“Φυλλορροούν” οι οικισμοί τη Ροδόπης

«Κακό χωριό τα λίγα σπίτια» λένε αστειευόμενοι και γελούν με την εικόνα που παρουσιάζουν δρόμοι και πλατείες, σπίτια και αυλές, γειτονιές και χωριά ολόκληρα στη Ροδόπη οι εναπομείναντες κάτοικοι. Λίγες οι εξαιρέσεις, κοινός ο κανόνας: «Κάποτε περισσότεροι κι εκείνα με ζωντάνια, σήμερα μαρασμός και θλίψη». Ακριβώς πριν 40 χρόνια “ανθούσαν”, σήμερα φυλλορροούν πληθυσμιακά περιμένοντας το καλοκαίρι.

«Και το καλοκαίρι, μην νομίζεις μεγάλη διαφορά, από πενήντα γινόμαστε βια εκατό κάτοικοι για λίγες μέρες» λένε και περιγράφουν εικόνες της καθημερινότητάς τους: δουλειά στους αγρούς, σπίτι, καφενείο, αν έχει το χωριό, αλλιώς στο διπλανό μεγαλύτερο.

Εικόνες ίδιες κι απαράλλαχτες από χωριό σε χωριό. Στην πλειοψηφία τους οι κάτοικοι συνταξιούχοι, στην πλειονότητα του ο ενεργός πληθυσμός αγρότες, καλλιεργητές της γης: Βαμβάκια, σιτάρια, καλαμπόκια, κριθάρια, ηλίανθο, λεβάντα και καπνά κάποιες από τις φετινές παραγωγές τους. Κάποιοι λίγοι κτηνοτρόφοι και ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα τεχνίτες που έχουν τα εργαστήριά τους- συνεργεία στους οικισμούς.

Ίδια και η «από-φυγή» των νέων προς /από τα χωριά τους. «Νέα ζευγάρια δεν έχουμε, δεν έρχονται να μείνουν, λίγες οι εξαιρέσεις, ακόμη και τα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης δεν επέστρεψε κανείς» λέει νεαρή γυναίκα, «μια από τις πέντε «πιο νέες»”, όπως είπε, «του χωριού». «Σπούδασαν τα παιδιά τους για κάτι καλύτερο, αλλά δεν σκεφτήκανε ότι δεν θα γυρίσουν πίσω» παρατηρεί συνομήλικη της. Έτσι, αρχικά άλλοι στην Αθήνα, άλλοι στη Θεσσαλονίκη, οι περισσότεροι στην Κομοτηνή και τα τελευταία χρόνια στο εξωτερικό, πολλά άλλαξαν όχι, όμως, και η εικόνα του μαρασμού.

Και στο ερώτημα: “Εάν μπορεί να αντιστραφεί η πορεία;» απαντούν στο ertnews.gr «Ίσως να είναι πολύ αργά, τουλάχιστον για τους μικρούς οικισμούς», ωστόσο,γνωρίζοντας από την εμπειρία τους ότι πολλά αλλάζουν στη ζωή προσθέτουν: «αν δοθούν κίνητρα, αν υπάρξουν δομές, ίσως οι μεγάλοι οικισμοί να έχουν ακόμη ελπίδα».