Η πρόεδρος των Οικογενειών «Ουράνιο Τόξο» στο Πρώτο: Ο νόμος δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους, από τη στιγμή που τους συμπεριλαμβάνει, να είναι ορατοί (audio)

«Νιώθω ότι έχει φύγει ένα μεγάλο βάρος από την πλάτη μου. Ένιωθα ότι αυτά τα αυτονόητα που εγώ τα κουβαλάω στην πλάτη μου, τα ζητήματα των οικογενειών, ένιωθα όλα αυτά τα χρόνια ότι κουβαλούσα όλα αυτά τα μωρά και όλους αυτούς τους γονείς, τους αόρατους, τα φαντάσματα πάνω στην πλάτη μου με έναν τρόπο». Αυτά είναι οι πρωτόλειες σκέψεις, τα συναισθήματα που εξέφρασε η πρόεδρος των Οικογενειών “Ουράνιο Τόξο”, Στέλλα Μπελιά, μετά την ιστορική ημέρα ψήφισης του νόμου που εισάγει την ισότητα στον πολιτικό γάμο, σε συνέντευξή της στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και στην εκπομπή «Σε Διάδραση» με την Αρετή Μπίτα.

Η κ. Μπελιά, περιέγραψε πως το βάρος που αισθανόταν δεν είχε να κάνει με τη θέση της ως προέδρου της Οργάνωσης Οικογένειες “Ουράνιο Τόξο”, αλλά επειδή γνώριζε τις ανθρώπινες ιστορίες, τις ανθρώπινες πλευρές πίσω από τα νομικά κενά, τα οποία χαρακτηρίζει «θεσμοθετημένη ομοφοβία και ΛΟΑΤΚΙφοβία». «Το είδαμε και από το πώς εξελίχθηκε αυτή η κουβέντα. Αυτή η κουβέντα ξεκίνησε ότι οκέυ, εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους γκέι, ας παντρεύονται, αλλά όχι και να κάνουν παιδιά. Όταν φέραμε τη συζήτηση στη σωστή πλευρά, ότι κοιτάξτε, δεν είναι ότι θέλουμε να παντρευόμαστε, δεν έχουμε κανένα καημό μεγάλο να παντρευτούμε, αλλά και πληρώνουμε τα ίδια, την ίδια φορολογία και αυτό που μας λείπει είναι ότι δεν μπορούν τα παιδιά μας να έχουν και τους δύο γονείς τους. Είναι δικαίωμα των παιδιών μας αυτό που καταπατείται. Εμείς, αυτό που μας ενδιέφερε δεν είναι τα δικαιώματά μας πάνω στα παιδιά μας. Ήταν ότι θέλαμε να μπορούμε να ασκούμε, να καλύπτουμε αυτές τις υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει απέναντι στα παιδιά μας και να μη μας απαγορεύει το κράτος και η πολιτεία να το κάνουμε. Εμείς ήμασταν δεσμευμένοι στον γονεϊκό ρόλο και η πολιτεία μας απαγόρευε να είμαστε “κανονικοί” γονείς, τόσο γονείς όσο θα θέλαμε» ανέφερε χαρακτηριστικά.

Η κ. Μπελιά, δεν περιμένει, όπως ανέφερε, η καθημερινότητα να γίνει σε μια μέρα, για την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, τόσο αυτονόητη όσο είναι για τους υπόλοιπους, μετά την ψήφιση του νόμου. «Δεν θα είναι τόσο εύκολο. Η ετεροκανονικότητα είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας και στους ετεροφυλόφιλους και σε μας τους ΛΟΑΤΚΙ+, με διαφορετικό τρόπο. Βαθιά ριζωμένα μέσα μας, γιατί έτσι έχουμε ζήσει, έτσι έχουμε εγκαθιδρύσει τα στερεότυπα μας και έτσι έχουν γεννηθεί οι αντιλήψεις μας για τον κόσμο. Όχι μόνο για μας και για τους άλλους ανθρώπους. Όλα αυτά που έχουν ακούσει σε όλη τους τη ζωή, ότι  ό,τι δεν είναι στη νόρμα δεν είναι και νορμάλ, άρα είναι άρρωστο, άρα είναι προβληματικό, άρα είναι χειρότερο, υποδεέστερο, αυτό το ταυτοτικό το στοιχείο που δεν μπορεί εμείς που είμαστε οι ετερόφυλοι, που είμαστε οι “καλοί” να έχουμε απέναντί μας τους άλλους που δεν είναι ετερόφυλοι και να μπορούν και αυτοί να είναι εξίσου καλοί. Αν σας μίλαγε ένας ψυχολόγος, μια ψυχολόγος θα σας έλεγε ότι είναι όντως φοβία αυτό και είναι μια τίμια, αν θέλετε αντίδραση. Δεν το κάνουν οι άνθρωποι γιατί θέλουν να είναι ομοφοβικοί, κακοί. Αισθάνονται απειλή για τον βαθύτερο εαυτό τους όταν το άλλο, όταν το έτερο, όταν η ανθρώπινη πολυμορφία μπορεί να είναι στα ίσα, είναι πολύ δύσκολο για τη δική τους ταυτότητα να μπορούν να αποδεχτούν και ότι άλλες ταυτότητες είναι εξίσου καλές και να δημιουργήσουν ένα διάλογο επικοινωνίας που να μην αποκλείει και να μην αισθάνεται καμιά πλευρά ότι βιώνει απειλή από την συνύπαρξή της με την άλλη» συμπλήρωσε η κ. Μπελιά.

Ως προς τι επιτυγχάνεται αυτή την στιγμή με τον νέο νόμο, που κατοχυρώνει το δικαίωμα του γάμου στα ομόφυλα ζευγάρια και προστατεύει τα συμφέροντα των παιδιών, η κ. Μπελιά είπε τα εξής. «Ο νόμος εκπαιδεύει την κοινωνία και δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους, από τη στιγμή που τους συμπεριλαμβάνει, να είναι ορατοί. Ήδη διάβασα την πρώτη αγγελία γάμου από ένα φιλικό μου ζευγάρι που με χαροποίησε ιδιαίτερα, γιατί δύο μπαμπάδες με τα τρία παιδιά τους που είναι αδέλφια, που ζούνε μαζί 15 χρόνια το ζευγάρι, που τα παιδιά τους, ήδη ο μεγάλος είναι πεντέμισι χρονών και τα πιο μικρά τα δίδυμα είναι εκεί στα τρία, τριάμισι είναι αδέλφια και στο σχολείο δεν ήταν αδέλφια. Ήταν το ένα παιδί με έναν μονογονέα μπαμπά και τα δίδυμα με τον άλλο μονογονέα μπαμπά. Πήγαιναν στο ίδιο σχολείο και γυρνάνε με τον ίδιο σχολικό στο σπίτι και μένουνε στο ίδιο σπίτι και είναι αδέρφια και δεν ήτανε πουθενά αδέλφια. Και είναι επιτέλους, μα επιτέλους ανακουφιστικό να μην διχοτομούνται, να μην πυρπολούνται με αυτόν τον τρόπο και οι ψυχές των παιδιών μας. Γιατί το να μη σε βλέπει πουθενά ο σημαντικός άλλος που είναι το σχολείο σου ο δάσκαλος σου, η δασκάλα σου, είναι σαν να κοιτάς στον καθρέφτη και να μη βλέπεις το είδωλό σου. Να αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχεις. Να σου αναιρούν την ύπαρξη. Εμένα το ένιωσαν αυτό τα δικά μου τα παιδιά. Και ένας λόγος που σε μια μάχη που δεν είναι δικιά τους στην ουσία, δεν είναι τα ίδια ΛΟΑΤΚΙ, δεν είναι γκέι, στρέιτ είναι, είναι δίπλα μου σε αυτόν τον αγώνα, όχι μόνο για μένα. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους που για χαρακτηριστικά που τυχαία φέρουμε, έχουμε κυνηγηθεί και έχουμε υποφέρει τόσο πολύ» τόνισε η κ. Μπελιά.

Τα παιδιά της, ένιωσαν μεγάλη περηφάνεια, επισήμανε η κ. Μπελιά, μετά από αυτή την εξέλιξη ορόσημο για την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, «Ένιωσα κι εγώ μεγάλη περηφάνια από τη δική τους υπερηφάνεια. Το να σου λένε τα παιδιά σου, μάνα, είμαστε περήφανοι για όλα αυτά που έχεις κάνει και που μπορούν οι άνθρωποι να χαμογελάνε και να κλαίνε από συγκίνηση και να στο λένε αυτό οι έφηβοι γιοι σου, που είναι και στρέιτ. Δηλαδή, πραγματικά δεν είναι δικός τους αγώνας. Δικός τους αγώνας είναι να βγουν στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, να πουν τη γνώμη τους ξέρω γω για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Αυτός είναι ο δικός τους αγώνας» ανέφερε.

Μιλώντας για την επόμενη ημέρα, η κ. Μπελιά υπογράμμισε «Δεν είμαστε ακόμα εκεί που θέλουμε να πάμε, αλλά δεν είμαστε και στην αφετηρία». «Εγώ πάντα θέλω να ξέρω πού ήμασταν, πού φτάσαμε και πού θέλουμε να πάμε. Δεν ξεκίνησα καν εγώ αυτό τον δρόμο. Βρήκα βήματα. Πάνω στα βήματα που είχαν κάνει οι άλλοι ξεκίνησα εγώ. Να’ χουμε και ιστορική μνήμη. Ένας λόγος που πάλεψα πολύ είναι για να μπορούν τα νέα τα παιδιά να ξέρουν ότι αν θέλουν μπορούν να γίνουν και γονείς. Κάτι που εγώ δεν το είχα μεγαλώνοντας και έπρεπε να παλέψω πάρα πολύ για να βάλω δίπλα στη λέξη λεσβία, τη λέξη μαμά, χωρίς να νιώθω ότι έχω αποτύχει από την αρχή, πριν καν το σκεφτώ ως μάνα. Δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε. Δεν ντρεπόμαστε για τίποτα. Δεν μπορεί κανένας, καμία, κανένα να μας ποτίσει ούτε μια σταγόνα ντροπής» είπε καταλήγοντας η κ. Μπελιά.