Σε έξαρση τα φαινόμενα κακοποίησης παιδιών

Σε μια περίοδο όπου τα φαινόμενα κακοποίησης παιδιών βρίσκονται σε έξαρση, η αποφυλάκιση των δραστών σε σύντομο διάστημα προβληματίζει την κοινωνία, που ζητά μεγαλύτερη αυστηρότητα στην επιβολή ποινών.

Ο νομικός πολιτισμός στην Ελλάδα βρίσκεται στο ανώτερο επίπεδο σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, απαντά ο Δημήτρης Μπούκας, δικηγόρος, εξ Ιωαννίνων.

Οι ποινές για κακοποίηση ανηλίκων κάτω των 15 ετών κυμαίνονται από 10 έως 15 έτη. Η αυστηροποίηση των ποινών δεν θα αλλάξει το αποτέλεσμα, εκτιμά ο κ. Μπούκας. Στην υπόλοιπη Ευρώπη οι ποινές είναι μικρότερες.

Ωστόσο, οι όροι αποφυλακίσεως είναι ιδιαίτερα αυστηροί. Επιπλέον, σε ορισμένες χώρες οι δράστες τέτοιων εγκλημάτων, ανακοινώνονται στον κοινωνικό περίγυρο, τον τόπο διαμονής των δραστών, προκειμένου η ενημέρωση της κοινότητας και η δημοσιότητα να λειτουργήσουν αποτρεπτικά στην περίπτωση επανάληψης παρόμοιων εγκλημάτων. Δηλαδή αναλαμβάνει ο κοινωνικό στιγματισμός.

Ποιο είναι το κριτήριο αποφυλακίσεως και πόσο δρά σωφρονιστικά το σύστημα είναι το εύλογο ερώτημα, καθώς διαπιστώνεται επανάληψη της εγκληματικής δράσεως άμα τη αποφυλάκιση του. Ο φυλακισμένος εφ’ όσον συντρέχουν οι προϋποθέσεις και η καλή του διαγωγή τότε μπορεί να αιτηθεί την αποφυλάκισή του, προτού συμπληρώσει το χρόνο της ποινής, όπως λέει ο κ. Μπούκας. Ο νόμος ορίζει ότι οποιαδήποτε κάτω των 15 ετών είναι κακούργημα. Ανάλογες ποινές υφίσταται επίσης εκείνος που έχει την ευθύνη ενός ανηλίκου, γονέας – κηδεμόνας και δεν ενεργεί προληπτικά ή αποτρεπτικά σε μια κακουργηματική ενέργεια.

Όπως σημειώνει ο κ. Μπούκας, η έξαρση φαινομένων κακοποίησης, που εμφανίζεται τελευταία είναι απλώς αποτέλεσμα αλλαγής νοοτροπίας και τώρα πλέον οι ανήλικοι και το περιβάλλον τους ανοίγουν τα “στόματα” και προσφεύγουν στις αρχές.

Εφ’ όσον αποφυλακιστεί και υποπέσει στο ίδιο αδίκημα, λαμβάνεται υπ’ όψιν η υποτροπή ενός δράστη την επόμενη φορά που θα δικαστεί. Το πρόβλημα είναι αν θα συνετισθεί κατά την διάρκεια του εγκλεισμού ή όχι, σημειώνει ο κ. Μπούκας. Όπως μάλιστα τονίζει σε άλλα αδικήματα υπάρχει σωφρονισμός.

Είναι άξιον απορίας πως ένας δολοφόνος, ληστής ή εμπορευόμενος ναρκωτικά ακόμη και για ίδια χρήση, σωφρονίζονται. Σε αυτήν την περίπτωση η Ελλάδα αποτελεί μοναδικό φαινόμενο παγκόσμια. Απλώς τέτοιου είδους κακοποιοί δύσκολα συλλαμβάνονται ξανά και μάλιστα σύντομα για να το αντιληφθεί η κοινωνία και να αντιδράσει. Ούτε είναι θέματα που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της τηλεοπτικής ενημέρωσης για να υπάρχει συνεχής υπενθύμιση, όπως συμβαίνει με την ευαισθησία που υπάρχει για ζητήματα ανηλίκων.

Είναι δεδομένο ότι ο νομικός κόσμος βγάζει τον επιούσιο από την υπεράσπιση των εγκληματιών και προφανώς εάν παρέμεναν ισόβια έγκλειστοι για τα κακουργήματά τους, σταδιακά θα είχαν πρόβλημα πελατολογίου. Τον μισό χρόνο είναι υπερασπιστές κατηγορουμένων και τον άλλο μισό συνήγοροι των θυμάτων. Επομένως η διαιώνιση του υπάρχοντος νομικού πλαισίου/πολιτισμού διασφαλίζει την μόνη και σημαντικότατη πρόσοδο για τους επαγγελματίες.

Υπενθυμίζεται η υπόθεση του παιδόφιλου Μαρκ Ντιτρού στο Βέλγιο, πριν από 26 χρόνια, ο οποίος επικαλείται ψυχιατρικά προβλήματα αιτούμενος να αποφυλακιστεί, γεγονός που προκαλεί έντονες αντιδράσεις στην κοινωνία. Η τακτική επίκλησης   ψυχολογικών προβλημάτων ή χρήσεως ναρκωτικών ως αιτία εγκληματικών πράξεων αποτελεί πάγια επωδό των δραστών. Σε περίπτωση που το επιζητούν τότε η πολιτεία μπορεί να επιβάλλει τον ισόβιο εγκλεισμό τους, αμετάκλητα και χωρίς δυνατότητα εξόδου/αδειών σε ψυχιατρικά ιδρύματα.