Μήπως το παιδάκι σας είναι κακομαθημένο;

Είναι καιρός τώρα που έχω προσέξει ένα μικρό παιδάκι που μεγαλώνει στη διπλανή πολυκατοικία. Συνήθως τον άκουγα να γκρινιάζει τα πρωινά γιατί δεν ήθελε να πάει στο σχολείο.

Αλλά και τα απογεύματα που γύριζε γκρίνιαζε. Ίσως ήταν λίγο αποδυναμωμένος, αλλά παρέμενε σταθερός στην ίδια συχνότητα…της μίρλας.  

Συχνά κάποιος μεγάλος του απαντούσε και προσπαθούσε να τον εξευμενίσει. Αλλά εκείνος συνέχιζε εκνευρισμένος και πέταγε όλα του τα βιβλία στο μπαλκόνι.

Πόσο κακομαθημένο παιδί σκεφτόμουνα και έκλεινα τα παράθυρά μου.

Είχα περιέργεια να τον δω, γιατί μόνο τον άκουγα. Και έγινε εύκολα γιατί όταν έκλεισαν τα σχολεία κατέβηκε στην πυλωτή με μια μπάλα. Μόνος, χωρίς παρέα. Ούτε με μεγάλο, ούτε με μικρό. Κάποιος τον φώναζε να φάει το μεσημέρι και μετά ξανακατέβαινε και κλωτσούσε, καρδαμωμένος, δυνατά την μπάλα. Μέχρι που κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν και ο πιτσιρίκος εξαφανίστηκε τα μεσημέρια. Ήταν ένα μελαχρινό αγοράκι γύρω στα εννιά, γεμάτο θυμό, που δεν άφηνε καμιά γάτα, στον κήπο, ήσυχη.

Και μια μέρα τον είδα και παραλίγο να μην τον γνωρίσω.  Τον κρατούσε από το χέρι μια νέα κοπέλα- η μαμά του- κι εκείνος ήταν όλο χαρά και καμάρι.  Πιάσαμε κουβέντα γιατί ήθελε να χαϊδέψει τη Μέλη και εκείνη τον γαύγισε και τον τρόμαξε. Η μαμά του εξήγησε ότι και το σκυλί φοβήθηκε και ότι έπρεπε να γνωριστούν πριν προσπαθήσει να την πιάσει. Και πράγματι, προσπάθησε και τα πήγαν μια χαρά.

Για να μην τα πολυλογώ, είδα ένα πολύ διαφορετικό αγοράκι και κατάλαβα με τον καιρό αφότου γνώρισα την οικογένεια, ότι δεν ήταν καθόλου κακομαθημένο παιδί. Απλώς υπέφερε από μοναξιά.

Και πώς είναι τα κακομαθημένα παιδιά θα ρωτήσετε.

Σίγουρα κάποιοι γονείς θα σπεύσουν να απαντήσουν, ωστόσο καλύτερα να δούμε τι λένε οι ειδικοί.

Πότε ένα παιδί έχει γίνει κακομαθημένο

Δεν δέχεται το «όχι» ως απάντηση. Περιμένει να γίνουν τα πράγματα όπως θέλει εκείνο και συνήθως το κάνει. Στην πραγματικότητα, είναι το παιδί που λέει σε εσάς συνεχώς «όχι».

Δεν εκτιμάει ό,τι κάνετε γι’ εκείνο. Αντί να λέει «παρακαλώ» και «ευχαριστώ» η λέξη που χρησιμοποιεί είναι «θέλω».

Συνεχώς απαιτεί. Περιμένει από εσάς να παραμερίσετε τις προτεραιότητές σας και να το εξυπηρετήσετε.

Σας αγνοεί όταν του μιλάτε και επιστρατεύει ξεσπάσματα θυμού τόσο στο σπίτι όσο και σε δημόσιους χώρους, για να καταφέρει εκείνο που θέλει.  

Δεν έχει μάθει να βοηθάει. Δεν έχει μάθει  να τακτοποιεί τα παιχνίδια του, να μαζεύει τα ρούχα του, να στρώνει το κρεβάτι του, ή να βοηθάει τους γονείς του σε κάποιες δουλειές.

Ποτέ δεν είναι ικανοποιημένο με ότι έχει. Μπορεί να έχει άπειρα παιχνίδια αλλά ποτέ δεν είναι αρκετά. Θέλει πάντα περισσότερα, περισσότερα, περισσότερα.

Περιμένει να το «εξαγοράσετε», προφανώς επειδή έτσι έχει μάθει. Ζητάει δώρα για να «εξαργυρώσει» απουσίες και ενοχές. Το παιδί γίνεται χειριστικό.

Ωστόσο τα παιδιά δεν γεννιούνται κακομαθημένα. Κάποιος άλλος έχει την ευθύνη. Και εδώ ταιριάζει απόλυτα ο τίτλος του βιβλίου του διακεκριμένου ψυχιάτρου και ψυχαναλυτή Νίκου Σιδέρη: «Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο- Γονείς θέλουν», εκδόσεις Μεταίχμιο.

Στο βιβλίο επισημαίνεται, εύστοχα ότι όλοι οι γονείς, με παρουσία, μπορούν να υποστηρίξουν την τέχνη του γονιού. «Μια τέχνη βασισμένη σε δύο πράγματα που κάθε συνήθης γονιός μπορεί να προσφέρει στο παιδί του: αγάπη και κανόνες.

Τι μπορούμε να κάνουμε

Να υπάρχει παρουσία. Ακόμα και όταν οι γονείς σωματικά είναι κοντά στα παιδιά τους, μπορεί να είναι τόσο απασχολημένοι που στην πραγματικότητα είναι σαν να απουσιάζουν. Ο αγχωμένος, ο υπερ-απασχολημένος, ο απορροφημένος συνεχώς με κάτι άλλο γονιός, μεταφέρει το άγχος στο παιδί, το οποίο στη συνέχεια δεν είναι ποτέ ικανοποιημένο. Και χωρίς να ξέρει γιατί.

Συνηθίστε να λέτε «όχι» χωρίς ενοχές. Όταν θέτετε όρια, να το κάνετε με ενσυναίσθηση και κατανόηση. Δεν χρειάζεται να είστε τύραννος για να είναι αποτελεσματικές αυτές οι μέθοδοι. Να θυμάστε ότι πολλές φορές τα παιδιά έχουν ανάγκη τα όρια και θα τα δεχτούν ευχάριστα εάν υπάρχει πραγματική σύνδεση με τον γονιό.

Διδάξτε τους να σέβονται τους άλλους.Όταν τα πάντα στη ζωή του παιδιού σας είναι «εγώ, εγώ, εγώ», μετατοπίστε την προσοχή στο «εμείς». Αναζητήστε στιγμές στην καθημερινότητα για να το κάνετε αυτό. Μπορείτε να πείτε: «Ας ρωτήσουμε τη φίλη σου με ποιο παιχνίδι θέλει να παίξει» ή «Ας κεράσουμε κάτι τον φίλο σου που δεν έχει σήμερα χαρτζιλίκι»

Να θυμάστε ότι τα παιδιά ανταποκρίνονται καλύτερα στην ενθάρρυνση και όχι στην τιμωρία. Αν θέλετε το παιδί σας να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του ή στις προσδοκίες που έχετε γι’ εκείνο, αναρωτηθείτε τι είδους υποστήριξη χρειάζεται.

Βοηθήστε τα να εκτιμήσουν τα μικρά πράγματα στη ζωή. Δείξτε τους ότι υπάρχει πολλή χαρά στις απλές απολαύσεις, όπως το να βρίσκεστε στη φύση ή να περνάτε ποιοτικό χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους σας.Το να βρίσκετε καθημερινά χρόνο για να παίζετε και να επικοινωνείτε με τα παιδιά σας είναι ένα από τα σπουδαιότερα πράγματα που μπορεί να κάνει ένας γονιός για να περιορίσει τις ανεπιθύμητες συμπεριφορές.

---

Με πληροφορίες από: CNBC, hand in hand, HUFFPOST