Ο Αλέκος Φασιανός δεν υπήρξε μόνο ένας εμβληματικός ζωγράφος αλλά ήταν και χαράκτης, σκηνογράφος και ενδυματολόγος, ήταν ένας πραγματικός ποιητής του καμβά. Είχε φιλοτεχνήσει πολυάριθμα έργα, πίνακες, χαρακτικά, αφίσες, θεατρικά σκηνικά, εξώφυλλα βιβλίων και δίσκων.
Στα δύσκολα χρόνια της παιδικής του ηλικίας, εντοπίζονται οι ιδέες που αργότερα θα διαμορφώσουν την απολύτως προσωπική εικαστική του γλώσσα. H αγάπη του για τα έντονα χρώματα, τα κόκκινα και τα μπλε, ήταν γι’ αυτόν η απάντηση στο κυρίαρχο γκρι του μεταπολεμικού κόσμου.
Φοιτητής ακόμα στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών με δάσκαλο τον Μόραλη μπόρεσε να πιάσει το νήμα που συνέδεσε τη ζωγραφική του με την ελληνική αρχαιότητα, αντιγράφοντας αναπαραστάσεις από αγγεία στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Αργότερα η φιλία του με τον Γιάννη Τσαρούχη στέριωσε την σχέση του με την ιδεολογία της γενιάς του ’30, τη σύνδεση μοντερνισμού και ελληνικότητας.
“Ήταν μία από τις πολύ μεγάλες προσωπικότητες της σύγχρονης ελληνικής τέχνης, ένας από τους τελευταίους αληθινά μεγάλους. Τι του χρωστάμε; Ότι ταξίδεψε την Ελλάδα σε όλον τον κόσμο γιατί δημιούργησε μία τέχνη που έχει ταυτότητα ελληνική” τόνισε η Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Ειρήνη Λαμπράκη.
Παρότι συνέχισε τις σπουδές στο Παρίσι όπου έζησε πολλά χρόνια, ο Αλέκος Φασιανός δεν έχασε ποτέ τον μπούσουλα της ελληνικής του καταγωγής γι’ αυτό και διέπρεψε εκτός συνόρων ως κορυφαίος εκπρόσωπος της ελληνικής ζωγραφικής από τη δεκαετία του ’70 κι εξής.
“Ο ίδιος έφτιαχνε για πάρα πολλά χρόνια τον δικό του μικρό κόσμο. Όταν τον γνώρισα στο Παρίσι πριν από 40 χρόνια έφτιαχνε την επίπλωση, ζωγράφιζε τα πάντα, τις κουρτίνες, τα κομοδίνα, ακόμα και ρούχα έφτιαχνε. Για τον ίδιο και τους φίλους του” σημείωσε η Ιστορικός Τέχνης, Κατερίνα Κοσκινά.
Πράγματι, τίμησε με την τέχνη του την χαρακτική, τη γλυπτική, την μικροτεχνία, τη σκηνογραφία, την εικονογράφηση καλλιτεχνικών εκδόσεων και λογοτεχνικών βιβλίων. Από παλιά αγαπούσε την ποίηση και φίλοι του υπήρξαν σπουδαίοι ποιητές όπως ο Σαχτούρης και ο Ελύτης.
“Θυμάμαι τις βόλτες μας στο Μοναστηράκι, που μιλούσε με τον κόσμο, ζωγράφιζε σε χαρτοπετσέτσες στα ταβερνάκια και της χάριζε, υπήρξε εξαιρετικός φίλος” είπε από πλευράς του ο ποιητής και φίλος του Αλέκου Φασιανού, Βαγγέλη Χρόνης.
Ο Αλέκος Φασιανός δικαιώθηκε: Τη ζωγραφική του αγάπησαν ακόμη και όσοι δεν έχουν σχέση με τις εικαστικές τέχνες. Γιατί υπάρχει ζωική χαρά και αγέραστη νεότητα στις μορφές του, γιατί κατάφερε να μυθολογήσει την καθημερινότητα με τον δικό του μοναδικό τρόπο, πέρα από τάσεις και μόδες. Υπήρξε μοναδικός γι’ αυτό και δεν θα ξεχαστεί ποτέ.
Ρεπορτάζ: Ματίνα Καλτάκη
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος