Με τις βόμβες και τη φρίκη του πολέμου, αλλά και με την αγωνία και τα αμέτρητα γιατί της πεντάχρονης κορούλας της να τις κυνηγούν, πήραν την πιο δύσκολη απόφαση της μεγάλης φυγής από τη φλεγόμενη Ουκρανία και το δρόμο της προσφυγιάς που τις οδήγησε πριν από μία εβδομάδα στο Ηράκλειο της Κρήτης. Η Κατερίνα Κουρίσκο (Kateryna Kuryshko) και η μητέρα της Οκσάνα, με δύο βαλίτσες στο χέρι και την μικρή Πωλίνα στο πλευρό τους, περπατώντας για ώρες και περνώντας αμέτρητους ελέγχους κατάφεραν, μέσω Πολωνίας, να φτάσουν στο νησί, μετά από πρόσκληση φιλικής τους οικογένειας, που άνοιξε μια μεγάλη και φιλόξενη αγκαλιά γι’ αυτές.
Σε άπταιστα ελληνικά, τα οποία έμαθε στο πανεπιστήμιο και πλέον τα διδάσκει, η Κατερίνα Κουρίσκο, αφηγήθηκε τα όσα τραγικά βιώνει τις τελευταίες ημέρες, με την έναρξη του πολέμου, στην ΕΡΤ Ηρακλείου. ” Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση της ζωής μου να αφήσω το σπίτι μου, στο Κίεβο, όπου ζω με τον άντρα και την κόρη μου” είπε. Έφυγαν, πρόσθεσε, γιατί δεν ήθελαν να δουν την πόλη, όπου ζουν οι γονείς της και όπου και οι ίδιες βρήκαν καταφύγιο, να βομβαρδίζεται. Όπως είπε: “Οι γονείς μένουν σε μια μικρή πόλη, το Φάστιβ, 60 χιλιόμετρα από το Κίεβο. Όταν άρχισε ο πόλεμος, στις 24 Φεβρουαρίου, ξυπνήσαμε το πρωί από τις βόμβες, γιατί το Κίεβο άρχισαν να βομβαρδίζουν πρώτα. Είχαμε 5-10 λεπτά να φύγουμε από το διαμέρισμά μας εγώ ο άντρας μου και η κόρη μου…Βρήκαμε καταφύγιο σε υπόγειο, κάτω από το σπίτι των γονέων μου. Εκεί περιμέναμε. Όλη μέρα και όλη νύχτα”.
Πώς, όμως, αντέδρασε απέναντι σε αυτήν την κατάσταση η μικρή Πωλίνα; “Ήταν πάρα πολύ δύσκολο γι’ αυτήν. Φύγαμε μόνο για την κόρη μου, γιατί εγώ και η μαμά μου, ο άντρας μου, θα μπορούσαμε να το αντέξουμε και να ζήσουμε αυτές τις καταστάσεις. Όμως η κόρη μου είναι μικρή και από τις πρώτες ημέρες ρωτούσε: «Γιατί φύγαμε από το σπίτι μας, γιατί δε μπορεί να πηγαίνει στο νηπιαγωγείο της, γιατί δε μπορεί να δει τους φίλους της, γιατί πρέπει να κλειστούμε στο υπόγειο… Ζωγράφιζε τις βόμβες και τις ρουκέτες και έλεγε ότι ο Πούτιν είναι ένας πολύ κακός άνθρωπος» απάντησε η ίδια. Ήδη από τις πρώτες ημέρες του πολέμου ο φίλος της από το Ηράκλειο της τηλεφώνησε και της ζήτησε να πάρει τη μητέρα και την κόρη της και θα έρθει στην Κρήτη. Όπως είπε: “Εγώ δεν ήθελα, περίμενα ότι η κατάσταση θα βελτιωνόταν, θα ηρεμούσε. Όμως αυτό δεν έγινε, τα πράγματα χειροτέρευαν, έπρεπε να φύγω, για να μην έχει τραύμα η κόρη μου. Και να φύγουμε, όμως, ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Το Κίεβο είναι στο κέντρο της Ουκρανίας και έπρεπε να πάμε με αυτοκίνητο στα σύνορα με την Πολωνία και μετά με λεωφορείο να φτάσουμε στην Βαρσοβία. Παντού ήταν στρατιώτες για να ελέγχουν τα έγγραφα, για να ξέρουν ποιος είσαι και πού πηγαίνεις. Για να περάσουμε τα σύνορα έπρεπε να περιμένουμε και να περπατήσουμε με τα πόδια 6-7 ώρες, δεν θυμάμαι πια… Με πολύ κρύο. Αφήσαμε τον άντρα μου, τον Ρομάν και τον πατέρα μου, Αρτούρ εκεί…”
Η Κατερίνα Κουρίσκο έμαθε την ελληνική γλώσσα στο πανεπιστήμιο, στο Κίεβο. «Ελληνικά μαθαίνουμε στα πανεπιστήμια όχι μόνο στο Κίεβο, αλλά και σε άλλες πόλεις, στην Οδησσό, στη Μαριούπολη. Αυτή την ωραία πόλη που βομβαρδίζουν τώρα” εξήγησε. Δούλεψε στην ελληνική πρεσβεία, στο Κίεβο και στη συνέχεια έγινε δασκάλα της ελληνικής και της αγγλικής γλώσσας. «Αγαπώ τη δουλειά μου, δούλευα με παιδιά. Μου λείπει η ζωή μου στην Ουκρανία, γιατί είχα πάρα πολύ καλή ζωή εκεί» ανέφερε και η φωνή της “έσπασε”.
Αναφερόμενη στο πώς αντέδρασε η ίδια, αλλά και οι μαθητές της, στο ξέσπασμα του πολέμου είπε ότι προσπάθησε να δείξει ότι διατηρεί την ψυχραιμία της. Και αυτό που επαναλάμβανε στα παιδιά είναι πως “ακόμη και σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση πρέπει να ελπίζουμε να πιστεύουμε ότι όλα θα πάνε καλά, ότι θα γυρίσουμε στις δουλειές και στις ζωές μας”. Όμως, πρόσθεσε, “τα μεγαλύτερα παιδιά, 10-12 ετών, καταλαβαίνουν ότι γίνεται κάτι τραγικό και δε μπορούν να σταματήσουν να κλαίνε, είναι μεγάλο τραύμα γι’ αυτά”.
Την Ελλάδα την γνωρίζει, έχει κάνει σπουδές, προγράμματα για ξένους, στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, έχει έρθει για διακοπές. Μάλιστα, σχεδίαζε να έρθει φέτος το καλοκαίρι διακοπές με τον άντρα της στην Κρήτη, όμως τους πρόλαβε ο πόλεμος.
Με τον κ. Δημήτρη, τον Ηρακλειώτη φίλο της, γνωρίστηκαν στην Ουκρανία πριν από πέντε χρόνια, όταν εργάστηκε για λογαριασμό του σαν μεταφράστρια, κάτι που έκανε κι άλλες φορές στη συνέχεια, με αποτέλεσμα να αναπτυχθούν φιλικές σχέσεις ανάμεσα στις δύο οικογένειες. «Δε μπορώ να φανταστώ τι θα έκανα αν δεν είχα τον κ. Δημήτρη και τη γυναίκα του, γιατί μας βοηθούν πάρα πολύ. Όχι μόνο οι ίδιοι, αλλά και οι συγγενείς και οι φίλοι τους. Μας έφεραν ρούχα και πολλά παιχνίδια για την κόρη μου. Είμαι ευγνώμων γι’ αυτούς και όλους τους Έλληνες, γιατί καταλαβαίνω πως όλοι προσπαθούν να βοηθήσουν κάπως τους Ουκρανούς” πρόσθεσε.
Ήδη από χθες μένουν σε μια γκαρσονιέρα που τους βρήκαν και πλέον η ίδια είναι σε αναζήτηση εργασίας. «Δε μπορώ να κάθομαι έτσι, πρέπει να βοηθήσω τη μαμά και την κόρη μου» είπε.
Και ενώ προσπαθούν να “χτίσουν” μια νέα – προσωρινή ελπίζουν – ζωή στο Ηράκλειο, η καρδιά και η σκέψη τους είναι στην Ουκρανία, στους δικούς τους, με τους οποίους επικοινωνούν, όποτε είναι δυνατή η διαδικτυακή σύνδεση.
«Ονειρεύομαι να γυρίσω στην πατρίδα μου. Ο πόλεμος είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο. Πριν από αυτόν, καταλαβαίνω τώρα, ότι ήμουν ευτυχισμένη 100%. Δεν είχα καθόλου προβλήματα. Όσα είχα ήταν ασήμαντα. Το μόνο πρόβλημα που έχω εγώ, οι φίλοι και οι συγγενείς μου στην Ουκρανία είναι αυτός ο πόλεμος. Καταστράφηκαν ζωές χιλιάδων Ουκρανών. Το μεγαλύτερό μου όνειρο τώρα είναι να τελειώσει ο πόλεμος» κατέληξε.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος