«Η 19η Μαΐου δεν είναι μόνο ημέρα μνήμης, αλλά και ημέρα συνείδησης», επισημαίνει ο Παναγιώτης Θεοδωρίδης, ο οποίος τραγουδά τον πόνο και την νοσταλγία των Ποντίων που ξεριζώθηκαν και σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους.
Η αναγνώριση της γενοκτονίας σε διεθνές επίπεδο και η συγνώμη από την γειτονική χώρα είναι το ζητούμενο για τους απογόνους των 353.000 θυμάτων. Έναν αιώνα μετά η απαίτηση παραμένει, και μόνη λύση είναι να τεθεί η γενοκτονία στην ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδος.
Έχοντας ολοκληρώσει την Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, οι τούρκοι εθνικιστές του Μουσταφά Κεμάλ, προχώρησαν στην εξολόθρευση των ελλήνων του Πόντου.
Στις 2/15 Μαΐου 1919 ο ελληνικός στρατός αποβιβάστηκε στην Σμύρνη. Οι Τούρκοι ήταν σε πολιτική και στρατιωτική φρενίτιδα.[1] Υποτίθεται ότι φοβούνταν την μόνιμη κατοχή και τον εξελληνισμό της Ανατολίας, ότι η Ιωνία θα υπαγόταν άμεσα στην Ελληνική διακυβέρνηση, ότι θα ακολουθούσε αυτονόμηση και εξέγερση των Οθωμανών Ελλήνων, με αποτέλεσμα την ίδρυση κράτους του Ποντίου στη Μαύρη Θάλασσα. Κατά τη διάρκεια του ελληνοτουρκικού πολέμου που ακολούθησε, οι Τούρκοι θεωρούσαν τους Έλληνες σε όλη την Ανατολία – αλλά ειδικά εκείνους στον Πόντο που ήταν κοντά στις γραμμές του μετώπου- ως πιθανούς πεμπτο-φαλαγγίτες που θα βοηθούσαν τον ελληνικό στρατό να προωθηθεί ανατολικότερα. Ωστόσο, αυτή ήταν η τουρκική προπαγάνδα για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματά τους. Ακόμη και ο φιλότουρκος ιστορικός Justin McCarthy, έγραψε: «Με… το πλεονέκτημα της ύστερης γνώσης… δεν υπήρχε πραγματικός κίνδυνος συμμετοχής ντόπιων Ελλήνων σε ελληνική εισβολή. Όχι μόνο οι Έλληνες ανίκανοι να αποβιβαστούν με δυνάμεις στην ακτή της Μαύρης Θάλασσας, αλλά και οι “επαναστάτες της Δημοκρατίας του Πόντου” δεν ήταν ποτέ μια ισχυρή πολιτική ή στρατιωτική δύναμη και αντιμετωπίζονται καλύτερα από την αστυνομία παρά με την απέλαση».[2]
Η σύγκρουση των συμφερόντων των Μεγάλων Δυνάμεων στην περιοχή της Εγγύς Ανατολής την επομένη του Α’ Π.Π., και οι γαλλοτουρκικές σχέσεις με το Σύμφωνο Franklin-Bouillon ή συμφωνία της ’Άγκυρας, όπως είναι γνωστό, καθόρισαν την μετέπειτα τραγική εξέλιξη.
Η τελική λύση, γερμανικής εμπνεύσεως, υλοποιήθηκε από τους Τούρκους στις 19 Μαΐου 1919, όταν τα στίφη αποβιβάστηκαν στην Σαμψούντα, πραγματοποιώντας τρομακτικές σφαγές, που άφησαν άφωνη την διεθνή κοινότητα.
Ο κύριος όγκος των Ποντίων προσφύγων εγκαταστάθηκε στην Μακεδονία και την Θράκη, ενώ σημαντικός αριθμός κατέφυγε στην Σοβιετική Ένωση, όπου αντιμετωπίστηκε με εξίσου μεγάλη αγριότητα από τους μπολσεβίκους. Χιλιάδες δολοφονήθηκαν ή εκτοπίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Σιβηρία. Όσοι Πόντιοι είχαν ασπασθεί το Ισλάμ παρέμειναν στην περιοχή του Πόντου ως Τούρκοι. Για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε, όπως δείχνουν τα ιστορικά στοιχεία, ότι το θρήσκευμα διασώζει την εθνική ταυτότητα και όχι η γλώσσα που εξαφανίζεται στην επόμενη γενιά.
Όπως έγραψε ο πρόξενος των ΗΠΑ George Horton: «Το καθεστώς των Ελλήνων στη Μικρά Ασία ήταν το μόνο πολιτισμένο και αγαθοεργό που έχει γνωρίσει αυτή η χώρα από την αρχαία εποχή… Επαναλαμβάνω ότι η συνεπής πολιτική του Τούρκου, από την πτώση του Abdul Hamid, ήταν η απέλαση, η δολοφονία και η εξάλειψη των χριστιανικών φυλών… Όποιος ελπίζει για την πρόοδο της Τουρκίας που κατοικείται μόνο από Τούρκους, ελπίζει ότι η λεοπάρδαλη θα αλλάξει τις βούλες της».[3] Τα παθήματα του παρελθόντος ουδέποτε έγιναν μαθήματα.
[1] George Horton, Counsul General of the United States in Smyrna. to the Athens Consulate, informing the US government about the latest events in Minor Asia, September 26th & 27th, 1922. Thursday, July 17, 2008, «Η αποβίβαση των Ελλήνων στη Μικρά Ασία όπως πραγματοποιήθηκε ήταν το μεγάλο λάθος του Βενιζέλου… Δεν θα έπρεπε να το κάνει χωρίς πραγματική συνθήκη, με γραπτή δήλωση για το τι στήριξη θα έδιναν οι σύμμαχοι. Για να αποφευχθεί η φρικτή καταστροφή, μόνο δύο σχέδια ήταν εφικτά: (1ο) Να μην έστελνε τους Έλληνες στη Μικρά Ασία. (2ο) Μόλις τους έστειλε εκεί, να τους υποστηρίξει με αξιόπιστο τρόπο. Αυτό που πραγματικά συνέβη ήταν η άμεση διαφωνία μεταξύ των συμμάχων όπως γίνεται πάντα στην ιστορία μεταξύ των Χριστιανών».
[2] Benny Morris, Dror Ze’evi, The Thirty-Year Genocide- Turkey’s Destruction of Its Christian Minorities, 1894–1924, σσ. 381-382
[3] George Horton, Counsul General of the United States in Smyrna. to the Athens Consulate, informing the US government about the latest events in Minor Asia, September 26th & 27th, 1922. Thursday, July 17, 2008.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος