“Μαύρο νερό”: γράφει ο Μιχάλης Μακρόπουλος

ΕΝΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ
Επιμέλεια: Μαρία Σφυρόερα

Δυο λόγια για το
“Μαύρο νερό”

Σε μια γωνιά της Ηπείρου –στο Πωγώνι– δηλητηριασμένη από εξορύξεις υδρογονανθράκων που ’χουν τελειώσει αφήνοντας πίσω τους σκουριασμένες αντλίες και βυτία, με το δάσος να έχει θεριέψει ξανά γύρω τους, ένας πατέρας κι ο ανάπηρος γιος του παλεύουν να επιζήσουν σ’ ένα ερημωμένο χωριό καταμεσής ενός έρημου κόσμου. Αυτό είναι το περίγραμμα της ιστορίας στο Μαύρο νερό, το «κέλυφός» της. Μα η ψίχα της είναι φτιαγμένη από λογής λογής διαφορετικά υλικά – το γουέστερν, την αποκαλούμενη post-apocalyptic μυθοπλασία, την αίσθηση που δίνει το Στάλκερ του Ταρκόφσκι, μια αίσθηση που έχω, πάλι, όταν συλλογίζομαι τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, την κυκλικότητα που ’χει στα χωριά ο χρόνος μέσ’ από τις θρησκευτικές γιορτές, κ.ά.π., λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά.

Θέλησα να δέσω όλα αυτά τα υλικά χρησιμοποιώντας τις λέξεις με φειδώ, πλάθοντας με οικονομία το καθετί, από τις περιγραφές ως τους διαλόγους, αφήνοντας τις λιτές εικόνες μου να μιλήσουν αυτές, δίχως να εξηγώ. Η ιστορία μου έπρεπε να ’ναι πάντα στο ύψος των ανθρώπων μου, να τους ακολουθεί σαν ανάσα αόρατου συντρόφου. Θα μπορούσε μια τέτοια ιστορία να ’ναι καταγγελτική, βροντόφωνη – ωστόσο, πιστεύω πως η δική μου δεν είναι. Νιώθω πως αυτός που ζει κάτι τρομερό παύει να φωνάζει – πως οι φωνές είναι όλων των άλλων, όσων διαμαρτύρονται για λογαριασμό του. Όσο πιο πυκνός είναι ο ζόφος που τον τυλίγει, τόσο πιο ψιθυριστή γίνεται η φωνή του. Ο άνθρωπος που βρίσκεται αντιμέτωπος με κάτι τρομερό, τραβιέται στο βάθος της ύπαρξής του για να περισώσει εκεί μέσα ό,τι μπορεί. Θα θρηνήσει, μα έπειτα αναπόφευκτα θα σιωπήσει. Η ιστορία μου μιλά γι’ ανθρώπους που έχουν θρηνήσει και πλέον σιωπούν. Και σε τούτη τη σιωπή αφουγκράζονται –σ’ έρημα ξωκλήσια, στο βουνό, σε ακατοίκητα σπίτια νεκρών χωριανών–, κι αν δεν ακούν απαραίτητα κάτι, τουλάχιστον ακούν καθαρά την ψυχή τους.

Μιχάλης Μακρόπουλος

Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟΣ γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Σπούδασε βιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έζησε εννιά χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Tα τελευταία εννιά χρόνια ζει με την οικογένειά του στη Λευκάδα και περνά μεγάλα διαστήματα στο Δελβινάκι Πωγωνίου, στην Ήπειρο, όπου διαδραματίζονται οι νουβέλες Σπουργίτω (Σπουργίτω, Γράχαμ, εκδόσεις Πικραμένος, 2012), Τσότσηγια &’Ωμ (εκδόσεις Κίχλη, 2017), Το δέντρο του Ιούδα (εκδόσεις Κίχλη, 2014), καθώς και άλλες ιστορίες του. Έχει εκδώσει δέκα βιβλία λογοτεχνίας για ενήλικες, το Οδοιπορικό στο Πωγώνι (εκδόσεις Fagotto, 2013) και πέντε βιβλία για παιδιά. Διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα περιοδικά. Εργάζεται ως μεταφραστής λογοτεχνίας.

Η νουβέλα του Μιχάλη Μακρόπουλου Μαύρο νερό κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κίχλη (σελ.: 80, τιμή: €10,00).

Φωτογραφία εξωφύλλου: Μιχάλης Μακρόπουλος