Το βραβευμένο μικρού μήκους animation, των νέων δημιουργών Άρη Καπλανίδη και Ηλία Ρουμελιώτη, «Από το Μπαλκόνι», προβάλλει έως τις 15 Μαΐου το ERTFLIX (δείτε το εδώ) μας φέρνει με έναν ιδιαίτερο τρόπο κοντά σε μια αθηναϊκή γειτονιά και τον μικρόκοσμό της. Κεντρικό πρόσωπο μια γυναίκα που παρατηρεί πρόσωπα και καταστάσεις από το μπαλκόνι της ενώ παρεμβαίνει σε οτιδήποτε συμβαίνει στη γειτονιά. Περαστικοί, αλλά και γείτονες από τα απέναντι διαμερίσματα νιώθουν το βλέμμα της καρφωμένο επάνω τους, ενώ η ίδια είναι έτοιμη να τους πετάξει επίδεσμο, αν συμβεί κάποιο ατύχημα, να δώσει συμβουλές παρκαρίσματος και να ειδοποιήσει την αστυνομία εντοπίζοντας μια διάρρηξη. Κάποιοι την αντιμετωπίζουν με απορία και θαυμασμό, όμως οι περισσότεροι νιώθουν ενοχλημένοι. Ώσπου, η Λίνα χάνεται από το μπαλκόνι και όλοι διαπιστώνουν ότι, τώρα πια, τίποτα στη γειτονιά δεν είναι όπως παλιά.
Ο Άρης Καπλανίδης μίλησε στο ertnews.gr και την Αγγέλα Παπαθανασίου για την υπόθεση της ταινίας και τη «δύναμη» του animation.
Όπως είπε: «το βασικό που θέλαμε να κάνουμε είναι να αποτυπώσουμε τον τρόπο ομιλίας των ανθρώπων με τους οποίους μεγαλώσαμε, δηλαδή να εκπροσωπήσουμε αυτούς τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας, που δεν τους βλέπαμε και τόσο να απεικονίζονται, τουλάχιστον με τις δικές τους τις αξίες, τα προβλήματά τους αλλά και αγάπη καθώς συνήθως τους βλέπαμε ως καρικατούρες ή με κάποια κριτική.
Οπότε θέλαμε να δώσουμε φωνή στους ίδιους να μιλήσουν κι έτσι να φανούν και τα καλά τους στοιχεία αλλά και τα όποια αρνητικά. Ξεκινήσαμε με αφορμή την ιστορία της γειτόνισσας που παρακολουθεί τη γειτονιά, πήραμε διάφορους τύπους από χαρακτήρες, από ανθρώπους, που γνωρίζαμε και λέγαμε πώς θα έλεγε αυτός αυτή την ιστορία, πώς θα έλεγε ο άλλος ένα αντίστοιχο περιστατικό κι έτσι αρχίσαμε να ταιριάζουμε στον τρόπο ομιλίας τους την αντίστοιχη ιστορία που θα ταίριαζε και στην ιδιοσυγκρασία τους και σιγά σιγά ανακαλύψαμε ότι αυτό δε γίνεται με έναν ή δύο χαρακτήρες και θα πρέπει να καλύψουμε ένα μεγαλύτερο φάσμα και μέσα από αυτό άρχισε να ξεδιπλώνεται τελικά η ιστορία της γειτονιάς κι όχι τόσο της γυναίκας. Είμαστε στο σήμερα και είναι σαν ένα παζλ ας πούμε από τις περισσότερες μεσαίες προς εργατικές συνοικίες της Αθήνας και τις έχουμε ονομάσει όλες μαζί Νέα Φιλαδέλφεια».
Ο περίγυρος της γυναίκας αρθρώνει έναν σκληρό ίσως και ωμό λόγο…
«Ένα βαθύτερο ίσως θέμα από το οποίο θέλαμε να υπάρχει αφετηρία κι όχι τόσο να το θίξουμε αν δεν είναι κατανοητό από μόνο του είναι ότι κατά κύριο λόγο η οργή γύρω μας εκφράζεται σε κάτι το οποίο είναι πιο εύκολο και άμεσο ως θύμα προς κριτική ή λεκτική βία και το χρησιμοποιούμε σαν πάτημα για να ξεσπάσουμε ίσως για τα πράγματα τα οποία δεν μπορούμε να αλλάξουμε και τα πράγματα τα οποία δεν μπορούμε να ελέγξουμε στη ζωή μας… Όχι μόνο ο σκληρός λόγος, αλλά και η βία η οποιαδήποτε εγκληματική κατάσταση ή αυτοκαταστροφική κατάσταση φαίνεται στην ταινία να πηγάζει από κάτι βαθύτερο. Υπάρχουν κάποια στοιχεία που αν κάνεις παύση μπορείς να ανακαλύψεις τι μπορεί να είναι αυτό που οδήγησε τον καθένα σε αυτού του είδους τη συμπεριφορά. Πάντως είναι γεγονός ότι είναι τόσο κοινές αυτές οι συμπεριφορές γύρω μας…».
Στο φιλμ στο στόχαστρο μπαίνει η κυρία που παρατηρεί τη γειτονιά από το μπαλκόνι της και κάπου στεναχωριέσαι που μια γυναίκα μιας κάποιας ηλικίας, που πιθανόν δεν έχει άλλη διέξοδο από το να κοιτάζει από το μπαλκόνι, γίνεται «σάκος του μποξ».
«Αυτό συμβαίνει και μάλιστα αν προσέξετε εκείνη δεν έχει λόγο. Όλες οι αφηγήσεις προκύπτουν από τους άλλους χαρακτήρες κι ενώ μιλάνε για εκείνη στο τέλος ίσως τελικά μαθαίνεις περισσότερα για εκείνους παρά για αυτή…» λέει ακόμα ο κ. Καπλανίδης.
Η γυναίκα κάποια στιγμή αποσύρεται από το μπαλκόνι και ξαφνικά εκεί βλέπουμε μια μεταστροφή των συμπεριφορών, αλλά πια μάλλον είναι αργά. Είναι έτσι;
«Δεν ξέρω για το αργά γιατί αυτό είναι το θέμα κιόλας. Αν υπάρχει κάτι το οποίο φτάνει σε ένα τέλος ίσως να είναι αυτό με τις γειτονιές οι οποίες έχουν τέτοιου επαφή κλπ. αλλά αν υπάρχει ενσυναίσθηση, κατανόηση και συμπόνοια θα μπορούσε να θεωρηθεί μια αρχή. Θα μπορούσαν όλοι αυτοί εν δυνάμει με μια πιο θετική ματιά να έχουν διαφορετική ματιά στον συνάνθρωπό τους, ακόμα και μεταξύ τους.
Ως ένα βαθμό υπάρχουν αληθινά στοιχεία από τη συγκεκριμένη ιστορία και πολλά πράγματα στη ζωή τα αντιμετωπίζαμε επιφανειακά όπως ας πούμε μια τέτοια γειτόνισσα που έχουμε κι εμείς σαν σεναριογράφοι μέσα από την ταινία. Κάνεις ένα αστείο κάνεις ένα δεύτερο αστείο κάποια στιγμή αρχίζεις και μπαίνει στο βάθος, αρχίζεις κι αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει κάτι περισσότερο. Δεν είναι ανάγκη να κάνουμε όλοι ταινίες για να το ανακαλύψουμε αυτό και να σκεφτούμε λίγο διαφορετικά με μια συμπεριφορά που να μην είναι κεντραρισμένη στον εαυτό μας».
Η «δύναμη» του animation
Ο Άρης Καπλανίδης μίλησε στο ertnews και για το animation. «Είναι χρονοβόρα διαδικασία, αλλά για εμάς δεν είναι τόσο επίπονη. Εμείς ανακαλύψαμε το συγκεκριμένο είδος ως ένα βαθμό σαν ανάγκη καθώς ήταν μια ταινία που θέλαμε να κάνουμε στην αρχή με ανθρώπους, αλλά προκειμένου να δείξουμε ότι γίνεται μέσα σε 12 λεπτά φτιάξαμε ένα storyboard στο οποίο δείχναμε με ποιο τρόπο θα γινόταν να πραγματοποιηθεί. Επίσης, και στη Δράμα όπου πήραμε το βραβείο του Pitching μας πρότειναν κι από εκεί ότι αυτό πρέπει να γίνει animation. Κι εκεί ξαφνικά ενώ το animation στο μυαλό μου όπως και του περισσότερου κόσμου ήταν για να κάνεις πιο φανταστικά πράγματα κι όχι τόσο γήινα ή ρεαλιστικά άνοιξε μια τεράστια πόρτα κι από τότε ασχολούμαστε μόνο με το animation μυθοπλασίας γιατί μπορείς τελικά κάτι που μπορεί να θεωρείται πεζό ή λίγο ή πολύ καθημερινό για να αξίζει να γίνει ταινία, μέσα από το μέσο του animation να γίνει έντεχνο. Με κάποιο τρόπο δηλαδή καταφέρνεις να κάνεις το άκομψο έντεχνο και το… ελληναριό τέχνη».
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος