Ο νέος εχθρός

Του Σίλα Σεραφείμ

Οι χρυσές δεκαετίες του Χόλυγουντ στις ταινίες δράσης, περιπέτειας και κατασκοπίας, ήταν οι δεκαετίες του ψυχρού πολέμου και των κακών κομμουνιστών.

Με την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και με τη ΕΣΣΔ σε φάση πολιτικοκοινωνικών μετασχηματισμών, ξαφνικά προέκυψε το πρόβλημα του νέου εχθρού.

Ο Σταλόνε στο Ροκυ4 για παράδειγμα το 1985 κατατροπώνει τον τελευταίο σοβιετικό μποξέρ, ενώ στα Ράμπα 2&3 του 1985 και 1988 αντίστοιχα, επιχειρεί διασώσεις αμερικανών αιχμαλώτων από ξεχασμένες σοβιετικές φυλακές, σε φίλα προσκείμενες κομμουνιστικές χώρες, από το Αφγανιστάν μέχρι τις βιετναμέζικες ζούγκλες.

Μια από τις πιο ευέλικτες βαριές βιομηχανίες στον κόσμο, εντόπισε αμέσως το πρόβλημα, αναζήτησε τη λύση, δημιούργησε ακαριαία το νέο Κακό κι έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά. Τρελοί δικτάτορες, παρανοϊκοί μεγιστάνες και παγκόσμιες οργανώσεις του Κακού, που θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο, προέκυψαν πανταχόθεν.

Στο παρατσάφ γλίτωσε την ανεργία κι ο Τζέημς ο Μποντ της ΜΙ6, γιατί με τα κουπόνια από το ταμείο, θα δυσκολευόταν να συνεχίσει την γκλάμουρους ζωή του. Αυτή η δημιουργία του νέου Κακού βέβαια, ήταν κι ένα λίγο αστείο και γραφικό εύρημα, μέχρι που στην πραγματικότητα, ανέκυψε ένα αληθινό πρόβλημα διεθνούς εμβέλειας κι έτσι, αποκαταστάθηκε η κινηματογραφική ισορροπία μεταξύ του Καλού και του Κακού. Η ισλαμική τρομοκρατία πλέον, είναι παντού.

Σε αντίθεση με τον κινηματογράφο, το πρόβλημα της απουσίας του απόλυτου Κακού στη σκηνή και συγκεκριμένα στην ελληνική πολιτική σκηνή, δεν έχει ακόμα επιλυθεί. H «Δεξιά» κι η «Αριστερά» ξιφουλκούν με ναφθαλινούχους όρους κι εμφυλιοπολεμικού τύπου χαρακτηρισμούς.

Η χώρα βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση στην εντατική, με τα ληξιπρόθεσμα χρέη των ιδιωτών προς τις τράπεζες, το Δημόσιο, τα ασφαλιστικά ταμεία και τις ΔΕΚΟ στα 230 δισ. Ευρώ και την κυβέρνηση με την αντιπολίτευση να πολεμούν για τα χειμερινά ανάκτορα, ως φαντασιακό σημαινόμενο με την Καστοριαδική του έννοια.

Δεν είναι κακοί οι αμπελοφιλοσοφικοί διαξιφισμοί, αρκεί να γίνονται σε εύθετο χρόνο και στο ανάλογο, ενδεχομένως καφενειακό, περιβάλλον. Εδώ όμως οι αντιστοιχίες των ναζί κατακτητών με την τρόικα  ή τον καπιταλισμό δεν βγαίνουν, όπως και οι ανάλογες λύσεις δεν είναι να ντυθείς με τα φυσεκλίκια, να βγεις στο βουνό και ν ανατινάζεις γέφυρες στους Γοργοπόταμους. Επιπροσθέτως, όλες οι κοινοβουλευτικές, συνταγματικές, πολιτικές δυνάμεις πλέον, πλην ΚΚΕ, είναι συστρατευμένοι στον μνημονιακό αγώνα (πλέον) και στην καλύτερη διαχείριση των καπιταλιστικών προβλημάτων.

Αντί λοιπόν η στενότητα κι η ασφυξία που προκαλούν οι καταστάσεις, να συντείνει σ’ ένα συνεργατικό πνεύμα, κυβέρνηση κι αντιπολίτευση ψάχνουν να βρουν υπεραπλουστευμένες διαφορές, που υπερμεγενθύνουν, ώστε να καταστήσουν ευκρινές το Κακό στον αντίπαλο, για ψηφοθηρικούς λογούς.

Το Καλό και το Κακό όμως είναι ευδιάκριτο μόνο στα παραμύθια και τις σαπουνόπερες. Στη ζωή, είναι λίγο πιο περίπλοκα τα πράγματα κι η αλήθεια είναι μια διαλεκτική έννοια, της οποίας το χρώμα είναι το γκρίζο (André Gide). Στην προκειμένη περίπτωση, ο πραγματικός εχθρός είναι η υπεραπλούστευση κι ο λαϊκισμός.