Τα έθιμα του Πάσχα στην Κέρκυρα

Η πανδημία έθεσε περιορισμούς στις μετακινήσεις και στις επαφές, αλλά δεν σταμάτησε την έκφραση των παραδοσιακών εκδηλώσεων. Στην Κέρκυρα το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής οι κάτοικοι κρεμούν κόκκινα δαμάσκα από τα μπαλκόνια, συμβολίζοντας το αίμα που χύνεται στον σταυρό. Το επόμενο πρωινό του Μεγάλου Σαββάτου πετούν από τα παράθυρα των σπιτιών τους μπότηδες, πήλινες στάμνες γεμάτες νερό, ακολουθώντας μια παραβολή του ευαγγελίου. «Για τον εξορκισμό του κακού, με τον μεγάλο πάταγο, κρότο που προκαλεί», όπως εξηγεί ο Νίκος Μοσκόπουλος, ένας από τους πιο παλαιούς κατασκευαστές των πήλινων πιθαριών. Σύμφωνα με την εκκλησία είναι η αναπαράσταση του σεισμού που κατά τις Γραφές ακολούθησε την Πρώτη Ανάσταση.

Καθώς το έθιμο χάνεται στην εποχή της ενετοκρατίας, λέγεται ότι ήταν συνήθεια των Καθολικών εκείνης της εποχής, να πετούν τα παλιά πράγματα στην αρχή του χρόνου για να μπορέσει ο νέος χρόνος να φέρει καινούρια. Οι κάτοικοι της Κέρκυρας οικειοποιηθήκαν το έθιμο, αλλά αντικατέστησαν τα παλιά πράγματα με τις πήλινες υπερμεγέθεις στάμνες. Ωστόσο, η έναρξη του χρόνου σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο που ίσχυε τότε γιορταζόταν την 13η Ιανουαρίου. Κατ’  άλλους που ασχολούνται με τα αρχαία έθιμα, υποστηρίζεται ότι τον Απρίλιο ήταν η περίοδος κατά την οποία οι πρόγονοί μας γιόρταζαν την αναγέννηση της ζωής.  Το διάστημα Απριλίου- Μαΐου ήταν ο μήνας Μουνιχιών σύμφωνα με το αττικό ημερολόγιο. Έτσι, πετούσαν τα παλιά τους πιθάρια για να γεμίσουν τα καινούργια με τους καρπούς που έδινε η γη. Η εκδοχή αυτή συνάδει περισσότερο με το σημερινό έθιμο.

Έως και πριν από την πανδημία τεράστιο πλήθος συγκεντρωνόταν στην κεντρική πλατεία, την Σπιανάδα, για να παρακολουθήσουν το έθιμο που συνδυάζει τα Ενετικά δρώμενα, την Ορθόδοξη παράδοση και την αρχαία λατρεία. Όλοι φεύγοντας έπαιρναν ένα σπασμένο πήλινο κομμάτι για καλή τύχη έως την επόμενη χρονιά.