Ποιο «χαρτί» είναι υπέρ της Ελλάδας στη διαπραγμάτευση για το χρέος

Του Γιώργου Χ. Παπαγεωργίου

Η λογική ποτέ δεν είχε θέση στους χειρισμούς των δανειστών και το γεγονός αυτό επιβεβαιώθηκε και στο τελευταίο Eurogroup.

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε παίζει το παιχνίδι των καθυστερήσεων προτείνοντας «μη λύσεις» για το χρέος, υποστηρίζοντας ότι η ελληνική οικονομία μπορεί να πετύχει ακατόρθωτα πρωτογενή πλεονάσματα για πολλά χρόνια και επομένως δεν χρειάζεται ελάφρυνση χρέους.

Φτάσαμε στο σημείο, ο «καλύτερος φίλος» της ελληνικής πλευράς να είναι το ΔΝΤ, το οποίο απορρίπτει τις θέσεις Σόιμπλε και επιμένει για πιο καθαρές λύσεις, επισείοντας την απειλή αποχώρησής του από το ελληνικό πρόγραμμα.

Πρόκειται, βέβαια για ειρωνεία της ιστορίας, δεδομένου ότι το ΔΝΤ φέρει μεγάλη ευθύνη για την επταετή καταστροφή της οικονομίας της χώρας μας από τη στιγμή που δεν επέμεινε για κούρεμα χρέους το 2010 όπως είχε υποχρέωση, αλλά και επειδή επέμεινε στην εφαρμογή μέτρων με βάση εκτιμήσεις και υπολογισμούς που αποδείχθηκαν εσφαλμένοι και αντιεπιστημονικοί.

Αυτή η επιμονή του ΔΝΤ είναι το μόνο «χαρτί» υπέρ της ελληνικής πλευράς στην παρούσα φάση, καθώς το ενδεχόμενο αποχώρησής του από το ελληνικό πρόγραμμα είναι ίσως το μόνο πράγμα που υπολογίζει υπ’ όψιν η γερμανική πλευρά.

Και τούτο όχι μόνο διότι θα αποτελέσει μια πολιτική ήττα του κ. Σόιμπλε, δεδομένου ότι έχει δηλώσει επανειλημμένως ότι η συμμετοχή του ΔΝΤ είναι απαραίτητη. Ένας επίσης καθοριστικός λόγος είναι ότι η αποχώρηση του ΔΝΤ θα σημάνει την έναρξη διαπραγματεύσεων για νέο πρόγραμμα, νέα αβεβαιότητα και την είσοδο της Ελλάδας σε νέα φάση κρίσης, τη στιγμή που αντιθέτως φαίνεται ότι τουλάχιστον η πλευρά της καγκελαρίου Άνγκελας Μέρκελ θέλει να παρουσιαστεί προεκλογικά ως η αποτελεσματική διαχειρίστρια της ευρωπαϊκής κρίσης, ακόμα και στην δύσκολη ελληνική περίπτωση.

Για την Ελλάδα είναι σαφές ότι εάν αποχωρήσει το ΔΝΤ ουσιαστικά μέτρα ελάφρυνσης του χρέους δεν θα υπάρξουν. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι και εάν τελικά γίνει ο συμβιβασμός και παραμείνει το ΔΝΤ θα λυθεί οριστικά το πρόβλημα.

Σε κάθε περίπτωση αναζητείται μια μέση λύση, η οποία θα δώσει σε κάθε πλευρά το δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι πέρασε το δικό της. Το ΔΝΤ από τη μια να μπορεί να ισχυριστεί ότι η ευρωζώνη δεσμεύθηκε για συγκεκριμένα μέτρα, και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε από την άλλη να λέει ότι τα μέτρα τελικά δεν θα χρειαστούν γιατί η ελληνική οικονομία βελτιώνεται.

Κι όλα αυτά ενώ η ελληνική οικονομία θα τρέχει με τη «γλώσσα έξω» να παράγει πλεονάσματα της τάξης του 3,5% μέχρι το 2022 και ποιος ξέρει πόσο για τη συνέχεια.