Παραμένοντας ατιμώρητο το έγκλημα του φονικού εμπρησμού της Μαρφίν, αποτελεί «ένα ανοιχτό χρέος μιας δημοκρατικής πολιτείας προς τους συγγενείς των θυμάτων της Μαρφίν, αλλά και γενικότερα προς τη συλλογική κοινωνία, γιατί αποτελεί μέρος αυτού του σχήματος που έχει βασανίσει αρκετά την ελληνική κοινωνία και μας έχει δώσει πολλά σχήματα που μπορούμε να το πούμε ως πολιτικό βίαιο εξτρεμισμό και τρομοκρατία», τόνισε ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος, διεθνολόγος με ειδικότητα στα ζητήματα ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής, συνεργάτης του ΕΛΙΑΜΕΠ, καθώς τη Δευτέρα 5 Μαΐου συμπληρώνονται 15 χρόνια από την τραγωδία.
Μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και στην εκπομπή «Το GPS της Επικαιρότητας» με τον Θάνο Σιαφάκα, ο κ. Καρατράντος σημείωσε ότι γενικότερα δεν είναι η πρώτη φορά που έχει περάσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να έχουν οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη και να έχουν καταδικαστεί ένοχοι εγκλημάτων που συνδέονται με την πολιτική βία και τις διάφορες διακλαδώσεις που έχει αυτή με την τρομοκρατία. Αντίστοιχα, θύμισε και τη χρονική διάρκεια που πήρε στο ελληνικό κράτος να καταφέρει να συλλάβει, να οδηγήσει στη δικαιοσύνη και τελικά να καταδικάσει τους τρομοκράτες της πρώτης γενιάς, τα μέλη της 17 Νοέμβρη και του ΕΛΑ.
Ερωτηθείς εάν υπάρχει κάτι καινούριο σχετικά με την υπόθεση, ο κ. Καρατράντος σημείωσε ότι «το μόνο που έχουμε ως στοιχείο που μπορούμε να πούμε ως μέρος του δημοσίου διαλόγου, είναι οι δηλώσεις οι οποίες γίνονται από τις αρμόδιες αρχές και από τους αρμόδιους πολιτικούς προϊσταμένους των αρχών αυτών, ότι το θετικό είναι ότι παραμένει ακόμη ένα ανοιχτό ζήτημα, δηλαδή δεν έχει ξεχαστεί, δεν θεωρείται μια υπόθεση που έκλεισε και άρα η πολιτεία έχει σταματήσει να ενδιαφέρεται γι’ αυτή. Και περιμένουμε όλοι με την ίδια αγωνία να κλείσει αυτή η υπόθεση με τον σωστό τρόπο, γιατί δεν υπάρχει καλύτερος, δυνατός ή μη καλύτερος σε αυτή την περίπτωση με το να οδηγηθούν οι δολοφόνοι, γιατί αυτό είναι στο τέλος της ημέρας, στη δικαιοσύνη».
«Αλλά παράλληλα όμως, αλλά και πέραν από το κομμάτι της δικαιοσύνης, είναι και δύο άλλοι κύκλοι που έχουν να κάνουν με την υπόθεση της Μαρφίν. Ο πρώτος είναι η μνήμη για αυτή καθαυτή την δολοφονική επίθεση που εκεί είδαμε επιτέλους το 2020 μετά από 10 χρόνια σε μία χώρα, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αντίστοιχα, για παράδειγμα, δεν είχαμε δει να γίνεται μία πράξη επίσημη μνήμης από το κράτος για θύματα της τρομοκρατία, ήταν κάτι το οποίο δεν συνηθίζεται δυστυχώς στην Ελλάδα, σε άλλες χώρες είναι μέρος της καθημερινότητας η απότιση φόρου τιμής στους νεκρούς και μεταξύ αυτών στους νεκρούς τέτοιων επιθέσεων γιατί αυτό βοηθάει σε αυτό που λέμε την συλλογική καταδίκη, αποδόμησης, τελείως αποβολής της βίας γιατί αυτή είναι, η βία δεν έχει σχέση με τις οργανωμένες κοινωνίες. Αυτά έχουν καθοριστεί από τα κοινωνικά συμβόλαια και πηγαίνουν αιώνες πίσω, πόσο μάλλον στον 21ο αιώνα, όπου πρέπει να συνεχίσουμε. Και το τρίτο κομμάτι είναι εν τέλει πώς η Μαρφίν, μια μαύρη στιγμή, ένα γεγονός όπως το είχαμε χαρακτηρίσει με τον Παναγή Παναγιωτόπουλο και τον Βασίλη Βαμβακά στο βιβλίο που είχαμε επιμεληθεί και είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Επίκεντρο της πολιτικής βίας εκείνης της περιόδου, παραμένει να αποτελεί μέρος αυτής της μεγάλης συζήτησης που ενίοτε κάνουμε. Συστηματικά δεν την κάνουμε, καμιά πλευρά δεν την κάνει συστηματικά, ούτε η πολιτική ούτε η ακαδημαϊκή κοινότητα» συμπλήρωσε ο κ. Καρατράντος.
Απατώντας στο πόσο συγκρίσιμες είναι οι πρόσφατες διαδηλώσεις στη χώρα για τα Τέμπη με εκείνες του 2009-2010, ο κ. Καρατράντος επισήμανε ότι υπάρχουν διάφοροι τρόποι να προσπαθήσεις να κάνεις μια σύγκριση και «αν η σύγκριση είναι το μέγεθος, τότε ναι, μπορούμε να μιλήσουμε για συγκεντρώσεις οι οποίες ήταν τόσο μεγάλες και μεγαλύτερες, είναι η δική μου άποψη από τις συγκεντρώσεις της περιόδου της αντίδρασης στα μνημόνια, του αντιμνημονιακού πλαισίου της αντιμνημονιακής εποχής, οι οποίες είχαν σχηματοποιηθεί με το τότε κίνημα των αγανακτισμένων».
«Υπάρχει κάτι το οποίο είναι επίσης κοινό και είναι μια πολύ μεγάλη μερίδα πολιτών, η οποία εκφράζει μια έντονη δυσπιστία εναντίον των θεσμών και των χειρισμών τους στην υπόθεση των Τεμπών. Όμως από εδώ και πέρα αρχίζουν να υπάρχουν και διαφοροποιήσεις. Δηλαδή, δεν έχουμε δει σε αυτή τη φάση να υπάρχει μια τέτοια εκδοχή διασποράς του αισθήματος βίας και αυτοδικίας, την οποία είχαμε δει την περίοδο των μνημονίων. Η βία εκείνης της περιόδου δεν είναι συγκρίσιμη με την κατάσταση της πολιτικής βίας στη χώρα μας το 2024-2025. Αυτό δεν σημαίνει ότι εξαλείφθηκε. Δεν μπορεί να εξαλειφθεί γιατί είναι ένα από τα δομικά ζητήματα της Ελλάδος ως μορφή βίας και θέλει να γίνει δουλειά προς τα εκεί με αυτό που συνηθίζουμε να λέμε και ιδεολογική αντιμετώπιση. Το κράτος είναι απέναντι από τη βία. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κρίνουμε αλα κάρτ τη βία. Δεν είναι κακή η ακροδεξιά εξτρεμιστική βία και καλή ακροαριστερή εξτρεμιστική βία. Η καλή ισλαμιστική κακή προχριστιανική για παράδειγμα, είναι όλες μορφές βίας, βίαιου εξτρεμισμού, οι οποίες είναι όλες παράνομες, είναι όλες κακές και έναντι σε όλες πρέπει να δείχνουμε την ίδια μηδενική ανοχή σε όλα τα επίπεδα» είπε καταλήγοντας ο κ. Καρατράντος.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Γίνε μέλος στο κανάλι μας στο Viber
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος