ΒΟΤΡΥΣ: Ο «ξεχασμένος γίγαντας» στα Σεπόλια (φωτορεπορτάζ)

Αναδρομές στο παρελθόν δημιουργεί η θέα του παλιού εργοστασίου ΒΟΤΡΥΣ στα Σεπόλια. Η ιστορία ξεκινάει από το μακρινό 1906 με την ίδρυση της Ελληνικής Εταιρίας Οίνων και Οινοπνευμάτων (ΕΕΟΟ), που ανέπτυξε εργοστάσια σε Αθήνα, Ελευσίνα, Καλαμάτα, Πύργο, Θεσσαλονίκη.

Στα Σεπόλια την εποχή της λειτουργίας του εργοστασίου υπήρχε ένα μεγάλο αποσταγματοποιίο εξελιγμένα για την εποχή μηχανήματα απόσταξης και το αποτέλεσμα ήταν τα εξαιρετικά κονιάκ που τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό είχαν μεγάλη απήχηση.Η περιοχή ήταν για την εποχή της ΒΙΠΕ (βιομηχανική περιοχή) με τα εργοστάσια του «Άτλα» και του «Κοροπούλη», καθώς και άλλα στην ευρύτερη περιοχή. Το όνομα της περιοχής ήταν «Μύλοι».Η εταιρία ήταν στη μεσοπολεμική περίοδο ο μεγαλύτερος οινοποιητικός οργανισμός της Ευρώπης, και στην Ελλάδα κατείχε τα πρωτεία ως η μεγαλύτερη βιομηχανική και εμπορική επιχείρηση. Εκτός των εργοστασίων υπήρχε ένα μεγάλο δίκτυο οινοποιείων, δεξαμενών, οιναποθηκών, επιστημονικών συνεργατών και δικτύου διακίνησης. Ίσως το πιο δημοφιλές προϊόν της ήταν το μπράντυ, ΒΟΤΡΥΣ VSOP.Άλλαξε χέρια το 1938 που πέρασε στον Μποδοσάκη – Αθανασιάδη ο οποίος εξαγόρασε και τις ξένες μετοχές της εταιρίας και ακολούθως, όταν αυτός απεβίωσε το 1979, η διοίκηση πέρασε στα χέρια του ανιψιού του, Τζώρτζη Αθανασιάδη και μετά τη δολοφονία του το 1986 σταμάτησε να λειτουργεί.Το εμπορικό σήμα ΒΟΤΡΥΣ σήμερα ανήκει στη εταιρεία “ΜΕΤΑΧΑ”, η οποία από το 2000 είναι μέλος της Γαλλικής πολυεθνικής REMY-COINTREAU.Στην περίοδο που είχε σταματήσει η λειτουργία της, το 1999-2000 αγοράστηκε από τον Οργανισμό Σχολικών Κτηρίων.

Τα κτήρια έχουν κηρυχτεί διατηρητέα – μνημεία με απόφαση του 2004 (εισήγηση Δήμου Αθηναίων προς το Υπουργείο Πολιτισμού, που την αποδέχτηκε) και ο χώρος γύρω από το εργοστάσιο κοινόχρηστος.

Αίτημα των κατοίκων ήταν και παραμένει η αξιοποίηση του χώρου προς όφελος της τοπικής κοινωνίας με σχολεία και χώρους πρασίνου. Παρά τα σχετικά σχέδια που έχουν κατά καιρούς εκπονηθεί, η εικόνα του χώρου προκαλεί μελαγχολία, όπως διαπιστώσαμε στην επίσκεψη που κάναμε στο χώρο.

Ένα σημαντικό αρχιτεκτονικό – βιομηχανικό μνημεία παραμένει αναξιοποίητο και περιφραγμένο (ορθώς για αποφυγή ατυχημάτων εντός των παλαιών κτηρίων), ενώ το παρκάκι γύρω από τη ΒΟΤΡΥΣ είναι κάτι μεταξύ σκουπιδότοπου και αφοδευτηρίου τετράποδων, κάνοντας τη χαρά και το ενδιαφέρον για όσους «ανακαλύπτουν» το κτήριο, μελαγχολία για την κατάσταση υποβάθμισης στην οποία βρίσκεται εδώ και χρόνια.

Η ελπίδα όμως πάντα πεθαίνει τελευταία και τα θετικά παραδείγματα από την αξιοποίηση αντίστοιχων χώρων στη χώρα μας είναι ευτυχώς υπαρκτά και αποτελούν οδηγό.

Κείμενο & φωτο: Nάσος Μπράτσος