Οι «γουναράδες» κατακτούν το Κύπελλο Ελλάδας το 1980 – Συνέντευξη με το Γρηγόρη Παπαβασιλείου

Αγώνας σταθμός στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου ήταν ο τελικός Κυπέλλου Ελλάδας που έγινε στις 25 Μαΐου του 1980 στη Νέα Φιλαδέλφεια, αφού η κατάκτηση του τροπαίου έγινε από μία ομάδα, την Καστοριά, που δεν ήταν στους λεγόμενους «μεγάλους» του ποδοσφαιρικού τοπίου και κέρδισε με 5-2 τον Ηρακλή. Θα λέγαμε ότι άνοιξε ο δρόμος και ζεστάθηκε η ελπίδα της διάκρισης και για πολλά άλλα σωματεία.

Ακολούθησαν ο Πανιώνιος το 1979 και το 1998, η Λάρισα το 1985 και το 2007 και ο ΟΦΗ το 1987 που πήραν το Κύπελλο στα χρόνια που ακολούθησαν, αλλά και ομάδες όπως ο Αστέρας Τρίπολης, ο Αθηναϊκός, ο Ιωνικός, ο Ατρόμητος, ο Απόλλωνας, που έφτασαν μέχρι τον τελικό, κάνοντας σπουδαίες διαδρομές.

Μιλήσαμε με τον Γρηγόρη Παπαβασιλείου, παλαίμαχο σήμερα και μέλος της ομάδας της Καστοριάς που κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας, κατόρθωμα που επανέλαβε και με τη φανέλα του ΟΦΗ ΤΟ 1987.

Ο συνομιλητής μας γεννήθηκε στην Καστοριά στις 20 Σεπτεμβρίου 1955 και αγωνιζόταν στη θέση του μέσου. Εκτός από τα δύο κύπελλα που προαναφέραμε, κατέκτησε Κύπελλο Ελλάδος και πρωτάθλημα το 1984 με τον Παναθηναϊκό.

Αγωνίστηκε μία φορά στην Εθνική Ελλάδας ως ποδοσφαιριστής της Καστοριάς, σε φιλικό αγώνα με αντίπαλο την Τσεχοσλοβακία (ήττα 2-1 εκτός έδρας) στις 24 Μαρτίου 1982. Επίσης, έπαιξε στην Εθνική Ολυμπιακή ομάδα το 1983.

-Πότε ξεκινήσατε το ποδόσφαιρο;

-«Στα 15-16 μου χρόνια όταν ένας ελληνοαμερικάνος ο Θωμάς Λάρης ίδρυσε μία παιδική ομάδα και ακολούθως αναβίωσε την ομάδα «Κέλετρον» που προϋπήρχε αλλά τότε δεν ήταν ενεργή.

Η παιδική ομάδα έγινε μετά το 1974 η δεύτερη ομάδα της Καστοριάς, υπήρχε τότε ο θεσμός πριν τον αγώνα των πρώτων ομάδων να παίζουν μεταξύ τους οι δεύτερες ομάδες.

Από αυτές τις ομάδες την παιδική και το «Κέλετρον» βγήκαν σπουδαίοι παίκτες όπως ο Γιάννης ο Δίντσικος, ο αδερφός μου Αργύρης Παπαβασιλείου και άλλοι».

-Πόσο παίξατε εκεί;

-«Τρία με τέσσερα χρόνια στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα σε όμιλο που περιελάμβανε τη βορειοδυτική Μακεδονία, είχε περάσει στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή τη Θεσσαλονίκη και πηγαινοερχόμουνα. Το 1974 που ανέβηκε η Καστοριά στην Α’ Εθνική μας πήραν στην ομάδα».

-Πόσο στήριζε ο κόσμος την ομάδα;

-«Η τοπική οικονομία ήταν σε άνθηση με το εμπόριο της γούνας και υπήρχαν άνθρωποι που έβαζαν λεφτά στην ομάδα. Η ομάδα λειτουργούσε σαν σύλλογος λαϊκής βάσης, όταν είχε ανάγκη χρημάτων έβγαινε με μπλοκάκια και συνδρομές και γύρναγε την πόλη και τα μαγαζιά της γούνας. Ο κόσμος ζούσε για την ομάδα για την Κυριακή για τους εντός έδρας αγώνες, αλλά και για εκδρομές στα εκτός. Το γήπεδο τότε ήταν ξερό, δίπλα στη λίμνη, με μία κερκίδα χωρίς στέγαστρο και αποδυτήρια υποτυπώδη. Έγιναν και καλές προσθήκες όπως ο Σαργκάνης και ο Καραφέσκος και άλλοι, που βοήθησαν».

-Φαντάζομαι δεν είχατε βάλει ποτέ ως στόχο το Κύπελλο Ελλάδος;

-«Ο στόχος της ομάδας ήταν πάντα η σωτηρία της, να μην υποβιβαστεί, ακόμα και τη χρονιά που το κατακτήσαμε, στο πρωτάθλημα σωθήκαμε την τελευταία αγωνιστική με τον Πανιώνιο. Πάντα το κύπελλο ήταν “δεύτερη” επιλογή».

-Όσο προχωρούσατε, γεννιόταν και η προσδοκία;

-«Πρέπει να πούμε ότι δεν διασταυρωθήκαμε με τις λεγόμενες “μεγάλες” ομάδες και αυτό μας ευνόησε. Παίξαμε με το Λουτράκι, τη Λάρισα, τον Εθνικό που είχε επτά δοκάρια και εμείς με μία αντεπίθεση τον κερδίσαμε με 0-1, μετά με το Μακεδονικό που έπαιζε στη Β’ Εθνική».

-Όταν προκριθήκατε στον τελικό, ποιο ήταν το κλίμα στην πόλη;

-«Μου το μετέφεραν οι συμπαίκτες μου γιατί ήμουν φαντάρος στην Κόρινθο και πήγαινα μόνο για τα παιχνίδια, αλλά ήταν κλίμα ενθουσιασμού, οργανώθηκε μία μεγάλη εκδρομή για τον τελικό και Καστοριανοί έφεραν φανέλες από την Αμερική».

-Όταν η ομάδα μπήκε στο γήπεδο πώς σκέπτονταν;

-«Παίζαμε με τον Ηρακλή μία σπουδαία ομάδα που είχε και τον Χατζηπαναγή, η αρχή ήταν δύσκολη ειδικά όταν βρεθήκαμε πίσω στο σκορ. Σιγά – σιγά βρήκαμε τα πατήματά μας ισοφαρίσαμε με το αράουτ του Σημαιοφορίδη.

Πρέπει να πούμε ότι επειδή παίζαμε σε ξερό γήπεδο και σε χόρτο παίζαμε μόνο στα εκτός έδρας, δεν είχαμε συνηθίσει να αγωνιζόμαστε στο χορτάρι, το οποίο εκείνα τα χρόνια δεν ήταν σαν το σημερινό, αλλά πολύ χειρότερο.

Μας έβγαιναν όμως οι φάσεις και η τακτική του προπονητή μας και είχαμε την εκπληκτική εμφάνιση του Τάκη Τσιρώνη που έβαλε τρία γκολ, αλλά και την εμφάνιση του Αντώνη Κόπανου που για μένα ήταν ο καλύτερος παίκτης του τελικού, φοβηθήκαμε λίγο στο 3-2, αλλά τελικά τα καταφέραμε και τα συναισθήματα ήταν απερίγραπτα».

-Έχετε πάρει κύπελλο και με άλλη ομάδα από την επαρχία τον ΟΦΗ, συγκρίνονται τα συναισθήματα;

-«Με τον ΟΦΗ ήταν πιο έντονα και γιατί κρίθηκε ο αγώνας στα πέναλτι και γιατί σαν γεγονός είναι πιο πρόσφατο στη μνήμη μου. Γενικά πιστεύω ότι ο θεσμός του κυπέλλου και στη χώρα μας και αλλού δίνει δικαίωμα στο όνειρο και στις “μικρές” ομάδες και αυτό το στοιχείο αναβαθμίζει το θεσμό».

Συνέντευξη: Νάσος Μπράτσος

Υ.Γ. η περιγραφή του αγώνα από την εφημερίδα Η ΑΥΓΗ 28-5-1980