Στο Παρίσι της δεκαετίας του ’30, η Madeleine, μία άφραγκη και περιορισμένου ταλέντου ηθοποιός, κατηγορείται για την δολοφονία ενός διάσημου παραγωγού που είχε συναντήσει με σκοπό να διεκδικήσει έναν ρόλο. Με τη βοήθεια της καλύτερης της φίλης, της δυναμικής άλλα άπειρης δικηγόρου Pauline, αθωώνεται λόγω αυτοάμυνας. Μία νέα ζωή επιτυχίας και διασημότητας ξεκινάει, μέχρι τη στιγμή που η αλήθεια αποκαλύπτεται. Όπως και στο «Σικάγο», έτσι και στην «Αγκαθακριστικής κοπής» παρωδία, έχουμε μια φάρσα που δείχνει ότι η δικαιοσύνη στηρίζεται σε καθοδηγούμενα ανδρείκελα.
Οι πρωταγωνίστριες της κλέβουν την παράσταση, ενώ η σύντομη αλλά εξωστρεφής ηρωίδα της Ιζαμπέλ Ιπέρ προς το τέλος κορυφώνει ευχάριστα τη μπουρλέσκα διάθεση που κλιμακώνεται στην δροσερή ταινία.
Ήδη μια εβδομάδα έχει “προδοθεί” το έγκλημα τους στους ελληνικούς κινηματογράφους. Οι πρωταγωνίστριες του Φρανσουά Οζόν (François Ozon), Νάντια Τερεσκιέβιτς και Ρεμπέκα Μάρντερ μάς μίλησαν αποκλειστικά από τη Unifrance για όσα δεν είπαν στο τοπικό ανακριτικό.
Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Ρωμανό Λιζάρδο
-«Το Έγκλημά Μου» ήταν πραγματικά ένα δροσερό φιλμ με όλα τα κωμικά στοιχεία της θεατρικής κωμωδίας παλιότερων δεκαετιών. Η θεατρικότητα που είχε το φιλμ, με τις υπερβολικές σε εκφράσεις ερμηνείες έφερναν γέλια, κατάφερνε όμως παράλληλα να κάνει κριτική στη θέση της γυναίκας που ψάχνει το ρόλο της μακριά από τις μόδες της εποχής.
Ρεμπέκα: Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων υπήρχε το ενωτικό πνεύμα του πεδίου μάχης, ιδιαίτερα ανάμεσα στις ηθοποιούς. Ξέρετε, ο Φρανσουά Οζόν κάνει «γρήγορο» γύρισμα. Για όλους μας, αυτός ο ρυθμός γυρίσματος είναι ιδιαίτερα έντονος. Εμείς δεν «βγαίναμε» από τον χαρακτήρα καθώς δεν είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου. Ακόμα και ανάμεσα στις λήψεις, δεν υπήρχε ο χρόνος. Ήταν σα να είμαστε σε θεατρική σκηνή. Αυτό βοήθησε στο να αισθανόμαστε ότι είμαστε ένα θεατρικό μπουλούκι. Και στη θεατρικότητα.
-Ακριβώς, τη θεατρικότητα.
Νάντια: Φυσικά υπάρχει το πρόσχημα της θεατρικότητας αλλά ταυτόχρονα και κάτι πολύ φυσικό. Ήταν κάτι το αληθινό.
Ρ: Κάτι το πραγματικό.
Ν: Ακριβώς. Είχε πολύ ενδιαφέρον να ψάχνεις τις ποιότητες της κωμωδίας όπως και το ότι παίζαμε «θέατρο» σε μια κινηματογραφική ταινία. Ο ρυθμός, οι ισορροπίες, η ειρωνεία και αμέσως το να γινόμαστε σοβαρές και να ζούμε με την ίδια αυθεντικότητα τις καταστάσεις.
-Στο μιούζικαλ «Σικάγο» θα τεθεί μια απορία, «Ποιος λέει ότι ο φόνος δεν είναι μια τέχνη;». Ας το αλλάξω λίγο τη λέξη φόνο, με τη λέξη μετριότητα, για να απεικονίσω το πνεύμα της ταινίας «Το Έγκλημά Μου». Είναι η μετριότητα μιας άνεργης δικηγόρου και μιας ατάλαντης ηθοποιού, υλικά για να παράξουν τέχνη;
Ρ: Αχ, ναι! Νομίζω ότι και οι δύο ηρωίδες είναι πρωτοπόροι για την εποχή τους. Θα έλεγε κάποιος ότι είναι απλά δύο γυναίκες που θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους και να εργαστούν, οπότε χρησιμοποιούν το θέατρο, τη γυναικεία φιλία και την αλληλεγγύη για να παράξουν τέχνη. Φτάνουν στο σημείο να χρησιμοποιήσουν και έναν φόνο που δεν έκαναν· το βρίσκω ευρηματικό. Νομίζω ότι είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες και ελπίζω ότι ο κόσμος θα τις απολαύσει και να εκτιμήσει τις ποιότητες που φέρουν και την πρωτοτυπία τους, όσο και εμείς. Αν το δούμε στην εποχή του (τη δεκαετία του ‘30), είναι πραγματικά προορατικό, επειδή μια ηθοποιός θα μιλήσει ανοιχτά για τον σεξουαλικό σφετερισμό στον χώρο του θεάματος και μια δικηγόρος που αναλαμβάνει το ρίσκο να την υπερασπιστεί κινδυνεύει να κατηγορήσει την φίλη της για έγκλημα. Εννοώ, είναι πραγματικά έντονοι χαρακτήρες γεμάτοι ζωή.
Ν: Νομίζω ότι παρασύρονται· υποκύπτουν σε κάποιους αναγκασμούς χωρίς καν να ξέρουν πώς και από πού προέρχεται αυτό. Απλά ξέρουν ότι θέλουν να κατευθυνθούν προς εκείνη την επιλογή. Δεν είναι υποκρισία όμως επειδή είναι πραγματικά αυθόρμητες στις επιλογές τους. Βλέπουν ακόμα και τον φόνο σαν ευκαιρία για δημοσιότητα, και μη έχοντας αυτή τη δυνατότητα, εκμεταλλεύονται τη γενική κατάσταση. Για τις γυναίκες εκείνης της εποχής είναι δύσκολο. Χωρίς δικαίωμα ψήφου, χωρίς τραπεζικό λογαριασμό στο όνομα τους και όλα αυτά που σήμερα θεωρούμε δεδομένα. Έτσι απλά αρπάζουν την ευκαιρία, με αθωότητα· και στη συνέχεια γίνεται πεποίθηση και κάτι που θέλουν να το υπερασπιστούν. Τελικά υπερασπίζονται τα πράγματα που πραγματικά πιστεύουν.
-Υποθετικά, αν οι δυο σας μπορούσατε να σκοτώσετε κάποιον επειδή παραβιάζει μια από τις αξίες σας, ποια αξία θα ήταν αυτή και ποιο άτομο, νεκρό ή ζωντανό, θα σκοτώνατε;
Ρ: Λέτε για κάποιον γνωστό στην κινηματογραφική βιομηχανία ή μιλάτε γενικότερα;
Η ερώτηση είναι υποθετική άρα έχετε το ελεύθερο να απαντήσετε με χιούμορ.
Ρ: Ίσως να σκότωνα τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Περιμένω πως κάποιος αργά ή γρήγορα θα τον σκοτώσει. Ναι, η αδικία του Πούτιν είναι η αξία που όταν θίγεται, εναντιώνομαι περισσότερο απ’ όλους.
Ν: Και ξέρεις, θα έλεγα και εγώ την αδικία, αλλά δεν νομίζω ότι θα ήθελα να σκοτώσω κανέναν. Δεν νομίζω ότι είμαι έτοιμη γι’ αυτό.
-Ο ανταγωνιστής, ο χαρακτήρας της Ιζαμπέλ (Ιπέρ) προσθέτει κάτι ουσιαστικό στην ταινία που είναι μια καινοτομία για το είδος αυτής της κωμωδίας, καθώς συνειδητοποιούμε ότι μερικές φορές η αλήθεια δεν βρίσκεται στην καλή πλευρά της ιστορίας. Θα ήθελα τα σχόλιά σας γι’ αυτό…
Ρ: Ίσως και για αυτό να έρχεται πολύ αργά στην ιστορία, αφού κανείς δεν θα την πιστέψει.
(γέλια)
Ν: Όλοι υποστηρίζουν το δίκιο τους. Τελικά, αν αποκαλυφθεί ότι εκείνη έχει εμπλοκή με τον φόνο, όλοι θα είναι ικανοποιημένοι με την θεωρία της. Μοιάζει όλες μας να υποστηρίζουμε την αδικία, δεν συμβαίνει όμως αυτό. Η πραγματική δικαιοσύνη πάντα πρεσβεύει και κάνει καλά τη δουλειά της. Η ιδέα πως η δικαιοσύνη δεν κάνει τη δουλειά της μάς πονάει. Στην πραγματική ζωή είμαι πάντα με το δίκαιο και στο πλευρό των αδικημένων.
-Η ταινία ξεκινά με μια σκηνή που μας θυμίζει πολύ το «Όλα για τη Μητέρα μου» του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Στη συνέχεια έχει αναφορές και στη θέση των ηθοποιών όπως αποτυπώνεται στα «Ψηλά Τακούνια». Αργότερα η πλοκή μοιάζει με το «Σικάγο». Όλα αυτά τα συστατικά όμως παράγουν κάτι πρωτότυπο. Εσείς αισθανθήκατε αμηχανία όταν ανακαλύψατε ότι υπήρχαν πολλές κινηματογραφικές επιρροές προστιθέμενες με μικρές δόσεις;
Ρ: Ναι, φυσικά. Ο Φρανσουά Οζόν πραγματικά ήθελε να αποδώσει φόρο τιμής στις κωμωδίες όπου όλα γίνονται με φρενήρεις ρυθμούς, όπως αυτές των δεκαετιών του ’30. Ξέρετε, σαν τη «Γυναίκα με τη Λεοπάρδαλη» του Howard Hawks ή τις μεταγενέστερες κωμωδίες του Billy Wilder. Νομίζω πως ταίριαξαν αυτές οι αναφορές.
-Πιστεύω πως το παρελθόν υπάρχει σε μικρές δόσεις και στο παρόν.
Ρ: Αναγνωρίζω πως η ταινία είναι ένα κολάζ, αλλά όταν πηγαίνουμε στον κινηματογράφο για να τη δούμε, είναι σαν μια ταινία φόρος τιμής στον Billy Wilder και στον κινηματογράφο γενικότερα. Θεωρείτε πως αυτό ξενίζει; Πως είναι σε αντίθεση με το ρεύμα; Ταινίες όπως το «Όλα για την Εύα» δείχνουν τους αγώνες των γυναικών ξεκάθαρα· ταινίες του Χόλιγουντ από τα ’30s, εμφανίζουν συναδέλφους τους να συμπεριφέρονται χυδαία σε άλλες ηθοποιούς. Αν το δεις μέσα από αυτό το πρίσμα, η ταινία αφορά την αδελφότητα, επειδή όταν ο χαρακτήρας μου πηγαίνει να δει στη σκηνή τη Μαντλέν, (που ενσαρκώνεται από τη Νάντια), και με την Ιζαμπέλ (Ιπέρ) για παρατήρηση, μένουν δίπλα-δίπλα κρατώντας τα χέρια τους. Αυτό είναι πραγματικά συγκινητικό, επειδή για μένα, είναι μια ταινία που, ενώ έχει πολλά κλισέ, αντιβαίνει σε όλα αυτά. Ταινίες που οι ηθοποιοί κοντράρονται, αποκλείεται να μην είναι αληθινές και να μην προασπίζονται την τέχνη της υποκριτικής και την ιστορία της.
Ν: Νομίζω ότι τα κλισέ τροφοδοτούν εμπνεύσεις στον Φρανσουά (και του Pedro Almodóvar). Αν δεν είχαμε τα κλισέ, θα είχαμε μια πολύ στεγνή ταινία. Θέλω να πω ότι από όλες τις ταινίες που έχουμε στην καρδιά μας, έχουν σίγουρα κλισέ τα οποία μάλιστα αγαπάμε.
-Θέλετε να μοιραστείτε μερικές από τις αγαπημένες σας ταινίες που μπορεί να έχουν κλισέ; Ή στα ίδια τα κλισέ και τη σημασία τους;
Ρ: Νομίζω ότι για την ταινία του Φρανσουά, αν δεν λάμβανε χώρα στα ’30s, δεν θα ήταν κωμωδία. Αγγίζει θέματα που είναι τόσο σκληρά στην αδυσώπητη πραγματικότητα. Γυναίκες που βιάζονται και κατηγορούνται, δεν θα έβγαζαν υπό άλλες συνθήκες πλάκα.
Ν: Ναι. Είναι περίπλοκο και ευαίσθητο θέμα.
Ρ: Και η τέχνη και γενικότερα οι ταινίες είναι ευαίσθητο και πολύπλοκο θέμα. Το θέατρο πρέπει να παρέχει διπλωματική ασυλία, σε όσα λέγονται… Οπότε χρησιμοποιεί κλισέ για να ριζοσπαστικοποιήσει τους χαρακτήρες και τα θλιβερά γεγονότα που συμβαίνουν. Αλλά για μένα, οι αγαπημένες μου ταινίες που χρησιμοποιούν κλισέ θα ήταν…
Ν: Και εγώ το σκέφτομαι.
Ρ: Αν επέλεγα σύγχρονη Αμερικάνικη, θα έλεγα το «Η εκδίκηση της ξανθιάς».
Ν: Εμένα πάλι δεν μου έρχεται κάποιο παράδειγμα.
-Ρεμπέκα, έμαθα πως πρόσφατα είχατε επισκεφτεί την Ελλάδα. Όσο για εσάς Νάντια δεν ξέρω αν έχετε πάει ποτέ στην Ελλάδα. Θα θέλατε να μοιραστείτε κάποιες σκέψεις για τους ανθρώπους και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα πράγματα στη χώρα μας;
Ρ: Ο φίλος μου συμμετείχε στη διοργάνωση ενός φεστιβάλ στην Ελλάδα. Ταξιδέψαμε μαζί με το φεστιβάλ… και εγώ ήμουν εκεί. Νομίζω ότι η Ελλάδα είναι η πατρίδα του παντός. Η Ελλάδα είναι «η πατρίδα». Όταν πήγα, είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ ειδικά τη Μήλο, και νομίζω ότι για το θέατρο, τη φιλοσοφία, τα πάντα είναι τόσο εμπνευσμένα. Οι άνθρωποι εκεί είναι οι πιο ευγενικοί, ευαίσθητοι, ειλικρινείς και αξιοπρεπείς που έχω γνωρίσει. Λατρεύω την Ελλάδα. Υπάρχουν ειδικά μυστικιστικά κύματα. Όταν πηγαίνεις εκεί τα νιώθεις. Είναι στο φως.
Ν: Δυστυχώς, δεν είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ την Ελλάδα, αλλά διάβαζα λογοτεχνία και μελέταγα Έλληνες συγγραφείς. Νομίζω ότι η φιλοσοφία που αντλώ από αυτήν είναι μια εκπληκτική ματιά στη ζωή […] νομίζω ότι είναι κάτι που ίσως υπάρχει ακόμα και στον πολιτισμό σήμερα. Πρέπει να εμπνευστούμε από αυτό και να το «φέρουμε» μαζί μας. Αυτό αποτελεί μέρος της εκπαίδευσής μου.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος