Κομοτηνή: Έφηβες σε καιρό Covid…

«Σπάνια βρισκόμαστε. Δεν βγαίνουμε συχνά. Πού και πού κάνουμε καμία βόλτα» λένε και κρυφογελούν κοιτάζοντας με περιέργεια το δημοσιογραφικό μικρόφωνο, που διέκοψε τις κουβέντες τους. Η εξ αποστάσεως διδασκαλία στάθηκε αφορμή να χάσουν τις παρέες, τις βόλτες και τις συναντήσεις με φίλους- συμμαθητές. Σημείο συνάντησης πια οι πυλωτές των πολυκατοικιών.

Πόσες ώρες μπροστά από την οθόνη του Υπολογιστή; Ρωτήσαμε μια παρέα τριών έφηβων κοριτσιών, 16χρονες οι δύο, 15χρονη η μια. «Από το πρωί μέχρι το βράδυ μερικές φορές» με 15λεπτο διάλειμμα ή το μεσημέρι καμία ώρα» απάντησαν και σημείωσαν ότι «είναι πολλά τα μαθήματα. Έχουμε επτά ώρες για τις ανάγκες του σχολείου και άλλες τέσσερις και πέντε την ημέρα για το φροντιστήριο συνολικά καθημερινά 12-13 ώρες την ημέρα».

Και η μελέτη πως γίνεται; θελήσαμε να μάθουμε από τις νεαρές που δεν βλέπουν την ώρα να τελειώσει αυτή η αναστάτωση του κορονοϊού. «Όταν μας αναθέσουν κάποια εργασία μπαίνουμε ξανά στον Υπολογιστή. Από το βιβλίο η μελέτη, αλλά με δυσκολία, δεν έχουμε όρεξη να διαβάσουμε. Η οθόνη μας απομακρύνει από το βιβλίο. Η αλήθεια είναι πως δεν κάνουμε πολλά».

Όσον αφορά στην ουσία της εξ αποστάσεως διδασκαλίας; Μάλλον δεν έχει ενθουσιάσει τις τρεις έφηβες του ρεπορτάζ. Ούτε κι εκεί σημειώνονται μεγάλες επιδόσεις, άλλοτε τα προβλήματα σύνδεσης, άλλοτε η έλλειψη διάθεσης ή «βαρεμάρας» όπως είπαν «μάθημα δεν γίνεται».

Cafe σπάνια , τσιγάρο επίσης σπάνια (αλλά στη συνάντησή μας το κρατούσαν στο χέρι αναμμένο και οι τρεις), αναψυκτικό για την ενέργεια και συντροφιά τα όνειρα. Η μια θέλει να σπουδάσει Ψυχολογία, «απλά», όπως σημείωσε, «θέλει πολύ διάβασμα και δεν ξέρω αν θα μπορέσω». Δικαστής η δεύτερη και παιδοψυχολόγος η τρίτη, «να δούμε όλα φαντάζουν μακρινά…» είπαν αφήνοντας την παρέα της πυλωτής μέχρι την επόμενη συνάντηση.

Ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία: Μαρία Νικολάου