Το Athenée ανοίγει και πάλι τις πόρτες του στο κινηματογραφόφιλο κοινό, μετά από αρκετές δεκαετίες απουσίας. Με δύο ειδικές προβολές, μια το Σεπτέμβρη που προλόγισε ο Νίνος Φένεκ Μικελίδης (την ταινία του Αλέκου Αλεξανδράκη «Συνοικία το όνειρο») και με το επίσημο άνοιγμα φέτος, με το «Αλαλούμ» που προλόγισε ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης [και τις δύο ταινίες προσέφερε σε ψηφιοποιημένα επεξεργασμένη κόπια η Παπανδρέου Α.Ε.], ένας ακόμα θερινός κινηματογράφος είναι έτοιμος να γράψει τη δική του ιστορία ξανά και ξανά και ξανά.
Βαθύτατα συγκινημένος, ο κριτικός κινηματογράφου μοιράστηκε κάποιες σκέψεις του για τα θερινά σινεμά που τόσο αγαπάει:
«Aπό την πρώτη φορά που έφτασα στην πλατεία, εδώ, μόλις είχα μπει στο γυμνάσιο μέχρι τώρα, κάθε φορά που φτάνω σε αυτή την πλατεία, νομίζω πως είναι σκηνικό: απέραντη, η εκκλησία που είναι η κρύπτη της Αγίας Φιλοθέης, τα δέντρα, οι πολυκατοικίες, [εκεί] ήταν πάντα το Ατενέ, το οποίο είχε απέξω -και έχει ακόμα ευτυχώς- αυτή τη μεγάλη προμετωπίδα με τα μεγάλα καλλιτεχνικά γράμματα, που γράφει Athenée».
«Μπορεί να μην ήταν ένα σινεμά σαν το ΒΟΞ (…) αλλά μόλις το έβλεπες απέξω [ήταν σα να] σου έλεγε [ότι είναι] ένα πολύ σημαντικό σινεμά. Είναι ένα σινεμά από αυτά που τότε υπήρχαν πάρα πολλά στην Αθήνα. Εκείνα τα θερινά σινεμά έπαιζαν και ελληνικές αλλά και για ξένες [ταινίες]. Επαναλάμβαναν όχι μόνο τις ταινίες που είχαν παιχτεί τον χειμώνα αλλά όλες τις ταινίες [παλιότερες και νέες] που ενδιέφεραν τον κόσμο, ακόμα και 20 χρόνων. Μπορούσες για παράδειγμα το ’70 να δεις μια ταινία που είχε παιχτεί το ’48. Δεν πετάγονταν οι κόπιες -τότε δεν ήταν ψηφιακά τα πράγματα-. Πρέπει να ξέρετε ότι πολλές ελληνικές ταινίες διασώθηκαν, δεν χάθηκαν ή καταστράφηκαν, γιατί κάποιοι ιδιοκτήτες κινηματογράφων είχαν «ξεχάσει» να τις γυρίσουν πίσω ή τις είχαν βάλει σε ένα ντουλάπι, μια αποθήκη. Έτσι σώθηκαν».
Στη συνέχεια, πιο εστιασμένα, μίλησε για τη σημασία της ταινίας «Αλαλούμ» και τί σηματοδοτεί σε αυτό το νέο ξεκίνημα του Ατενέ:
«Το Αλαλούμ [για παράδειγμα] είναι μια ταινία του Χάρρυ Κλυνν την εποχή που [ο ίδιος] έσκιζε. Το 1982, είχαν περάσει 12 χρόνια από την εποχή που ο Ελληνικός Κινηματογράφος είχε αρχίσει να φθίνει […] το νέο ελληνικό σινεμά. Τότε τα θερινά σινεμά έκλειναν με τη σέσουλα […] και ο κόσμος έφευγε από τα σινεμά αφού είχε την τηλεόραση. Το 1982, ήδη είχε αρχίσει να βαριέται τον [εγχώριο κινηματογράφο] και το έδειχνε. Πλέον τον κορόιδευε πιο ανοιχτά, γιατί [μέχρι πρότινος] δεν μπορούσε κανείς να πει κάτι κακό για τον ελληνικό κινηματογράφο. [Εκείνη τη χρονιά] μάλιστα βγήκαν δύο μαζί ταινίες, που σατίριζαν, συν όλα τα άλλα, και το νέο ελληνικό κινηματογράφο. Η μία ταινία ήταν το «Αλαλούμ» και η άλλη ήταν η ταινία του Νίκου Περάκη, το «Άρπα Κόλα».
«Το νέο Ελληνικό σινεμά [τότε] έκανε μια προσπάθεια να ξανά-συσταθεί το παλιό ελληνικό σινεμά [ήταν όμως] αποτυχημένη. Τότε λοιπόν ο Χάρυ Κλυνν αποφάσισε να κάνει και σινεμά… και έκανε το «Αλαλούμ». Πήρε τρεις σκηνοθέτες, ο ένας από αυτούς ήταν ο Γιάννης Σμαραγδής και έγραψε το σενάριο βέβαια, μαζί με τον, συγχωρεμένος και αυτός, πολύ καλό φίλο και συνεργάτη, τον Γιώργο Κακουλίδη. [Είχε] πάρα πολύ μεγάλο και καλό cast ηθοποιών, πάρα πολύ καλή παραγωγή. [Ήταν] κωμωδία-σάτιρα αλλά πολύ σκεπτόμενη [και] σπονδυλωτή. Υπάρχει μια ιστορία που σατιρίζει τη Γκόλφω και τις παλιές ταινίες φουστανέλας· μια ακόμα ταινία που σατιρίζει τα αστυνομικά του Γιάννη Μαρή […]. Έκανε 299.000 εισιτήρια στην Αθήνα που εκείνη την εποχή, τα εισιτήρια του νέου ελληνικού κινηματογράφου μετριόντουσαν [το πολύ] σε 40.000 ή 50.000 εισιτήρια. Είχε έρθει πρώτη σε εισπράξεις εκείνη τη σαιζόν. Είχε παιχτεί και σε θερινά σινεμά. Μου φαίνεται είχε παιχτεί και εδώ. Όλοι πηγαίνουν να δουν αυτή την ταινία, όχι μόνο για να δουν τον Χάρυ Κλυνν που τον αγαπούσαν. […]»
«Μάλιστα εδώ ο Χάρυ Κλυνν [για πρώτη φορά] παρουσιάζει τον Τραμπάκουλα, τον περίφημο τύπο [που έφτιαξε]· τον βλάχο που μετά, το όνομα του έγινε μύθος. Ο κόσμος πήγαινε στο σινεμά να δει το «Αλαλούμ» γιατί εκείνη την εποχή δεν ήταν πολύ εύκολο, αν εξαιρέσεις τις επιθεωρήσεις, να ακούσεις κάτι «ελεύθερο». Η τηλεόραση ήταν στενός κορσές της λογοκρισίας, υπήρχαν μόνο δύο κανάλια στην τηλεόραση, η ΥΕΝΕΔ και η ΕΡΤ· υπήρχαν μόνο δύο ραδιόφωνα. Για να καταλάβετε πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα εκείνη την εποχή, θα σας πω απλώς ότι το 1981, μάλιστα αφού είχε έρθει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, τότε που η «Ελεύθερη Σκηνή» έσκιζε, μάζεψε τα καλύτερα της νούμερα και τα έκανε ένα τηλεοπτικό στην ΕΡΤ και έγινε της τρελής, γιατί επιτράπηκε να βγει αυτή η πολιτική σάτιρα στην ελληνική τηλεόραση. Ο κόσμος λοιπόν δεν πήγαινε σινεμά το καλοκαίρι στο ΑΤΕΝΕ για να δει το «Αλαλούμ», για να δει μια κωμωδία να ξερολάρει, να ξεδώσει… Ερχόταν, όπως πήγαινε σε μια επιθεώρηση, για να ακούσει αυτά που δεν άκουγε πουθενά αλλού».
Το «Athenée» βρίσκεται στην οδό Λευκωσίας 43, απέναντι από την Πλατεία Άγιου Ανδρέα στα Πατήσια.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος