Ο Κώστας και η Νίκη ήταν ένα πολύ ταιριαστό ζευγάρι όταν είχαν πρωτογνωριστεί. Μόλις είχαν τελειώσει το πανεπιστήμιο και είχαν «πέσει με τα μούτρα στον έρωτα». Έζησαν κάποιους μήνες μαζί και αμέσως έκαναν οικογένεια. Εξάλλου γιατί να περιμένουν; Δεν μπορούσε ο ένας χωρίς τον άλλον, ήταν ομάδα, έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο μαζί.
Μια δεκαετία αργότερα, τα πράγματα άλλαξαν. Αλλαγές στην επαγγελματική ζωή, οικογενειακά ζητήματα, προσωπική εξέλιξη. Όλα αυτά άλλαξαν τη δυναμική του ζευγαριού. Οι συζητήσεις έγιναν τετριμμένες, το γέλιο έσβησε και άρχισε να απλώνεται ανάμεσά τους ένα σιωπηλό χάσμα.
Η Νίκη λέει ότι το συνειδητοποίησε ξαφνικά. Καθώς καθόταν δίπλα στον Κώστα ένα βράδυ, ένιωσε άδεια. Κοιτάζοντάς τον να βλέπει μπάλα και να της απαντάει μηχανικά, συνειδητοποίησε ότι είχαν απομακρυνθεί.
Το συναίσθημα ήταν τόσο δυσάρεστο και βαρύ, που βιάστηκε να το απωθήσει.
Χρειάστηκε να περάσει άλλος ένας χρόνος, για να το παραδεχτεί στον εαυτό της: η σχέση με τον άντρα της είχε τελειώσει, και είχε έρθει ο καιρός να προχωρήσουν.
Αυτή η αποκάλυψη δεν ήταν εύκολη- άλλωστε ήταν ο σύντροφός της για πάρα πολλά χρόνια. Την είχε πλημμυρίσει ένας διάχυτος φόβος, αλλά ήξερε ότι ήταν κάτι που έπρεπε να αντιμετωπίσει.
Ας δούμε λοιπόν τι μας λέει η Νίκη, και μέσα από την ιστορία της ας αναγνωρίσουμε τα σημάδια που δείχνουν ότι μια σχέση έχει τελειώσει. Ίσως τότε, βρούμε το κουράγιο να κάνουμε μια νέα αρχή.
Αναγνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει σύνδεση
Το πρώτο σημάδι ήταν η σιωπή. Όχι η χαλαρή σιωπή που μπορεί όλοι να μοιραζόμαστε, αλλά μια αμήχανη, μια βαριά σιωπή που αιωρείται στον αέρα σαν ένα σκοτεινό σύννεφο. Απλά συνυπήρχαμε, μοιραζόμασταν τον χώρο, αλλά δεν ήμασταν εκεί.
Μετά ήρθε η έλλειψη ενδιαφέροντος. Οι συζητήσεις μας έγιναν σύντομες και επιφανειακές. Το ενδιαφέρον για τον άλλον αντικαταστάθηκε από πεζές συζητήσεις για λογαριασμούς και δουλειές του σπιτιού.
Ένα άλλο σημάδι ήταν η απουσία σωματικής επαφής. Οι συχνές αγκαλιές και τα φιλιά που στόλιζαν τις μέρες μας έγιναν σπάνιες περιπτώσεις. Αυτή η έλλειψη οικειότητας ήταν κάτι περισσότερο από μια απλή σωματική απόσταση- ήταν μια σιωπηλή παραδοχή ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά.
Δεν κάναμε σχέδια μαζί. Σταματήσαμε να συζητάμε τα όνειρά μας ή να κάνουμε σχέδια για διακοπές. Ήταν σαν να γνωρίζαμε και οι δύο υποσυνείδητα ότι οι δρόμοι μας χώριζαν.
Ωστόσο, το πιο κραυγαλέο σημάδι ήταν το συναισθηματικό κενό. Οι συζητήσεις γίνονταν ρηχές και οι προσπάθειες να γεφυρώσουμε το χάσμα δεν μας «γέμιζαν». Ήταν σαν να είχε υψωθεί ένας αόρατος τοίχος ανάμεσά μας, ο οποίος κρατούσε φυλακισμένη την ικανότητά μας να προσφέρουμε παρηγοριά ή να στηρίξουμε τους αγώνες του άλλου.
Αυτά τα σημάδια με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι ο δεσμός μας διαλυόταν. Παρά το γεγονός ότι ήταν επώδυνο, ήταν μια αληθινή συνθήκη, μια αποκάλυψη, για αυτό που ακολούθησε.
Η αμφισβήτηση του για «πάντα μαζί»
Πολλοί πιστεύουν ότι μόλις βρούμε την «αδελφή ψυχή» θα γίνει μια συμφωνία με το «για πάντα». Θα μείνετε μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα, ανεξάρτητα από το πόσο μπορεί να έχετε αλλάξει εσείς ή οι συνθήκες σας.
Καθώς ο Κώστας και εγώ απομακρυνόμασταν, λέει η Νίκη, συνειδητοποίησα ότι η ιδέα «για πάντα μαζί» μπορεί μερικές φορές να κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Μπορεί να μας παγιδεύσει σε μια σχέση που δεν είναι πλέον ικανοποιητική και ταυτόχρονα εμποδίζει την προσωπική μας ανάπτυξη.
Στην περίπτωσή μας, συνεχίζει, ήμασταν τόσο επικεντρωμένοι στη διατήρηση της σχέσης που αγνοήσαμε τις ατομικές μας ανάγκες. Ο φόβος να σπάσουμε έναν δεσμό πολλών χρόνων, μάς κράτησε και τους δύο σε άρνηση για την αυξανόμενη απόσταση μεταξύ μας.
Έμαθα ότι η αγάπη δεν σημαίνει προσκόλληση ο ένας στον άλλον, με κόστος την προσωπική ευτυχία. Έχει να κάνει με το να ωριμάζουμε μαζί, και αν αυτό δεν συμβαίνει, είναι εντάξει να το αποδεχτούμε και να προχωρήσουμε.
Για κάποιους δεν ισχύει το «μια ζωή μαζί»
Το πρώτο και πιο κρίσιμο βήμα που έκανα ήταν να αναγνωρίσω την πραγματικότητα: η σύνδεσή μας είχε χαθεί. Στην αρχή δεν ήθελα να το δεχτώ. Ήταν σαν «μικρός θάνατος». Είχα σταματήσει να κρέμομαι από μια κλωστή και έπεφτα στο κενό χωρίς να ξέρω από που να κρατηθώ. Ήμουν γεμάτη λύπη που ευτυχώς την άφηνα να «βγαίνει» στην επιφάνεια. Είναι σημαντικό να αφήνετε τα συναισθήματα να ρέουν ελεύθερα. Η καταπίεσή τους απλώς παρατείνει τη διαδικασία επούλωσης. Αρχίσαμε να συζητάμε με τον Κώστα για ό,τι νιώθαμε χωρίς μνησικακίες ή κατηγορίες.
Άρχισα να φροντίζω τον εαυτό μου. Ξαναβρήκα τα χόμπι που είχα αφήσει πίσω μου, να διαβάζω περισσότερο και άρχισα περπάτημα. Αυτές οι δραστηριότητες με βοήθησαν να επανασυνδεθώ με τον εαυτό μου και μου υπενθύμισαν ποια είμαι πέρα από τη σχέση μου.
Κάνοντας ένα βήμα πίσω για να προχωρήσετε προς τα εμπρός
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου κρίσης, συνειδητοποίησα ότι παρόλο που οι περιστάσεις της ζωής μου δεν ήταν εντελώς υπό τον έλεγχό μου, είχα αναλάβει τις ευθύνες μου.
Αυτή ήταν μια σημαντική αλλαγή στη νοοτροπία μου. Μου επέτρεψε να δω την κατάστασή μου όχι ως θύμα, ως κάποια που έμεινε μόνη της, αλλά ως κάποια που μπορούσε να πάρει αποφάσεις για τη ζωή της. Η εστίασή μου μετατοπίστηκε από το τι πίστευαν οι άλλοι, σε αυτό που ήθελα και χρειαζόμουν εγώ.
Αυτή είναι η ιστορία της Νίκης, η οποία θεωρεί ότι πρέπει να πάρουμε τον έλεγχο της ζωής μας και να την διαμορφώσουμε σύμφωνα με εκείνο που μετράει πραγματικά, δηλαδή σύμφωνα με τον γνήσιο εαυτό μας.
Έχετε κατά νου ότι κάθε συνθήκη όσο τρομακτική και αν είναι, αποτελεί μια ευκαιρία για προσωπική εξέλιξη.
Ως εκ τούτου, καλωσορίστε το ταξίδι σας, αντλήστε σοφία από αυτό και έχετε πίστη.
Σχετικά άρθρα:
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος