200 χρόνια πέρασαν από την πλέον ηρωική στιγμή του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα που ενέπνευσε, ζωγράφους, ποιητές, αρχιτέκτονες, βασιλείς και απλούς ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο. Την έξοδο του Μεσολογγίου, έπειτα από χρόνια πολιορκία. Οι Μεσολογγίτες μετέτρεψαν μια τραγωδία σε σημείο αναφοράς για την παγκόσμια ιστορία. Έδωσαν τόση δόξα στον θάνατο. Ο εορτασμός της επετείου δεν κλίνει ένα κεφάλαιο έως την επόμενη εκατονταετία, αλλά ανοίγει τον δρόμο για τον αναστοχασμό από εκείνους που παραλαμβάνουν την σκυτάλη της ευθύνης. Η Όλγα Δασκαλή, πρόεδρος συμβουλίου κοινότητας Μεσολογγίου αναφέρει ότι παρά την πανδημία οι εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαΐων, με αναπαράσταση της πομπής της εξόδου των ηρώων.
Τον Απρίλιο του 1826 η δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου έμοιαζε να τελειώνει τραγικά. «Από την έλλειψιν θροφής αύξαναν αι ασθένειαι, πονόστομος και αρθρίτις. Εις τοιαύτην κατάστασιν ευρισκόμασθον όταν μας έφθασεν το γράμμα των απεσταλμένων (μας εις Ναύπλιον) να βαστάξωμεν 12 ημέραις, και να φάγωμεν (εν ανάγκη) ένας τον άλλον. Μετά πέντε ημέραις από την μάχην της Κλείσοβας, αρχίσαντες οι Τούρκοι να μας κτυπούν, επαναλάμβανον το· «τί κάθεσθε, τι περιμένετε, και δεν παραδίδεσθε;» Οι Μεσολογγίτες απάντησαν: «Δὲν ἐλπίζαμε ποτὲ νὰ σᾶς ἀπεράση μιὰ τέτοια φαντασία ὁποὺ ὀκτὼ χιλιάδες ἅρματα αἱματωμένα νὰ τὰ ζητήσετε νὰ σᾶς τὰ δώσωμε μὲ τὰ χέρια μας, τὰ ὁποῖα ἅρματα συμφωνοῦν μὲ τὴν ζωήν. Ὅθεν, καθὼς βλέπομεν τὸν σκοπόν σας καὶ τὴν ἀπόφασιν ὁποὺ ἔχομεν ἡμεῖς, θὰ γίνη ὅ,τι ἀποφάσισεν ὁ Θεός, τὸ ὁποῖον δὲν τὸ ἠξεύρετε οὔτε ἡ Ὑψηλότης σας οὔτε ἡμεῖς καὶ ἂς γίνη τὸ θέλημα, τοῦ Θεοΰ».
Η βοήθεια που περίμεναν από την κυβέρνηση Κουντουριώτη δεν έφτανε, καθώς οι πολιτικοί ασχολούνταν με τις εκλογικές ίντριγκες για την Γ΄ Εθνοσυνέλευση. Εν τω μεταξύ, οι Τούρκοι είχαν καταλάβει τα νησιά της λιμνοθάλασσας και η θηλιά έσφιγγε για τους πολιορκημένους. Και ενώ είχαν αποφασίσει την έξοδο, από τον φόβο μην προδοθούν από τις φωνές των νηπίων σκέφτηκαν «τα μικρά παιδιά να τα ποτίσουν αφιόνι, την ώραν της εξόδου μας, να κοιμηθούν, και να μη κλαίγουν. Και όποιος έχη την τύχην να γλυτώσει, καλώς· όποιος πεθάνη, ας πάγη εις το καλόν·… Έμεινεν να σκεφτούν τί να κάμουν τους 600 περίπου πληγωμένους αξιωματικούς και στρατιώτας. Δια αυτούς, αποφάσισαν να τους εξηγηθούν όλα ταύτα καθαρά, και να τους ειπούν ότι, είτε ούτως είτε άλλως, αυτοί δεν είχαν ελπίδαν σωτηρίας· ότι ευρισκόμενοι εις το χείλος του θανάτου, (ανάγκη) να πεισθούν να μείνουν και να πεθάνουν πολεμούντες… Εξεδόθη η απόφασις. Τότε τι να ιδής: Με την μεγαλυτέραν χαράν και ευχαρίστησιν άρχισαν αι γυναίκες να συμμαζώνουν τα πράγματά των… Έβλεπες έναν αγώνα προετοιμασίας (γινόμενον) με τόσην αταραξίαν, με τόσην ευχαρίστησιν και (τόσα) γέλια, ώστε κανένας, ούτε ο έσχατος άνθρωπος δεν εσυλλογίζετο πως έμελλεν τάχα να σωθεί… Ο Θεός να μας ανταμώση εις τον άλλον κόσμον».[1]
[1] Ιστορία του Αρματωλισμού Ν. Κασομούλη, Tομ. 2, 1941, σσ. 243, 253-255
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος