Τα παλιατζίδικα της Κομοτηνής

Σερβίτσια, μπαούλα, ασημικά και πορσελάνες, μικρά ξύλινα κατασκευασμένα με το χέρι και άλλα γνώριμα αντικείμενα μέσα από ταινίες του παλιού Κινηματογράφου. Κιβωτοί μνήμης μιας άλλης εποχής. Δεκάδες αντικείμενα στα παλιατζίδικα της Κομοτηνής, στα καταστήματα που αγοράζουν και πωλούν αντίκες.

«Η Κομοτηνή θα μπορούσε να έχει το δικό της Μοναστηράκι», λένε όσοι γνωρίζουν ότι δεν είναι λίγοι οι επισκέπτες από την υπόλοιπη Ελλάδα και το εξωτερικό που έρχονται την πρωτεύουσα της Θράκης για να βρεθούν στους χώρους εκείνους που χρόνια τώρα λειτουργούν ως μικροί «κιβωτοί» της παράδοσης, της τέχνης, του χθες, του πολιτισμού, στα καταστήματα που πουλούν αντίκες και προσθέτουν: «Αν είχε προβάλει, όσο θα έπρεπε, τη λειτουργία τους».

Μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις με μεγάλη παράδοση στο χώρο με χιλιάδες πολύτιμα, άλλα και άλλα όχι τόσο αντικείμενα που κουβαλούν τη δική τους ιστορία, έλκουν τα βλέμματα των επισκεπτών, όχι όμως και τα βαλάντια των ντόπιων, καθώς τα τελευταία χρόνια, όπως δηλώνουν, η κρίση, η κατακόρυφη μείωση της κίνησης και της κατανάλωσης ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του δικού τους χώρου.

«Την τελευταία δεκαετία η κίνηση είναι μηδενική», δηλώνουν στο ertnews.gr και σημειώνουν «ο κόσμος κοιτά να εξυπηρετήσει τις βασικές του ανάγκες». Η τωρινή συγκυρία δεν δυσκόλεψε μόνο τις πωλήσεις αλλά και τις αγορές τους, τα ταξίδια, τη γνωριμία με άλλους τόπους. Την ανακάλυψη του «πλούτου» που κουβαλούν και τον αντικειμένων, μικρών ή μεγάλων, με τι δική τους εμποτισμένη μνήμη. «Λόγω των πολέμων και της κατάστασης που επικρατεί έχουν σταματήσει τα ταξίδια σε χώρες όπως η Συρία, το Αφγανιστάν κ.α.», λένε έμπειροι επαγγελματίες και προσθέτουν «οι καταστάσεις είναι δύσκολες, το κόστος είναι μεγάλο, οπότε η ανίχνευση και ο εντοπισμός νέων εκθεμάτων χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Κομοτηνή δυσκολεύει».
Μιλώντας για τη σχέση των ντόπιων με το «παλιό» και ό,τι αυτό κουβαλά σημειώνουν ότι «πετιούνται πάρα πολλά», άλλοτε από άγνοια της αξίας, άλλοτε από αδιαφορία, άλλοτε επειδή δεν έχουν τους χώρους για να τα κρατήσουν, έτσι, όπως επισημαίνουν, «χάνεται ένα μεγάλο κομμάτι της παράδοσης». Μιλώντας για τα χρόνια των μνημονίων προσθέτουν: «Ο κόσμος τελείωσε ό,τι χρυσό κι ασήμι είχαν στη διάθεσή τους, δεν ξεπούλησαν πράγματα από το νοικοκυριό τους, η όποια κινητικότητα σημειώνεται κυρίως από εγγόνια και δισέγγονα, που κάποια από τα πράγματα της γιαγιάς και του παππού τα ξεπουλούν». Σε αυτό το σημείο δεν κρύβουν προβληματισμό και λύπη καθώς γνωρίζουν καλά ότι λίγα καταλήγουν στους ίδιους τα περισσότερα πάντα πετιούνται μαζί και πολύτιμο κομμάτι μνήμης της πόλης και της ιστορίας του τόπου.
Κι, όμως, η Κομοτηνή θα μπορούσε να έχει το δικό της Μοναστηράκι, καθώς έχει ήδη το κοινό της εντός και εκτός συνόρων.