Δ. Κουτσούμπας στο 51ο Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή: Στον ΟΗΕ κατέρρευσαν για μια ακόμα φορά οι μύθοι περί «ήρεμων νερών» και «ισχυρών συμμάχων»

Τη μέγιστη δυνατή πίεση στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, για να διακοπεί κάθε συνεργασία της Ελλάδας με το Ισραήλ, ζήτησε μιλώντας στο 51ο Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή, στο Πάρκο Τρίτση, στο Ίλιον, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, υποστηρίζοντας ότι «η ελληνική κυβέρνηση επιμένει ξεδιάντροπα να παρέχει στήριξη στον σφαγέα Νετανιάχου, σε πλήρη αντίθεση με το αίσθημα της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού».

Παράλληλα, ο Δημήτρης Κουτσούμπας υποστήριξε πως στη Συνέλευση του ΟΗΕ «κατέρρευσαν, για μια ακόμη φορά, οι μύθοι περί “ήρεμων νερών”, περί “ισχυρών συμμάχων” και πάει λέγοντας», ενώ «δέχτηκε να συναντήσει τον Μητσοτάκη αυτός ο τζιχαντιστής τρομοκράτης που έχουν βάλει οι ευρωατλαντικοί να παριστάνει τον πρόεδρο της Συρίας και δεν έμεινε εντελώς παραπονεμένος ότι τον γράψαν όλοι στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, αφού η ελληνική κυβέρνηση πρωτοστάτησε σε όλους τους επικίνδυνους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς, αφού πλήρωσε έναν σκασμό λεφτά του λαού για εξοπλισμούς, στο όνομα δήθεν της “άμυνας της χώρας” και της “υπεροχής έναντι της Τουρκίας”».

«Αντίστοιχα, κατέρρευσαν οι μύθοι και για τους διάφορους “ειρηνοποιούς” ιμπεριαλιστές – όπως έλεγαν στη χώρα μας για τον Τραμπ διάφοροι που το παίζουν αντισυστημικοί, τρομάρα τους – αφού είναι πλέον σαφές ότι το βέλος των εξελίξεων, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, δείχνει προς την κατεύθυνση μιας πολύ σοβαρής κλιμάκωσης, με τη χώρα μας μπλεγμένη σε μεγάλους κινδύνους, με ευθύνη της κυβέρνησης της ΝΔ και τις πλάτες των υπολοίπων», πρόσθεσε.

Στη συνέχεια, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, αφού υπογράμμισε πως «τώρα είναι η ώρα της μέγιστης δυνατής κινητοποίησης, της μέγιστης δυνατής πίεσης στην κυβέρνηση της ΝΔ, για να διακοπεί κάθε συνεργασία της Ελλάδας με το Ισραήλ. Για να προχωρήσει στην πραγματική αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους, με βάση την ομόφωνη απόφαση της Βουλής από το 2015, τώρα και όχι “στο τέλος κάποιου δρόμου”, όπως τολμούν να πουν οι κυβερνώντες, ούτε και μετά από καμία “επικαιροποίηση” της απόφασης αυτής, όπως ύποπτα ζητά το ΠΑΣΟΚ», συμπλήρωσε με έμφαση: «Να προχωρήσει δηλαδή στην αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους με σύνορα στα όρια του 1967 και με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Ενός κράτους με εδαφική ενότητα, χωρίς στρατεύματα κατοχής και εποικισμούς. Ενός κράτους με όλες τις δομές και τις εξουσίες που έχουν και τα υπόλοιπα κράτη. Ενός κράτους πραγματικά ανεξάρτητου, χωρίς επικυρίαρχους, στο οποίο, ο λαός και όχι οι ιμπεριαλιστές, θα αποφασίζει ποιος θα συμμετέχει και ποιος όχι στη διακυβέρνηση και αν το αποφασίσει θα πάρει ο ίδιος την εξουσία στα χέρια του».

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας δεν παρέλειψε επίσης να αναφερθεί στο «νομοσχέδιο – έκτρωμα της 13ωρης εργασίας», αλλά και σε «λεφτόδεντρα» που δεν υπάρχουν «για τις ανάγκες των εργατών, αγροτών, των ελεύθερων επαγγελματιών, των συνταξιούχων», ωστόσο «φυτρώνουν ξαφνικά για επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο και τους ΝΑΤΟϊκούς εξοπλισμούς».

«Ο αγώνας που κρατά εδώ και 2,5 χρόνια για τη δικαίωση της μνήμης των 57 παιδιών μας που έχασαν τη ζωή τους στο έγκλημα των Τεμπών, αναδεικνύει τί ακριβώς έχουμε απέναντί μας», είπε για το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, κάνοντας λόγο για «ένα ολόκληρο σύστημα που πρώτα έκανε τον σιδηρόδρομο πεδίο επιχειρηματικής δράσης με σκοπό το κέρδος και σε βάρος της ασφάλειας και αφού οδήγησε στο έγκλημα, μετά έβαλε μπροστά όλους τους μηχανισμούς συγκάλυψης. Κράτος, εταιρείες, αστική δικαιοσύνη, μέσα ενημέρωσης, όλα τα γρανάζια δουλεύουν συγχρονισμένα για τον ίδιο σκοπό, για να μην αναδειχθούν οι πραγματικές ευθύνες και βέβαια για να μην αλλάξει τίποτα».

«Τι άλλο να πει κανείς, όταν αρνούνται στους γονείς, όπως στον Πάνο Ρούτσι για τόσες μέρες, μέχρι και το αυτονόητο δικαίωμα να μάθουν τι έχει γίνει με τα παιδιά τους… Ή όταν αυτή η ανεκδιήγητη Hellenic Train, η εταιρεία που λυμαίνεται τον σιδηρόδρομο χάρη στις κατευθύνσεις της ΕΕ για την “απελευθέρωσή” του, χάρη στις κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ που τον ξεπούλησαν, έχει το θράσος να καλεί σε απολογία έναν εργαζόμενο, έναν εκλεγμένο συνδικαλιστή και μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ, τον Νίκο Τσακλίδη, που μάλιστα είναι και συγγενής της Αγάπης Τσακλίδη που έχασε τη ζωή της στα Τέμπη, με την κατηγορία ότι προκάλεσε, λέει, “υπηρεσιακή ανωμαλία”! Και αυτό, αλήθεια, γιατί; Επειδή έκανε το αυτονόητο: Τήρησε τα μέτρα ασφάλειας, αρνούμενος να εκτελέσει μόνος του επικίνδυνη εργασία που προβλέπεται να γίνεται από δυο άτομα! Έλεος πια! Πού θα φτάσουν στο κυνήγι τους για το κέρδος;», πρόσθεσε.

Ολόκληρη η ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα:

Φίλες και φίλοι

συντρόφισσες και σύντροφοι

Πριν από έναν χρόνο, όταν γιορτάζαμε τα 50χρονα του Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Οδηγητή, δίναμε μια υπόσχεση: Το Φεστιβάλ, αυτή η μικρογραφία του φωτεινού μέλλοντός μας, να συνεχίσει να γράφει νέες λαμπρές σελίδες ιστορίας.

Τα καταφέραμε. Η ΚΝΕ τα κατάφερε!

Γιατί, όπως λέει και ο ποιητής μας, τα παιδιά της ΚΝΕ “έχουν δοσμένο το μεγάλον όρκο στη Λευτεριά, στον Έρωτα, στην Ομορφιά, στη Δικαιοσύνη να φτιάξουν μέρες δυνατές και ειρηνικές από τρακτέρ, αγάλματα, σημαίες, ποιήματα, να φτιάξουν έναν κόσμο ευτυχισμένο”.

Ναι, το Φεστιβάλ έγραψε και φέτος νέες σελίδες ιστορίας. Κι αν καταφέρνει, τέσσερις μέρες τώρα το Πάρκο Τρίτση, αυτή η όμορφη γωνιά των Δυτικών Συνοικιών, να πλημμυρίζει από νέους και νέες, είναι γιατί το Φεστιβάλ με τις εκδηλώσεις του μπορεί να μιλάει στην καρδιά και στο μυαλό τους. Μπορεί να εμπνέει και να εμπνέεται από κάθε νέο και νέα, που τολμά να βλέπει έξω από τα όρια του συστήματος της εκμετάλλευσης και της αδικίας, να αντανακλά τις ελπίδες, τα όνειρά τους.

Με τις αξίες της δημιουργίας, της ελευθερίας, της συλλογικότητας και της εθελοντικής προσφοράς, μπορεί να καλλιεργεί αντισώματα απέναντι στην εμπορευματοποίηση των πάντων και στις σάπιες αξίες του ατομισμού, του εύκολου πλουτισμού, του ρατσισμού που προωθεί το σάπιο σύστημά τους. Να δίνει διέξοδο στον νέο και τη νέα που δε βολεύονται «με λιγότερο ουρανό». Που βλέπουν ότι μεγαλώνει συνεχώς το χάσμα ανάμεσα στο πώς θα μπορούσαμε να ζούμε και στο πώς τελικά ζούμε, γιατί από παντού φανερώνεται πως τα κέρδη των λίγων δε λογαριάζουν τις ανάγκες των πολλών.

Μπορούμε όμως να τα καταφέρουμε! Με τη σιγουριά και τη γνώση που μας έχει εφοδιάσει η κοσμοθεωρία μας ότι τίποτα δεν μένει ακίνητο, στάσιμο, όλα αλλάζουν κι έρχεται η ώρα που η σπίθα της αμφισβήτησης μπορεί να γίνει πυρκαγιά.

Και γι΄ αυτές τις μεγάλες, τις συγκλονιστικές στιγμές, τότε που η σπίθα θα γίνει πυρκαγιά, προετοιμαζόμαστε! Με ΚΚΕ δυνατό, σταθερό σε κάθε δοκιμασία, έτοιμοι στο κάλεσμα της Ιστορίας, για τον σοσιαλισμό, όπως λέει και το σύνθημα του 22ου Συνεδρίου μας, θα τα καταφέρουμε!

Φίλες και φίλοι

συντρόφισσες και σύντροφοι

Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ συνεχίζει να γράφει νέες σελίδες ιστορίας, γιατί τούτες τις μέρες, από δω, χιλιάδες νέες και νέοι εργαζόμενοι, φοιτητές, σπουδαστές και μαθητές, έστειλαν μήνυμα αντίστασης και πάλης ενάντια στην αποκτήνωση των ανθρώπου.

Τι άλλο από αποκτήνωση είναι να δουλεύουν οι εργαζόμενοι από τις 8 το πρωί ως τις 9 το βράδυ για τα κέρδη της μεγαλοεργοδοσίας λες και είναι μηχανές; Μόνο που οι εργαζόμενοι έχουν ζωή, δεν προγραμματίζονται για να δουλεύουν διαρκώς. Δουλεύουν για να μπορούν οι ίδιοι να προγραμματίζουν τη ζωή τους.

Να, λοιπόν, γιατί την ερχόμενη Τετάρτη 1 του Οκτώβρη, στη μεγάλη πανεργατική απεργία, πρέπει να σβήσουν οι πραγματικές μηχανές, να αδειάσουν γραφεία, να κατέβουν ρολά, να βουλιάξουν όλοι οι δρόμοι και να ακουστεί δυνατά το “όχι” της εργατικής τάξης στη σύγχρονη σκλαβιά!

Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ συνεχίζει να γράφει νέες σελίδες ιστορίας, γιατί εδώ στήθηκε μια πραγματική Διεθνούπολη με πάνω από 35 κομμουνιστικές νεολαίες και αντιιμπεριαλιστικές οργανώσεις από όλο τον κόσμο, τις οποίες και καλωσορίζουμε στην κόκκινη πολιτεία μας. Εδώ κάθονται δίπλα – δίπλα νέοι από την Ουκρανία και από τη Ρωσία, από την Παλαιστίνη και το Ισραήλ, από την Τουρκία και την Κύπρο, δίνοντάς μας μια μικρή μόνο εικόνα από το όμορφο μέλλον που μπορούν να χτίσουν οι λαοί, όταν αποφασίσουν να απαλλαγούν από τους ιμπεριαλιστές και όλους τους εκμεταλλευτές τους.

Τις πιο λαμπρές σελίδες του γράφει φέτος το Φεστιβάλ, γιατί τούτη εδώ η συγκέντρωση γίνεται σήμερα μια απέραντη διαδήλωση αλληλεγγύης στον ήρωα λαό της Παλαιστίνης, που επιμένει να αντιστέκεται και να μάχεται για το δίκιο του. Με όπλο το δίκιο του στέκεται ακόμα όρθιος, αρνείται να ισοπεδωθεί κάτω από τη δολοφονική πολεμική μηχανή του Ισραήλ, το οποίο επιχειρεί τώρα να ολοκληρώσει την κτηνωδία του με την ισοπέδωση και κατάληψη της Γάζας.

Εδώ χτυπά απόψε η καρδιά όποιου θέλει να λέγεται άνθρωπος, όποιου δεν το βαστά η συνείδησή του να μένει σιωπηλός, παρακολουθώντας σε απευθείας μετάδοση έναν λαό και τα παιδιά του να ματώνουν και να λιμοκτονούν.

Και ευτυχώς είμαστε πολλοί αυτοί που δεν μένουμε σιωπηλοί! Ναι, είμαστε η πλειοψηφία και αυτοί είναι η μειοψηφία! Μια απέραντη διαδήλωση, ενάντια στη στήριξη που επιμένει ξεδιάντροπα να παρέχει στον σφαγέα Νετανιάχου η ελληνική κυβέρνηση, σε πλήρη αντίθεση με το αίσθημα της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, ακολουθώντας βέβαια αυτό που κάνουν οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Έτσι είναι. Όσο κι αν κάποιες κυβερνήσεις, στο πλαίσιο και των μεταξύ τους ανταγωνισμών για τη μοιρασιά της «λείας» στη Μέση Ανατολή, χύνουν τώρα κροκοδείλια δάκρυα για την «ανθρωπιστική καταστροφή» και προχωρούν σε κινήσεις για μια «θολή» και με αστερίσκους αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους.

Ακόμα, όμως, κι αυτή η εξέλιξη, δείχνει τη δύναμη που έχει ο αγώνας των λαών, όταν πετάει στα σκουπίδια τα προσχήματα, την παραχάραξη της αλήθειας και της ιστορίας, τους εκβιασμούς και τις απειλές που χρησιμοποιούν οι “από πάνω”, για να κάνουν τους “από κάτω” να συμβιβαστούν με τη βαρβαρότητα.

Έτσι και στη χώρα μας, οι κυβερνώντες και όχι μόνο, προσπαθούν δυο χρόνια τώρα να δηλητηριάσουν το μυαλό της νέας γενιάς, καλώντας τη να συμφιλιωθεί με τη βαρβαρότητα, γιατί αυτό λέει, επιτάσσει το υποτιθέμενο “εθνικό συμφέρον” – έτσι ονομάζουν αυτοί πάντα τα συμφέροντα της αστικής τάξης και τα συμφέροντα των “συμμαχιών της χώρας”.

Τις είδαμε, βέβαια, κι αυτές τις συμμαχίες. Με τα όσα έγιναν στο πλαίσιο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, εκεί που κατέρρευσαν, για μια ακόμη φορά, οι μύθοι περί “ήρεμων νερών”, περί “ισχυρών συμμάχων” και πάει λέγοντας.

Πάλι καλά, θα λέγαμε, που δέχτηκε να συναντήσει τον Μητσοτάκη αυτός ο τζιχαντιστής τρομοκράτης που έχουν βάλει οι ευρωατλαντικοί να παριστάνει τον πρόεδρο της Συρίας και δεν έμεινε εντελώς παραπονεμένος ότι τον γράψαν όλοι στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, αφού η ελληνική κυβέρνηση πρωτοστάτησε σε όλους τους επικίνδυνους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς, αφού πλήρωσε έναν σκασμό λεφτά του λαού για εξοπλισμούς, στο όνομα δήθεν της «άμυνας της χώρας» και της «υπεροχής έναντι της Τουρκίας», τώρα είδαμε τον Τραμπ να υποδέχεται τον Ερντογάν, φορώντας στο πέτο καρφίτσα στο σχήμα μαχητικού αεροσκάφους και να συζητούν τις μπίζνες με τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα.

Αποδεικνύεται, για μια ακόμα φορά, αυτό που έλεγε το ΚΚΕ, όταν όλοι οι άλλοι μαζί υπερψήφιζαν τις πολεμικές δαπάνες του προϋπολογισμού: Ότι οι λαοί ματώνουν για εξοπλισμούς, οι οποίοι το μόνο που υπηρετούν είναι το ΝΑΤΟ και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Αντίστοιχα, κατέρρευσαν οι μύθοι και για τους διάφορους “ειρηνοποιούς” ιμπεριαλιστές –όπως έλεγαν στη χώρα μας για τον Τραμπ διάφοροι που το παίζουν αντισυστημικοί, τρομάρα τους- αφού είναι πλέον σαφές ότι το βέλος των εξελίξεων, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, δείχνει προς την κατεύθυνση μιας πολύ σοβαρής κλιμάκωσης, με τη χώρα μας μπλεγμένη σε μεγάλους κινδύνους, με ευθύνη της κυβέρνησης της ΝΔ και τις πλάτες των υπολοίπων.

Σε αυτόν τον αγώνα για την απεμπλοκή από το μακελειό των πολέμων, την υπεράσπιση του Παλαιστινιακού λαού, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις μαζί με χιλιάδες ακόμα αγωνιστές. Είμαστε περήφανοι και δίνουμε υπόσχεση ότι στον ίδιο δρόμο θα συνεχίσουμε!

Τώρα είναι η ώρα της μέγιστης δυνατής κινητοποίησης, της μέγιστης δυνατής πίεσης στην κυβέρνηση της ΝΔ, για να διακοπεί κάθε συνεργασία της Ελλάδας με το Ισραήλ. Για να προχωρήσει στην πραγματική αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους, με βάση την ομόφωνη απόφαση της Βουλής από το 2015, τώρα και όχι «στο τέλος κάποιου δρόμου», όπως τολμούν να πουν οι κυβερνώντες, ούτε και μετά από καμία «επικαιροποίηση» της απόφασης αυτής, όπως ύποπτα ζητά το ΠΑΣΟΚ.

Να προχωρήσει δηλαδή στην αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους με σύνορα στα όρια του 1967 και με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Ενός κράτους με εδαφική ενότητα, χωρίς στρατεύματα κατοχής και εποικισμούς. Ενός κράτους με όλες τις δομές και τις εξουσίες που έχουν και τα υπόλοιπα κράτη. Ενός κράτους πραγματικά ανεξάρτητου, χωρίς επικυρίαρχους, στο οποίο, ο λαός και όχι οι ιμπεριαλιστές, θα αποφασίζει ποιος θα συμμετέχει και ποιος όχι στη διακυβέρνηση και αν το αποφασίσει θα πάρει ο ίδιος την εξουσία στα χέρια του.

Αυτό είναι το περιεχόμενο του συνθήματος που εδώ και δυο χρόνια ακούγεται δυνατά σε όλη τη χώρα:

Λευτεριά στην Παλαιστίνη!

Φίλες και φίλοι

συντρόφισσες και σύντροφοι

Η επιτυχία του φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή», η ανοδική πορεία του μέσα στον χρόνο, αποτελεί και μια ακόμα απόδειξη της υπεροχής των ιδεών μας, των αρχών συγκρότησης και λειτουργίας του Κόμματος και της ΚΝΕ, του οράματος για τον κόσμο που θέλουμε να φτιάξουμε.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα κόμματα του συστήματος και οι νεολαίες τους δεν έχουν να επιδείξουν την παραμικρή ενασχόληση με τον πολιτισμό, δεν κοπιάζουν ιδιαίτερα για να επεξεργαστούν τις ιδέες τους, να δημιουργήσουν μορφωτικό, ιδεολογικό ρεύμα στις γραμμές τους και στον περίγυρό τους. Βέβαια, δεν έχουν και ανάγκη να τα κάνουν όλα αυτά.

Τα κάνει, βλέπετε, για λογαριασμό τους το ίδιο το σύστημα μέσω της εκπαίδευσης, των μέσων ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, της πολιτιστικής βιομηχανίας, των διαφόρων ιδρυμάτων του κεφαλαίου, τα οποία μπουκώνουν με δισεκατομμύρια, στοχεύοντας ιδιαίτερα στη συνείδηση της νέας γενιάς.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, όμως, πάνε κόντρα στο ρεύμα, όπως έκαναν πάντα στην ιστορία τους! Γι’ αυτό έχουμε υποχρέωση να πατήσουμε σε όσα έχουμε καταφέρει μέχρι σήμερα και να πάμε ακόμα πιο ψηλά, σε όλους τους τομείς της λειτουργίας και δράσης μας.

Ειδικά στη σημερινή εποχή, που είναι εποχή συνολικά αρνητικού συσχετισμού, αλλά και εποχή των μεγάλων αδιεξόδων του συστήματος, που δε βρίσκουν γιατρειά οι αγώνες του λαού και της νεολαίας, όσο μαζικοί κι αν είναι, θα μένουν στη μέση, θα είναι ευάλωτοι στην ενσωμάτωση από το σύστημα, αν περιορίζονται αποκλειστικά σε κάποια επιμέρους αιτήματα, αν δεν οξύνουν το ιδεολογικό μέτωπο με τον ταξικό αντίπαλο στη μάχη των ιδεών.

Για παράδειγμα, ο αγώνας ενάντια στο νομοσχέδιο – έκτρωμα της 13ωρης εργασίας, είναι και μια ιδεολογική μάχη για το τι είναι σήμερα σύγχρονο και προοδευτικό. Γιατί στην εποχή των μεγάλων τεχνολογικών επιτευγμάτων και της τεχνητής νοημοσύνης, της πρωτόγνωρης ανόδου της παραγωγικότητας της εργασίας, το σύγχρονο και απόλυτα εφικτό είναι οι εργαζόμενοι να δουλεύουν 7ωρο, 5ημερο και 35ωρο, με Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που θα κατοχυρώνουν όλα τα δικαιώματά τους, θα απολαμβάνουν ποιοτικό ελεύθερο χρόνο.

Εμπόδιο σε αυτό μπαίνει μονάχα το κριτήριο του καπιταλιστικού κέρδους, που καθορίζει τα πάντα στο σημερινό σύστημα και μας γυρίζει στον εργασιακό Μεσαίωνα. Είναι μάχη ενάντια στο αστικό ιδεολόγημα που ντύνει κάθε ανατροπή δικαιωμάτων υπέρ του κεφαλαίου, με τον μανδύα της “ατομικής επιλογής”, την οποία αποσυνδέει από το κοινωνικό πλαίσιο, την φέρνει σε αντιπαράθεση με τις κοινωνικές ανάγκες.

Είναι μάχη ενάντια στον εξωραϊσμό της ΕΕ και της περιβόητης “κανονικότητάς” της, που αναμασούν οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, παρουσιάζοντας όσα συμβαίνουν στη χώρα μας σαν μια “απόκλιση” από αυτή, η οποία βέβαια θα διορθωθεί, αν απλά κάτσουν εκείνοι στις κυβερνητικές καρέκλες.

Και δεν πτοούνται ούτε από το γεγονός ότι η Κομισιόν και αρχηγοί άλλων κρατών της ΕΕ δίνουν συγχαρητήρια στην κυβέρνηση Μητσοτάκη για το αντεργατικό της έκτρωμα, αφού κι αυτοί τέτοιοι είναι, αφού τις δικές τους αντεργατικές οδηγίες υλοποιεί. Τέτοιες είναι, βλέπετε, οι δεσμεύσεις και η αφοσίωσή τους στη σάπια ΕΕ των λόμπι και του πολέμου, που φτάνουν σε σημείο τύφλωσης.

Αλλά και οι αγώνες για δημόσια και δωρεάν πραγματική παιδεία, για φοιτητική μέριμνα και όχι διαγραφές εργαζόμενων φοιτητών, για σύγχρονη και δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, για πρόσβαση στον πολιτισμό, τον αθλητισμό, για τις υποδομές που έχει ανάγκη ο λαός για την προστασία της ζωής και της περιουσίας του, είναι κι αυτοί μια συνεχής μάχη με τις περιβόητες δήθεν «αντοχές τις οικονομίας», με τις δεσμεύσεις για τα «ματωμένα» πλεονάσματα, τις «οροφές δαπανών», με τους δημοσιονομικούς κανόνες της ΕΕ. Είναι μια μάχη με τις προτεραιότητές τους για τη διοχέτευση δισεκατομμυρίων στην πολεμική βιομηχανία, στην μετατροπή όλης της οικονομίας σε πολεμική.

Αυτά, όμως, είναι τα βάθρα της ακολουθούμενης πολιτικής, στα οποία είναι δεσμευμένη τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, γι’ αυτό και τους ακούμε να τσακώνονται για το ποιανού το πρόγραμμα είναι το πιο καλά «κοστολογημένο» και δε θέτει σε αμφισβήτηση τις δεσμεύσεις της χώρας απέναντι στους συμμάχους της.

Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που αντιμάχεται αυτή τη λογική. Ό,τι και να λένε, εμείς ποτέ δε θα δεχτούμε να μετρήσουμε με τη μεζούρα των καπιταλιστικών κερδών και των κατευθύνσεων της ΕΕ, τις ανάγκες των ανθρώπων του μόχθου.

Και θα αποκαλύπτουμε τα παραμύθια τους ότι “λεφτόδεντρα” για τις ανάγκες των εργατών, αγροτών, των ελεύθερων επαγγελματιών, των συνταξιούχων δεν υπάρχουν, αλλά όταν πρόκειται για επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο, για τους ΝΑΤΟϊκούς εξοπλισμούς, τότε “λεφτόδεντρα” φυτρώνουν από το πουθενά.

Ή ότι υπάρχει γενικά και αόριστα κάποια «στενότητα πόρων», από την οποία μάλιστα ταλαιπωρούνται το ίδιο και οι οικογένειες των ανέργων και οι δισεκατομμυριούχοι, όπως γράφουν οι γελοίοι στα σχολικά βιβλία που απευθύνονται σε παιδιά 14 χρονών! Αλήθεια, τους έμεινε καθόλου τσίπα εκεί στο υπουργείο Παιδείας;

Εμείς ποτέ δε θα καλέσουμε τους εργαζόμενους να πουν «καλά είναι και τα ψίχουλα» που τους επιστρέφουν μια στο τόσο οι κυβερνήσεις, αφού πρώτα τους έχουν γδάρει για τα καλά. Γιατί αυτοί οι εργαζόμενοι είναι οι παραγωγοί όλου του πλούτου, ο οποίος συνεχώς διευρύνεται και τον οποίον τους κλέβει η τάξη των εκμεταλλευτών σε κάθε χώρα.

Οι καπιταλιστές και τα κέρδη τους είναι το μόνο πραγματικό και δυσβάσταχτο κόστος σε κάθε κοινωνία και έχουν από πάνω και το θράσος να κουνάνε το δάχτυλο στους λαούς, να τους λένε ότι πρέπει να δεχτούν θυσίες, γιατί δήθεν «για χρόνια ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους», όπως είπε ο Γερμανός καγκελάριος, ο επικεφαλής της συγκυβέρνησης Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών.

Οι εργαζόμενοι σε όλες τις χώρες πάντα ζούσαν κάτω από τις δυνατότητες της εκάστοτε εποχής και όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο η απόσταση ανάμεσα στο πώς θα μπορούσαμε να ζούμε και στο πώς πραγματικά ζούμε, γίνεται μεγαλύτερη. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Οι σημερινοί μαθητές και φοιτητές πρέπει να μάθουν και οι λίγο μεγαλύτεροι να θυμηθούν, ότι αυτή τη φράση που ακούγεται σήμερα στις δύο μεγαλύτερες οικονομίες της ΕΕ που βρίσκονται στο χείλος της καπιταλιστικής κρίσης, τη Γερμανία και τη Γαλλία, την έλεγαν στη χώρα μας για χρόνια οι κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Τότε καλούσαν τον λαό να φορτωθεί τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης, για να καταφέρουμε να γίνουμε «σαν τις άλλες χώρες της Ευρώπης». Σήμερα τον καλούν να φορτωθεί τα βάρη της καπιταλιστικής ανάπτυξης, την ακρίβεια, τους φόρους, την αδυναμία εύρεσης στέγης, τους μισθούς που τελειώνουν στα μισά του μήνα, για να «μη γίνουμε σαν άλλες χώρες της Ευρώπης».

Τα χρόνια πέρασαν, οι κυβερνήσεις άλλαξαν. Το μόνο που έμεινε ίδιο είναι ποιοι καλούνται να κάνουν μόνιμα θυσίες και ποιοι βλέπουν τα κέρδη τους να αυγαταίνουν, χωρίς να τους αγγίζει κανείς.

Μιλάμε για τις εισηγμένες εταιρείες, τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους ενεργειακούς ομίλους, τους ιδιοκτήτες των σούπερ μάρκετ, τα κέρδη των οποίων σπάνε ρεκόρ κάθε χρόνο και δεν ιδρώνει φυσικά το αυτί τους από τα πρόστιμα – χάδι, τα οποία μάλλον τα έχουν ήδη συμπεριλάβει στους προϋπολογισμούς τους από την αρχή της χρονιάς. Κάθε εμπόδιο στη ζωή της νέας γενιάς είναι και ένα παραπάνω μηδενικό στους ισολογισμούς των κερδών όλων αυτών.

Γι’ αυτό και η απάντηση του λαού και της νεολαίας σε όσους τους καλούν να βάζουν διαρκώς «κόφτες» στις ανάγκες και τις διεκδικήσεις τους, πρέπει να είναι μόνο μία: πιο μαζικά, πιο οργανωμένα, πιο επιθετικά στον αγώνα για τις ανάγκες μας, για τη ζωή που δικαιούμαστε στον 21ο αιώνα!

Φίλες και φίλοι

συντρόφισσες και σύντροφοι

Αυτός ο αγώνας, για να είναι νικηφόρος, για να μπορέσει να πάει μέχρι τέλους, πρέπει να βάζει στο στόχαστρο τις κυβερνήσεις και όλα τα κόμματα του συστήματος, συνολικά το σημερινό εχθρικό κράτος και τους αντιλαϊκούς θεσμούς του, την καπιταλιστική εργοδοσία, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, στις οποίες συμμετέχει η χώρα, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ κλπ, όλα αυτά δηλαδή που συγκροτούν πραγματικά αυτό που λέγεται “σύστημα”.

Να τα βάλει πιο αποφασιστικά με την κυβερνητική πολιτική και ταυτόχρονα να κάνει στην άκρη όσους προσπαθούν να καβαλήσουν το δικαιολογημένο κύμα της αγανάκτησης απέναντι σε αυτήν, για να ανακατέψουν απλώς την τράπουλα του σάπιου πολιτικού συστήματος, επαναφέροντας δοκιμασμένες συνταγές που στέρησαν πολύτιμο χρόνο από τον λαό και του έφεραν απογοήτευση, για να φτιάξουν τους νέους πόλους της ενσωμάτωσης στην ίδια και απαράλλακτη, τελικά, πολιτική, με διαφθορά, σκάνδαλα, εκμετάλλευση, αδικία.

Τα αδιέξοδα αυτών των δυνάμεων, δεν είναι αποτέλεσμα της πολυδιάσπασής τους, όπως ακούμε να λένε. Το αντίθετο ισχύει: Η διάψευση των ελπίδων που είχαν καλλιεργήσει στον λαό κάθε φορά που κυβέρνησαν, η συναινετική τους στάση ως αντιπολίτευση, οι ίδιες οι μεγάλες δεσμεύσεις τους απέναντι στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στο μεγάλο κεφάλαιο, όλα αυτά έχουν οδηγήσει στην απαξίωσή τους στα μάτια μιας μεγάλης μερίδας του λαού.

Αυτή η κατάσταση, με τη σειρά της, έχει οδηγήσει στο να υπάρχει σήμερα ένα μωσαϊκό κομμάτων και προσώπων, μέσα στο οποίο ο καθένας και η καθεμιά τους προσπαθεί να ξεπλύνει τις δικές του ευθύνες, να παζαρέψει τη θέση του στην όποια κατάσταση διαμορφωθεί τελικά αύριο, ακόμα και να διασώσει τη βουλευτική του καρέκλα. Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις αποτελούν μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης για τον λαό.

Το ίδιο και όσοι βαφτίζουν «αντισυστημισμό» την αποθέωση των θεσμών του συστήματος, την πολύ παλιά αυταπάτη ότι, με μια διαδικασία «κάθαρσης», μπορούν αυτοί να μπουν σε λειτουργία προς όφελος των πολλών, όταν είναι φτιαγμένοι και δομημένοι για το ακριβώς αντίθετο.

Ο αγώνας που κρατά εδώ και 2,5 χρόνια για τη δικαίωση της μνήμης των 57 παιδιών μας που έχασαν τη ζωή τους στο έγκλημα των Τεμπών, αναδεικνύει τί ακριβώς έχουμε απέναντί μας.

Ένα ολόκληρο σύστημα που πρώτα έκανε τον σιδηρόδρομο πεδίο επιχειρηματικής δράσης με σκοπό το κέρδος και σε βάρος της ασφάλειας και αφού οδήγησε στο έγκλημα, μετά έβαλε μπροστά όλους τους μηχανισμούς συγκάλυψης. Κράτος, εταιρείες, αστική δικαιοσύνη, μέσα ενημέρωσης, όλα τα γρανάζια δουλεύουν συγχρονισμένα για τον ίδιο σκοπό, για να μην αναδειχθούν οι πραγματικές ευθύνες και βέβαια για να μην αλλάξει τίποτα.

Τι άλλο να πει κανείς, όταν αρνούνται στους γονείς, όπως στον Πάνο Ρούτσι για τόσες μέρες, μέχρι και το αυτονόητο δικαίωμα να μάθουν τι έχει γίνει με τα παιδιά τους… Ή όταν αυτή η ανεκδιήγητη Hellenic Train, η εταιρεία που λυμαίνεται τον σιδηρόδρομο χάρη στις κατευθύνσεις της ΕΕ για την “απελευθέρωσή” του, χάρη στις κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ που τον ξεπούλησαν, έχει το θράσος να καλεί σε απολογία έναν εργαζόμενο, έναν εκλεγμένο συνδικαλιστή και μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ, τον Νίκο Τσακλίδη, που μάλιστα είναι και συγγενής της Αγάπης Τσακλίδη που έχασε τη ζωή της στα Τέμπη, με την κατηγορία ότι προκάλεσε, λέει, “υπηρεσιακή ανωμαλία”! Και αυτό, αλήθεια, γιατί; Επειδή έκανε το αυτονόητο: Τήρησε τα μέτρα ασφάλειας, αρνούμενος να εκτελέσει μόνος του επικίνδυνη εργασία που προβλέπεται να γίνεται από δυο άτομα! Έλεος πια! Πού θα φτάσουν στο κυνήγι τους για το κέρδος;

Κι όμως, τα έχουν βρει σκούρα απέναντι σε έναν λαό και μια νεολαία που επιμένει να διαδηλώνει, να φωνάζει «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας». Να στέκεται στο πλευρό των συγγενών των θυμάτων στον αγώνα που δίνουν για δικαίωση.

Φίλες και φίλοι

συντρόφισσες και σύντροφοι

Οι μεγάλοι αγώνες που έδωσαν ο λαός και η νεολαία τα τελευταία χρόνια με την καθοριστική συμβολή του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, υπογραμμίζουν τις ευθύνες που έχει το Κόμμα μας, ώστε, τα χρόνια που έρχονται, να συμβάλει για να γίνουν πιο αποφασιστικά βήματα στην πορεία ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, στην ισχυροποίηση της αντικαπιταλιστικής γραμμής μέσα σε αυτό.

Στη συγκρότηση ενός πανελλαδικά ενιαίου κινήματος, με κοινές θέσεις και στόχους διεκδίκησης, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους.

Ενός κινήματος που δε θα υποταχθεί στη γραμμή “τα κεφάλια μέσα” και στη στήριξη των “εθνικών” στόχων του κεφαλαίου, στη “σταθερότητα” που ζητά ο Μητσοτάκης, για να περνάει την αντιλαϊκή πολιτική χωρίς εμπόδια. Δε θα συνταχθεί με τους εκμεταλλευτές του, για να βελτιώσουν αυτοί τη θέση τους εις βάρος του λαού. Ενός κινήματος, το οποίο θα συμβάλει με τη διεθνιστική δράση και αλληλεγγύη του, να μην διαχωριστούν οι εργάτες όλου του κόσμου, παίρνοντας το μέρος του ενός ή του άλλου ληστή του πλούτου που εκείνοι παράγουν.

Ενός κινήματος που θα καλλιεργεί την οργανωμένη απειθαρχία και την αγωνιστική, ταξική αναμέτρηση, τόσο με την πολιτική του κεφαλαίου όσο και με την προσπάθεια να γίνει σκαλοπάτι της αστικής κυβερνητικής εναλλαγής. Θα συμβάλλει στην ωρίμανση των προϋποθέσεων για την αποφασιστική σύγκρουση και ρήξη με την εκμεταλλευτική εξουσία.

Το ΚΚΕ έχει συναίσθηση των ευθυνών του και τις αναλαμβάνει στο ακέραιο. Γι’ αυτό και, βαδίζοντας προς το 22ο Συνέδριό μας, θέτουμε στο επίκεντρο της συζήτησης αυτά ακριβώς τα ζητήματα. Υποδεχόμαστε το Συνέδριό μας με πνεύμα ευθύνης, περηφάνιας, μαχητικής και ρεαλιστικής αισιοδοξίας για το δίκιο του αγώνα μας.

Γιατί το δίκιο του αγώνα μας, επιβάλει σήμερα στο Κόμμα μας να εναρμονιστεί πλήρως και με πιο γρήγορους και αποτελεσματικούς ρυθμούς, με το επαναστατικό του πρόγραμμα και το καταστατικό του, να είναι πραγματικά “κόμμα έτοιμο για όλα”, καθοδηγητής της πάλης του λαού μας στο σήμερα και το αύριο, για τον σοσιαλισμό.

Προετοιμαζόμαστε από σήμερα για όλα τα ενδεχόμενα, γιατί γνωρίζουμε ότι, σε αντίθεση με όσα λένε οι υπερασπιστές του σάπιου συστήματος, αυτοί οι ξεπερασμένοι οπαδοί της ακινησίας, τίποτα δεν μένει ακίνητο. Ο καπιταλισμός δεν είναι αιώνιος, όπως αιώνιο δεν ήταν και κανένα κοινωνικό σύστημα πριν από αυτόν, ούτε πανίσχυρος, παρά τον εξαιρετικά αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων απέναντι στον οποίο δεν κλείνουμε τα μάτια.

Αντίθετα, βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά του, αποτελώντας τροχοπέδη στην κοινωνική εξέλιξη και συσσωρεύοντας βάσανα στους λαούς, αλλά δημιουργώντας ταυτόχρονα και τις προϋποθέσεις να βγουν αυτοί ορμητικά στο προσκήνιο.

Θέλουμε από το Συνέδριό μας να βγούμε πιο έτοιμοι, πιο ικανοί να δρούμε μαζί με χιλιάδες εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους, βιοπαλαιστές αγρότες, νέους και νέες, να τους μεταδίδουμε -πατώντας στα ίδια τους τα βιώματα- την πίστη πως δεν πρόκειται να απαλλαγούμε από τα δεινά των πολέμων, της εκμετάλλευσης, από τα χίλια δυο καθημερινά προβλήματα που μας ταλανίζουν, χωρίς την ανατροπή αυτής της σάπιας και διεφθαρμένης άρχουσας τάξης, αν δεν αναδειχτεί η νέα ηγέτιδα τάξη της ιστορίας, η εργατική.

Αυτή πρέπει να βγει στο προσκήνιο, να παλέψει για την εγκαθίδρυση της δικής της, νέας εργατικής, λαϊκής εξουσίας και διακυβέρνησης, παίρνοντας στα χέρια της και κοινωνικοποιώντας τα μέσα παραγωγής, βάζοντας σε εφαρμογή το δικό της επιστημονικό κεντρικό σχέδιο που μόνιμο στόχο θα έχει να ικανοποιεί τις δικές της σύγχρονες ανάγκες. Έχουμε βαθιά πίστη ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και θα τα καταφέρουμε, γιατί το κόμμα μας πέρασε, σε όλη του την ιστορία, μέσα από φωτιά και από σίδερο, όμως στάθηκε όρθιο και άντεξε σε όλες τις στροφές της ταξικής πάλης.

Και στα ωμά πέτρινα χρόνια της παρανομίας, των διώξεων, των φυλακίσεων που στάθηκε αλύγιστο και στα χρόνια της ύπουλης αστικής νομιμότητας, που δεν τους έκανε τη χάρη να τα διπλώσει, να γίνει ουρά του συστήματος και στο μεγάλο ιστορικό πισωγύρισμα της αντεπανάστασης του 1989-1991, όταν το κόμμα μας κράτησε ψηλά την κόκκινη σημαία που άλλοι κατέβαζαν, σήκωνε το ανάστημά του, δηλώνοντας πεισματικά ότι «η ελπίδα βρίσκεται

στην πάλη των λαών» και με αυτή την ελπίδα ξεκινούσε από την αρχή την προσπάθεια στο διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα.

Και στα δύσκολα χρόνια της ανασυγκρότησης, όταν λογάριαζαν ότι δε θα βγάλουμε τον ανήφορο, έκαναν λάθος, γιατί αυτό το Κόμμα έχει βαθιές ρίζες μέσα στον λαό, «όχι μόνο δε λυγάει» αλλά «όλο φυλλωσιές πετάει».

Αυτό το Κόμμα, σ’ αυτή τη μικρή γωνιά του κόσμου, είχε το θάρρος να μελετήσει και να βγάλει συμπεράσματα για τις αιτίες της ανατροπής του σοσιαλισμού τον 20ο αιώνα, μπόρεσε με περηφάνια και σεβασμό να μελετήσει και τη δική του ιστορία, να βγάλει πολύτιμα διδάγματα για το σήμερα και το αύριο, να διαμορφώσει το σύγχρονο Πρόγραμμά του και μπορεί σήμερα να κοιτάει στα μάτια κάθε τίμιο αγωνιστή και αγωνίστρια, γιατί δεν πέρασε απέναντι.

Έμεινε εκεί, στην πλευρά της εργατικής τάξης, του λαού, όταν αρνήθηκε να συμμετέχει ή να δώσει στήριξη σε μια αντιλαϊκή κυβέρνηση που στο όνομα της δήθεν “σωτηρίας του λαού από τα μνημόνια”, έφερε τελικά το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο.

Και έπειτα, στα χρόνια της μεγάλης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και της πανδημίας, όταν δε δέχτηκε το σιωπητήριο των διεκδικήσεων στο όνομα των “έκτακτων συνθηκών” και σάλπισε νέους αγώνες και σήμερα στις μέρες των πολέμων, όταν επιμένει ότι η σωστή πλευρά της ιστορίας είναι με τους λαούς απέναντι από τις κυβερνήσεις και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους τους, αλλά και κάθε μέρα, κάθε ώρα με τις πρωτόγνωρες δυσκολίες, τις νέες προκλήσεις, αλλά και τις μεγάλες δυνατότητες του καιρού μας.

Ναι, συνεχίζουμε και θα τα καταφέρουμε, με ΚΚΕ δυνατό, σταθερό σε κάθε δοκιμασία, έτοιμο στο κάλεσμα της Ιστορίας, για τον σοσιαλισμό!

Με πίστη στο δίκιο του αγώνα μας, με εφόδιο την ηρωική ιστορία μας, με όπλο το σύγχρονο, επιστημονικά επεξεργασμένο Πρόγραμμά μας.

Συνεχίζουμε πιο δυναμικά, πιο αποφασιστικά! Θα τα καταφέρουμε!

Καλούς αγώνες!

Την Τετάρτη, όλοι και όλες, στην μεγάλη απεργία και στα συλλαλητήρια! Το άλλο Σάββατο, όλοι και όλες, με τον Ριζοσπάστη και τις θέσεις της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο στο χέρι! Απλώνοντας το χέρι και την αγκαλιά μας σε όσους και όσες θέλουν να βαδίσουμε μαζί στον όμορφο δρόμο του αγώνα, του χρέους και της τιμής!

Ευχαριστούμε όλους τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στο 51ο Φεστιβάλ, όλους και όλες, αυτούς και αυτές που βοήθησαν να στηθεί αυτή η όμορφη κόκκινη πολιτεία, τα χιλιάδες μέλη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ.

ΖΗΤΩ ΤΟ 22Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ!