Δ/ντρια Γυμνασίου Σκύδρας για την “Βαλίτσα του Στρατιώτη”στο Πρώτο: Οι μαθητές κατάλαβαν την αξία της ελευθερίας (audio)

Ένα αμπέχονο, μάλλινες κάλτσες και κασκόλ, γράμματα και εφημερίδες του 1940, έκρυβε η «Βαλίτσα του Στρατιώτη» που περίμενε τους μαθητές του Γυμνασίου Σκύδρας, να τα ανακαλύψουν και να συνθέσουν το ιστορικό παζλ που τους ταξίδεψε κοντά στους ήρωες που πολέμησαν για την ελευθερία.

Πρόκειται για μια εκπαιδευτική παρέμβαση, έναν τρόπο διαδραστικό που χρησιμοποίησαν οι εκπαιδευτικοί του Γυμνασίου, με σκοπό κάθε μαθητής, να ανασύρει κάτι μέσα από την βαλίτσα, χωρίς να γνωρίζουν τίποτα αρχικά γι’ αυτήν και να το ερμηνεύσει, μέχρι που αποκαλύφθηκε το θέμα και άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση για την ελευθερία. «Η υπόθεση της ελευθερίας, το θέμα του σεβασμού, το τι σημαίνει να σου στερήσει κάποιος τα δικαιώματά σου, αυτό έχει επεκτάσεις και στο όπως επικοινωνούν μαζί τους τα παιδιά και αμβλύνει τις εντάσεις. Μπαίνουν λοιπόν μέσα από το 1940 στην διαδικασία να σεβαστούν και την ελευθερία του άλλου», είπε χαρακτηριστικά στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και την εκπομπή «Σε Διάδραση» με την Αρετή Μπίτα, η εκπαιδευτικός- διευθύντρια του Γυμνασίου στη Σκύδρα, Σοφία Θεοδωρίδου.

«Εμείς τα σχολεία έχουμε να διαγωνιστούμε εσάς και την τηλεόραση. Είστε πολύ πιο χρωματιστοί, πλούσιοι σε ήχους, τα μηνύματα ακολουθούν. Εμείς στο σχολείο πρέπει να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα σασπένς. Πρέπει να κινητροδοτήσουμε το παιδί. Εδώ είναι το στοιχείο της έκπληξης και της διάθεσης για ανακάλυψη. Υπάρχει μια μεγάλη δόση σύγχρονης παιδαγωγικής που λέει ότι το κάθε παιδί έχει τα δικά του ερμηνευτικά κλειδιά και επομένως θα πρέπει να αφεθεί ή να βοηθηθεί ως προς το να χρησιμοποιήσει το κλειδί του», εξήγησε η κ. Θεοδωρίδου.

Οι μαθητές συμμετείχαν στην παρέμβαση στο 100%. «Όλα αυτά ιντριγκάρουν το παιδί. Και μην νομίζετε ότι είμαστε σχολείο της αριστείας, το Γυμνάσιο Σκύδρας είναι ένα σχολείο που πονάει, έχουμε μαθητές με γονείς χωρίς δουλειά, τα παιδιά προέρχονται από χαμηλά κοινωνικοοικονομικά στρώματα, αλλά αυτό δεν μας πτοεί. Αυτό που προσπαθούμε στο σχολείο είναι να φέρουμε το παιδί σε τέτοιο σημείο που να ενστερνιστεί με αληθινά αισθήματα και με νοητική εμπλοκή να κατανοήσει τι είναι το 40’ και τι απήχηση έχει στο σήμερα. Μέσα από την πλοκή, παίρνει το παιδί του ρόλο του στρατιώτη και ξαφνικά ζει την αγωνία του, τις κακουχίες του, την λαχτάρα να γυρίσει πίσω, όλος αυτός ο μύθος, που έζησαν οι ήρωες στα βουνά το 1940 γίνεται μια πραγματικότητα για τα παιδιά και καταλαβαίνουν τι αξία είχε ο αγώνας αυτών των ανθρώπων για να μπορούν αυτά σήμερα να ξυπνάνε ήρεμα το πρωί να πηγαίνουν στο σχολείο τους. Αυτό που θεωρούν αυτονόητο, καταλαβαίνουν ότι δεν είναι αυτονόητο».