Γρ. Βασιλοκωνσταντάκης, πρέσβης ε.τ.: Με «διαπραγματεύσεις εκ του σύνεγγυς» η συζητήσεις Ρωσίας – Ουκρανίας στην Κωνσταντινούπολη

«Δεν είναι εύκολο κανείς να βρει ακριβώς ποιος πήρε την πρωτοβουλία» σημείωσε ο Πρέσβης επί τιμή, Γρηγόρης Βασιλοκωνσταντάκης, μιλώντας στο ΕΡΤNews και την εκπομπή ΣΥΝΔΕΣΕΙΣ αναφορικά με τη συνάντηση Ρωσίας – Ουκρανίας στην Κωνσταντινούπολη και πρόσθεσε πως «νομίζω όμως ότι το σημαντικότερο είναι, κρίνοντας από τους σκοπούς και τις επιδιώξεις του καθενός, να καταλήξουμε λογικά στο ποιος είναι εκείνος που επιδιώκει περισσότερο να καθίσουν στο τραπέζι για διαπραγματεύσεις οι εμπόλεμοι».

«Αν καταλαβαίνω καλά από το σχήμα που έχει αυτή τη στιγμή δρομολογηθεί, θα πρόκειται για τις λεγόμενες στη διπλωματία διαπραγματεύσεις εκ του σύνεγγυς» τόνισε και εξηγώντας τη διαδικασία ανέφερε πως κλείνονται σε κάποιο δωμάτιο οι μεν ο ένας εμπόλεμους μαζί με τους άλλους δύο που μεσολαβούν, την Τουρκία και την Αμερική και σε ένα άλλο δωμάτιο οι άλλοι, η Ρωσία, επίσης με τους άλλους δύο και μεταφέρεται η ανταλλαγή απόψεων. Το έχει κάνει και η Ελλάδα. Όταν δεν θέλουμε να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο, μπορεί να γίνει αυτή η διπλωματία των εκ του σύνεγγυς διαπραγματεύσεων. Δηλαδή μεταφέρεται το λεχθέν από το ένα γκρουπ στο άλλο γκρουπ και αν χτιστεί μια κοινή βάση, τότε κάθονται στο ίδιο τραπέζι.

«Βέβαια οφείλω να πω ότι αυτό μου προκύπτει από τη λογική του συστήματος. Άκουσα ότι θα γίνουν μία συνάντηση με Ρωσία, Τουρκία και οι Ηνωμένες Πολιτείες και μια άλλη παράλληλη συνάντηση με Ρωσία, Ουκρανία και Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό δείχνει αυτό το σχήμα» επεσημανε ακόμη ενώ πρόσθεσε πως παρότι ξεκινήσαμε από πολύ υψηλές προσδοκίες, τυχόν παρουσία Τραμπ – τώρα σε πρώτο στάδιο – και προέδρου Πούτιν τελικά δεν έγινε αυτό.

Ερωτηθείς για τον ρόλο του Ερντογάν

«Ο Ερντογάν είχε εμπλακεί εξαρχής. Όχι επειδή το ήθελε, αλλά επειδή οι συνθήκες είναι τέτοιες που ιστορικά και διπλωματικά η άλλοτε Οθωμανική Αυτοκρατορία και η Τουρκική Δημοκρατία είναι πάντοτε παρούσες σε ότι συμβαίνει στη Μαύρη Θάλασσα, στην Ουκρανία και στην περιφέρεια αυτή. Είναι κατά κάποιο τρόπο ο τηρητής της Συνθήκης του Μοντρέ που επιτρέπει είσοδο και έξοδο πολεμικών πλοίων εν καιρώ πολέμου, ήταν υποχρεωμένος να καταδικάσει την εισβολή ως παράνομη και κόντρα στο διεθνές δίκαιο σε σχέση με την Κύπρο, και ήταν επίσης υποχρεωμένος να μη στραφεί ολοκληρωτικά κατά της Ρωσίας. Έπρεπε λοιπόν να κρατήσει τις ισορροπίες αυτές και αυτό έγινε αντιληπτό από όλο τον κόσμο. Είχε ήδη φιλοξενήσει τις πρώτες απόπειρες για κάποια διαπραγμάτευση το 2022, οι οποίες απέτυχαν οικτρά.

Δεν είναι μόνο το εδαφικό. Το εδαφικό αυτή τη στιγμή είναι κάτι το οποίο θα τους απασχολήσει βεβαίως, σε τελευταία ανάλυση σε πολύ σημαντικό βαθμό. Η γνώμη μου είναι ότι θα πρέπει να δούμε και τα άλλα σημεία που είναι πολύ σημαντικά. Παραδείγματος χάριν, ποιο θα είναι το καθεστώς μετά; Η Ουκρανία θα υποχρεωθεί σε ένα καθεστώς ουδετερότητας. Βέβαια, την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα την αποφύγει ο Πούτιν.

Τις εγγυήσεις ποιος θα εγγυηθεί το στάτους το οποίο θα δημιουργηθεί και τεχνικά – λειτουργικά προβλήματα Ζαπορίζια παραδείγματος χάριν, αυτή τη στιγμή είναι σβηστό, όχι καθ ολοκληρίαν, αλλά ένα μεγάλο μέρος πρέπει να βρεθεί τρόπος για να το διαχειριστεί το πυρηνικό εργοστάσιο, το οποίο είναι σε μια επαρχία που εποφθαλμιά η Ρωσία, αλλά που δεν νομίζω ότι θα μπορέσει να την περιλάβει στις επιδιώξεις της και επομένως είμαστε σε αναμονή να δούμε.

Η Ευρώπη έχει μόνο μια κοινή βάση αρχών σε σχέση με τον πόλεμο αυτό κι αυτό όχι καθολικό. Ότι δεν μπορούμε να ανεχτούμε στη σημερινή εποχή μια παράνομη εισβολή κόντρα στο διεθνές δίκαιο, η οποία αποσταθεροποιεί μια χώρα η οποία επεδίωκε και ήταν είχε τη δυνατότητα να είναι υποψήφια προς ένταξη και κατά συνέπεια αυτό είναι θέμα αρχών. Αυτό είναι η ενιαία βάση πάνω στην οποία στηριζόμαστε, πέρα από αυτό όμως, υπάρχουν επιδιώξεις των επιμέρους κρατών μελών, οι οποίες είναι διαφορετικές. Άλλα πράγματα επιδιώκει η Γερμανία, άλλα πράγματα επιδιώκει η Γαλλία, η Βρετανία που είναι εκτός, επίσης επιδιώκει άλλα πράγματα, αλλά την αναφέρω γιατί έχει τεράστιο επιδραστικό ρόλο και άλλα πράγματα επιδιώκουν οι ίδιοι οι Ανατολικοευρωπαίοι. Είναι η πρώτη φορά που είναι διασπασμένο το μέτωπο. Έχουμε τρεις συμπαθούντες του Πούτιν στην κεντρική Ανατολική Ευρώπη και έχουμε από την άλλη πλευρά την Πολωνία, η οποία αρχίζει να ζορίζεται πολύ, πολύ περισσότερο από ότι ζορίζονται οι Βαλτικές χώρες, οι οποίες φωνάζουν πάντοτε και έχουν δίκιο. Όσοι γειτονεύουν ας πούμε και πίσω τους είναι η θάλασσα, αλλά και η Πολωνία έχει μπροστά τη Ρωσία και πίσω τη Γερμανία. Ιστορικά πάντοτε είχε πρόβλημα με αυτό. Γι αυτό μην σας ξενίζει που είμαστε απ έξω. Πώς θα μπορέσουμε να εκφράσουμε σε επίπεδο πέρα από το επίπεδο αρχών, τη δυνατότητα να εμπλακούμε;

Για τον Τραμπ και το σχέδιο του για Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Άμπου Ντάμπι

Ο μοναδικός σκοπός για τον οποίο ο Τραμπ βρέθηκε εκεί και έκανε όλη αυτή την περιοδεία που είχε κάποια αποτελέσματα, ήταν ουσιαστικά η ασφάλεια του Ισραήλ. Σε ένα πράγμα αποβλέπει η Αμερική του Τραμπ στην ασφάλεια του Ισραήλ με κάθε κόστος. Ακόμα, γιατί εδώ έχουμε μια παθογένεια των σχέσεων των Ηνωμένων Πολιτειών με την περιοχή από το 2018 και μετά. Γιατί το 18 επί Τραμπ αλλά αυτό συνεχίστηκε και έπειτα επί Μπάιντεν η Αμερική έγινε αυτάρκης ενεργειακά. Όχι μόνο για τις δικές της ανάγκες, αλλά άρχισε και να εξάγει. Συνεπώς, έγινε αμέσως ανταγωνιστής των χωρών αυτών στη Μέση Ανατολή και αφού έγινε αμέσως ανταγωνιστής, ξαφνικά οι χώρες αυτές ένιωσαν, ειδικά η Σαουδική Αραβία, ότι είναι έξω από τη στρατηγική ομπρέλα προστασίας των Ηνωμένων Πολιτειών. Και έτσι ήταν. Αυτό όμως δεν μπορεί να το αντέξει κατά κάποιο τρόπο η παγκόσμια αν θέλετε, περιφερειακή πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών. Και το ταξίδι αυτό ήταν κάπως διορθωτικό. Πήγε καλά. Υπάρχουν και η βάση της Συμφωνίας του Αβραάμ, τις οποίες επίσης είχε προωθήσει ο Τραμπ,την πρώτη του θητεία. Εάν πάνω στις βάσεις τις συμφωνίες του Αβραάμ όλοι συμφωνήσουν, τότε θα πρόκειται για μια τομή ως προς την επίλυση του Παλαιστινιακού. Εδώ μπαίνει και η Συρία.