“τάλαινα φρήν, παρ’ ημέων λαβούσα τας πίστεις ημέας καταβάλλεις; πτώμά τοι το κατάβλημα”.
(Οι αισθήσεις προς τον νου: Άθλιε νου αφού πήρες από μας τις βεβαιότητες μας απορρίπτεις. Η απόρριψή μας είναι η κατάρρευσή σου)
(Δημόκριτος απόσπασμα 125)
Ομολόγησεν μετά 8ώρον εξέτασιν ο κληθείς για συμπληρωματικήν εξέτασιν ως μάρτυς. Ο εξαρχής κατηγορούμενος?
Γράφει ο Αθανάσιος Β. Δημητρούκας – Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω, Ποινικολόγος
Και ανακουφίστηκε ο λαός στο άκουσμα ότι ομολόγησε όταν τα μέσα μεταφοράς εικόνων και λόγων ανήγγειλαν τούτο, αγαλλίασις συνηρπασεν τους κοινωνούς της ελληνικής πολιτείας, ότι ο υπαίτιος της δολοφονίας ευρέθη. Και τι έγινε? Τι αναπαράγεται λοιπόν στο απέραντο πνευματικό σκοτάδι που καταδυναστεύει την ύπαρξή μας απ΄την αρχή της άγραφης ακόμη ιστορίας απ΄το πρώτο βιβλίο της Γενέσεως και τα κείμενα των Ελλήνων Τραγωδών και της Ομηρικής Ιλιάδας έως σήμερα. Γιατί λοιπόν ο θάνατος βεβαιότατος από μηνός και πλέον έπρεπε να ΄΄εξιδανικευθεί΄΄, ως το ενάρετον ζητούμενο ενός κόσμου που πλανιέται σε μια αναζήτηαη της αληθείας που εδώ ανευρίσκεται ως αρχέγονον πρότυπον στο πρόσωπο του συζύγου της Καρολάϊν?
Γιατί η ομολογία του δράστου που κατερράκωσε όλα τα δικονομικά συστήματα των δικαιοκρατουμένων πολιτειών του κόσμου, είναι το σημαντικώτερο γεγονός από χθες την 8ην βραδυνήν? Η μαρτυρία που εν δυνάμει και εν ενεργεία αποτελεί ουχί μαρτυρία μάρτυρος αλλά μαρτυρία αυτο- ενοχής αυτοπαραδοχής, είναι πράξις απολογίας ενός κατηγορουμένου ευθέως που αποδέχεται και δίχως τις δικονομικές εγγυήσεις που προβλέπουν οι Ελληνικοί και διεθνείς νόμοι!
Και η δολοφονία της Καρολάϊν θα βρει ενδεχομένως στηρίγματα άμυνας απ΄την πλευρά του εν βρασμώ τελεσθείσης – ως ισχυρίσθηκε – του τελέσαντος τον φόνον συζύγου, και κάθε δολοφονία συχνάκις ως επαναλαμβάνομενο φαινόμενο τα τελευταία χρόνια θα προσάπτει ανεπαίσθητον όνειδος στην ελληνική κοινωνία και κάθε άνθρωπο που διατρέχουν τον δρόμον της μοίρας των δίχως ουδέ μία συγγνώμη ή αλλαγή.. Και η δολοφονία αυτή θα περάσει ως ιδιαζόντως απεχθής – ίσως – ή και εν βρασμώ ψυχικής ορμής, ίσως. Το πρόβλημα όμως της ανθρώπινης υπόστασης ως δρώσα αγωνιώδης ύπαρξη μπροστά στο αενάως ρέον κακόν και το ατελείωτον ψεύδος των συναναστροφών και προσεγγίσεων, θα παραμένει πρόβλημα εις τους αιώνας. Και θα καταδικασθεί και θα ανακουφισθεί ο κόσμος που τρέφεται με εικόνες και λέξεις και θα ικανοποιηθούν εν ελαχίστω και οι οικείοι της Καρολάϊν, και τι θα γίνει τελικώς; Η ιστορία, το δράμα, η τραγωδία και ο πόνος θα επαναλαμβάνονται εσαεί εις τους αιώνες, όσο θα υπάρχουν άνθρωποι, γιατί το πρόβλημα του φόνου και της αφαιρέσεως της ζωής υπήρχεν και θα υπάρχει όσο η ανθρώπινη κοινωνία δεν μεθίσταται, δεν μετουσιώνεται σε κοινωνία Αγγέλων. Γιατί η Αρετή γεννήθηκε ως πολύμοχθον εύρημα στους θνητούς. Γιατί τα πάθη υπήρχαν και θα υπάρχουν και καμμία ανθρώπινη τιμωρία δεν θα δυνηθεί να προστατέψει την ψυχή ως κορυφαίον και θείον δώρημα – χάρισμα.
Κάπου ο Οδυσσέας Ελύτης στο ποίημά του Ο Κήπος του Ευωχείρ γράφει:
Κι έχε στο νου σου έχε στο νου σου
πάντοτε μ’ ακούς; το αχ που βγάνει
ο σκοτωμός το αχ που βγάν’ η αγάπη)
Τόσο την αγαπούσε που δεν την έχανε με τίποτα ενώ εκείνη έφευγε? Έστω και νεκρή λοιπόν την είχε πλέον δική του, Που όμως στην καρδιά ή στην ψυχή ή στο πνεύμα του? Ας αναζητήσουν τους δρόμους τους σκοτεινούς που έχουμε μέσα μας εκείνοι οι συνάνθρωποί μας που απονέμουν το δίκαιον δικάζοντας ομοίους τους συνανθρώπους τους για να θυμηθώ τον αείμνηστο Κ. Τσουκαλά στην Εισαγωγή των Δικαστικών πλανών του Γάλλου G. GUIHERMET.
Επισημαίνω πέραν του αλαλαγμού και του κονιορτού που θα καταλαγιάσουν οσονούπω και το παρακάτω.
Ν. Παρασκευόπουλος ΄΄Τα θεμέλια του Ποινικού Δικαίου΄΄ σελ. 269
Μέσα σε κανονικές βιοτικές, κοινωνικές περιστάσεις η υπαιτιότητα του δράστη (δόλος – αμέλεια) και, στην περίπτωση λιγοστών εγκλημάτων, τα πρόσθετα ειδικά φρονηματικά στοιχεία, επιτρέπουν την αναγνώριση μιας αντικοινωνικής ψυχικής στάσης κατά την τέλεση της άδικης πράξης. Αυτή η κανονικότητα όμως δεν είναι πάντοτε δεδομένη. Η αναγνώριση του φρονήματος γίνεται αδύνατη, όταν η ψυχική στάση και η υπαιτιότητα οφείλονται σε εξαιρετικές ή τελείως πρόσκαιρες συνθήκες, οι οποίες θα παρέσυραν στην τέλεση άδικης πράξης οποιονδήποτε (μέσο) άνθρωπο ανεξάρτητα από το φρόνημά του , η ίδια διαγνωστική του φρονήματος αδυναμία προκύπτει, όταν η στάση του δράστη απορρέει από ψυχικά αίτια που δείχνουν κοινωνικά ουδέτερα, που δεν οφείλονται δηλαδή στους όρους της κοινωνικής ζωής, ούτε αποκαλύπτουν μια κοινωνική πολιτική ταυτότητα του δράστη.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος