Δράκεια, 18 Δεκεμβρίου: Εκεί όπου οι σφαίρες έγιναν μνήμη και οι πόρτες μιλούν ακόμη

Ογδόντα δύο χρόνια μετά τη σφαγή της Δράκειας, η μνήμη παραμένει ζωντανή και βαριά. Σαν σήμερα, 18 Δεκεμβρίου 1943, στη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής, οι δυνάμεις των SS εκτέλεσαν μαζικά αμάχους του χωριού, σε αντίποινα για ενέδρα ανταρτών την προηγούμενη ημέρα. Η Δράκεια του Πηλίου πλήρωσε βαρύ τίμημα: ανθρώπινες ζωές χάθηκαν, σπίτια καταστράφηκαν, μια κοινότητα σημαδεύτηκε ανεπανόρθωτα.

Για όλα αυτά μίλησε στην ΕΡΤ Βόλου η Αθανασία Λύτρα, μέλος του Αναπτυξιακού και Εξωραϊστικού Συλλόγου «Η Δράκεια», τονίζοντας ότι «δεν υπάρχει χρονιά που αυτή η ημέρα να μη μας επηρεάζει, όσο κι αν έχουν περάσει δεκαετίες και όσο κι αν εμείς οι νεότεροι δεν το ζήσαμε».

Οι φετινές εκδηλώσεις μνήμης ξεκίνησαν με τον 23ο Αγώνα Θυσίας από την Αγριά έως τη Δράκεια, αφιερωμένο στα 115 θύματα, με τη συμμετοχή δεκάδων αθλητών. Ακολούθησαν ο εσπερινός στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου χθες το βράδυ και η λαμπαδηδρομία και σήμερα τελείται Θεία Λειτουργία και επιμνημόσυνη δέηση, παρουσία του Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου. Θα ακολουθήσει κατάθεση στεφάνων στο μνημείο των πεσόντων και απαγγελία ποιήματος από τον Νίκο Βαραλή.

Ιδιαίτερη συγκίνηση προκαλεί η τοποθέτηση νέας μαρμάρινης πλάκας στο μνημείο, με 16 ονόματα θυμάτων που έως πρόσφατα δεν είχαν καταγραφεί. Ανάμεσά τους, πατέρες δύο ηλικιωμένων σήμερα ανθρώπων, που περίμεναν μια ζωή να δουν τα ονόματα των δικών τους χαραγμένα στη συλλογική μνήμη.

Ξεχωριστή θέση φέτος έχει και το θεματικό ημερολόγιο του Συλλόγου, αφιερωμένο σε πόρτες και παράθυρα. Σε ένα παλιό αρχοντικό, πάνω από τον τόπο της εκτέλεσης, διασώζονται ακόμη τα σημάδια από τα χτυπήματα των όπλων και μια τρύπα από σφαίρα: άφθονα, σιωπηλά ντοκουμέντα της θηριωδίας.

Το βράδυ, η «Κατηφοριά» με σβηστά φώτα, δάδες αναμμένες και πένθιμο τύμπανο, μετέτρεψε ξανά το χωριό σε πορεία μνήμης. Μαθητές, ποιήματα, ζωγραφιές και η συμμετοχή της νέας γενιάς επιβεβαιώνουν αυτό που υπογραμμίζει η Αθανασία Λύτρα: ότι ίσως είμαστε η τελευταία γενιά που πρόλαβε να μιλήσει με επιζώντες. Από εδώ και πέρα, η ευθύνη της μνήμης περνά ολόκληρη στους νεότερους.