ΑΕΛ – Ν. Αργυρούλης: “Χρειάζεται να είσαι οικογένεια για να γίνεις μεγάλη ομάδα”

Αναμφισβήτητα η προσφορά του Νίκου Αργυρούλη ως ποδοσφαιριστή και αργότερα ως προπονητή ήταν μεγάλη στην ΑΕΛ. Σήμερα ο Τυρναβίτης προπονητής παρακολουθεί την πορεία της ΑΕΛ και συστήνει στους ποδοσφαιριστές να λειτουργούν ως οικογένεια και στον κόσμο υπομονή και στήριξη για να μπορέσει η ομάδα να ξαναγίνει μεγάλη.

Μιλώντας στην ΕΡΤ για την ΑΕΛ και το ξεκίνημα της στο πρωτάθλημα της Super League 2 ο Νίκος Αργυρούλης είπε: “Στο πρώτο παιχνίδι ήταν φυσιολογικό να πάρει τη νίκη. Στο δεύτερο υπάρχει μια μεγάλη απορία και ένας προβληματισμός. Με τέτοιες εμφανίσεις δεν παίρνεις το πρωτάθλημα. Δεν είχε αποτελεσματικότητα στην επίθεση και στην άμυνα πελάγωνε πολύ εύκολα. Αποτέλεσμα να χάσει το παιχνίδι. Αυτές οι εμφανίσεις πρέπει να προβληματίζουν άπαντες σε μια ομάδα”.

Σχετικά με τις ομάδες που θα πρωταγωνιστήσουν σε αυτό το πρωτάθλημα σημείωσε ότι: “Όσες ομάδες θα είναι έτοιμες δεν μετράει το όνομα. Αν μια μικρή ομάδα, υποθετικά, είναι πιο έτοιμη, πιο συμμαζωμένη και πιο πειθαρχημένη, μπορεί να το διεκδικήσει. Το όνομα δεν παίζει ρόλο. Στο ποδόσφαιρο και σε μια ομάδα για να διεκδικήσει, να σωθεί η να παίξει καλό ποδόσφαιρο, χρειάζεται πάνω απ΄όλα να είσαι οικογένεια. Πρέπει οι ποδοσφαιριστές να προβληματίζονται και όχι μόνο ο προπονητής. Εκείνο που έπαιξε βασικό ρόλο στην ΑΕΛ εκείνα τα χρόνια ήταν οι ποδοσφαιριστές. Μαζευόμασταν προβληματιζόμασταν όταν χάναμε και όχι μόνο ο προπονητής που παλεύει να συνετίσει να μαζέψει. Οι ίδιοι ποδοσφαιριστές πρέπει να συνετιστούν και να καταλάβουν ότι η Λάρισα είναι μεγάλη ομάδα. Αν δεν το καταλάβουν κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα”.

Ερωτηθείς για τις δυνατότητες των σημερινών ποδοσφαιριστών ο κ. Αργυρούλης υποστήριξε ότι: “Στη Λάρισα υπάρχει ένα περίεργο καθεστώς με τον κόσμο. Είναι ανυπόμονοι, αμφιβάλλουν για τον κάθε ποδοσφαιριστή, που θέλει να παίξει, έχει όνειρο, έχει τη διάθεση, το απογοητεύουν με τις φωνές και τις κριτικές. Εδώ θα πρέπει να ξέρουν οι Λαρισαίοι ότι η ΑΕΛ έγινε μεγάλη ομάδα σε μια δεκαετία. Δεν πάτησε κανείς το κουμπί και ήρθαμε εμείς οι ευφυέστατοι ποδοσφαιριστές και οι παράγοντες για να γίνει ομάδα και να αγαπηθεί από τον κόσμο και την Ελλάδα. Είχαμε ταλαιπωρηθεί αφάνταστα, αλλά είχαμε ενότητα. Αγαπήσαμε αυτή την προσπάθεια. Κάθε φορά μαζευόμασταν και λέγαμε τα υπέρ και τα κατά με αποτέλεσμα να είμαστε φίλοι να είμαστε μια οικογένεια. Εάν αυτό δεν γίνει στη σημερινή ομάδα, δεν νομίζω ότι μπορεί να κάνει κάτι κανένας προπονητής. Πρέπει να ξεκινήσουν οι παίκτες, ο αρχηγός να τους μαζέψει, να πίνουν ένα καφέ και αναλύουν γιατί την Κυριακή κερδίσανε η δεν κερδίσανε. Εάν, δεν γίνουν όλα αυτά και ο κόσμος δεν έχει υπομονή, τότε η ομάδα δεν σημαίνει ότι θα γίνει και τώρα μεγάλη. Πρέπει να περάσουν χρόνια και κάτι ακόμη που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Τότε όλα τα παιδιά ήταν από εδώ. Εγώ, ήμουνα από τον Τύρναβο, ο Παραφέστας από την Φαλάνη, ο Γκαλίτσιος από την Ελασσόνα, ο Γκαμπέτας από τον Αμπελώνα, ο Βουτιρίτσας, ο Πλίτσης ήτανε Λαρισαίοι, ήτανε όλοι από εδώ, είχαμε έναν η δυο ξένους. Αυτό μας βοήθησε πάρα πολύ γιατί είχαμε την ίδια συμπεριφορά. Αυτό δεν υπάρχει σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει”.