Έμμα Στόουν: «Ο Γιώργος Λάνθιμος είναι ο φάρος μας!» – Το ΕΡΤnews.gr στη συνέντευξη Τύπου της «Βουγονία»

Στο πλαίσιο της πρεμιέρας της νέας ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου, «Βουγονία», πραγματοποιήθηκε διαδικτυακή συνέντευξη Τύπου στις 19 Οκτωβρίου 2025, με τη συμμετοχή του ίδιου του σκηνοθέτη, του σεναριογράφου Will Tracy και των πρωταγωνιστών Emma Stone και Jesse Plemons. Το ERTnews.gr συμμετείχε με δική του ερώτηση.

Γιατί πιστεύετε ότι η «Βουγονία» (Bugonia) θα έχει απήχηση σήμερα; Τι την κάνει επίκαιρη και γιατί σας άγγιξε προσωπικά;

Will Tracy:
Είναι ριμέικ της κορεατικής ταινίας Save the Green Planet!. Σε ένα μεσημεριανό […] με τον Ari Aster στο East Village, μου μίλησε για την ταινία. Δεν την είχα δει ποτέ, ούτε καν ακούσει. Δεν μου είπε πολλά, μόνο ότι ίσως να είχε κάτι στο θέμα της που θα μου φαινόταν ενδιαφέρον, κάτι που θα μου μιλούσε εσωτερικά. Οπότε την είδα και αμέσως κατάλαβα τι εννοούσε. Μου ήρθαν πολλές ιδέες πάνω στο βασικό της μοτίβο, με τρόπο που ένιωσα πως θα μπορούσε να μεταμορφωθεί σε κάτι τελείως καινούργιο, ιδιαίτερα σύγχρονο και πολύ αμερικανικό. Για αυτό τον λόγο δεν την προσέγγισα ποτέ σαν «ριμέικ», αλλά σαν κάτι ολοκαίνουριο — και την είδα μία φορά μόνο, για να με οδηγήσει το ένστικτο.

Επίσης, επηρεάστηκα πολύ από τις συνθήκες μέσα στις οποίες γράφτηκε: ήταν η πρώτη περίοδος του lockdown στη Νέα Υόρκη, όταν η πόλη ήταν εντελώς αποκλεισμένη από τον έξω κόσμο. Είχαμε τότε και ένα νεογέννητο μωρό στο σπίτι, οπότε ήμασταν διπλά απομονωμένοι. Ολοκλήρωσα το σενάριο πολύ γρήγορα, σε μια κατάσταση που ήμουν κι εγώ λίγο… χαμένος· αναρωτιόμουν τι να πιστέψω και τι όχι, και δεν ήξερα τι θα συμβεί μόλις ολοκληρωθεί το lockdown. Νομίζω πως όλα διαφαίνονται μέσα στο σενάριο.

Γιώργο, εσένα τι σε τράβηξε; Τι σε συγκίνησε; Και πώς πιστεύεις ότι θα επικοινωνήσει με το κοινό;

Γιώργος Λάνθιμος:
Όταν διάβασα το σενάριο, ήταν απλώς μια πολύ συναρπαστική, ενδιαφέρουσα, περίπλοκη ανάγνωση. Με ενθουσίασε. Δεν είμαι πολύ αναλυτικός στην αρχή· όταν διαβάζω κάτι, λειτουργώ ενστικτωδώς. Αν νιώσω ότι κάτι έχει περισσότερο βάθος απ’ ό,τι φαίνεται στην επιφάνεια, τότε ξέρω ότι θέλω να το κάνω. Μόνο μετά την ολοκλήρωση της ταινίας αντιλαμβάνομαι πολύ περισσότερο τα θέματά της, πώς καθρεφτίζει την εποχή μας και πώς αντικατοπτρίζει τον κόσμο μέσα από τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις της. Είναι μια ταινία που δίνει χώρο στο κοινό να βρει τα δικά του νοήματα, ανάλογα με το ποιος είναι και πώς νιώθει.

Emma Stone:
[…] κι εγώ αγάπησα το σενάριο από την πρώτη στιγμή που το διάβασα. Ο Jesse κι εγώ μιλούσαμε νωρίτερα σήμερα για το τι είναι αυτό που σε κάνει να ανταποκρίνεσαι σε ένα σενάριο, ποια φωνή ή ποια αίσθηση σε αγγίζει. Νομίζω ότι το καταλαβαίνεις μέσα στις πρώτες είκοσι, τριάντα σελίδες — όπως συμβαίνει και με ένα βιβλίο· καταλαβαίνεις αν σε αφορά, αν σου μιλάει. Δεν είχα δει το Save the Green Planet!, αλλά με γοήτευσε το πώς το μυαλό μου πηγαινοερχόταν ανάμεσα στο «αν είναι αλήθεια ή όχι», στο αν «είναι όντως αυτό που λένε ότι είναι». Και φυσικά αναρωτιόμουν τι θα κάνει ο Teddy, μέχρι πού θα φτάσει, σε ποια συμπεράσματα θα οδηγηθεί. Ήταν ένα σενάριο γεμάτο ανατροπές, συναίσθημα και χιούμορ. Με κέρδισε αμέσως.

Jesse Plemons:
Νιώθω το ίδιο με όσα είπαν οι υπόλοιποι. Θα προσθέσω μόνο πως ζούμε σε εποχές αποπροσανατολιστικές, τρομακτικές, γεμάτες παράνοια και φόβο. Οπότε, υπάρχει ένα κομμάτι μέσα μου που πάντα αναζητά κάτι, στη μουσική, στην τέχνη ή στο σινεμά, που να μιλάει γι’ αυτό με ειλικρίνεια, χωρίς να κολακεύει ή να απλοποιεί την πραγματικότητα· κάτι που δεν σου «διδάσκει» ένα μήνυμα ή ένα ηθικό δίδαγμα, αλλά σε αφήνει να ανακαλύψεις κάτι αληθινό. Στο σενάριο του Will ένιωσα ότι έκανε κάτι σχεδόν μαγικό με αυτούς τους χαρακτήρες — ήταν σαν τέλειες προσωποποιήσεις των δύο πλευρών του κόσμου, δύο αντίθετων αρχέτυπων. Θυμάμαι στις πρώτες μας συζητήσεις, ο Will μας είπε ότι, επειδή έγραφε το έργο μέσα στην περίοδο του COVID, σκεφτόταν πολύ τη «διαδικτυακή» εκδοχή του εαυτού μας, τις θέσεις που παίρνουμε, το μίσος που ξεσπάει όταν οι άνθρωποι κρύβονται πίσω από μια οθόνη. Τότε «ξύπνησε» η ερώτηση: τι θα γινόταν αν αυτοί οι δύο άνθρωποι με αντίθετες φωνές έπρεπε να βρεθούν στο ίδιο δωμάτιο; [γέλια] Νομίζω αυτή η δυναμική είναι απίστευτα ενδιαφέρουσα και κάτι που δεν είχα ξαναδεί με αυτό τον τρόπο.

Πότε, Γιώργο, είπες στην Emma ότι θα ξύριζε το κεφάλι της; Πώς έγινε; Πώς το αντιμετωπίσατε αυτό το στοιχείο;

Emma Stone:
Δεν χρειάστηκε καν να μου το πει· ήταν ήδη μέσα στο σενάριο.

Γιώργος Λάνθιμος:
Ναι, είναι ο πυρήνας της ιστορίας.

Emma Stone:
Οπότε, Will, πώς ακριβώς μου το είπες ότι θα ξύριζα το κεφάλι μου; Το έγραψες κάπου γύρω στη σελίδα έντεκα, αν θυμάμαι καλά; [γέλια]

Will Tracy:
[γελώντας] «Αναρωτιόμουν όντως τι θα σκεφτεί όταν το διαβάσει…»

Emma Stone:
Ήταν πάντα μέρος της ιστορίας. […] Είναι κάτι που υπήρχε και στο Save the Green Planet!· καθώς για τους Ανδρομέδιους τα μαλλιά ήταν κάτι πολύ σημαντικό.

Emma Stone:
[Και] δεν θα πρότεινα ποτέ στον Γιώργο να φορέσω ελαστική φαλάκρα.

Και είναι αλήθεια, Γιώργο, ότι ξύρισες κι εσύ το κεφάλι σου από αλληλεγγύη;

Γιώργος Λάνθιμος:
Μα δεν είναι προφανές; [γέλια]

Emma Stone:
Και το κράτησε έτσι — σαν αληθινός σύμμαχος! [γέλια]

Ερώτηση:
Έχετε ποτέ βρεθεί να ερευνήστε τη βάση αλήθειας μιας θεωρίας συνωμοσίας; Μήπως ίσως έχετε και κάποια αγαπημένη, που θέλετε να τη μοιραστείτε μαζί μας;

Jesse Plemons:
Το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ: [Η αγαπημένη μου είναι πως] Τα πουλιά δεν είναι αληθινά.

Emma Stone:
Αυτό δεν είναι καν θεωρία συνωμοσίας!

Jesse Plemons:
Όχι, είναι σχεδόν mainstream πλέον! [γέλια]

Emma Stone:
Νομίζεις ότι υπάρχουν πραγματικά περιστέρια στη Νέα Υόρκη; Γιατί για κάποιους είναι… κάμερες παρακολούθησης.

Will Tracy:
Ακριβώς, τα εξόντωσαν πριν 70–80 χρόνια. Δεν υπάρχουν πια. […]

Γιώργος Λάνθιμος:
Εγώ πάλι πιστεύω ότι η Γη είναι επίπεδη, όπως ανέφερα και στην ταινία. [γέλια]

Will Tracy:
Εγώ πάλι πιστεύω ότι ο Γιώργος σκότωσε τον Κένεντι.

Emma Stone:
[γελώντας] Will, σταμάτα μ’ αυτό το σχόλιο σ’ όλη την περιοδεία [προώθησης της ταινίας]!

Γιώργος Λάνθιμος:
Σε κάθε συνέντευξη λες τα ίδια… [γέλια]

Ερώτηση:
Ποια ήταν η πρώτη σας αντίδραση όταν διαβάσατε το σενάριο, και πώς θα λέγατε ότι συγκρίνεται με το τελικό αποτέλεσμα;

Emma Stone:
Νομίζω ότι απαντήσαμε ήδη στο κομμάτι με το πρώτο διάβασμα του σεναρίου, αλλά αν μιλάμε για το πώς συγκρίνεται το τελικό αποτέλεσμα…

Γιώργος Λάνθιμος:
Ναι, πόσο πιο πολύ ανυψώθηκε τελικά το έργο.

Emma Stone:
[…] Θα πω ότι το να γυρίζουμε με αυτή την κάμερα VistaVision, ήταν υπέροχη επιλογή. Νομίζω ότι η εικόνα της ταινίας είναι απίστευτη, και η τελική αίσθηση είναι σχεδόν ονειρική μαζί με τη μουσική του Jerskin Fendrix, ο οποίος έχει συνθέσει και για τις προηγούμενες δύο ταινίες του Γιώργου. Όλα μαζί λοιπόν, η φωτογραφία, το μοντάζ, η μουσική, δημιούργησαν κάτι πολύ ιδιαίτερο. Ελπίζω να το δείτε…

Will Tracy:
Ναι, θα πω ότι ο Γιώργος με ώθησε να φτάσω σ’ ένα σημείο που νιώθω πως γράφω καλύτερα· όταν αγκαλιάζω την αμφισημία της ιστορίας, όταν αφήνομαι περισσότερο στο συναίσθημα των χαρακτήρων χωρίς να προσπαθώ να επιβάλω το «θέμα». Ακόμη και στα flashbacks, αν μπορείς να τα πεις έτσι, είναι πάνω-κάτω αυτά που είχα γράψει, αλλά ο Γιώργος με ενθάρρυνε να τα δω πιο κινηματογραφικά, πιο αφηρημένα. Να μην τα σκέφτομαι σαν «αναδρομές του Teddy στο παρελθόν», αλλά σαν οράματα που το ίδιο το έργο μας προσφέρει. Αυτή η οπτική με βοήθησε πολύ, όχι μόνο σε αυτό το έργο αλλά και γενικότερα ως συγγραφέα/σεναριογράφο.

Jesse Plemons:
Ναι, θυμάμαι πως ο Γιώργος είχε πει πολύ χαλαρά: «Θα παίξω λίγο με τις αναδρομές, έχω κάποιες ιδέες, θα σου τις στείλω». Και μετά άνοιξα το αρχείο και… έμεινα άφωνος! Αυτό που είδα ήταν κάτι πέρα από το σκοτεινό ή το σουρεαλιστικό· είχε ένα συναισθηματικό βάθος που δεν μπορείς να το αναλύσεις ορθολογικά. Απλώς το νιώθεις.

Ερώτηση:
Γιώργο, μίλησέ μας για τη συνεργασία σου με τη διευθύντρια κάστινγκ Jennifer Venditti. Πώς προέκυψε το καστ της ταινίας;

Γιώργος Λάνθιμος:
Λοιπόν, η απάντηση για αυτούς τους δύο (Emma και Jesse) είναι πολύ απλή. Μόλις διάβασα το σενάριο, την ίδια νύχτα το έστειλα στην Emma. Ενθουσιάστηκα και ήθελα να δω αν θα ένιωθε κι εκείνη το ίδιο. Και ένιωσε. Ο Jesse ήταν ήδη στο μυαλό μου καθώς είχαμε μόλις ολοκληρώσει το «Ιστορίες Καλοσύνης» (Kinds of Kindness), που ουσιαστικά ήταν σαν να γυρίζαμε τρεις διαφορετικές ταινίες στη σειρά, αφού έπαιζε τρεις διαφορετικούς ρόλους. Ήταν σαν ένα εντατικό εργαστήριο εμπιστοσύνης και συνεργασίας· και ύστερα, διαβάζοντας τον χαρακτήρα του Don στο σενάριο, ένιωσα πως θα είχε ενδιαφέρον να βάλουμε στο σύνολο έναν μη επαγγελματία ηθοποιό. Το κάνω σχεδόν σε όλες τις ταινίες μου, αλλά εδώ ήταν ένας ρόλος σημαντικός. Διαβάζοντας το σενάριο, ένιωσα πως ο χαρακτήρας αυτός θα μπορούσε να είναι νευροαποκλίνων, να βλέπει και να αντιλαμβάνεται τον κόσμο διαφορετικά. Έτσι απευθυνθήκαμε στη Jennifer Venditti, που έχει τεράστια εμπειρία σε αυτό. Είχε δουλέψει και με την Emma και στη σειρά The Curse, αλλά γενικά ειδικεύεται στο να ανακαλύπτει «ανεπιτήδευτους» ανθρώπους μέσω street casting. Η Jennifer λοιπόν βρήκε τον Aidan αρκετά νωρίς στη διαδικασία, και τον αγαπήσαμε αμέσως. Παρ’ όλα αυτά συνεχίσαμε να ψάχνουμε, μήπως βρούμε κάτι διαφορετικό, αλλά πάντα επιστρέφαμε σ’ εκείνον. Τον γνωρίσαμε τελικά από κοντά όταν δοκιμάζαμε την κάμερα VistaVision στο Λος Άντζελες, την κάμερα με την οποία τελικά γυρίσαμε το «Βουγονία». Θέλαμε να δούμε αν ο ήχος της κάμερας (είναι λίγο δυνατός) θα αποσπούσε τους ηθοποιούς κατά τα γυρίσματα. Πήγαμε λοιπόν εκεί με την Emma και τον Jesse, κάναμε τα τεστ, και καλέσαμε και τον Aidan. Ειλικρινά, ήμασταν νευρικοί που θα τον γνωρίζαμε. [γέλια] Εκείνος, βέβαια, ήταν απόλυτα άνετος, αυθεντικός, ειλικρινής. Καταλάβαμε αμέσως ότι ήταν η σωστή επιλογή. Είναι, θα έλεγα, η ψυχή της ταινίας, το σημείο ισορροπίας ανάμεσα σε δύο συγκρουόμενους κόσμους.

Ερώτηση:
Ο Aidan είναι πραγματικά εξαιρετικός. Και μου αρέσει η ιδέα ότι ίσως εκείνος να ήταν πιο ήρεμος απ’ όλους σας, ενώ εσείς ήσασταν αγχωμένοι όταν τον γνωρίσετε.

Emma Stone:
Δεν νομίζω ότι ήταν αγχωμένος καθόλου. [γέλια]

Γιώργος Λάνθιμος:
Καθόλου όμως! [γέλια] Τον κοιτάζαμε ενώ παρατηρούσε την κάμερα και έλεγε: «Τι είναι αυτό; Γιατί φέρατε αυτή την κάμερα εδώ;» [γέλια]. Εμείς ήμασταν οι αγχωμένοι! [γέλια]

Ερώτηση:

Με ποιο τρόπο δημιουργήθηκε η πηγαία εμπιστοσύνη ανάμεσα σε όλους σας;

Jesse Plemons:
Νομίζω ότι όταν έχεις ξαναδουλέψει μαζί με κάποιον, έχεις ένα προβάδισμα. Δεν χρειάζεται να περάσεις αυτή τη φάση του «να γνωριστούμε», δεν χρειάζεται να εξηγείς συνεχώς πώς βλέπεις τα πράγματα. Από την άλλη, κάθε δημιουργία είναι κάτι νέο, ένα ξεχωριστό πλάσμα που όλοι προσπαθούμε να κατανοήσουμε. Αν κάτι κερδίζεις από τη συνεργασία, είναι η εμπιστοσύνη να κάνεις το άλμα στο κενό, γνωρίζοντας ότι οι άλλοι θα σε ακολουθήσουν. Και δεν είναι μόνο ο Γιώργος, η Emma κι εγώ, είναι και οι άνθρωποι πίσω από τις κάμερες. Όλοι, από το συνεργείο ως τους παραγωγούς, δουλεύουν με το ίδιο πνεύμα, φέρνοντας ο καθένας κάτι δικό του. Είναι μια διαρκής διαδικασία ενστίκτου και διαισθητικής ανταπόκρισης.

Γιώργος Λάνθιμος:
Επίσης, αυτή τη φορά δεν είχαμε πολύ χρόνο για πρόβες.

Jesse Plemons:
Κι αυτό με άγχωνε λίγο.

Emma Stone:
Συνήθως στις ταινίες του Γιώργου κάνουμε εκτενείς πρόβες, αλλά εδώ ο χρόνος ήταν περιορισμένος γιατί παράλληλα προωθούσαμε το «Ιστορίες Καλοσύνης» (Kinds of Kindnes)s. Παρ’ όλα αυτά, ήμασταν ήδη δεμένοι, αυτό βοήθησε πολύ, γιατί οι χαρακτήρες μας έχουν έντονη, συναισθηματικά φορτισμένη σχέση, και το να υπάρχει ήδη οικειότητα μάς επέτρεψε να βρούμε γρήγορα τον ρυθμό μας.

Ερώτηση:
Μήπως τελικά είναι καλό να μην το «σκέφτεστε» υπερβολικά;

Emma Stone:
Να ξεκαθαρίσουμε ότι οι πρόβες στις ταινίες του Γιώργου δεν είναι υπερανάλυση. Το αντίθετο. […] Είναι περισσότερο παιχνίδια εμπιστοσύνης. Δεν προσπαθούμε να αναλύσουμε, αλλά να χαλαρώσουμε, να νιώσουμε ελεύθεροι. Μαθαίνουμε φυσικά τους διαλόγους, γιατί ο Γιώργος θέλει να είμαστε «off book», χωρίς το σενάριο στο χέρι· αλλά το μεγαλύτερο μέρος είναι άσκηση εμπιστοσύνης κι επειδή έχουμε ήδη αυτή τη σχέση, δεν ήταν τόσο απαραίτητες οι κλασικές πρόβες. Αυτό που νιώθω είναι πως σε μια ταινία του Γιώργου είμαστε όλοι σαν μικρά καραβάκια, και εκείνος είναι η ακτή. (κοιτάζει τον Γιώργο και γελά) Μόλις μου ήρθε αυτή η εικόνα, αλλά νομίζω ότι είναι σωστή: Ο καθένας από εμάς βγαίνει στη θάλασσα, ψάχνει κάτι δημιουργικά, και μετά επιστρέφει στην ακτή, στον Γιώργο, για να το μοιραστεί. Εκείνος μάς καθοδηγεί, αλλά δεν περιορίζει κανέναν.

Jesse Plemons:
Μου αρέσει αυτή η εικόνα.

Γιώργος Λάνθιμος:
Ακούγομαι όμως σαν να κάθομαι απλώς στην ακτή, να μην κάνω τίποτα. [γέλια]

Will Tracy:
Είσαι ένας τεμπέλης λιμενάρχης! [γέλια]

Emma Stone:
Όχι! Χωρίς ακτή, όλοι θα πνιγόμασταν. [γέλια]

Jesse Plemons:
Θα παρασυρόμασταν, έτσι είναι.

Emma Stone:
Ακριβώς! Ίσως, λοιπόν, δεν είσαι η ακτή… είσαι ο φάρος.

Γιώργος Λάνθιμος:
Α, αυτό μ’ αρέσει καλύτερα. [γέλια]

Emma Stone:
Ναι! Ο φάρος που μας δείχνει πού να πάμε.

Η Ερώτηση του ΕΡΤnews.gr

Κάπου εδώ έφτασε και η δική μας ερώτηση που για συντομία χρόνου διατυπώθηκε απλοποιημένη αλλά κατατέθηκε ακολούθως:

«Έμιλι, με τον Γιώργο έχετε κάνει σχεδόν κάθε είδους τρέλα: γελοίους χορούς (Poor Things), ξύρισες το κεφάλι σου (Bugonia), θάφτηκες σχεδόν ζωντανή (Bleat), γύρισες μια ψεύτικη κασέτα σεξ (Kinds of Kindness), μέχρι που «δαχτύλιασες» ένα σφουγγάρι (The Favourite). Τι είναι αυτό που σε κάνει να τον εμπιστεύεσαι τόσο απόλυτα, συχνά χωρίς καν να ρωτάς; Και υπάρχει κάτι που δεν θα έκανες για το καλλιτεχνικό του όραμα;

Γιώργος Λάνθιμος:
Συμπατριώτης! [γέλια]. Ο Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος είναι fellow Greek.

Emma Stone:
Καλημέρα! (στα Ελληνικά) [γελάει]

Ερώτηση:
Η ερώτηση είναι για την Emma, αλλά νομίζω μπορεί ότι μπορεί να επεκταθεί και στους Will ή τον Jesse. «Τι είναι αυτό που κάνει τον Γιώργο να εμπνέει τόση εμπιστοσύνη; Και υπάρχει κάτι που δεν θα κάνατε ποτέ γι’ αυτόν, όσο “τρελή” κι αν ήταν η ιδέα του;»

Emma Stone:
Αυτή η ερώτηση πάντα με δυσκολεύει. Μου την έχουν ξανακάνει. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έκανα κάτι σε μια ταινία του Γιώργου που δεν ήταν ήδη στο σενάριο. [γέλια]. Όλα είναι μέρος της ιστορίας, τίποτα δεν είναι «παρορμητικό». Κάθε ταινία είναι διαφορετική, αλλά η εμπιστοσύνη είναι δεδομένη. Υπάρχουν σίγουρα εκατομμύρια πράγματα που δεν θα έκανα, αλλά ποτέ δεν φτάνουμε εκεί. Συζητάμε τα πάντα, ανοιχτά.

Γιώργος Λάνθιμος:
Ναι, ποτέ δεν είναι κάτι επιβεβλημένο. Αν υπάρχει μια σκηνή ή ιδέα που δεν λειτουργεί, απλώς δεν την κάνουμε. Δεν είναι θέμα πίεσης.

Will Tracy:
Θυμάμαι μια στιγμή, γύρω από τις σκηνές των flashbacks, όπου δεν ήμουν σίγουρος [τι επρεπε να κάνω]· ήταν κάτι λίγο έξω από το στυλ μου, πιο κινηματογραφικό απ’ ό,τι «λογοτεχνικό» και ο Γιώργος μου είπε κάτι που δεν θα ξεχάσω: «Αν δεν νιώθεις άνετα με κάτι, απλώς πες το. Να μου το λες πάντα». Κι αυτό ήταν πολύ σημαντικό. Ποτέ δεν ένιωσα ότι μου δίνει διαταγές και πρέπει απλώς να «εκτελέσω». Αντίθετα, ένιωθα ότι μπορούσα να βγω με το καραβάκι μου στη θάλασσα, να φέρω κάτι πίσω, και αν διαφωνούσαμε, το συζητούσαμε. Είμαστε απλώς σε απόλυτη αρμονία αισθητικά.

Γιώργος Λάνθιμος:
Ακριβώς. Κι αν δεν συμφωνούσα, θα γύριζα απλώς τον φάρο προς άλλη κατεύθυνση. [γέλια]

Emma Stone:
[γελώντας] Ναι, για να καταλάβουμε ότι κάτι δεν πάει καλά! [γέλια]

Ερώτηση:
Πόσο συχνά, Emma ή Jesse, συμβαίνει κατά τα γυρίσματα να προτείνετε κάτι που αλλάζει τη σκηνή ή τον τόνο;

Jesse Plemons:
Προσωπικά, αυτό είναι πάντα ο στόχος· να βρεις κάτι απρόσμενο. Το δύσκολο για έναν ηθοποιό είναι να προετοιμάζεται αρκετά ώστε να είναι έτοιμος, αλλά όχι τόσο ώστε να «παγιδεύεται» στις δικές του ιδέες. Οι πρόβες και το γύρισμα με τον Γιώργο δημιουργούν ακριβώς ένα περιβάλλον όπου η ανακάλυψη είναι επιθυμητή. Ελπίζεις πάντα να σε εκπλήξει κάτι, ακόμη και ο εαυτός σου. [γελάει]

Will Tracy:
Κι αυτός είναι ο λόγος που ανεχόμαστε την ψυχολογική και σωματική κακοποίηση που μας ασκεί. [γέλια]

Jesse Plemons:
Ναι, ο μεγάλος κακός φάρος! [γέλια]

Emma Stone:
Να σημειωθεί πως κάνει πλάκα! [γέλια]

Ερώτηση:
Σε μια ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, το δράμα και η κωμωδία συνυπάρχουν συνεχώς. Πώς βρίσκεις, Γιώργο, αυτή την ισορροπία; Διαμορφώνεται ανάμεσα στη συγγραφή, τα γυρίσματα και το μοντάζ;

Γιώργος Λάνθιμος:
Νομίζω πως αυτό είναι όλη η ουσία της διαδικασίας. Πρώτα απ’ όλα, δεν ξέρεις. [γέλια] Απλώς ελπίζεις ότι κάπου, στην πορεία, θα βρεις μια ισορροπία που να λειτουργεί, αλλά αυτή η ισορροπία είναι υποκειμενική. Κάθε θεατής θα το αντιληφθεί διαφορετικά κι αυτό είναι το ενδιαφέρον. Αν φτιάχνεις ένα έργο που είναι πολυεπίπεδο, με αντιθέσεις, με συγκρούσεις τόνων και νοημάτων, τότε είναι φυσικό ο καθένας να το βλέπει αλλιώς. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να εμπιστευτείς το ένστικτό σου. Αν νιώθεις ότι λειτουργεί, τότε προχωράς με αυτό και ελπίζεις να αγγίξει και τους άλλους, τον καθένα με τον δικό του τρόπο. Η διαδικασία ξεκινά φυσικά από τη συγγραφή και ο Will το ξέρει καλά. Εγώ απλώς έχω περισσότερα «εργαλεία» για να παίξω: τους ηθοποιούς, το μοντάζ, τον ήχο, τη μουσική. Κάθε στάδιο αλλάζει λίγο την ταινία γιατί αυτό που νομίζεις ότι λειτουργεί στο γύρισμα μπορεί να αλλάξει εντελώς στο μοντάζ, και μετά πάλι με τον ήχο ή τη μουσική. Είναι μια εξελισσόμενη διαδικασία που στο τέλος πρέπει να δεις την ταινία ως σύνολο, όχι σκηνή-σκηνή. Είναι δύσκολο, αλλά και συναρπαστικό.

Ερώτηση:
Με αυτό το επίπεδο εμπιστοσύνης που έχετε αναπτύξει μεταξύ σας, ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση για τον καθένα σας σε σωματικό και ψυχολογικό επίπεδο;

Jesse Plemons:
Ωραία ερώτηση. […] Είναι κάπως παράδοξο αλλά οι προκλήσεις είναι κυρίως αυτό που αναζητάς ως ηθοποιός. Είσαι και λίγο μαζοχιστής. [γέλια]. Για μένα, η πρόκληση ήταν ότι αγάπησα υπερβολικά το σενάριο και τον χαρακτήρα από την πρώτη στιγμή. Ένιωσα πως κάτι τέτοιο δεν θα μου ξανασυμβεί, πως συνάντησα αυτόν τον ρόλο την κατάλληλη στιγμή της ζωής μου, μέσα στον κόσμο όπως είναι σήμερα. Έπρεπε να δουλέψω πάνω στο να αφήσω αυτή την προσκόλληση, να την ξεφορτωθώ και να είμαι παρών μόνο στις σκηνές, χωρίς προσδοκίες. Επίσης, ο Teddy είναι ένας χαρακτήρας που φοράει κάθε του συναίσθημα στο μανίκι του. Δεν κρύβει τίποτα. Αυτό, για μένα, ήταν και δύσκολο και λυτρωτικό. Στην εποχή που ζούμε, όλοι προσπαθούμε να κρατάμε μια εικόνα του «όλα καλά, το ελέγχω». Ο Teddy είναι το αντίθετο: εκρήγνυται, νιώθει τα πάντα. Και φυσικά, το τρίτο μέρος της ταινίας έρχεται… κυριολεκτικά μια έκρηξη. [γέλια]

Emma Stone:
Νομίζω ότι η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα ήταν να βρω την ισορροπία ανάμεσα στην εξωτερική και την εσωτερική πλευρά του χαρακτήρα. Δεν σκέφτομαι ποτέ τον θεατή όταν παίζω, αλλά εδώ ήταν αναπόφευκτο να αναρωτιέμαι πώς θα το δουν τη δεύτερη φορά. Γιατί αυτή η ταινία αλλάζει εντελώς όταν τη δεις ξανά. Προσπάθησα λοιπόν να «πλέξω» μέσα στην ερμηνεία μου αυτά τα μικρά στίγματα, τις ρωγμές κάτω από τη «γλώσσα της εταιρικής επικοινωνίας» της Michelle, και τις στιγμές που αφήνει να φανεί η ανθρώπινη πλευρά της. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο για μένα.

---

Ερώτηση:
Will, πώς προσέγγισες αυτή την εταιρική «γλώσσα» της Michelle; Είναι τόσο συγκεκριμένη, τόσο πειστική.

Will Tracy:
Νομίζω πως πρέπει να δώσω λίγο credit στα χρόνια που έγραφα το Succession. Όλη αυτή η γλώσσα του «double speak», το πώς λες πράγματα χωρίς να τα λες, το πώς παρουσιάζεις τα πάντα με αυτό το γυαλισμένο, «χωρίς τριβές» ύφος για την κάμερα ή τους μετόχους· αυτό κάπως μου βγήκε φυσικά. Και μετά υπάρχει και η αντίθεση: όταν αυτοί οι άνθρωποι νιώθουν άνετα, ή όταν προσπαθούν να χειριστούν κάποιον, αλλάζει ο τόνος τους. Η Michelle είναι ακριβώς αυτό το πρόσωπο: ξέρει πώς να «παίζει» ανάμεσα σε αυτά τα επίπεδα. Το πιο μεγάλο στοίχημα για μένα ήταν να μην καταλήξει το έργο να είναι ένα στερεότυπο debate ανάμεσα σε δύο φιγούρες· τον «άντρα που έχει κολλήσει στο ίντερνετ (σ.σ. με τις θεωρίες συνομωσίας)» και την «Πρόεδρο με τη φιλελεύθερη βιτρίνα». Η ταινία ξεκινά έτσι, αλλά γρήγορα αυτοί οι ρόλοι καταρρέουν, και βλέπεις τους ανθρώπους πίσω από τα προσωπεία τους. Αυτό ήταν το ζητούμενο.

Ερώτηση:
Αν συνέβαινε μια πιθανή και αναπόφευκτη εξωγήινη εισβολή, ποια έργα της ανθρώπινης κουλτούρας θα θέλατε να σώσετε ή να δείξετε στους εξωγήινους;

Emma Stone:
[γελώντας] Τέλειο! Αλλά και πολύ δύσκολο να το απαντήσεις!

Γιώργος Λάνθιμος:
Τρομακτική ερώτηση!

Will Tracy:
Εγώ θα έσωζα την ταινία «Επιτέλους, τι θα γίνει με τον Μπομπ;» (What About Bob?) [γέλια]

Emma Stone:
Υπέροχη επιλογή! [γέλια]

Jesse Plemons:
Ναι, συμφωνώ απόλυτα! [γέλια] [Καθώς αυτό το πάνελ είχε τη μορφή συζήτησης, σημεία έχουν αφαιρεθεί ή επεξεργαστεί για την πιο ουσιαστική απόδοση των απαντήσεων.]