Έκθεση “επισκέψεις” στο Μουσείο Μπουζιάνη

H Ομαδική Έκθεση με τίτλο: «ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ» παρουσιάζεται στο Μουσείο Μπουζιάνη από τις 22 Ιανουαρίου έως τις 3 Μαρτίου στις 19:30.

Η έκθεση βασίζεται στην καλλιτεχνική εργασία 6 γυναικών πάνω στην έννοια της Επίσκεψης ως συνθήκη συνάντησης προσωπικών και συλλογικών εμπειριών σε οικείους και ανοίκειους τόπους. Η καθημερινότητα, το οικιακό περιβάλλον, το συναπάντημα με τον εαυτό, η ανάγνωση, η προσπάθεια συνεύρεσης με τον Άλλον, η επίσκεψη ως στιγμιαία είσοδος και αποδοχή εμφανίζονται στα έργα με ποικίλους τρόπους.  Η ομάδα των 6 γυναικών εργάζεται συστηματικά σε ζητήματα της σύγχρονης τέχνης εδώ και 23 χρόνια υπό την καθοδήγηση της Κατερίνας Ζαχαροπούλου, έχοντας δημιουργήσει   έως τώρα πλήθος καλλιτεχνικών έργων μέσα από έρευνα, διαβάσματα και πειραματισμούς εκφραστικών μέσων. Το 2013 παρουσίασαν τη δουλειά τους στους εξωτερικούς χώρους του  Θεάτρου «Επί Κολωνώ» υπό τον τίτλο «Συμβιώσεις» θέλοντας έτσι να τονίσουν τις διαφορετικές συγκατοικήσεις εκφραστικών μέσων και συμπεριφορών.

ΟΙ «ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ» τελευταία ενότητα της δουλειάς τους, έχει σχηματισθεί  λαμβάνοντας υπ ’όψιν τον ιδιαίτερο χώρο έκθεσης όπως είναι το Σπίτι Μουσείο Μπουζιάνη. Ένα σπίτι που κατοικήθηκε από τον εξέχοντα ζωγράφο, που περιείχε την καθημερινότητά του και που βρισκόταν σε μια γειτονιά της Αθήνας εκτός κέντρου με ό,τι αυτό καταδείκνυε. Η ιστορικότητα του χώρου λαμβάνεται υπ’όψιν καθώς τα έργα έμμεσα και διακριτικά τονίζουν όλες τις παραμέτρους μιας ζωής μέσα στην τέχνη και τα ζητήματά της. Την καθημερινή πάλη με τον εαυτό και τη δημιουργία, τις απλές ανθρώπινες στιγμές, το φως και το σκοτάδι του νου, τις διαδρομές από και προς το σπίτι, την καθημερινότητα με τις δυσκολίες και τις χαρές της.

Μέσα από έργα βίντεο, ζωγραφικές απεικονίσεις, τυπώματα, κατασκευές, κείμενα, η ομάδα των 6 γυναικών υφαίνει το εγκώμιο της καθημερινότητας κάνοντας μία Επίσκεψη στο Σπίτι του Γιώργου Μπουζιάνη με όρους καλλιτεχνικής ευαισθησίας.

Συμμετέχουν:

Ελένη Γεωργακοπούλου

Μαρία Καρδαρά Γκογκόρνα

Όλγα Κωνσταντινίδη

Εύη Μπορμπαντωνάκη

Δανάη Ορφανουδάκη

Άννα Σαρρή

Επ ’αφορμή του εορτασμού  για τα 60 χρόνια από το θάνατο του καλλιτέχνη, το 1959.

Εγκαίνια έκθεσης : 22 Ιανουαρίου 2019 στις 19:30

Διάρκεια έκθεσης : 22 Ιανουαρίου- 3 Μαρτίου

Επιμέλεια: Κατερίνα Ζαχαροπούλου-Ελένη Κυπραίου

 Μουσείο Μπουζιάνη

Οδός : Γ. Μπουζιάνη 27-31 ,  τκ 17 234, Δάφνη

Τηλέφωνο : 210 90 28 455

Ώρες Λειτουργίας:  Πέμπτη – Κυριακή 11:00 – 19:00

Mail: bouzianismuseum@gmail.com

Στάση Μετρό  Άγιος Ιωάννης

ΑΝΝΑ ΣΑΡΡΗ

«Πώς να αποτυπώσεις την αύρα των πραγμάτων?»

Αν οι σκιές είναι το απείκασμα της παρουσίας στο χώρο και στον χρόνο, και αν ζητούν να συζήσουν με τον κόσμο του φωτός, έχουν κάθε δικαίωμα να τους δοθεί το περιβάλλον για αυτές τις τόσο παράδοξες επισκέψεις. Πώς να αποτυπώσεις την αύρα των πραγμάτων σε μεμβράνη φωτός και πώς να δεσμεύσεις τις σκιές σμιλευμένες χάριν του βλέμματος, αυτού του εσωτερικού, που δεν διαθέτει αποδείξεις… Ένα παράθυρο διαμεσολαβεί  ώστε το μέσα και το έξω, η μέρα και η νύχτα  να γεφυρώσουν το φως με το σκοτάδι, να δώσουν στις σκιές τόπο να κατοικήσουν.

ΕΛΕΝΗ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

«Η καθημερινή συμβίωση με τον οικιακό κόσμο…»

Η καθημερινή συμβίωση με τον οικιακό κόσμο και τα πολλά του πρόσωπα  καθώς  μια τρυφερή λοξή ματιά πέφτει επάνω τους, γίνεται συνθήκη υπενθύμισης πως ο κόσμος αυτός είναι ισόβιος με εμάς. Σαν μόνιμος επισκέπτης στης ζωής τη ροή χρειάζεται ανοχή και μόνο μια μεγάλη μετατροπή από τη χρήση στην ποίηση μπορεί να τον μετατοπίσει από τον αιχμηρό  και μονότονο τρόπο του στην ομορφιά μιας απρόσμενης τρυφερότητας. Τότε ίσως φανεί μια πρόθεση συμφιλίωσης ώστε τα αντίθετα να μπορούν να συμβιώσουν μέσα σε ένα  κουκούλι επιείκειας,  ακόμη και αν πρόκειται  για ψευδαίσθηση.

ΕΥΗ ΜΠΟΡΜΠAΝΤΩΝΑΚΗ

«….αναπάντεχες εικόνες ικανές να μαλακώσουν τη σκληράδα του δρόμου»

Στο δρόμο κατοικούν λογής- λογής υπάρξεις και φαινόμενα. Άνθρωποι και πουλιά, αποσυνάγωγοι και σκιές συναντιούνται ερήμην τους σε δρομολόγια και διασταυρώσεις.   Μπορεί ακόμη να προσκληθούν σε αμοιβαίες επισκέψεις, ίσως και να προκύψουν αναπάντεχες εικόνες ικανές να μαλακώσουν τη σκληράδα του δρόμου, την εικόνα μιας καθημερινής διαδρομής σε χρόνο σταθερό και επαναλαμβανόμενο.               Η μέρα και η νύχτα εναλλάσσονται πάνω από την πόλη, άλλοτε φανερώνοντας και άλλοτε κρύβοντας κτήρια, προσπάθειες, ανθρώπους. Είναι το μοτίβο μιας ζωής που διαρκώς βουίζει, και ψιθυρίζει κοινά μυστικά.

ΟΛΓΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ

«Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη?»

Αέναο το ερώτημα… Πως αντικατοπτρίζεται η ύπαρξη σε χρόνο πραγματικό? Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη? Και αν το πρόσωπο είναι το πεδίο έκφρασής της  πού απευθύνεται? Η μάχη που δίνει η ψυχή ώστε να αποκαλύπτει και να επικαλύπτει το μεγάλο ζήτημα λαμβάνει χώρα ανάμεσα σε σχισμές φωτός, σε άυλα πεδία, σε  ρευστές πίστες με δονήσεις παλμογράφου. Είναι μια μάχη άλλοτε εκτεθειμένη  ολόκληρη και άλλοτε εστιασμένη στα πιο ευάλωτα μέρη του Εγώ, στο πρόσωπο, στα μάτια, σε ένα φευγαλέο βλέμμα. Το πρόσωπο-εαυτός  γνωρίζει τον πεπερασμένο  χαρακτήρα του και παλεύει για μια στιγμή να ορίσει τις συνθήκες μιας επίσκεψης στο ίδιο του το σπίτι.

ΔΑΝΑΗ ΟΡΦΑΝΟΥΔΑΚΗ

«Ένας φυλακισμένος στις Ψευδαισθήσεις της Ζωής…»

Στη ζωή πιστεύουμε πως οι φυλακισμένοι βρίσκονται  στη φυλακή και αδυνατούμε να καταλάβουμε ότι όλοι είμαστε φυλακισμένοι  στις αυταπάτες μας. Ο εγκλωβισμένος  στις ουτοπίες της ζωής  μόνο με τον αυτοσαρκασμό, ενίοτε και με ρόλους παραλλαγής ενδέχεται να μετασχηματίσει την αλήθεια του. Και όσο περισσότερο αναγνωρίζει τον ουτοπικό χαρακτήρα της τόσο πιο κοντά έρχεται στις αντιθέσεις της. Αποκτά μορφή, αυτοσαρκάζεται, μεταμφιέζεται και ειδοποιεί:                            Το άσπρο και το μαύρο είναι μια κάποια λύση, όχι απαραίτητα η μοναδική…

ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΔΑΡΑ ΓΚΟΓΚΟΡΝΑ

«Υπάρχουμε περιέχοντας τους απόντες»

Κάποτε οι άνθρωποι φεύγουν. Τότε ανακαλείται η μνήμη τους για να μας δώσει ένα νέο αίσθημα ώστε η εγκατάλειψη να ζήσει  τις εκδοχές της και  να βιωθεί ως ζωή. Υπάρχουμε περιέχοντας τους απόντες. Στη θέση τους έρχονται τα ποιήματα, οι μουσικές, οι εικόνες, η μνήμη από κινήσεις και συμπεριφορές, για να θυμίσουν πως καμία απουσία δεν θα ήταν  γεγονός  χωρίς την παρουσία σε χρόνο παρελθόντα και  απολύτως υπαρκτό. Οι καρέκλες, τα ρούχα στον αέρα, τα ποιήματα της Αχμάτοβα, οι λέξεις και οι μορφές δεν είναι παρά η επίσκεψη των απόντων στον παρόντα χρόνο με όρους αμοιβαίας αναγνώρισης. Εμείς και Αυτοί.