπήρχε αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρακωρύχων. Εγώ δεν βίωσα συχνά τον ρατσισμό, μόνο γύρω στα 17 μου που ήθελα να μπω σε μια ντισκοτέκ και ζητούσαν βελγική ταυτότητα, χωρίς την οποία δεν μπορούσες να μπεις μέσα. Αλλά το Βέλγιο μου έδωσε και πολλά δικαιώματα. Δεν θα γινόμουν βουλευτής, υπουργός, δήμαρχος, αν δεν μου είχε δώσει αυτά τα δικαιώματα. Ένα παιδί αλλοδαπών να μπορέσει να γίνει Βέλγος και να τους αντιπροσωπεύσει. Σε μένα βλέπουν έναν Βέλγο, παρότι ξέρουν την καταγωγή μου, είμαι ένας από αυτούς», είπε χαρακτηριστικά ο Χρήστος Δουλκερίδης.