Τα “λαϊκά” καφενεία της Κομοτηνής χάνουν τη μάχη με το χρόνο και την πίεση της εποχής

Πριν τριάντα πέντε (35) χρόνια είχαν το μονοπώλιο στο χώρο τους. Τριάντα πέντε χρόνια μετά είναι η μειοψηφία που χάνει φανερά τη μάχη με το χρόνο και τις αλλαγές που φέρνει. Ο λόγος για τα «λαϊκά» καφενεία της Κομοτηνής. Μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, καθώς, όπως οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους δηλώνουν, «δεν αντέχουν στην πίεση της εποχής».

Η έναρξη λειτουργίας πολλών νέων επιχειρήσεων cafe. Η απαγόρευση του καπνίσματος. Η πανδημία. Και το υψηλό ενεργειακό κόστος οδήγησαν τα περισσότερα στο λουκέτο και δυσκολεύουν πολύ τη λειτουργία αυτών που απομένουν.

«Με την απαγόρευση του καπνίσματος εντός του καφενείου χάσαμε το 90% της πελατείας μας», δήλωσε στο ertnews.gr ο Φάνης Τενίδης στα πενήντα οκτώ (58) του χρόνια σήμερα μετρά ήδη τριάντα πέντε (35) χρόνια στο χώρο, παρατηρεί και καταγράφει τις αλλαγές δηλώνοντας ανήσυχος. «Στα «λαϊκά» καφενεία μαζί με τους πελάτες έχουν φύγει και οι εργαζόμενοι. Προσωπικό δεν έχει κανείς πια. Ό,τι κάνουμε, το κάνουμε μόνοι μας οι ιδιοκτήτες», ανέφερε.

Μιλώντας για τους πελάτες που συχνάζουν στους χώρους αυτούς σημείωσε πως νέοι δεν εμφανίζονται έτσι εξυπηρετούν μόνο «όσους είναι εν ζωή από τους παλιούς». Τρομάζει στην ιδέα της αγοράς πετρελαίου θέρμανσης, όπως λέει. Βλέπει με άγχος τα 700 ευρώ του λογαριασμού ρεύματος που παραμένει στον πάγκο απλήρωτος, αλλά χωρίς να χάνει το χιούμορ του «ενημερώνει» τους πελάτες του πως τους χειμερινούς μήνες θα «τους περιμένει με την κουβέρτα».

Όσον αφορά στην δική τους τιμολογιακή πολική. «Έχουν το όνομα «λαϊκά» θα πρέπει να έχουν και τη χάρη», λέει και εξηγεί «Δεκαεπτά χρόνια ίδια τιμή ο καφές». Μην παραλείποντας, όμως, να θέσει και το δικό του αίτημα στους υπευθύνους: «Να μειώσουν το ΦΠΑ στο 6%» προτρέποντας τους συναδέλφους του «να κάνουν υπομονή» και «ο Θεός βοηθός», όπως χαρακτηριστικά σημειώνει.

Κάποτε αφουγκράζονταν τις κουβέντες, τα σχέδια και τις ανησυχίες των εργατών, που πριν πάνε στις δουλειές τους περνούσαν για τον πρωινό τους καφέ. Τώρα ακούνε τους ψιθύρους των ιδιοκτητών. «Βλέπουν» παλιούς λίγους θαμώνες, αλλαγμένους και εκείνους από το διάβα των χρόνων και νιώθουν τον σφυγμό μιας εποχής που αλλάζει και δεν τα θέλει πια μαζί της.