Η αμήχανη στιγμή της Deutsche Bank για τον κ. Σόιμπλε

Του Γιώργου Χ. Παπαγεωργίου

Στη χειρότερη δυνατή συγκυρία για τη γερμανική κυβέρνηση έρχεται στο προσκήνιο το πρόβλημα της Deutsche Bank, η μετοχή της οποίας βρέθηκε στο χαμηλότερο επίπεδο της τελευταίας 25ετίας.

Οι τελευταίες αναταράξεις στη μετοχή της μεγαλύτερης γερμανικής τράπεζας ήρθαν μετά τη δημοσίευση πληροφοριών στο γερμανικό περιοδικό Focus ότι η κυβέρνηση Μέρκελ δεν προτίθεται να παράσχει στήριξη εφόσον η Deutsche Bank δεν καταφέρει από μόνη της να καλύψει τις αποζημιώσεις που ζητεί το αμερικανικό υπουργείο Δικαιοσύνης για τα τοξικά ομόλογα που πούλησε την περίοδο 2005-2007.

Το πρόβλημα είναι ότι εάν χρειαστεί η Γερμανία να παράσχει κεφάλαια στη μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας για να την σώσει, για να το πράξει θα πρέπει να παραβιάσει τους κανόνες που η ίδια έχει επιβάλλει, και στην εφαρμογή των οποίων επιμένει σε κάθε ευκαιρία.

Στο πλαίσιο αυτό, πιθανόν οι πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν στο γερμανικό περιοδικό να οφείλονται σε ένα «ρεφλέξ» της γερμανικής ηγεσίας, η οποία έσπευσε να επιβεβαιώσει την προσήλωσή της στους κανόνες. Αλλά και να διαβεβαιώσει τους ψηφοφόρους ότι δεν πρόκειται εκείνοι να πληρώσουν τα σπασμένα μιας τράπεζας.

Ωστόσο, οι συγκεκριμένες πληροφορίες επιχειρήθηκε να ανασκευαστούν στη συνέχεια από άλλες πηγές, χωρίς πάντως να υπάρξει κάτι επίσημο.

Επί της ουσίας, όσοι εκπρόσωποι του γερμανικού επιχειρηματικού και οικονομικού χώρου μίλησαν επισήμως είπαν, βεβαίως, ότι θα ήταν αδιανόητο για τη Γερμανία να μην καλύψει τη Deutsche Bank εφόσον κάτι τέτοιο χρειαστεί.

Στο κάτω κάτω, μιλάμε για μια απαίτηση των ΗΠΑ της τάξης των 14,5 δισ. ευρώ, η οποία μπορεί να διευθετηθεί αρκετά χαμηλότερα. Λέγεται ότι Deutsche Bank αδυνατεί να πληρώσει οτιδήποτε ξεπερνά τα 3 δισ. ευρώ και σε μια τέτοια περίπτωση θα χρειαστεί ανακεφαλαιοποίηση είτε από την αγορά και αν δεν τα καταφέρει, μέσω bail in, μεταφέροντας δηλαδή τη ζημιά στους ομολογιούχους και τους μετόχους (ενδεχομένως και σε καταθέτες άνω των 100.000 ευρώ, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση εκτιμάται ότι δεν θα χρειαστεί).

Στην πραγματικότητα τα ποσά είναι μια σταγόνα στον ωκεανό για το μεγαθήριο της γερμανικής οικονομίας, οπότε η απροθυμία της κυβέρνησης εξηγείται μόνο με πολιτικούς λόγους μπορεί να εξηγηθεί μόνο με τον πολιτικό πανικό που προκαλεί στο Βερολίνο η σκέψη ότι θα χρειαστεί να εξηγήσει στους ψηφορόρους ότι πρέπει να βάλουν το χέρι στην τσέπη.

Ιδιαίτερα, όταν προ μηνών, όταν ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ρέντσι ζητούσε κατανόηση για το δικό του πρόβλημα και τα ποσά που θα χρειαζόταν για να στηρίξει τις δικές του τράπεζες, η γερμανική απάντηση ήταν ένα κοφτό «nein».

Τώρα το πρόβλημα μεταφέρεται στο γερμανικό γήπεδο.

Το ζήτημα είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που οι αντιδράσεις στις γερμανικές επιλογές για την οικονομία και την Ευρώπη εμφανίζονται σχεδόν από παντού.

Ο Μάριο Ρέντσι αμφισβητεί ανοιχτά το status quo αλά γερμανικά. Ο Φρανσουά Ολάντ διαπιστώνει ότι οι φωτογραφίες αγκαλιά με την κυρία Άνγκελα Μέρκελ έφεραν τη δημοτικότητά του στο 11%, ενώ εκείνη της κυρίας Μαρίν Λεπέν της έδιναν προβάδισμα στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2017 (όχι όμως και στο δεύτερο).
Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ μιλάει για κοινωνική ευρώπη, όπως και ο Μάριο Ντράγκι στις τελευταίες ομιλίες του.

Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι Aμερικανοί φωνάζουν κατά της ευρωπαϊκής λιτότητας εδώ και χρόνια, θεωρώντας την απειλή για την ισορροπία της παγκόσμιας οικονομίας.

Και, βέβαια, στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με του Γερμανούς κάνουν ότι μπορούν για να δυσκολέψουν τη ζωή της Deutsche Bank.

Μένει να δούμε πώς θα ξεπεράσει η γερμανική ηγεσία τα διάφορα προβλήματα που συσσωρεύονται, καθώς στο εσωτερικό της χώρας ανεβαίνει διαρκώς το ακροδεξιό, ξενοφοβικό και αντιευρωπαϊκό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD).