Μπ. Αναγνωστόπουλος: Γύρισα μπρούμυτα την Καρολάιν και πίεζα το σώμα της στο στρώμα

Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος απολογείται από το πρωί για το στυγερό έγκλημα στα Γλυκά Νερά και τον βίαιο θάνατο της 20χρονης συζύγου του Καρολάιν.

“Δεν υπάρχουν δικαιολογίες ούτε προς τον εαυτό μου ούτε προς κανέναν. Αυτό που χάθηκε ήταν αναντικατάστατο. Δεν υπάρχει αρκετή συγνώμη προς κανέναν” είπε ο καθ’ ομολογία δράστης του εγκλήματος στα Γλυκά Νερά.

Ο κατηγορούμενος στην αρχή της διαδικασίας αποδέχτηκε τις κατηγορίες, ζητώντας ως προς το σκέλος της ανθρωποκτονίας να του αναγνωριστεί το ελαφρυντικό της τέλεσης «εν βρασμώ ψυχικής ορμής» και δήλωσε μετανιωμένος για τις πράξεις του.

Σήμερα στο δικαστήριο επί τέσσερις ώρες περιέγραφε στιγμές από την κοινή ζωή με την Καρολάιν και ξεσπώντας πολλές φορές σε κλάματα, υποστήριξε ούτε λίγο ούτε πολύ, κατά τα κρίσιμα λεπτά του εγκλήματος, ότι η Καρολάιν τον είχε χτυπήσει και ότι είχε νιώσει ότι κινδυνεύει!

Είπε πως η Καρολάιν μετά την αποβολή που είχε και την ψυχική φόρτιση που προκάλεσε το γεγονός, άρχισε να έχει εξάρσεις θυμού τις οποίες η ίδια έλεγε πως τις είχε από την εφηβεία αλλά δεν είχε δει ο ίδιος ποτέ πριν. Η εγκυμοσύνη που ακολούθησε με τη σειρά προβλημάτων που ανέκυψαν λόγω ασθενείας που διαγνώστηκε από τον τρίτο μήνα κύησης, αλλά και η γέννηση του μωρού που επί ενάμιση μήνα ήταν σε νοσηλεία, επιδείνωσε τα πράγματα.

Όσα προηγήθηκαν της δολοφονίας

Ακολούθησε η απολογία του για τον τσακωμό που προηγήθηκε της δολοφονίας. Σύμφωνα με όσα είπε, ο μεταξύ τους διαπληκτισμός για το μωρό ξεκίνησε στις 22.30 το βράδυ. Τότε, η Καρολάιν ανέβηκε στον δεύτερο όροφο και ο ίδιος έμεινε με το παιδί κάτω.

“Ήταν προοίμιο ξεσπάσματος, ήξερα τι θα έρθει. Δύο ώρες ξεσπάσματα. Περίμενα ότι θα κάνει κύκλο και θα περάσει. Εγώ δεν το χειρίστηκα καλά. Έπρεπε να βρω άλλο σύμβουλο ψυχικής υγείας. Είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ότι μπορώ να χειριστώ αυτές τις εξάρσεις” τόνισε ο Αναγνωστόπουλος για να ακολουθήσει το σχόλιο της προέδρου του δικαστηρίου ότι αυτά τα προβλήματα υπήρχαν καιρό και δεν έφευγαν.

“Ήμασταν ακόμη μαζί και αγαπημένοι. Τα όποια προβλήματα τα είχαμε στη ζυγαριά. Είχαμε απόλυτη ταύτιση στα πάντα. Στα πάντα. Η Καρολάιν είναι αναντικατάστατη, είναι ο άνθρωπος μου κι αυτό δε θα αλλάξει ποτέ” είπε και προχώρησε στη στιγμή του επίμαχου sms.

“Μου έστειλε SMS “You stupid” στις 23.40. Το αγνόησα. Ήμουν στο σαλόνι και μου έστειλε δεύτερο μήνυμα στο msn: “Μη μου την αφήσεις, μη μου τη φέρεις το πρωί”. Θεώρησα ότι ήταν ένα μήνυμα για να με πληγώσει. Υπάρχουν στιγμές που δεν ελέγχω τον εαυτό μου και μετά μου περνάει. Την ξέρω αυτή τη διαδικασία πολύ καλά. Ένας καλός άνθρωπος που βρίσκεται σε σύγχυση” πρόσθεσε πριν η πρόεδρος τον ρωτήσει εάν έγινε κάτι σοβαρό μεταξύ τους.

“Για εκείνη ήταν, ήταν αναστατωμένη. Τώρα που κοιτάω τη συγκεκριμένη μέρα, που όπως καταλαβαίνετε έχω περάσει κάθε δευτερόλεπτο που σκέφτομαι τι θα έπρεπε να είχα κάνει. Έπρεπε να ζητήσω από συνάδελφο αντικατάσταση. Άφησα λίγη ώρα να περάσει. Μετά από κάποια ώρα η μικρή ήταν ακόμη ξύπνια. Ανεβαίνω στις 00.00 με 00.15 επάνω μαζί με μωρό να κοιμηθούμε όλοι μαζί. Δεν θεώρησα ότι το μήνυμα ήταν κάτι σοβαρό, νόμιζα ότι θα ξεθυμάνει. Αρνήθηκε. Της είπα να κοιμηθούμε όλοι μαζί, αρνήθηκε“, είπε ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος με την πρόεδρο να ρωτά τι ακριβώς είπε το θύμα.

““Δεν πάτε να ψοφήσετε και οι δυο, δε με νοιάζει” είπε πάνω στα νεύρα. Της είπα “Τι θα κάνω το πρωί που έχω δουλειά;” Μου είπε “Δε με νοιάζει τι θα κάνεις, αφήστε με ήσυχη”.
Με τη μικρή ανέβηκα άλλες δυο φορές. Ανέβηκα τρίτη φορά γύρω στη 01:30. Η Καρολάιν είχε ξαπλώσει ή ηρεμούσε με κλειστά μάτια. Την άφησα δίπλα της τη μικρή και πήγα να ξαπλώσω κι εγώ. Ξύπνησε έντονα. Πήγα να ανέβω στο κρεβάτι και την εξόργισε αυτό, άρχισε να μου φωνάζει δυνατά, ξύπνησε η μικρούλα. “Σου είπα μη μου τη φέρεις”, με έβριζε. Άσχημες λέξεις, “φύγετε, δε με νοιάζει τι θα κάνεις το πρωί”, τυπικός τσακωμός μεταξύ μας. Λιγότερο από πέντε λεπτά ο τσακωμός. Ανασηκώθηκε από το κρεβάτι” πρόσθεσε ο κατηγορούμενος.

Σε επισήμανση της προέδρου ότι το ρολόι έδειξε ότι ανέβηκαν οι παλμοί και ότι έκανε 140 βήματα, απάντησε ότι δεν μπορεί να το γνωρίζει γιατί ήταν δύο ορόφους κάτω, ενώ πρόσθεσε ότι πάνω στην ένταση απευθύνθηκε στο μωρό, λέγοντάς του: “τι θες κι εσύ;“. “Αν καταλάβετε ποσό σημαντικός είναι αυτός ο άνθρωπος για μένα, δε μπορώ να πω τίποτα άσχημο γι αυτή” πρόσθεσε.

Πρόεδρος: Είχατε το φόβο ότι κινδύνευε το παιδί με αυτή τη γυναίκα; Γιατί έρχεται σε αντίθεση με ότι μας είπατε νωρίτερα.

Αναγνωστόπουλος: Γιατί έρχεται σε αντίθεση;

Πρόεδρος: Γιατί μια υπέροχη μητέρα δε κάνει κακό στο παιδί της.

Αναγνωστόπουλος: Δυστυχώς είχε αυτά τα ξεσπάσματα. Εγώ δεν τη θεωρώ βίαιο άνθρωπο.

Πρόεδρος: Μα πως δεν τη θεωρείτε; Αφού φοβάστε για το παιδί.

Αναγνωστόπουλος: Προσπάθησα να ηρεμήσω Λύδια. Από δωμάτιο δε βγήκε. Ανέβηκα ξανά μια φορά. Είχα κοιμίσει τη Λύδια στην αγκαλιά μου. Θέλω να το λύσουμε. Τη ρώτησα “κατάλαβες τι έκανες; Χτύπησες τη μικρή;“. Ήταν μεγάλο λάθος. Έχασα την ψυχραιμία μου. Ήθελα πολύ νωρίς ένα συγγνώμη από την Καρολάιν.

“Ήταν λίγο πριν τις 4:00, ήταν ξαπλωμένη, με κλειστά μάτια. Στο άνοιγμα της πόρτας δεν αντέδρασε. Κατάλαβε ότι ήμουν εκεί όταν έκατσα δίπλα της στο κρεβάτι. Κινήθηκε, γύρισε το κεφάλι. Ξάπλωσα δίπλα της και πήγα να την πάρω αγκαλιά“.

Πρόεδρος: Πως αντέδρασε;

Αναγνωστόπουλος: Απότομα, πήγε να τραβηχτεί, είχε αντίδραση, με απωθούσε με το αριστερό χέρι. Μου είπε φύγε. “Πάλι με ξύπνησες; Σου είπα φύγε“. Την άφησα να περάσει η ώρα για να ηρεμήσει. Έλεγα “δε μπορεί θα έχει καταλάβει, δε μπορεί“. Δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι δεν της έχει φύγει.

Πρόεδρος: Είχατε δεδομένο ότι θα της έχει περάσει;

Αναγνωστόπουλος: Το ήλπιζα, θεωρούσα ότι ήταν το πιθανότερο σενάριο. Αγκαλίτσα τη μικρή και τελείωσε. Το μόνο που ήθελα ήταν να λύσουμε αυτό που έγινε, έστω και με μια συγγνώμη. Τόσο θολωμένος είμαι, δεν υπάρχει λογική, τόσες φορές το έχω φέρει στο μυαλό μου, δεν το έχω βρει.

Η στιγμή του εγκλήματος

Πρόεδρος: Τι σας έβγαλε εκτός λογικής; Ανεξέλεγκτο;

Αναγνωστόπουλος: Ίσως είχα κάνει πίσω ένα εκατομμύριο φορές και την ένα εκατομμύριο μία, έκανα το λάθος που θα μετανιώνω για την υπόλοιπη ζωή μου. Ήταν λάθος να πάω ξανά και να την τσιγκλήσω.

Πρόεδρος: Πότε καταλάβατε ότι δεν ήσασταν εσείς;

Αναγνωστόπουλος: Τη στιγμή που άρχισε να με διώχνει και να μου λέει “άσε με, φύγε“. Ανέβηκα στο σώμα της ώστε να μη μπορεί να με χτυπήσει, της λέω “σε παρακαλώ να ηρεμήσει το παιδί” και μετά ένα χάος. Πήρα το μαξιλάρι, γιατί μου φώναζε, για να μη φωνάζει, μπορούσε να μιλήσει, μου έλεγε “σήκω, παράτα με, φύγε“. Τη γύρισα μπρούμυτα και πίεζα το σώμα της στο στρώμα.

Πρόεδρος: Ποιος ήταν ο σκοπός σας;

Αναγνωστόπουλος: Δεν υπάρχει κανένας σκοπός εκείνη τη στιγμή. Δε μπορώ ακόμα να το εξηγήσω στον εαυτό μου. Μετά είναι τόσο θολωμένο το μυαλό μου, πάνω το μαξιλάρι στη γυναίκα μου, να της λέω μη χτυπήσεις τη μικρή, δεν υπάρχει κοινή λογική, κι εγώ προσπαθώ να το εξηγήσω στο μυαλό μου εκατό φορές.

Πρόεδρος: Δεν καταλαβαίνατε ότι την οδηγούσατε στο θάνατο;

Αναγνωστόπουλος: Σε εκείνο το σημείο ψάχνουμε να βρούμε λογική που δεν υπάρχει.

Πρόεδρος: Σε εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτήκατε την αγάπη σας για αυτή την κοπέλα; Τον έρωτα της ζωης σας; Δεν είχατε όπλο, δε μιλάμε για ένα δευτερόλεπτο, μιλάμε για πέντε λεπτά. Το παιδί σας δε το σκεφτήκατε;

Αναγνωστόπουλος: Δεν βγάζει και σε εμένα λογική, όλο αυτό είναι ξεκάθαρα λάθος. Τίποτα δεν έγινε σωστά.

Πρόεδρος: Δηλαδή σε αυτά τα πέντε λεπτά δε σκεφτήκατε ότι “εγώ αυτή την κοπέλα τη λατρεύω, το παιδί μου έχει δικαίωμα να μεγαλώσει με τη μάνα της“, δεν το σκεφτήκατε; Θα προσθέσω και χωρίς τον πατέρα του. Νιώθατε να ξεψυχάει αυτή η κοπέλα.

Αναγνωστόπουλος: Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ ούτε την Καρολάιν μακριά μου, ούτε το παιδί χωρίς την Καρολάιν.

Πρόεδρος: Τι σκεφτόσαστε εκείνη τη στιγμή που σας έκανε να μην υπαναχωρήσετε;

Αναγνωστόπουλος: Ό,τι είχε προηγηθεί

Πρόεδρος: Τι είχε προηγηθεί; Δε μας είπατε και τίποτα σοβαρό. Αυτά που μας διηθηθήκατε ήταν τόσο σοβαρά, τόσο σπουδαία που θα μπορούσαν να σας οδηγήσουν σε αυτή την πράξη; Δε βλέπω κάπου να θεωρείτε υπαίτιο τον εαυτό σας σε κάτι;

Αναγνωστόπουλος: Δεν έχω αποποιηθεί της ευθύνης. Πιθανό μέσα στη σχέση 4 χρόνων έχω κάνει πολλά λάθη, αυτό είναι σίγουρο.

Πρόεδρος: Καταλάβατε αμέσως ότι είναι νεκρή;

Αναγνωστόπουλος: Όχι θεωρούσα ότι έχει λιποθυμήσει. Ήμουν σε κατάσταση που αφήνω την Καρολάιν, σηκώνω τα μαξιλάρια και δε μπορώ να πιστέψω, λέω λιποθύμησε, εύχομαι να είναι λιποθυμία.

Πρόεδρος: Πότε αντιλαμβάνεστε ότι είναι νεκρή;

Αναγνωστόπουλος: Όταν τη βλέπω στο πρόσωπο.

Πρόεδρος: Τη γυρίσατε;

Αναγνωστόπουλος: Ένα τμήμα του προσώπου της ήταν γυρισμένο στο προφίλ. Φαίνεται το μισό πρόσωπο. Καταλαβαίνετε ότι οι εικόνες είναι πολύ θολές.

Πρόεδρος: Εγώ είμαι σίγουρη ότι βλέπετε την εικόνα μπροστά σας.

Αναγνωστόπουλος: Προσπαθώ να την απωθήσω την εικόνα.

Πρόεδρος: Καταλάβατε ότι δεν έχει ανάσα;

Αναγνωστόπουλος: Είδα και σφυγμούς και ήταν και ανοιχτά τα μάτια της.

Πρόεδρος: Πως αντιδράσατε;

Αναγνωστόπουλος: Άρχισα να κλαίω, να τραβάω τα μαλλιά μου, να κινούμαι πέρα δώθε. στο δωμάτιο.

Πρόεδρος: Είναι 04.11;

Αναγνωστόπουλος: Θεωρώ πως ναι

Πρόεδρος: Το καταλάβατε αμέσως;

Αναγνωστόπουλος: Τραβάω τα μαλλιά μου, κλαίω, την ακουμπάω, πλήρης σύγχυση. Η πρώτη κίνηση ήταν να κατέβω τρέχοντας στον καναπέ να δω αν είναι καλά. Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι έχει γίνει, είναι αδύνατο να συνειδητοποιήσω τι έχει γίνει.

Πρόεδρος: Ποτέ άρχισε να λειτουργεί το αίσθημα της αυτοσυντήρησης;

Αναγνωστόπουλος: Στην ίδια κατάσταση συνέχισα να είμαι πολλή ώρα. Κατέβηκα κάτω, ξανά ανέβηκα, το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν πως έκανα αυτό το πράγμα, πως άφησα να γίνει αυτό το πράγμα. Το μόνο που μπορούσα να εστιάσω ήταν τι θα κάνει αυτό το παιδάκι.

Πρόεδρος: Τον εαυτό σας στη φυλακή το σκεφτήκατε;

Αναγνωστόπουλος: Τον σκέφτηκα

Πρόεδρος: Εντός η εκτός;

Αναγνωστόπουλος: Είναι βέβαιο ότι όποιος κάνει τέτοια πράξη θα καταλήξει στη φυλακή. Η μόνη σκέψη που μπορώ να εστιάσω είναι τι θα κάνει η Λυδία τώρα; Τι θα κάνει αύριο το πρωί;

Συγκάλυψη εγκλήματος και σκηνοθεσία

Είναι ο άνθρωπός μου απέναντι, δια της ατόπου απαγωγής, δε γίνεται ένας φυσιολογικός άνθρωπος δε μπορεί να κάνει τίποτε τέτοιο, να εξαφανίσει τη σορό, ο μόνος τρόπος είναι να το έκανε κάποιος άλλος, τόνισε ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος.

Πρόεδρος: Σκεφτήκατε να παρουσιάσετε σκηνικό άγριας ληστείας;

Αναγνωστόπουλος: Σωστά. Τίποτε δεν είχε λογική.

Πρόεδρος: Είχε, σας θυμίζω ότι η ΕΛΑΣ επικήρυξε τους ληστές για 300.000 ευρώ, ο ισχυρισμός σας έγινε πιστευτός, εγώ προσωπικά σας πίστεψα, το παρακολουθήσουμε όλοι αυτό το έγκλημα.

Αναγνωστόπουλος: Αντιληπτό. Αυτό το χάος στο μυαλό μου δεν κράτησε λίγα λεπτά, κράτησε σίγουρα μια ώρα.

Πρόεδρος: Τι κάνατε ως πρώτη ενέργεια;

Αναγνωστόπουλος: Το μόνο πράγμα στο θολωμένο μυαλό μου ήταν ότι δεν θα πιστέψει κανείς μια ληστεία έτσι, ο μόνος τρόπος να το πιστέψουν είναι αν κάνω κακό και στο ζωάκι. Δεν υπάρχει λογική. Πήγα κάτω, την πήρα με το λουράκι της, της έβαλα το κολάρο. Δε μπορούσα να βάλω μαχαίρι. Τη σήκωσα κι έβαλα το λουρί στο κάγκελο.

Πρόεδρος: Ήταν ακαριαίος ο θάνατος;

Αναγνωστόπουλος: Έφυγα ήταν αδύνατον να κοιτάω. Το πρώτο που έκανα είναι ότι ανακάτεψα τη βιβλιοθήκη, πέταξα τη Μονόπολη και είπα θα πω ότι εκεί ήταν τα χρήματα. Έβγαλα την κάμερα από τη θέση της, με τράβηγμα. Μετά τις 04.30 η κάμερα. Δεν υπήρχε καμία λογική.

Πρόεδρος: Κι όμως η σκέψη να βγάλετε την κάρτα μνήμης είχε λογική.

Αναγνωστόπουλος: Έτρεχα μέσα στο σπίτι και ότι έβλεπα, ότι μου ερχόταν έκανα. Την κάρτα μνήμης την πέταξα στη λεκάνη της τουαλέτας.

Πρόεδρος: Το κινητό το είχατε μαζί σας;

Αναγνωστόπουλος: Σε κάποιες στιγμές το είχα μαζί μου.

Πρόεδρος: 04.36 ελέγξατε το mail σας; Γιατί;

Αναγνωστόπουλος: Δεν υπήρχε λογική. Σπασμωδικές κινήσεις.

Πρόεδρος: Σκεφτήκατε κάτι άλλο;

Αναγνωστόπουλος: Δεν υπάρχει αλληλουχία ενεργειών με αρχή, μέση και τέλος. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν γίνει εντός δέκα λεπτών. Ένα χάος να δω τι θα κάνω. Το τελευταίο ήταν το δωμάτιο, πείραξα τα κομοδίνα. Φτάνω στο τραγικό σημείο που είμαι κι εγώ στο δωμάτιο με κάποιο τρόπο και η μπέμπα κοιμάται. Έπρεπε να την έχω μαζί μου τη μπέμπα. Δε μπορούσα να την κλειδώσω κάπου.

Πρόεδρος: Γιατί όχι στο λίκνο; Το βρέφος αντιλαμβάνεται ότι η μαμά είναι εκεί και ότι η μαμά παγώνει.

Αναγνωστόπουλος: Γιατί από το λίκνο θα μπορούσε ενδεχομένως να ανεβεί στο κρεβάτι. Το παιδί μπουσουλούσε.

Πρόεδρος: Γιατί δε βρέθηκε σε κανένα σημείο γενετικό υλικό, σε κανένα από αυτά τα σημεία;

Αναγνωστόπουλος: Όταν κατέβηκα να δω το παράθυρο, είχα γάντια μηχανής εκεί ακουμπισμένα, τα πήρα γιατί σκέφτηκα δε γίνεται να μπήκαν από παράθυρο και να αφήσουν αποτυπώματα.

Πρόεδρος: Μα δε βρέθηκαν αποτυπώματα ούτε στην κάμερα, ούτε στην κουπαστή, ούτε πουθενά.

Αναγνωστόπουλος: Όταν κατέβηκα στο υπόγειο πήρα γάντια μηχανής και από κει και πέρα τα φορούσα.

Πρόεδρος: 12 παρά τέταρτο ήσασταν στο υπόγειο και ανεβήκατε τρεις ορόφους, δηλαδή που πήγατε; Στο δωμάτιο;

Αναγνωστόπουλος: Πολύ πιθανόν. Πήρα κάτι από το υπόγειο.

Πρόεδρος: Τι πήρατε; Ας πούμε μπορεί να πήρατε τα γάντια;

Αναγνωστόπουλος: Όχι κάτι που να έχει σημασία για την εξέλιξη της υπόθεσης.

Πρόεδρος: Τα καλώδια του συναγερμού ήταν κομμένα;

Αναγνωστόπουλος: Ο συναγερμός δε δούλεψε ποτέ σε αυτό το σπίτι.

Πρόεδρος: Εκείνο το βράδυ αισθανθήκατε φόβο (από την Καρολάιν);

Αναγνωστόπουλος: Σε καμία περίπτωση.

Πρόεδρος: Πως καλέσατε αστυνομία;

Αναγνωστόπουλος: Χρησιμοποίησα τα χέρια για να καλέσω.

Πρόεδρος: Σας ήταν εύκολο να το κρύβετε επί 37 ημέρες;

Αναγνωστόπουλος: Φυσικά και όχι. Οι 37 ημέρες που λένε όλοι “μας κορόιδευε”, που δεν τους αφορούσε, οι 37 μέρες δεν ήταν λιγότερο βασανιστικές από το να ήταν άλλη η εξέλιξη.

Πρόεδρος: Τότε έπρεπε να απευθυνθείτε στην αστυνομία.

Αναγνωστόπουλος: Φυσικά και με βασάνιζε η αίσθηση ότι έχω ένα παιδάκι στην αγκαλιά μου που θα μείνει μόνο του.

Πρόεδρος: Πιστεύατε ότι θα τα καταφέρετε;

Αναγνωστόπουλος: Πίστευα ότι θα βρουν την αλήθεια οι αξιωματικοί της ΕΛΑΣ.

Πρόεδρος: Θα παίρνατε το ελικόπτερο και θα φευγάτε;

Αναγνωστόπουλος: Πολύ εύκολο με αεροπλάνο της γραμμής. Οικονομική άνεση είχαμε, διαβατήρια είχαμε…

Πρόεδρος: Μείνατε για να αναλάβετε τις ευθύνες σας;

Αναγνωστόπουλος: Η αποφυγή των συνεπειών ήταν το πιο απαράδεκτο πράγμα και σπασμωδικό poy έκανα εκείνη τη μέρα. Δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι δε θα ξαναδώ τον άνθρωπο που είχα φανταστεί κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μου μαζί της, ότι δε θα είχα και την κόρη μου.

Πρόεδρος: Πιστεύατε ότι θα μπορούσατε να τη μεγαλώσατε;

Αναγνωστόπουλος: Εγώ ήμουν διαλυμένος μέσα μου. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να προσπαθώ κάθε στιγμή γι αυτήν. Να την κρατήσω στην αγκαλιά, να ζητήσω συγγνώμη και να προσπαθώ για πάντα.

Πρόεδρος: Της αξίζει ο πατέρας που δολοφόνησε τη μητέρα της; Δεν είναι με ανθρώπους που της το δίνουν;

Αναγνωστόπουλος: Ναι εννοείται.

Πρόεδρος: Την κοιτάξατε στα μάτια, την αγκαλιάσατε; Αφαιρέσατε τη ζωή από τον άνθρωπο που έφερε στη ζωή.

Αναγνωστόπουλος: Κοιμάμαι κάθε βράδυ με φωτογραφία της συζύγου μου και κλαίω.

Πρόεδρος: Κερδίσατε την ελευθερία σας για 37 ημέρες;

Αναγνωστόπουλος: Οι άνθρωποι που με ξέρουν, που μας ξέρουν, γι αυτό δε με έχουν εγκαταλείψει. Η ζωή μου τελείωσε πέρυσι τέτοια μέρα. Η ζωή μου τελείωσε όταν έχασα την Καρολάιν.

Εκνευρισμός και αντιδράσεις στην έδρα

“Όποιος μου έλεγε ότι εγώ θα κάνω αυτό το κακό στην Καρολάιν και την Ροξούλα (το σκυλί που δολοφόνησε) θα έλεγα ότι είναι τρελός δεν θα μπορούσα να το φανταστώ. Προσπαθώντας να βρει λογική κάποιος σε αυτό το δίωρο που συνέβησαν όλα, είναι σαν να προσπαθεί να μετρήσει το ύψος του με ζυγαριά. Δεν υπάρχει λογική. Προσπαθώ και εγώ τώρα να βρω απαντήσεις με τη ζωή μου και τη ζωή του παιδιού μου διαλυμένη… Δεν υπάρχει λογική“, είπε ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος, απαντώντας σε ερωτήσεις της εισαγγελέως της έδρας για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δολοφόνησε την σύζυγό του και μητέρα του παιδιού του Καρολάιν Κράουτς, πριν από ένα χρόνο στα Γλυκά Νερά.

Ο ίδιος προσπαθώντας να υπερασπιστεί τον εαυτό του για το στυγερό έγκλημά του, είχε για όλα μια απάντηση και μια εξήγηση. Ήταν το γεγονός ότι θόλωσε όπως έλεγε, ότι είχε χαθεί η λογική εκείνες τις στιγμές για εκείνον. «Πρέπει να βλέπουμε τα γεγονότα υπό το πρίσμα σε τι κατάσταση ήμουν εκείνη τη στιγμή. Ήμουν ένας άνθρωπος που δεν έχει ακουμπήσει άνθρωπο», είπε και αργότερα επανέλαβε πως θα έκανε τα πάντα για να είναι ευτυχισμένη η Καρολάιν. «Ήθελε γάμο στην Πορτογαλία; Θα το κάναμε. Ήθελε να πάμε στο Βόρειο Πόλο; Θα πήγαινα. Το άξιζε. Δεν υπήρχε σκέψη μου για το μέλλον που να μην ήταν μέσα εκείνη. Τα λάθη μου για την υπόλοιπη ζωή μου θα είναι πάνω μου. Δεν προσπαθώ να περάσω την εικόνα του τέλειου συζύγου, αν ήμουν τέλειος δεν θα ήμουν εδώ και η Καρολάιν δεν θα είχε φύγει. Είμαι ο τελευταίος που θα δικαιολογήσω τον εαυτό μου….».

Εισαγγελέας: Ήταν σαν να απολογείστε για ένα επεισόδιο ενδοοικογενειακής βίας. Προσπαθούσατε να τεντώσετε μια κατάσταση. Να δείξετε ότι υπήρχε μια επιδεινούμενη ένταση ώστε να δικαιολογήσετε ένα βίαιο έγκλημα. Γνωρίζουμε από την ιατροδικαστική έκθεση ότι προσπαθούσατε εναγωνίως να σκοτώσετε. Δεν μπορεί σε αυτό το χρόνο να νομίζατε κάτι αντίθετο από αυτό που συνέβη. Δηλαδή ότι λιποθύμησε.

Αναγνωστόπουλος: Ότι είπα είναι μια προσπάθεια όχι να πείσω για μια κατάσταση που πρώτος είπα ότι δεν επιδέχεται καμία δικαιολογία. Οποιοσδήποτε βρίσκετε σε μια κατάσταση τέτοιας σύγχυσης…

Εισαγγελέας: Ακόμα και η χρήση του μαξιλαριού έχει έναν σκοπό να μην ακούγεται. Άρα θέλω να καταλάβω αυτή την υπερδιέγερση. Εγώ μόνο έναν στρογγυλεμένο λόγο είδα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι θα μπορούσε να σας προκαλέσει θυμό εκείνο το βράδυ.

Αναγνωστόπουλος: Δεν μιλάμε για μια στιγμιαία αντίδραση σε ένα στιγμιαίο ερέθισμα. Ήμουν σε μια ψυχική κατάσταση ήδη τεταμένη αλλά όχι σε βαθμό να φτάσω σε αυτό το σημείο. Είναι πράγματα τα οποία συσσωρεύονται και αθροίζονται και εκείνη η στιγμή τα έβγαλε εκτός ορίων.

Εισαγγελέας: Υπάρχει κάτι στους ισχυρισμούς σας που δεν συναντάει καθόλου τη λογική. Αν την είχατε ρίξει από τις σκάλες στον καβγά, αν την είχατε σπρώξει και είχε χτυπήσει σε ένα ντουλάπι. Βλέπω μια πρόθεση να τελέσατε φόνο και να την πιάσετε στον ύπνο. Για αυτό και αφήσατε κάτω το παιδί….

Αναγνωστόπουλος: Το ότι ήμουν συγχυσμένες είναι κάτι που δεν μπορείτε να αγνοήσετε. Με ένα παιδί στην αγκαλιά στις 4:00 το πρωί που πρέπει να κοιμηθεί.

Εισαγγελέας: Ήταν σαν να μη συγχωρήσετε το έλασσον και συγχωρείτε τον εαυτό σας για το μείζον που είναι το έγκλημα. Εκείνη την ώρα σκοτώνετε για έναν λόγο που είναι ένας διαπληκτισμός που είναι «τι θα κάνουμε με το παιδί» σε μια συγκεκριμένη στιγμή.

Αναγνωστόπουλος: Δεν θα δικαιολογούσα ποτέ οποιοδήποτε περιστατικό είχε προηγηθεί με τρόπο ότι καλώς έκανα την πράξη.

Εισαγγελέας: Όλο αυτό που λέτε έχει μια διαρκή μεγάλη αντίφαση με την πραγματικότητα. Ο τρόπος που φερθήκαμε εκείνο το βράδυ ήταν απόλυτα κυριαρχικός. Με κάνει να πιστεύω ότι κάτι άλλο υπήρχε.

Αναγνωστόπουλος: Κάτι άλλο δεν υπήρχε πλην των προβλημάτων που έχουμε συζητήσει.

Εισαγγελέας: Όσοι είχαν μιλήσει στην Καρολάιν λένε ότι ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος ήταν εγκλωβισμένος σε κάτι. Κι ένα άνθρωπος ο οποίος λέει συνεχώς «φταίω, φταίω, φταίω. Εγώ φταίω για όλα».

Αναγνωστόπουλος: Δεν είναι ένας άνθρωπος που την βάζεις να κάνει κάτι αν δεν το θέλει.

Εισαγγελέας: Μιλήσατε στον ενεστώτα.

Αναγνωστόπουλος: Ήταν εκ παραδρομής.

Εισαγγελέας: Δεν πειράζει. Και εκ παραδρομής η γλώσσα λέει πολλά πράγματα.

Εισαγγελέας: Θέλω να καταλάβω μια προσωπικότητα που λέει ότι «αγαπώ τα αδέσποτα και τα μαζεύω από το δρόμο» και στη συνέχεια περιγράφει ότι κρεμάει το σκύλο και γυρίζει και φεύγει….

Αναγνωστόπουλος: Φεύγω για να μη δω επειδή δεν αντέχω. Μακάρι να μπορούσα να πάρω τα αποτελέσματα πίσω.

Εισαγγελέας: Μάρτυρες είπαν ότι δεν άντεξαν τη θέα. Άρα πως μπορεί ο άνθρωπος που το είχε στην αγκαλιά του να το κάνει αυτό; Δεν σκεφτήκατε καλύτερα να πάω στο μπουντρούμι παρά να το κάνω αυτό; Παρόλο που μας περιγράφετε έναν άνθρωπο που τραβάει τα μαλλιά του βλέπουμε έναν άνθρωπο με ψυχρό συναίσθημα. Είδατε τη γυναίκα σας να πεθαίνει και να μην κάνετε πίσω. Είδατε το σκύλο σας να υποφέρει και να πεθαίνει και να μην κάνετε πίσω.

Αναγνωστόπουλος: Είναι αποτέλεσμα μιας ημέρας που δεν έχει καμία λογική και καμία σύνδεση με τον άνθρωπο που το έκανε. Είναι ένας άνθρωπος που δεν ήταν νηφάλιος που δεν είχε τίποτα να κερδίσει.

Εισαγγελέας: Δεν μου απαντάτε πως μέσα σας δεν λειτούργησε το σοκ. Να πείτε «να σταματήσω πριν προκαλέσω το θάνατο»….

Αναγνωστόπουλος: Μακάρι να είχε λειτουργήσει. Ήμουν τόσο θολωμένος που εκείνη τη στιγμή δεν λειτούργησε το ένστικτο που έχω μέσα στα βάθη της καρδιάς μου για την Καρολάιν και οποιοδήποτε ζωάκι.

Εισαγγελέας: Ποια είναι η σχέση σας με τους γονείς σας;

Αναγνωστόπουλος: Άριστες δεν φταίνε σε τίποτα, ξέρουν ότι έχουν χάσει την Καρολάιν και εμένα… Είναι μεταξύ των ανθρώπων που έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα. Η βασική πηγή δύναμης για εκείνους -και με δική μου παρότρυνση -είναι η κορούλα μου.

Σύνεδρος: Δεν μπορεί κάποιος με τόση διαύγεια να σκέφτεται πως θα αποτρέψει τις υποψίες από πάνω του και πριν πέντε λεπτά να μας λέτε ότι είστε θολωμένος…

Αναγνωστόπουλος: Ήταν μια σπασμωδική κίνηση χωρίς λογική….

Σύνεδρος: Δηλαδή, όλα αυτά που πράξατε μετά σας φαίνονται σπασμωδικά γιατί εμένα μου φαίνονται απόλυτα ψύχραιμα. Θέλουν όλα αυτά μια λογική διεργασία.

Αναγνωστόπουλος: Το ότι υπήρχε μια σκέψη δεν σημαίνει ότι ήταν λογική….

Σύνεδρος: Μόλις έγινε το συμβάν δεν το πιστεύατε. Και μετά από δυο ώρες της δέσατε τα χέρια και βάλατε το μωρό πάνω της. Αυτό απαιτεί ψυχραιμία;

Αναγνωστόπουλος: Ήταν μια θολωμένη ενέργεια…

Σύνεδρος: Ψάχνουμε αυτό που σας έφερε σε αυτή τη κατάσταση. Τι ήταν αυτό που σας έβγαλε έξω από τα ρούχα σας; Που δεν λειτουργήσατε λογικά. Αυτό είναι και ο βρασμός ψυχικής ορμής για να καταλάβετε…. Ποια γεγονότα σας τον προκάλεσαν τέτοια υπερδιέγερση συναισθήματος;

Αναγνωστόπουλος: Η θόλωση και οι σκέψεις που μπορεί να περάσουν από το μυαλό εκείνες τις στιγμές είναι τόσο χαοτικές…. Είναι στιγμές που δεν υπάρχει διαύγεια…

Σύνεδρος: Αυτό θέλω να πείτε γιατί δεν είχατε διαύγεια.

Αναγνωστόπουλος: Ο φόβος και ο θυμός για το παιδί.

Σύνεδρος: Έπαθε κάτι το παιδί;

Αναγνωστόπουλος: Δεν χτύπησε αλλά ένιωσε φόβο. Δεν υπήρχε λογική να σπρώξει τη μικρή. Είχα μια αντίδραση που δεν κατάφερα να αποτρέψω και να ελέγξω αυτό που συνέβη….

Σύνεδρος: Τσακωθήκατε και η Καρολάιν έπεσε για ύπνο. Δεν πήγε βόλτα να το σκεφτεί. Αυτό ήταν κάτι που συνηθίζατε να ξυπνάτε 4 το πρωί. Γιατί έπρεπε να γίνει έτσι όπως θέλατε εσείς. Είχε νεύρα είχε δικαίωμα να θέλει το παιδί να κοιμηθεί στο κρεβάτι του και όχι μαζί της.

Αναγνωστόπουλος: Όχι, μου είπε να «μη μου τη φέρεις»….

Σύνεδρος: Πόσο δύσκολο ήταν να κάτσετε κάτω να κοιμηθείτε με το παιδί;

Αναγνωστόπουλος: Ήταν λάθος ….

Σύνεδρος: Εγώ καταλαβαίνω ότι ήσασταν ένα ζευγάρι που δεν είχε καμία επικοινωνία.

Αναγνωστόπουλος: Η επικοινωνία μας γενικότερα δεν μπορεί να αξιολογηθεί από μια στιγμή …

Σύνεδρος: Είπατε ότι δεν θέλατε να τη σκοτώσατε. Ποιος είναι ο σκοπός ενός ανθρώπου που βάζει στα μαξιλάρια το κεφάλι ενός άνθρωπου μέσα σε δυο μαξιλάρια. Ήταν πέντε λεπτά. Περιμένατε δηλαδή ότι δεν θα πάθει τίποτα. Είχατε το χρόνο και να σκεφτείτε και να υπαναχωρήσετε.

Αναγνωστόπουλος: Ο χρόνος σαν λεπτά μπορεί να υπήρχε, αλλά δεν υπάρχει η λογική. Ήταν ένα πεντάλεπτο που χάθηκε η επαφή μου με το περιβάλλον….

Ένορκος: Γιατί σκοτώσατε το σκυλί και όχι μια γατούλα, αφού είχατε και γάτες μας είπατε.

Αναγνωστόπουλος: Αυτό που συνέβη με τη Ρόξυ δεν είχε καμία προέκταση στη Καρολάιν. Όσο το αγαπούσε εκείνη το αγαπούσα και εγώ. Η μόνη λογική που μπορεί να υπάρχει είναι ότι το σκυλί είναι ο φύλακας σε ένα σπίτι.

Ένορκος: Λέτε ότι δεν υπήρχε στιγμή στη ζωή σας που να μην περιελάμβανε τη Καρολάιν. Σκεφτήκατε ποτέ πως θα αντιδρούσατε αν η Καρολάιν μεγαλώνοντας σας ζητούσε χωρισμό. Πως θα αντιδρούσατε σε αυτό το υποθετικό σενάριο;

Αναγνωστόπουλος: Δεν ήταν ιδιοκτησία μου η Καρολάιν. Είχε περάσει από το μυαλό μου αλλά ήταν τόσα πολλά αυτά που μας έδεναν…

Ένορκος: Πού βρίσκατε την όρεξη να τσακωθείτε δυο τη νύχτα. Ήσασταν κουρασμένος… Γιατί δε βάλατε το παιδί για ύπνο και να κοιμηθείτε και εσείς αφού το πρωί θα ξυπνάγατε στις έξι; Να δώσετε τόπο στην οργή….

Αναγνωστόπουλος: Ήταν λάθος έπρεπε να νωρίτερα να έχω δώσει λύση. Η πρώτη μου αντίδραση δεν θα ήταν να την αγνοήσω. Ήταν να προσπαθώ να το λύσω. Αυτό δεν είναι το φυσιολογικό;

Ο κατηγορούμενος θέλησε εκ νέου να αναφερθεί στη μητέρα της Καρολάιν και τότε η πρόεδρος του έθεσε νέες ερωτήσεις. “Θέλω να πω ότι στις 37 ημέρες ότι ήμουν αγκαλιά με τη μικρούλα. Έχασα τον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής μου… Αυτές τις ημέρες θα μπορούσα να είχα φύγει …Όλο αυτό το διάστημα αν έφευγα με τη κόρη μου σε μια χώρα που δεν ξέρει κανείς, αν το έκανα θα είχα προδώσει όλους και την πεθερά μου. Πως την αγκάλιαζα; Δεν το άντεχα. Αλλά το να γυρίζω τη πλάτη θα ήταν το πιο άνανδρο, πράγμα που μπορούσα να κάνω. Ο λόγος που ζω είναι η Λυδία και ο λόγος που ζει και εκείνη. Η πεθερά μου με είχε σαν παιδί της. Αξίζει όλα τα καλά και τίποτα από αυτά τα κακά που έγιναν. Το μόνο που μπορούσα να κάνω -το πιο σωστό μέσα σε τόσο λάθος κατάσταση – είναι να είναι κοντά τους η Λυδία. Εγώ αγκάλιαζα ένα άνθρωπο που ήξερε πόσο αγαπούσα την Καρολάιν.

Πρόεδρος: Είχατε όλη την Ελλάδα πάνω σας και όχι μόνο είχε λάβει διεθνείς διαστάσεις. Και εσείς σκεφτόσασταν την πεθερά σας, δεν λέω ότι δεν είναι αξιόλογος άνθρωπος. Εσείς είχατε μπει στο μικροσκόπιο των δημοσιογράφων, των Αρχών…

Αναγνωστόπουλος: Δεν είχαν καμία σχέση αυτά με τη πεθερά μου… Δεν είχα κανένα κέρδος να χρησιμοποιήσω την πεθερά μου. Δεν είχα μια τυπική σχέση μαζί της, ήταν στενή η σχέση μας, την αγαπούσα και την αγαπάω και τη θεωρούσα οικογένειά μου όσο και την Καρολάιν.

Πρόεδρος: Σκεφτήκατε ποτέ πως θα αισθανθεί αυτή η γυναίκα αν αποκαλύπτονταν η αλήθεια;

Αναγνωστόπουλος: Φυσικά. Τι να έκανα; Να της γύρναγα την πλάτη; Δεν υπήρχε άλλη επιλογή για εμένα, την κορούλα μας. Μας στήριζε όλους.

Πρόεδρος: Πώς θα την παρηγορούσατε; Αυτή η γυναίκα δεν μπορεί να είναι καν εδώ. Και αυτό σας το κάνει πολύ πιο εύκολο. Πιστεύω ότι αν ήταν εδώ θα υπερασπιζόσασταν τόσες ώρες τον εαυτό σας; Θα είχατε τη δύναμη να την κοιτάξετε στα μάτια….

Αναγνωστόπουλος: Θα το άντεχα…..

Κλείνοντας την απολογία του ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος είπε: “Μετά από όλα όσα είπαμε σήμερα δεν υπάρχει τίποτα που να μπορώ να πω στον εαυτό μου, ούτε στη Καρολάι, ούτε στη Λυδία ούτε σε κανένα. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να φτάσει το μέγεθος της καταστροφής που προκλήθηκε με δική μου ευθύνη. Κάθε μέρα θα ζητάω συγνώμη από τη γυναίκα μου. Το μόνο που θα ήθελα ήταν να γυρίσω το χρόνο πίσω και να ήταν εδώ η Καρολάιν και εγώ ας ήμουν μακριά. Συγγνώμη θέλω να ζητήσω και από την κορούλα μου και την πεθερά μου, που με αγκάλιασε. Ελπίζω κάποτε όλοι όσοι έχουν πληγωθεί όσοι έχασαν κάποτε να με συγχωρέσουν. Ελπίζω ο Θεός να με συγχωρέσει, εγώ τον εαυτό μου δεν θα τον συγχωρέσω ποτέ. Να είστε καλά….“.

Η δίκη θα συνεχιστεί θα στις 16 Μάιου.