Του Γιώργου Χ. Παπαγεωργίου
Εάν δούμε τον τρόπο αντίδρασης της ευρωζώνης τα τελευταία χρόνια στις κρίσεις προκύπτει ένας κοινός παρονομαστής που δείχνει ότι το θεσμικό σύστημα που έχει συγκροτηθεί γύρω από το κοινό νόμισμα δεν αλλάζει πορεία ακόμα και όταν δημιουργούνται προβλήματα που βάζουν σε αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξή της.
Το φαινόμενο αυτό το έχουμε δει στην περίπτωση της χώρας μας, για την οποία το ευρωπαϊκό διευθυντήριο συνεχίζει να επιμένει στις πολιτικές που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρόνια, παρά το γεγονός ότι τις αποκηρύσσει πλέον και το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, παρά το γεγονός ότι το ίδιο ήταν ο «ηθικός αυτουργός» της αδιέξοδης στρατηγικής.
Το ίδιο μοτίβο, όμως, το βλέπουμε σε πολλές περιπτώσεις και σε διάφορα πεδία.
Οι οικονομικές πολιτικές δεν κάμπτονται ούτε στην περίπτωση της Ιταλίας και της Γαλλίας, παρότι στις χώρες αυτές δημιουργούνται μεγάλες οικονομικές και κοινωνικές εντάσεις που τροφοδοτούν πολιτικές δυνάμεις οι οποίες αμφισβητούν συνολικά τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Το σύστημα, όμως, παραμένει προσκολλημένο στην ίδια γραμμή και μάλιστα αντιμετωπίζει το πρόβλημα με αφορισμούς και απλουστεύσεις, μακριά από την ουσία του προβλήματος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ευρωπαϊκές ελίτ χαρακτηρίζουν «λαϊκιστές», τους ακροδεξιούς αντιευρωπαϊστές, χωρίς όμως να εξετάζουν σε βάθος τα αίτια της ανόδου τους και τις δυνάμεις που τους τροφοδοτούν.
Ασφαλώς η ακροδεξιά είναι λαϊκιστική δύναμη, πάντα ήταν.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, μάλιστα, φλερτάρει με το φασισμό.
Το ζήτημα, είναι, όμως ότι οι συγκεκριμένες δυνάμεις εκμεταλλεύονται την αντίδραση του κόσμου ο οποίος πιέζεται από πραγματικά προβλήματα.
Το βιοτικό επίπεδο της μεσαίας τάξης υποχωρεί στην Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ, ενώ ένα μεγάλο τμήμα του μικρού και μεσαίου επιχειρηματικού κεφαλαίου βλέπει ότι «χάνει το τρένο» της παγκοσμιοποίησης και αισθάνεται απογοήτευση, οργή και ανασφάλεια.
Από τη στιγμή που το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας δεν ακούει τη διαμαρτυρία και δεν ανταποκρίνεται στις οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες της κοινωνίας, είναι λογικό ότι τα απογοητευμένα στρώματα θα βρουν καταφύγιο στην λαϊκιστική και αυταρχική ρητορική της ακροδεξιάς, η οποία υπόσχεται τη λύτρωση, απευθυνόμενη περισσότερο στο θυμικό, παρά στη λογική σκέψη των πολιτών.
Το φαινόμενο το έχει ξαναζήσει η Ευρώπη και το πλήρωσε ακριβά με το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δυστυχώς, οι κυρίαρχες ελίτ στην Ευρώπη σήμερα δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται τους κινδύνους, δεν αντιδρούν, δεν αλλάζουν πορεία, δεν προσαρμόζονται.
Προγραμματίζουν, βέβαια, μια συζήτηση για θεσμικές αλλαγές στην Ευρωπαϊκή Ένωση τον επόμενο Μάιο, σε μια προσπάθεια να δοθούν απαντήσεις στις διαλυτικές τάσεις που άρχισαν να εκδηλώνονται με την απόφαση για το Brexit.
Από τα λίγα, όμως, που έχουν γίνει γνωστά, φαίνεται ότι είναι υπό επεξεργασία σχέδια για διαφορετικές «ταχύτητες» στην Ε.Ε., σε συνδυασμό με επιστροφή κάποιων αρμοδιοτήτων στα εθνικά κοινοβούλια.
Ουδεμία συζήτηση όμως δεν γίνεται για σχέδια επενδύσεων και τόνωσης της οικονομίας, που θα δημιουργήσουν δουλειές και εισόδημα και θα καλύψουν την οικονομική αβεβαιότητα των Ευρωπαίων πολιτών.
Η αντιευρωπαϊκή ακροδεξιά είναι η λάθος απάντηση σε πραγματικά προβλήματα.
Όσο, όμως, το οικονομικό και πολιτικό σύστημα της Ε.Ε. δεν προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της κοινωνίας η ακροδεξιά και ο αντιευρωπαϊσμός θα φουντώνει, ενισχύοντας τις διαλυτικές τάσεις.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος