Μία ποδοσφαιρική απάτη, σύλληψη και καταδίκη στην Αθήνα του 1964 με επίκεντρο ανύπαρκτη ομάδα επιλέκτων του…ΝΑΤΟ!!

Μία απίστευτη ιστορία εντοπίσαμε στον Τύπο του 1964 και αν και σήμερα διαβάζεται ως κωμικό γεγονός, αν την τοποθετήσουμε στην εποχή της, μάλλον ήταν χοντροκομμένη απάτη σε βάρος νεαρών που έδιναν τη δική τους μάχη σε ένα αθλητικό περιβάλλον που απείχε έτη φωτός από το σημερινό του άκρατου επαγγελματισμού.

O νεαρός ετών 22 (δεν θα αναφέρουμε το όνομά του γιατί αν βρίσκεται εν ζωή, έχει δικαίωμα να κάνει ένα λάθος στα νεανικά του χρόνια χωρίς να του πέσει στην πλάτη σε μεγάλη ηλικία και αν δεν βρίσκεται εν ζωή δεν χρωστούν τίποτα οι απόγονοί του. Για τον ίδιο λόγο δεν δίνουμε το όνομα της εφημερίδας και την ημερομηνία του δημοσιεύματος) εργάζονταν ως οδηγός ανελκυστήρα, θα θυμούνται οι παλιοί αυτή την ειδικότητα ειδικά στις δημόσιες υπηρεσίες, όπου μαζί με ένα σκαμπό στο οποίο κάθονταν, ο οδηγός ρωτούσε πού πήγαινες και σε ποιο γραφείο και πάταγε το κουμπί.

Ο συγκεκριμένος εργάζονταν στο υπουργείο Πρόνοιας εκείνης της εποχής και όπως συνέβαινε η συγκεκριμένη ειδικότητα λόγω της θέσης της έβλεπε καθημερινά υπουργούς και στελέχη και είχε τις γνωριμίες της.

Αυτό βεβαίως ήταν αντιληπτό και από τους πολίτες που πήγαιναν στις δημόσιες υπηρεσίες.

Αυτή την «αύρα» αποφάσισε να την εκμεταλλευτεί με δόλιο τρόπο και μέσα σε ένα δίμηνο, γιατί μετά τον συνέλαβαν, αποκόμισε παράνομα οφέλη.

Ας δούμε τον τρόπο που το έπραξε.

Φαίνεται ότι είχε άκρες στον Παναθηναϊκό και προσέγγισε τους ποδοσφαιριστές του, Πιτυχούτη και Παναγιωτίδη. Τους έπεισε ότι οι υψηλά ιστάμενοι, του είχαν αναθέσει να στελεχώσει ποδοσφαιρική ομάδα του ΝΑΤΟ και σκόπευε να τους επιλέξει.

Ζήτησε όμως αντάλλαγμα που ήταν της τάξης των 6.000 δραχμών από τον κάθε παίκτη για να βρεθούν μέσα στα πλάνα του.

Νέα παιδιά με πάθος για διακρίσεις, η (ανύπαρκτη) νατοϊκή ομάδα ως μικτή- πολυεθνική φάνταζε ένα επίπεδο πιο πάνω για αναγνωρισιμότητα, κύρος, καταξίωση και βήμα μπροστά στην καριέρα τους και έτσι και οι δύο παίκτες τα έδωσαν στον «εκλέκτορα» της υπό ίδρυση ομάδας.

Φυσικά δεν φόρεσαν ποτέ τη φανέλα της γιατί δεν υπήρξε νατοϊκή ποδοσφαιρική ομάδα επί ελληνικού εδάφους.

Ο νεαρός δεν έμεινε εκεί και προσέγγισε άλλους τέσσερις παίκτες του Παναθηναϊκού από τους οποίους απέσπασε από 6.000 δραχμές (σύνολο και με τους δύο πρώτους, 36.000 δραχμές).

Η αιτιολογία για τη δεύτερη «αφαίμαξη», ήταν για να ράψει δύο κοστούμια ώστε να είναι ευπρεπώς ενδεδυμένος αφού θα συνόδευε τον για μικρό διάστημα τον σχεδόν δύο μηνών πρωθυπουργό το 1963 και βουλευτή Παναγιώτη Πιπινέλη, που είχε και συμμετοχές σε κυβερνητικά σχήματα της εποχής, έως την περίοδο της δικτατορίας, με την οποία συνεργάστηκε. Ένθερμος φίλος του ΝΑΤΟ είχε καταγραφεί ως «Ατλαντιστής», με την ορολογία της εποχής, άρα ο οδηγός του ασανσέρ «πούλαγε» στα θύματά του ισχυρές γνωριμίες, «χρήσιμες» για τη στελέχωση της νατοϊκής ποδοσφαιρικής ομάδας.

Πράγματι τα έραψε και τα δύο κοστούμια , αλλά στη συνέχεια τα πούλησε σε παλιατζίδικα, μαζί με δύο ανεμιστήρες που είχε κλέψει από το υπουργείο.

Εντοπίστηκε όμως αφού ούτε περιοδεία πήγε, ούτε νατοϊκή ομάδα κατέβασε στο γήπεδο και με κατηγορίες για απάτες και κλοπές, η ποινή του από το τριμελές πλημμελιοδικείο ήταν επτά μήνες φυλακή.

Πάντα σε όλες τις εποχές εμφανίζονταν και εμφανίζονται ακόμα στο χώρο του αθλητισμού «καταφερτζήδες» και «κουμανταδόροι» που με το ανάλογο αντίτιμο υπόσχονταν και υπόσχονται κάθε είδους «προωθήσεις».

Και μάλιστα στην εποχή μας τέτοιες φάμπρικες εμφανίζονται και σε τμήματα υποδομών, σε ευαίσθητες ηλικίες και αδημονούντες γονείς για μία μελλοντική λαμπρή αθλητική και προσοδοφόρο πορεία των παιδιών τους.

Ο νεαρός δεν θα μας προξενούσε έκπληξη αν μαθαίναμε κάποτε ότι θα τραβούσε λεφτά και από τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους στη φυλακή για να τους εξασφαλίσει θέση σε ομάδα του υπουργείου Δικαιοσύνης.

Απατεώνας μεν, αλλά φαίνεται ότι είχε πειθώ.

Όσο για το ΝΑΤΟ εκείνα τα χρόνια της ψυχροπολεμικής περιόδου με την τότε ΕΣΣΔ, μάλλον δεν θα το είχε απασχολήσει ποτέ το αν θα είχε και επιδόσεις στο γρασίδι των γηπέδων.

Έρευνα: Νάσος Μπράτσος